Is het niet leuker om een "schrijfgroep" op te richten waar "schrijvers" gewoon wat leuteren (en zo onbewust ideeen uitwisselen voor boeken). :D

Leuker misschien wel Fre, maar niets is zo leerzaam als eens per maand je eigen verhaal en dat van de anderen te lezen, becommentarieren, verbeteren en noem maar op. Daar word je 'groot' van!!

Dus goed idee Calenzia.

Ik zit al in twee schrijfgroepen (een in Breda en een in Eindhoven) dus aan mij heb je niks. Beide schrijfgroepen zitten trouwens vol. Jammer maar helaas.

Ik stel me altijd vragen bij zo'n leergroep. Hoe objectief/subjectief worden die verhalen gelezen?
Wordt er echt grondige commentaar gegeven of niet. Zulke dingen weet je nooit.

Natuurlijk is het commentaar op de verhalen subjectief. Je leest namelijk met je eigen subjectieve blik. Maar je krijgt van de anderen wel heel goede aanwijzingen hoe iets overkomt. Wat er beter kan. Waar het verhaal inzakt enzovoort. In de schrijfgroepen waar ik zit sparen we elkaar heus niet als iets bagger is of niet kan boeien. Ook geven we veel complimenten als iets wel gelukt is. En gewoon schrijftechnische tips.
Ik heb er tot op heden erg veel van geleerd. Dus ik kan het iedereen aanbevelen.

Sluit je dus aan bij dit initiatief zou ik zo zeggen.

The thing is.. Ik zou ooit een echt schrijver willen zijn. En ik denk dat ik me een beetje zou schamen (god weet waarom) als uitkomt dat ik bij een "schrijfgroep" was.
Ik begrijp dat er vroeger ook zulke groepen waren, maar in mijn ogen hebben die altijd meer prestige. Met pijpen en hoeden en kostuums en whiskey. Ik zou me er niet zo goed bij voelen (persoonlijk).

Daar heb je wel een punt Fre.
Nu ik erover nadenk schaam ik me ook dat ik de kleuterschool gevolgd heb en daarna ook nog eens de lagere school. Ik had beter meteen slim en groot kunnen wezen.

Nee, eerlijk gezegd begrijp ik je dus niet.
Als je schrijver wilt worden heb je een weg af te leggen. Je start op een bepaald punt en gaat kijken welke dingen jouw schrijven kunnen verbeteren. Cursussen, schrijfgroepen, schrijfmaatjes die je op dit of een ander forum vindt en die je over en weer met teksten verder helpt, wedstrijden om je aan te scherpen en noem maar op. Dat kunnen allemaal dingen zijn waar je een beter schrijver van wordt.

In mijn ogen ben je dom bezig als je ook maar een van die kansen laat liggen.
Natuurlijk werkt niet alles even goed voor iedereen. De een heeft baat bij cursussen, de ander bij een schrijfgroep of een coach en weer een ander bij alles tegelijk. Kies dus de weg die jou verder brengt. Misschien moet je je over een schroom heenzetten om je schrijfsels voor een kritisch oog bloot te leggen?

Ik schaam mij inderdaad soms over dingen die ik in de kleuterklas en lagere school niet wist. Soms wandel ik ergens in een stad, en zonder aanleiding denk ik dan "verdorie, dat wist ik toen niet". Ik bloos dan werkelijk van schaamte, terwijl niemand zich dat nog herinnert, buiten ikzelf (waarschijnlijk).

Het probleem met internet is, voor mij, dat je twee uitstersten hebt. Je hebt een groep die de mogelijkheid neemt om anoniem te gaan schelden en je af te breken onder het mom van "kritische blik", en anderzijds de mensen die voor iedereen willen goed doen en je dus sparen.
Het kan aan mijn afgelegde weg liggen, maar ik ben (op internet) nog nooit een objectief kritisch iemand tegen gekomen. Ikzelf ook niet, merk ik vaak.

Kritiek geven is één van de moeilijkste dingen. Je moet ze acceptabel brengen, ze moet gegrond zijn, ze moet goed gebracht zijn, ...
Wat ik denk, is dat schrijvers ook vaak geen grondige kritiek wìllen geven. Schrijvers zijn van nature toch mensen wiens intelligentie een hoog goed is, hoop ik. En als men andere (intelligente) mensen dan gaat helpen in hun intelligentie (maar zelf te weinig geholpen worden, of voelen dat ze met bepaalde kritiek iemand "beter (dan zichzelf)" maken), wordt de concurrentie vergroot, bijgevolg geloof ik (who am I) dat echt goede kritiek niet van wildvreemde schrijvers aan elkaar gegeven kan worden.

