Beschrijving/dialoog

Wat is balans? Evenveel dit als dat? Even gewichtig dit als dat? ... Het moet nuttig zijn. Als de kamer supersuper-interessant en belangrijk is voor het verhaal, welzeker dat-ie dan twee pagina's beschrijving verdient.

Maar dan kun je ook de vraag stellen: wat is nuttig? Er zijn mensen die vinden dat elke 'overbodige scène' geschrapt moet worden, maar niet alles in een verhaal is een scène, en dus kan niet alles wat geen scène is zonder meer geschrapt worden, als 'overbodig'. Ik kan me indenken dat een schrijver de lezer in die kamer of die tuin wil hebben, zodat de lezer ervaart / ziet / ruikt / voelt wat de schrijver wil dat hij ervaart / ziet /ruikt / voelt. Als hij dat boeiend, levendig kan doen, mag dat wat mij betreft twee bladzijden duren. Ik meen dat het Biesheuvel was die ooit een boek schreef over zijn verblijf in een kamer (die man ging niet graag de deur uit - althans in het boek). Voor hetzelfde geld kun je een ruimte / setting met een paar rake woorden neerzetten. Vooral in een kort verhaal is dat natuurlijk de bedoeling, maar in een roman hoeft dat niet per se. Kan zijn dat lezers dat saai vinden. Kan een teken des tijds zijn. Maar ook persoonlijke voorkeur.

Regelmatig lees ik een beschrijving van twee blz. over hoe een kamer eruitziet (of een tuin). Misschien heeft het een functie, maar op mij komt het langdradig over. Dan lees ik liever een dialoog van twee blz. In ieder geval is dat een stuk levendiger. Wat vinden jullie? Ik verwacht reacties als: het moet in balans zijn. Moet dat echt?

Veel van wat een functie heeft, in schrijven, is langdradig. Veel mensen zijn langdradig. Veel dialogen zijn langdradig. Veel schrijvers zijn langdradig. Veel boeken zijn langdradig. Ik heb een hekel aan een langdradige balans. Een web met veel korte draden, een dikke vlieg vangen, of meerdere vliegen, en dan opvreten; daar hou ik van.

Kom dan maar niet bij mij in de buurt. :D

Ik denk persoonlijk dat boeken, net als films vroeger heel wat trager verliepen. Nu gaat alles snel, er is veel actie (en dat wordt ook vaak verwacht), waardoor er minder wordt stilgestaan bij de beschrijving van bvb een kamer. Uiteindelijk vind ik het wel beter zo, omdat je als lezer meer getriggerd wordt om je fantasie te gebruiken. Lange beschrijvingen vind ik meestal behoorlijk saai, tenzij het een zeer specifieke functie heeft in het verhaal…

Een goede schrijver, niet ik, kan boeiend een kamer beschrijven, dan wordt de kamer een verhaal op zich. Een dialoog gaat sneller, is daardoor makkelijkr te verwerken. Bij een dialoog, moet je net zo als bij een beschrijving, niet het dagelijkse beschrijven. Het is een fractie buiten de werkelijkheid. Ook een gesprek laat meer zien, dan de oppervlakte. Balans heeft, denk ik, hier niets mee te maken. Ik kan een beschrijving saai vinden, als het gaat alleen om de beschrijving, met te veel overbodige details. Het is de keuze die de schrijver maakt, de speciale details, die het boeiend maken. Zo geld dat ook bij een dialoog. Alle scenes kunnen het beste een klein verhaal vormen, met of zonder dialoog.

Ik kwam voor het eerst op visite bij die mensen thuis en ging alvorens met de andere gasten kennis te maken en handen te schudden eerst eens op mijn gemak de kamer observeren en uitputtend geanalyseerd in gedachten opnemen, alle aanwezigen incluis de gast-m/v daarbij zorgvuldig negerend... nee, na een zeer korte eerste impressie van het interieur ging ik eerst kennismaken en handen schudden. Ach ja, die-en-die kende ik van toen-en-daar, de nu kale kop stak nogal opvallend af tegen het zwart-paars gestreept behang. En allemachtig, hij was geestig // zij was leuk, maar die wijn was echt niet te zuipen, dus morgen zou die kamerplant dood zijn. Ik haatte trouwens vrouwentongen. 'Wil je misschien een cracquer', zei iemand zachtjes tegen mijn nekharen. Chique kak, hoorde ik duidelijk, en waarschijnlijk botergeil. In de reflectie van de salondeuren zag ik vooral decolletté en een grande split. Ik draaide me langzaam om en plakte een glimlach op. Wat later zei ze met hese fluisterstem: 'Ik wil je wat laten zien', en we liepen zo nonchalant mogelijk gearmd over een ijsbeer naar een flauw verlichte aangrenzende kamer. &c. Beetje dik aangezet, voor het effect.

