Alinea's in monologen en aanhalingstekens

In boeken leest het meestal gewoon door: begin citaat een aanhalingsteken en aan het einde. In de krant staat aan het begin van elke alinea zo'n teken en aan het eind van de monoloog, dat vind ik erg lelijk.

ik voeg dan van die woordjes tussen als.. ik adem even, ik haal diep adem, ik zucht dat soort woorden en dan laat ik mijn aanhalingstekens dus even sluiten en daarna weer opnieuw openen. maar ik weet niet of dat is wat je bedoelt Micha?

Dat doe ik ook, maar ik ben iemand anders' tekst aan het redigeren dus dat kan niet altijd. Vandaar dat ik het zeker wil weten, want ik ben de laatste die erdoorheen gaat voor de drukproef ;)

Ik zou het doen zoals Carduelis het zegt.

Het gaat (met alle respect) nu niet om "wat ik zou doen", maar hoe het hoort. Vastgestelde regel of consensus, dat maakt niet uit. Als dat niet bestaat, verneem ik het ook graag even.

Voor zover ik weet bestaat er geen regel voor. Ik zie tenminste in verschillende boeken verschillende mogelijkheden - wel een " aan het begin van de nieuwe alinea terwijl er geen " aan het eind van de eerste, allebei niet.

vraag het marriejeanne?

Als het om een verhaal gaat dat uitgegeven gaat worden, zou ik bij de uitgever (laten) informeren wat bij hun gebruikelijk is.

Ja, misschien moet ik dat maar aan de uitgever overlaten... Kan er gewoon een algemene opmerking over maken. Maar ik vind het toch wel prettig om te weten dat ik het "gelijk aan mijn kant heb", zeg maar ;)

Gelijk hebben voelt meestal wel lekker, toch?

Och, ik begin eraan te wennen... Dan valt het wel mee 8)

:lol: :lol:

Bij iedere uitgever is de interpunctie anders, dacht ik. Ik weet niet of ik gelijk heb, hoor! :)

Ik weet niet of er regels zijn, maar ik las pas een boek van Van Dis (Palmwijn) met een hoofdstukken lange monoloog. Daar stond alleen aan het begin en aan het eind een enkele ' aanhalingsteken.

Journalistiek is de 'regel' dat je aan het eind van een alinea geen sluitende aanhalingstekens gebruikt, maar aan het begin van de nieuwe weer wel openende. Pas aan het eind van de hele monoloog sluit je dan. "Eerste alinea. "Tweede alinea. "Derde alinea", zei hij.

Ja, zie je, dat dacht ik al... Ook al staat het stom. Maar bij een lang stuk kun je wel eens vergeten dat het een citaat is.

Ik betwijfel of dat wat Appel zegt correct is. In mijn boeken is het als volgt: aan het begin van het citaat een aanhalingsteken en dan pas helemaal aan het eind weer een. Dus niet daar waar een alinea afsluit een aanhalingsteken sluiten en opnieuw openen. Ook al duurt het twee pagina's lang. (Wat in mijn geval nooit zo is, want voor kinderen houd je de dialogen kort). Als wegwijzer betekenen die aanhalingstekens namelijk: hier komt een ander aan het woord. Zou je na de eerste alinea afsluiten en de volgende alinea openen met een aanhalingsteken dan betekent dat dat de ander aan het woord komt en dat is niet zo. Niet doen dus. Of je moet er bijzetten: ....vervolgde Marietje haar betoog. Of zoiets. Maar dat is vaak gekunsteld.

Appel zegt juist dat je alleen openende aanhalingstekens moet gebruiken, en alleen op het allerlaatst de sluitende. En zo zie ik het ook in het boek dat ik nu aan het lezen ben (alleen is dat wel een Engels boek). Maar ik maak gewoon een algemene opmerking en dan mag de uitgever het uitzoeken.

Dat zag ik, dat Appel dat zei. Maar dat ben ik hier in een boek nog nooit tegengekomen, aanhalingstekens openen zonder te sluiten. Daarom betwijfel ik dat antwoord.

Appel zegt ook dat zo'n methode in de journalistiek normaal is. Dat zie ik ook vaak.

Ooh. Misschien is het dan iets Engels?