Please correct me if I'm wrong.

Ik heb één keer mijn schrijfsels laten corrigeren door een schrijfster van boeken en daar kreeg ik tamelijk positieve commentaar van.
Misschien ligt het daaraan, ik ben geen voorstander van positieve commentaar, hoewel ik begrijp dat ook die helpt in je proces, misschien zelfs meer.

Het is zoals kinderen opvoeden. Je denkt dat je 't goed doet, maar doet het helemaal fout.
Pavlov wist het al een hele tijd geleden, positieve kritiek/feedback helpt alleen.
Mijn excuses, ik ben tamelijk offtopic.

Klinkt bedroevend bekend. Maar dat ter zijde, het voedt dit onderwerp niet.

Ik zie niet in dat dat het probleem met internet is. Internet neemt net die twee uitersten weg, vind ik. Het plaatst er een scherm tussen, twee zelfs, en maakt objectiviteit veel realistischer. Mijn ervaringen zijn dan ook zeer goed. Ik heb met heel wat mensen fijne contacten weten op te bouwen, mensen die me altijd met raad en daad en opbouwende objectieve kritiek bijstaan, ondanks dat ze het goed met me menen. Die tweede, scheldende soort ben ik, onder schrijvers in ieder geval, zelfs nog niet tegengekomen. Maar dan liggen onze ervaringen duidelijk geheel anders.
Nee, Fré, ik geloof echt dat loze mooipraterij veeleer iets is dat het "echte leven" ons brengt, want dan zit je namelijk tegenover iemand. En o wee als die gaat huilen!

Kritiek geven is zeer zeker niet makkelijk. Maar het kan wel. Ook van onbekenden, wat zeg ik, eens te meer van onbekenden! Hoe minder goed ik de persoon achter de tekst ken, hoe objectiever ik zijn tekst kan beoordelen. Jij toch ook? En wat die concurrentie betreft, laat dat de uitgevers maar uitvissen, maar tussen schrijvers is er net één en al solidariteit, op een uitzondering na misschien.

Dit begrijp ik wel, maar als de mogelijkheid van positieve commentaar er niet meer is, dan is er net zo min de mogelijkheid dat een lezer het goed kan vinden, en wordt schrijven dus al helemaal nutteloos. Uiteraard heb je meer aan een boodschap die begint met: Dit zou ik niet doen dan aan één die zegt Dit is mooi. Maar het zijn twee uitersten die elkaar in balans houden, en zonder het bestaan van de ene, vervalt de andere ook. Dus ook positieve commentaar moet je leren aanvaarden, al klinkt dat nu misschien een beetje contradictorisch, jij snapt het wel denk ik.

In ieder geval, tot zover mijn mening.

Groet,

Fré: je kunt elkaar best objectief bekritiseren. Grammaticale-, spel- en stijlfouten maakt iedereen. Als je zelf deze fouten maakt zie je ze niet meer. Proeflezers die zelf niet schrijven zien de stijl- of beeldspraakfouten niet. Gewoonweg omdat ze niet met schrijven bezig zijn.
Sinds kort zit ik in een schrijfgroep. Ik sta er van te kijken wat wij gemiddeld aan fouten uit verhalen van 4 A4 halen. En geloof me; de materie die wordt aangeleverd is alles behalve bagger. We slaan elkaar om de oren met 'hier klopt de beeldspraak niet', 'hier zou ik een synoniem gebruiken', 'dit woord gebruik je teveel achter elkaar', 'hier veranderd het perspectief te snel', 'wie is hier de verteller?' Uiteindelijk is dit commentaar redelijk objectief.
Daarna geven we elkaar ruimte voor 'ik vind.....' En geloof me; ook in deze subjectieve kritieken zitten veel bruikbare adviezen.

Siska
(p.s. dit is mijn subjectieve mening over elkaar bekritiseren :wink:)

Stel ik schrijf deze zin:

"Ik streek door haar haar en werd er helemaal warm van."

Zou je die "haar haar" vervangen door "heur haar", "haar bruine haar", "haar door de haren", etc. En waarom dan. en dat vervolg, past dat er wel bij?