In ieder geval mooi neergezet. Ik vind je trouwens geen sympathieke gast. Geen uitnodiging van mijn kant. :unibrow:

De beschrijving van een kamer kan een functie hebben, lijkt me. Het kan het karakter spiegelen van degene die daarin verblijft. Kijk maar eens om je heen.

Dat kan wel zo zijn, maar wie interesseert het hoe mijn kamer eruitziet? Nou is mijn kamer wel een slecht voorbeeld.

In het andere extremum: je hebt ook wel eens dialogen die in een onverklaard grijs vacuum lijken plaats te vinden, en dat werkt ook niet.

Ik verwijs gewoon terug naar #9. In de kamer waarin ik nu tik, kan iemand heel veel over mij aflezen. Hoeveel woorden iemand nodig heeft omdat die kamer te beschrijven? Twee bladzijdes lijkt me acceptabel.

Waarschijnlijk heb je een grote, luxueuze kamer. Die heb ik niet. Zo gauw iemand hier een voet over de drempel zet, denkt die persoon dat het wel heel slordig is. Dat strookt dan weer wel met mijn karakter. Dat kun je in twee zinnen verwoorden.

Welke twee zinnen, Tja?

Dat kun je in twee zinnen verwoorden.

Kom binnen. Kijk niet naar de rommel.

Ik verontschuldig me niet eens voor de rommel. Overal liggen woordenboeken, kranten, schrijfmappen, pennen, potloden. Maar met één beste haal heb ik alles op de grond geveegd.

Zomaar een kamer beschrijven vind ik ook niet interessant. Maar wel als het iets over een personage zegt, bijvoorbeeld dat het om iemand gaat die heel netjes is. Dat zie je in die kamer terug. Of als je in je beschrijving van de kamer een belangrijk object beschrijft dat dan later terug komt als moordwapen of als iets dat gestolen is of wat dan ook. Ik las vroeger graag Anita Byatt. Die kan hele pagina's volschrijven over wat er allemaal op een tafeltje in een kamer staat. En dat komt dus niet terug, het is puur versiering. Nu doet zij dat zo mooi dat je het toch wel leest, maar een beetje veel is het wel.

Er kunnen je best verschillende dingen in een kamer opvallen, maar voor mijn gevoel hoef je daar geen twee bladzijden over te doen.

Bovendien zijn er vele andere dingen waarin het karakter van een personage ook al in doorschemert. Zijn manier van doen en praten, zijn uiterlijk, zijn vrienden, zijn vijanden. Dingen die misschien voor het verhaal wel belangrijker zijn dan de kamer waarin hij/zij leeft. Wat ik maar wil zeggen: zelfs als een beschrijving van een kamer de persoonlijkheid van een personage weerspiegelt, kan 't toch nog overbodig zijn.

Wat ik maar wil zeggen: zelfs als een beschrijving van een kamer de persoonlijkheid van een personage weerspiegelt, kan 't toch nog overbodig zijn.

Maar net zo makkelijk kan het uitermate essentieel zijn. Twee volle bladzijden zijn ongeveer 600 - 800 woorden. Een kamer van 4 x 5 met één boekenwand kan zomaar 2000 boeken bevatten die vlijmscherp in kleur of alfabetische volgorde staan. Bij de serie van Rien Poortvliet weet ik dat kabouters een aanwijzing zijn wie de vos vermoord kan hebben. De complete serie - beduimelde - reisboeken van Odyssee. "Red je Relatie" en "Het grote boek voor de Tuin". Elk boek is een aanwijzing. Ook de spinnenwebben. Op tafel lag een E-reader. Een roze briefje erop geplakt met de tekst; "Social Sciences Citation Index" Een bloedvlek zo klein als een speldenknop? Nee, het bewoog!