Ik houd wel meer journalistieke regels aan die je in romans niet ziet. Zo is het gebruikelijk om een komma in boeken altijd voor de sluitende aanhalingstekens te zetten, terwijl de officiële regel is dat hij erna komt (op een uitzondering na).

Volgens mij is een 'aanhalingsteken openen' bedoeld om te laten zien dat iemand aan het woord is. En bij 'aanhalingstekens sluiten' houdt hij op met spreken. Als 'de krantenregel' is: niet sluiten bij het einde van een alinea, maar wel openen aan het begin van een nieuwe alinea, vind ik dat zeer verwarrend. Heb ik dat ooit zo gezien in een krant? * krabt zich achter het oor* Als argument kun je gebruiken: duidelijkheid voor alles. Als iemand aan het woord is, is er toch ook een toehoorder? Stel je voor dat die iets zegt. Na de derde alinea? Aan het begin van de vierde? Dan zul je toch die aanhalingstekens moeten openen en sluiten. (Maar dat vind ik ook een rare situatie op een blad). Als het een monoloog is zonder toeschouwer / toehoorder (behalve de lezer), dan is het een ik-verhaal. Daar hoeven aan het begin en eind van het boek geen aanhalingstekens, wanneer 'ik' mompelt, spreekt of anderszins geluid voortbrengt dat met het gesproken woord te maken heeft. O ja, en hoe je het uiteindelijk ook aangeeft: doe het consequent, maar misschien hoef ik dat niet te zeggen.

Ik kwam deze oude discussie tegen op zoek naar het antwoord op dezelfde vraag. Mijn vraag ontstond naar aanleiding van een monoloog van meerdere paragrafen in een Engelstalig (Amerikaans) boek. Hier werden alleen aan het begin van een nieuwe paragraaf dubbele aanhalingstekens gebruikt en om de laatste paragraaf van de dialoog af te sluiten. Dit blijkt in het Engels een gebruikelijke notatie te zijn die in de meeste stijlgidsen zo is opgenomen. 

Bijvoorbeeld:

When a speaker’s words in dialogue extend to more than one paragraph, use an opening quotation mark at the beginning of each paragraph. Use a closing quotation mark, however, only at the end of the person’s speech, not at the end of every paragraph.

In het Nederlands heb ik  hiervoor geen specifieke stijlregel gevonden. De Engelstalige notatie wordt hier bijna niet gebruikt voor zover ik weet. 

Ik zou gewoon naar boeken kijken, hoe dat dar wordt gedaan en doe hetzelfde. Wordt het op verschillende manieren gedaan, kies er dan eentje uit en blijf dit dan wel zo doen in heel het verhaal. Er is geen vaste regel hiervoor, wel wat gebruikelijk wordt gedaan.

De zogenaamde "don't do it" regels worden vierkantig overtreden door meerdere best-seller auteurs. Dus wat zou het? Doe wat je hartje je ingeeft, zolang het maar logisch en niet-verwarrend is voor de lezer. Regels zijn er om overtreden te worden, is het niet?

Als een personage in een verhaal lang aan het woord is en zijn tekst over meerdere alinea’s wordt verdeeld, gelden er simpele regels voor de aanhalingstekens. Je begint elke nieuwe alinea met een openingsaanhalingsteken, maar je sluit de alinea niet af met een aanhalingsteken. Pas als het personage klaar is met praten, zet je de sluitende aanhalingstekens.

Stel je voor dat iemand in een boek iets belangrijks vertelt, zoals:

"Ik herinner me nog die dag alsof het gisteren was. De lucht rook naar regen, maar het regende niet. Alles voelde rustig, haast te rustig.
"Toen hoorde ik een geluid, een vreemd geluid dat ik niet meteen kon plaatsen. Het was alsof de wind fluisterde, maar het kwam van de grond.
"Uiteindelijk bleek het niets bijzonders te zijn, maar toch bleef het me bij."

Hierdoor weet de lezer dat de spreker al die tijd dezelfde persoon is. Dit is niet zomaar een regel die iemand verzonnen heeft, het komt voor in allerlei stijlgidsen en boeken, maar soms past een uitgever wel eigen regels toe. Het is dus niet helemaal in steen gebeiteld, maar het is de norm.