Wekelijkse schrijfopdracht #2 Tuin

Mijn escargots

Van alle tuinbewoners zijn de wijngaardslakken mij het dierbaarst. Elk voorjaar opnieuw verheug ik er me op ze weer te kunnen begroeten. Ik geef ze namen die ik met watervaste viltstift op hun huisje schrijf. Heel gewone namen als Jut en Jul. En evenveel jongens- als meisjesnamen, ze zijn immers van beiderlei kunne.

Vandaag heb ik de lege huisjes van Greetje, Tinus en Jaap teruggevonden en vol eerbied opgeborgen in een met zink beslagen knekelkistje. Het hangt nu zes jaar aan de meters hoge mergelmuur, die driekwart van mijn tuin omheint. De mergelmuren zijn ongeveer 200 jaar oud. Ik mag daarom wel aannemen dat mijn slakkenfamilies in deze kalkrijke habitat een eeuwenoud verleden hebben. Het is op de eerste plaats hierom dat ik ze met alle respect behandel. Ik, met mijn nabuurschap van amper tien jaar, voel me eerder bij hén op bezoek dan ik dat andersom zou mogen verwachten. Maar het is niet de enige reden waarom ik ze als mijn kleine, dierbare vrienden beschouw. Het zijn bijzonder grappige dieren met verrassende eigenschappen. Ze zijn hermafrodiet en hebben een sexleven om jaloers op te zijn. In het voorjaar beginnen de vrijages. Na de winterslaap gaan ze bij mekaar op bezoek en worden vrijwel meteen ‘handtastelijk’ door elkaar te bevoelen met hun tentakels. Als het wederzijds klikt, kruipen ze met hun vochtige onderlijven tegen elkaar op. De spermaoverdracht die daarop volgt kan wel vijf minuten duren!
Een orgasme van wel vijf minuten! Wauw..!

Vanwege die intense geslachtelijke voortplanting heb ik wel eens gedacht dat het jammer is dat de Almachtige ons mensen niet even hermafrodiet heeft geschapen als de wijngaardslak. Maar als dat het geval zou zijn geweest, zouden familierelaties wel erg ingewikkeld zijn geworden. Want mijn moeder zou dan tevens de vader van mijn broers en zusters zijn, die ook mijn zussen en broers zouden zijn. En mijn vader zou ik met recht ook mijn moeder mogen noemen. Ooms, tantes, neven en nichten meegerekend zou het een onontwarbare kluwen worden. Nee, dan toch maar beter om te leren leven met onze vertrouwde, geslachtelijke beperkingen.