Ik schrijf wel altijd direct in het Engels, omdat mijn stijl dan (noodgedwongen) anders is. Vertalen loopt altijd uit op kromme zinnen bij mij, omdat ik mijn Nederlandse stijl dan vast probeer te houden en dat lukt niet. Je zou in het Nederlands een opzetje kunnen maken (zodat je eenvoudiger kunt bedenken wat er allemaal in moet) en het dan in het Engels proberen te schrijven.

En na afloop je tekst laten nakijken door iemand die er verstand van heeft, of door een native speaker. Maar ik vraag me af of dit een acceptabel topic is: op deze site hebben we het over schrijven in het Nederlands.

Carl, Is het mogelijk om (eerst) het script in het Engels te lezen? Als dat kan dan zou ik dat zeker doen. Je kan het gebruiken als opstapje. Ook raad ik je aan om over de film te praten met native speakers.

*hoopt dat Carl reageert voordat Dries het topic sluit*

Ik heb een aantal jaar bij een vertaalbureau gewerkt en kan je de volgende tips geven. Afhankelijk van de kwaliteit van je tekst is het voor veel vertalers / correctors al gauw meer werk om een in het Engels geschreven tekst te corrigeren, dan om die direct vanuit het Nederlands naar het Engels te vertalen. Hoe goed je Engels ook is, in je moedertaal beschik je over een veelvoud van nuanceverschillen waarmee je de tekst sprankelend en origineel kunt maken. Bedenk ook of je je op de USA of UK richt (kleine verschillen in grammatica, spelling en vocabulaire). Het is wel een heel leuke manier om je schrijfvaardigheid in het Engels te verbeteren! :-)

De recensie is bedoelt als schrijfvoorbeeld om bij mijn CV en motivatiebrief te voegen. Ik studeer namelijk Journalistiek en hoop om volgend jaar stage te mogen volgen bij een filmmagazine in New York. Four Seasons: Ik heb het script (in het Engels) afgeprint. Was een goeie tip! :)

Gelukkig! Laat je nog even weten of je ook echt stage gaat lopen bij dat filmmagazine? NB Als je nog meer vragen hebt zoals deze, als het gaat om de Engelse taal, dan mag je me best een pb'tje sturen.

Als je stage wilt gaan lopen in de VS is het handig als je in het Engels leert te schrijven. Het is ook een kwestie van oefenen, ervaring opdoen. Het laten nakijken door een ervaren schrijver die Engels als moedertaal heeft is goud waard. Bestudeer dan de correcties, daar leer je veel van. Succes!

Hi Carl, Hoe gaat dit nu verder met die stage die je wilt gaan doen in de VS? Hoe ver ben je?

Verdorie, is hij weg! :confused:

Hoe goed je Engels ook is, in je moedertaal beschik je over een veelvoud van nuanceverschillen waarmee je de tekst sprankelend en origineel kunt maken.

