Blij met een dode mus.

Hallo Schrijvers, Het is een jaar geleden dat ik een positieve reactie kreeg van een bekende uitgever. Ik was zo vol optimisme dat ik me moest inhouden om niet met iedereen mijn geluk te delen. Twee weken heb ik met te veel haast gevoel geploeterd aan de verbeterpunten die ze me hadden opgedragen. Ik had al drie maanden gewacht. Okee,maar hoelang duurt het voor de tweede keer? Ik hoopte dat ik in een voorangspositie zat. Minder wachttijd. Dat ze me nu afwezen met commentaar. Na bijna vier maanden wachten kreeg ik een telefoontje. Ze namen de moeite om me te bellen maar het was niet nodig geweest. Ik kreeg een opgedreunde standaardafwijzing van een onzekere junior redactrice die bij elke vraag van mij stotterde dat ik niet in hun fonds paste. Door dit frustrerende antwoord werd ik lichtelijk wanhopig en vroeg uiteindelijk of ze me dan toch slecht vonden? Stomme vraag natuurlijk. Later kreeg ik meer medelijden met diegene achter de lijn dan met mijzelf en stuurde een mail om mij te verontschuldigen. Omdat ze in de eerste instantie heel positief waren kan ik het moeilijk loslaten. Mijn boek wordt nu nagekeken in Noordwijk( Manuscripten beoordelingsbureau). Ik ga weer flink aan de gang om het te verbeteren. Zal ik het daarna weer opsturen naar dezelfde uitgever? Heeft iemand ook zoiets meegemaakt? Blij gemaakt met een dode mus? Is dit normaal in de uitgevers wereld? Het gaat er om dat ik een afwijzing prima kan loslaten, maar niet op deze manier. Laf?