Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Wekelijkse schrijfopdracht #2 Tuin

Mijn escargots

Van alle tuinbewoners zijn de wijngaardslakken mij het dierbaarst. Elk voorjaar opnieuw verheug ik er me op ze weer te kunnen begroeten. Ik geef ze namen die ik met watervaste viltstift op hun huisje schrijf. Heel gewone namen als Jut en Jul. En evenveel jongens- als meisjesnamen, ze zijn immers van beiderlei kunne.

Vandaag heb ik de lege huisjes van Greetje, Tinus en Jaap teruggevonden en vol eerbied opgeborgen in een met zink beslagen knekelkistje. Het hangt nu zes jaar aan de meters hoge mergelmuur, die driekwart van mijn tuin omheint. De mergelmuren zijn ongeveer 200 jaar oud. Ik mag daarom wel aannemen dat mijn slakkenfamilies in deze kalkrijke habitat een eeuwenoud verleden hebben. Het is op de eerste plaats hierom dat ik ze met alle respect behandel. Ik, met mijn nabuurschap van amper tien jaar, voel me eerder bij hén op bezoek dan ik dat andersom zou mogen verwachten. Maar het is niet de enige reden waarom ik ze als mijn kleine, dierbare vrienden beschouw. Het zijn bijzonder grappige dieren met verrassende eigenschappen. Ze zijn hermafrodiet en hebben een sexleven om jaloers op te zijn. In het voorjaar beginnen de vrijages. Na de winterslaap gaan ze bij mekaar op bezoek en worden vrijwel meteen ‘handtastelijk’ door elkaar te bevoelen met hun tentakels. Als het wederzijds klikt, kruipen ze met hun vochtige onderlijven tegen elkaar op. De spermaoverdracht die daarop volgt kan wel vijf minuten duren!
Een orgasme van wel vijf minuten! Wauw..!

Vanwege die intense geslachtelijke voortplanting heb ik wel eens gedacht dat het jammer is dat de Almachtige ons mensen niet even hermafrodiet heeft geschapen als de wijngaardslak. Maar als dat het geval zou zijn geweest, zouden familierelaties wel erg ingewikkeld zijn geworden. Want mijn moeder zou dan tevens de vader van mijn broers en zusters zijn, die ook mijn zussen en broers zouden zijn. En mijn vader zou ik met recht ook mijn moeder mogen noemen. Ooms, tantes, neven en nichten meegerekend zou het een onontwarbare kluwen worden. Nee, dan toch maar beter om te leren leven met onze vertrouwde, geslachtelijke beperkingen.

Lid sinds

10 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ah, je vergist je christine1. Dos groef in zijn perfide psyche, legde zijn afgunstige bewondering voor de wijngaardslak bloot en maakte ons daar in een kostelijk droog verhaal (met oog voor detail) deelgenoot van. :thumbsup: (Konden we nu nog maar de rijdende rechter dwingen om dit verhaal á la Carmiggelt voor te dragen.)

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mijn taalvoelsprietjes trilden van plezier toen ik deze tuinvertelling indook, geweldig geschreven!

Lid sinds

11 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dos spit in gronden waar ik het bestaan niet eens van kende. Ik ben blij dat het lente is, heb helemaal kriebels

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Dos, antiboeiend dat je niet in de grond spitte conform de opdracht maar dat je zo boeiend over jouw escargots weet te verhalen. Ik heb mijn uiterste best gedaan het te lezen omdat ik gruw van slakken. Dit moet dan meer dan een compliment voor je zijn. Bij mij mag geen man mijn percelen verlaten voordat hij jouw slijmerige vriendjes ver weg over de muren heeft gegooid. Wel eens geprobeerd je wijngaardslakken op te eten? Sorry Dos als ik nu te ver ga ;-), je hebt mij laten zien dat je van escargots kunt houden.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
:) Originele invulling van de opdracht en boeiend beschreven. Een verrassende les want we weten ineens zoveel meer over de slak! Midas Dekker is jaloers op jou! :thumbsup:

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Dos, dit heb ik met veel plezier gelezen. Een originele invulling van de schrijfopdracht waar geen tuingereedschap aan te pas komt ;-) Heb een duidelijk beeld van wat Jut en Jul doen, de samensmelting zintuiglijk omschreven. En, niet slijmerig bedoeld ;-) uitstekend geschreven en de complimenten!

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Christine 1, Woodpecker, maddbrug, nienkea, Mili, Marietje en alicia mijn excuses voor de late reactie. Ben drie dagen verstoken geweest van internet, telefoon, TV en de Volkskrant online. Heb evenveel dagen met mijn hoofd tegen de muren gebonkt van ellende. Alle verbindingen zijn nu weer hersteld en ik voel me weer pico bello. Bedankt voor jullie complimenteuze opmerkingen. Alle eer komt mijn slakkenvrienden toe. Ik heb de eerste al mogen begroeten. Ze hebben een goed geheugen. De oudjes kennen me van voorgaande jaren. Als ik ze op mijn hand zet trekken ze even hun tentakels in, maar die ontrollen ze ook weer heel snel. Een teken dat ze zich veilig voelen. Ik vermoed dat ze de zuurgraad en geur van mijn huid herkennen. Vanochtend nog met Paulus ‘gestoeid’. Ik ken haarhem nu vier jaar en met zijnhaar vier zwarte speldeknopogen op steeltjes keek zijhij me vrolijk en met een blik van herkenning aan en ik meen zelfs dat hijzij me ook een knipoog gaf. Maar dat kan ook inbeelding zijn geweest. Echt leuke diertjes. Wel en niet om op te (vr)eten!

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@ Dos, Jakkes, ik krijg al rillingen over mijn ruggengraat als ik het lees lol :-). Jou uitleg is weer heel mooi geschreven :-).

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Dos, Ik heb genoten van jouw interpretatie van In de achtertuin bij Jan Wolkers. B
Van die tuin herinner ik me alleen de spuugbeestjes op rietstengels. Ik weet niet welke het zijn en hoe ze eruitzien. Typisch dat ik alleen die naam onthouden heb. Jan Wolkers moet vast meer over zijn tuin verteld hebben. Ik heb ook oeverriet in mijn tuin staan. Zal er dit seizoen nauwlettend op toezien welke beestjes er in mijn tuin spugen. :)