Ik zou nooit twee keer hetzelfde woord achter elkaar gebruiken.
Wat dacht je van 'haar haren'?
Je zegt precies hetzelfde, maar het leest veel fijner.

'Haar door de haren' is trouwens ook veel beter.

Waarom dan? Omdat het lekkerder leest.
In een schrijfgroep kun je over dit soort dingen in discussie gaan en op deze manier je schrijfselen kwalitatief voor de lezer verbeteren.

Hallo allemaal.

Ik heb me vandaag aangemeld bij de Salon, als een goed voornemen voor 2007. Droom al jaren van het schrijven en publiceren van een boek, heb ook al wat geschreven en twee cursussen gevolgd in de afgelopen tien jaar, en vooral korte verhalen geschreven met verschillende thema's en invalshoeken en ben momenteel bezig met een project dat een drieluik moet worden. Centraal staat een systeem uit China, de I Tjing genaamd, en ik heb me laten inspireren door er op drie verschillende manieren iets mee te willen doen, een drieluik aldus. Zo ben ik bezig met een gedichtenbundel waarin ik me laat inspireren door de hoofdstukjes uit de I Tjing; een studieboek over de I Tjing zelf, wat is het voor beest, en wat kan je er mee; en als derde wil ik een roman schrijven waarin een westerling zoals jullie en ik kennis maakt met de Chinese cultuur (waar ik ook in geinteresseerd ben), terwijl hij in een crisis zit. Die roman moet dan in verhaalvorm het proces beschrijven dat de hoofdpersoon meemaakt gedurende zijn crisis. Tegelijk wil ik door verschillende culturen tegenover elkaar te zetten proberen de lezer een spiegel voor te houden, zoals in het verhaal de hoofdpersonen ook steeds gespiegeld worden. De (werk-) titel heet dan ook 'Spiegelpijnen' en de eerste helft van het 1e hoofdstuk (van in totaal 8 lange hoofdstukken) is bijna af. Op zich ben ik eigenlijk helemaal niet fanatiek aan het schrijven en meestal gaat dat proces al jaren lang op dezelfde manier... Ik schrijf wat, doe dan maanden niks, pas wat aan, en doe dan weer niks, schrijf opnieuw, etc... Nu lees ik hier dat er schrijfclubs bestaan (tuurlijk :oops: ...), en het leek me wel een aardige stok achter de deur om als goed voornemen voor 2007 nogmaals eens weer de hele heisa van nieuwe energie te voorzien door eens te kijken naar de mogelijkheid van deelname aan zo'n club. Hoe kan ik daarmee in contact komen (en dan wel een club die nog leden wil hebben :D ). Ik ben wel iemand die nog mag leren beter tegen opbouwende kritieken te kunnen, maar als ik eens per maand eens bij elkaar kan krijgen een groepje mensen dat elkaar helpt en ondersteund in het pappen en nathouden van projecten, en mij persoonlijk bijvoorbeeld ook eens van tips kan voorzien om beeldend te schrijven (ik ben heel goed in dialogen, maar om nou scripts te gaan schrijven lijkt me momenteel even niks...). Verder lijkt het met wel aardig hier in het forum ook met elkaar van gedachten te wisselen. Mijn ware naam is Frank, maar voor deze Salon draaien we die naam gewoon lekker om: Knarf... Ik ben 39 jaar jong, vrijgezellig en heb heel veel fantasie... Nou ze nog op papier krijgen en publiceren... Als iemand me in contact kan brengen met mensen uit de omgeving van Tilburg (daar kom ik vandaan en woon ik) om een clupke bij elkaar te krijgen dan zou dat leuk weze...

Groetekes van Knarf...

Ai aikes... Natuurlijk ook allemaal de beste wensen voor het komende jaar en dat er maar flinke bestsellers uit deze Salon groeien moge...

Welkom Knarf,

Aan een schrijfgroepje kan ik je niet helpen maar er zijn vast nog anderen die hier op gaan reageren.

Leuk je naam, ik ben larenlang met een Snarf bevriend geweest. Kwam er pas na heel veel tijd achter dat hij Frans heette. :lol:

<overbodige info> Snarf was tevens een figuurtje uit Thundercats - een soort van pokémon avant la lettre. </overbodige info>

Godje,

Wat ziet je tekst er typisch uit, daar is mijn typfout niets bij haha