De papieren voor hem op tafel moesten nodig opnieuw rechtgelegd worden. Met zijn vingertoppen tikte hij ze in het gelid. Zijn ogen kleefden aan het papier, hij durfde ze niet op te slaan. Hij voelde hoe de ogen van de jongedame tegenover hem op hem rustten. Een minuutje geleden hadden ze hem vriendelijk en geruststellend aangekeken. ‘Geen paniek’, leken ze te zeggen, ‘het komt goed’. Mooie ogen waren het, met eronder een mopsneus en een beleefde glimlach van zorgvuldig gestifte lippen. Alles onder controle. Ja, zij wel. Háár baan stond niet op het spel. Kom, zeg nu iets. Het laatste sollicitatiegesprek van je loopbaan. Nog een paar maanden, dan kun je met pensioen. Als alles goed gaat. Hij ging verzitten, sloeg zijn benen opnieuw over elkaar en schraapte zijn keel. “Dus.... ehm.... mevrouw.....”, hij keek op de papieren, “Roelofs, ik zie dat u momenteel een soortgelijke functie bij onze concullega vervult?” Hij durfde haar weer aan te kijken. “Teamleider Buitendienst? Wat maakt dat u daar weg wilt? Dat lijkt me toch een prachtige functie? En u zit er pas twee jaar? Kunt u daar iets meer over vertellen? Wat denkt u hier te vinden dat u daar niet hebt?” De woorden buitelden ineens over elkaar heen. Ze leek even in de war, wist niet waar te beginnen met antwoorden. Zijn collega Loes keek hem even vernietigend aan, wendde zich toen tot de sollicitante en zei op rustige toon: “Mevrouw Roelofs – of mag ik Esther zeggen? - Esther, misschien kun je ons vertellen wat je precies doet in je huidige functie?” “Ja natuurlijk. Ik coördineer de activiteiten van onze rayonmanagers. Dat houdt in.....” Hun stemmen verdwenen naar de achtergrond. God, wat was ze mooi.... Ze leek zo op Eva. Die grote bruine ogen, om in te verdrinken. Die lange blonde haren, golvend en glanzend als de duinen bij Katwijk. Die stralende lach..... Hij haalde onhoorbaar adem door zijn neus en rook weer die geur van vroeger. Hoe vaak had hij zijn neus niet in haar haren geduwd, haar geur geroken en geweten: voor jou, mijn dochter, doe ik álles?