Opdracht #2 Lentevondst

Midden in de tuin sta ik, heb net het kleine schuurtje geopend en pak de bezem. De steel breekt af. Ik ruik de zonnige lente, ik nies. Mijn tranende ogen lijken ontroerd. Ik pak een andere bezem en begin te vegen, alles wat de wind heeft neergelegd, de vogels hebben meegenomen, verplaats ik naar de groene bak. De kat van de buren komt langs voor haar toiletbezoek. Ik stoor haar door mijn aanwezigheid. Het geluid van de vegende bezem werkt rustgevend en ondertussen kijk ik wat er nog staat. Weer die forsythia dood? De aarde is voorzien van drollen, de afzender kijk mij nog steeds aan, zittend op het grasveld. Ik pak een schep en zeg iets naars tegen de poes terwijl ik de schep in de aarde duw. Mijn voet duwt hem dieper, de geur van grond maakt mij blij, mijn hele leven houd ik al van die modderlucht. Van die zachte aarde, van de wurmen die ik zorgvuldig oppak en naar een andere plek gooi, weg van mijn scherpe schep. Schep erin, kiep om de aarde. De grond krijgt lucht, de kat vertrekt naar een strategisch punt waar zij mij in de gaten kan houden. Dan zie ik het. Het glimt en het is rond. Een witte glazen, deze keer. Ik loop naar binnen, het kraanwater stroomt erover heen. Buiten pakt de kat haar kans. Hoeveel jaren is het geleden toen dit huis een kindertehuis was, voor kinderen die even wegmoesten van thuis om welke reden dan ook? Wie had dit begraven, en waar had dat kind aan gedacht? Vroeger verstopte ik zelf zoveel in de tuin van mijn oude huis, deed briefjes in de muur omdat, dacht ik, er altijd iemand zou zijn, die het zou vinden. Maar, wie had hier ooit meegespeeld, wie had het spelletje gewonnen? Het meesje vliegt naar het nestkastje terwijl ik het schuurdeurtje open doe; het rolt op de grond, uit mijn hand. De kat loopt geschrokken weg. Dan open ik het dekseltje van het potje en leg de glazen witte bij de blauwe.