Dankje Yrret! Daar wilde ik eigenlijk heen: welke rol kan een beschrijving - behalve persoonlijkheid van je personage illustreren - nog meer hebben? Je kunt er een emotie mee doorgeven, of een toespeling maken naar achtergrondgeschiedenis, een kamer kan een leitmotief zijn of geheimen bevatten. En dat kan duidelijk worden uit de positie van de stoel ten opzichte van de fotolijstjes, of uit de laatste keer dat de schoonmaak langs is geweest. Beschrijvingen kunnen de mooiste, meest intrigerende dingen uit een verhaal zijn, levendig als dialogen.

Je hoeft je verhaal natuurlijk niet op te bouwen uit dialogen, beschrijvingen, actiescènes en contemplaties, je kunt binnen een scène ook "weven" - die term heb ik van wijlen Maryson geleerd. Van een beschrijving die meer dan 2 regels omvat val ik doorgaans ook in slaap, maar tegelijkertijd vind ik het bij het lezen wel fijn om te weten hoe de omgeving eruit ziet (en hoe het er ruikt, welke geluiden er klinken, ...), en krijg ik van proeflezers ook vaak de opmerking dat ik meer moet beschrijven. Maar je kunt dus best die kamer beschrijven terwijl je personages aan het praten zijn. Bij beschrijvingen kun je ook de theorie van "Chechov's gun" in gedachte houden. In scène 1 kan het onbelangrijk blijken dat de keuken inclusief messenblok beschreven wordt, tot daar plots een inbreker voor de neus van de hp staat tijdens het koken ...

Bovendien zijn er vele andere dingen waarin het karakter van een personage ook al in doorschemert. Zijn manier van doen en praten, zijn uiterlijk, zijn vrienden, zijn vijanden. Dingen die misschien voor het verhaal wel belangrijker zijn dan de kamer waarin hij/zij leeft. Wat ik maar wil zeggen: zelfs als een beschrijving van een kamer de persoonlijkheid van een personage weerspiegelt, kan 't toch nog overbodig zijn.

Lijkt me weer een mooi thema voor een schrijfopdracht: 'Laat zien wat de functie van de beschrijving van een kamer kan zijn in 350 woorden.'

Lijkt me weer een mooi thema voor een schrijfopdracht: 'Laat zien wat de functie van de beschrijving van een kamer kan zijn in 350 woorden.'

Of, ook mooi - en leerzaam: Laat zien wat overbodig kan zijn aan de functie van de beschrijving van een kamer in 350 woorden.

@Thérèse Dan zeg ik: 'EN, ook mooi - en leerzaam: Laat zien wat overbodig kan zijn aan de functie van de beschrijving van een kamer in 350 woorden.' Dan zou de opdracht dus luiden: 'Laat zien wat de functie van de beschrijving van een kamer kan zijn of laat zien wat overbodig kan zijn aan de functie van de beschrijving van een kamer. In 350 woorden. Maak een keuze en motiveer je invulling.'

Meta, jongens, supermeta. :thumbsup:

Ja, lijkt me een mooie opdracht, Woodpecker.

Mij ook. Gaan we lobbyen? :)

Er zijn schrijfopdrachten. Misschien is het wel verstandig om dit onderwerp door de schrijfcoaches te laten doen. Hebben ze een ander idee, dan is dat ook prima.

Beschrijvingen kunnen de mooiste, meest intrigerende dingen uit een verhaal zijn, levendig als dialogen.

Dank je wel, Diana. Ik denk; levendiger dan dialogen! Vaak vele malen levendiger! Dialogen zijn steeds vaker een ramp om te lezen. Hier zit volgens mij de zwakke plek van 98% van de schrijvers. Schrijvers denken dat ze iets te zeggen hebben en beginnen dan met oeverloze dialogen - vaak hun eigen gedachten - spitsvondigheden die ze stelen - dus eigenlijk gewoon hun eigen rotzooi - en menen dan ook nog dat een paar miljoen lezers [of één] dat geweldig vinden. Ik buig mijn hoofd voor een schrijver die duizenden boeiende woorden - en in zinnen - besteed aan de beschrijving van één kamer. Vervang naar believen de kamer voor een tuin of boom of een gebarsten potje pindakaas. Als ik een kamer binnen kom waar ik nog niet eerder ben geweest ...