Dit dateert van drie maanden geleden, maar ik vond het een interessant topic en daarom wil ik alsnog reageren. Ik ben het namelijk absoluut niet met het bovenstaande eens; ik ben juist van mening dat het Engels - en speciaal het Amerikaans-Engels - in veel gevallen aanzienlijk meer nuances kent dan het Nederlands. Ik vertaal sinds meer dan dertig jaar vanuit het Engels en het Amerikaans - want dat onderscheid is er duidelijk - naar het Nederlands. Voornamelijk thrillers, maar ook biografieën, jeugdboeken en wat vakliteratuur, inmiddels totaal ruim zeventig titels. Daarbij kom ik vooral bij thrillers vaak voor het feit te staan dat ik in het Nederlands niet exact datgene kan overbrengen wat de auteur bedoelde omdat het Nederlands simpelweg de gradaties mist - de grijswaarden, zeg maar. Dat vind ik telkens weer jammer. De lezer zal het niet merken omdat ik toch wel een oplossing vind, maar ergens gaat er iets verloren, hoe miniem dat misschien ook is. Het probleem doet zich vooral voor bij thrillers omdat daar vaak "street talk" in voor zal komen. Het Amerikaans-Engels kent daarbij een schier oneindig aantal variaties en gradaties die we in het Nederlands ten enenmale missen. In het Nederlands wordt het al snel te grof. Bij scheldpartijen is dat nog erger; daarbij grijpen we in het Nederlands vrijwel uitsluitend terug op enge ziektes. Hetzelfde geldt voor het aanduiden van de gekleurde- of anderszins allochtone medemens; daarin zijn wij uiterst beperkt. Met schuttingtaal is het nog erger gesteld om van in niet salonfähige taal beschreven sekscènes maar te zwijgen. Oh, het lukt telkens weer om er iets van te maken dat ook de Nederlandse lezer met smaak zal verorberen, maar eenvoudig is dat niet. Aan het eind van mijn verhaaltje, hier, kom ik daar nog even op terug. Wat spreken betreft, maakt het mij niet uit: Nederlands of Engels, het gaat me even gemakkelijk af - of even moeilijk, als je geen groot orator bent. Schrijven wordt iets anders, althans, dat dacht ik vroeger. Het zal een jaar of vijfentwintig geleden zijn dat ik op een dag spontaan een kort verhaal produceerde waar ik erg tevreden over was. Dat gebeurt soms. Mijn vrouw is geen Nederlandse en al verstaat ze dan ook vrij veel Nederlands en spreekt ze ook meer dan een mondvol, lezen doet ze het niet. Ze wilde weten waar ik mee bezig was en dus vertelde ik haar dat ik een kort verhaal had geschreven waar ik echt blij mee was. Tja, toen wilde ze dus weten waar dat over ging en als je dat dan probeert te vertellen, dan lijkt het plotseling helemaal niks meer en dus zei ik dat ik het voor haar zou vertalen. Dat deed ik, waarop het tot mijn niet geringe verbazing opeens een heel ander verhaal werd, dat wil zeggen: de klank veranderde, de sféér werd anders. Ook over de Engelse versie was ik eigenlijk dik tevreden. Mijn Nederlandse versie was bestemd voor een tijdschrift, dat wil zeggen: ik was van plan om het daarheen te sturen. Ik besloot nog even te wachten en in plaats daarvan mijn Engelse versie naar een Engels tijdschrift te sturen. Die accepteerden het onmiddellijk, lieten er door een bekend illustrator een aantal prachtige cartoons bij maken en stuurden me een honorarium waar ik een beetje van begon te blozen. Later publiceerde ook dat Nederlandse tijdschrift mijn verhaal en toen kreeg ik van die Engelsen welwillend toestemming om ook die prachtige cartoons te gebruiken. Zo was iedereen blij en tevreden. Maar toen had ik de smaak te pakken van schrijven in het Engels en besloot dat rechtstreeks te gaan doen; denken in het Engels en onmiddellijk schrijven in het Engels, het Nederlands daarbij volledig terzijde schuivend. k had een mooi verhaal in mijn hoofd en toen het klaar was, vond ik het eigenlijk het beste wat ik op het gebied van verhalen ooit had geproduceerd. Een kort verhaal kon je het niet meer noemen; het waren 22.000 woorden. Daarna schreef ik nog een verhaal in het Engels, maar dan werkelijk een kort verhaal: krap 6000 woorden. Zo had ik nog een aantal korte en wat langere, maar ook héél korte verhalen liggen waar ik tevreden over was en die het verdienden om gepubliceerd te worden. Nu zit ik lang genoeg in de boeken en de uitgevers om te weten dat het erg moeilijk is om een manuscript bij een uitgever onder te brengen, maar dat een bundel met korte verhalen nog veel en veel moeilijker is. Dat kun je eigenlijk wel vergeten. Ik wist echter dat er "in bepaalde kringen" belangstelling voor was en daarom besloot ik om dan maar een bundeltje in eigen beheer uit te geven. Ik wist ongeveer hoeveel exemplaren ik zou kunnen slijten en het was bovendien ook nog eens zo dat het me desnoods een paar centen mocht kosten, in de wetenschap dat ik een aantal mensen een plezier deed. Ik heb elders op dit forum het een en ander gelezen over uitgeven in eigen beheer via "internetuitgevers" - ik zet dat heel bewust tussen aanhalingstekens omdat ik daarmee een zekere schamperheid wil uitdrukken. Daar wil ik hier nu echter niet op doorgaan. Anyway: ik moest een keuze maken uit mijn map met verhalen. Mijn verhaal dat ik voor mijn vrouw in het Engels had vertaald, was uiteraard geen probleem. Iets anders werd het met die twee oorspronkelijk in het Engels geschreven verhalen. Die moest ik in het Nederlands gaan vertalen! Dat was een immens karwei dat me vies tegenviel, terwijl ik toen dus al bijna een kwart eeuw van het Engels naar het Nederlands vertaalde. Vertaal je een Engelse auteur, dan doe je je best om exact over te brengen wat hij of zij bedoelde. Toch blijft dat gissen; daarover heb je geen zekerheid. Je weet niet wat die auteur dácht toen hij of zij dat schreef. Van jezelf weet je dat precies en als je dat toen in het Engels dacht, probeer dat dan maar eens net zo over te brengen in het Nederlands. Toen miste ik juist die nuances waar amvanthull het over heeft en die de sfeer van het verhaal bepaalden. Diezelfde nuances waren er in mijn eigen Nederlandse taal simpelweg niet! Dat lange korte verhaal van 22.000 woorden heb ik uiteindelijk voor elkaar gekregen en dat tot mijn eigen volle tevredenheid. Ik had daarbij het voordeel dat ik het kon doen zoals ik dat zelf wilde; ik hoefde er geen rekening mee te houden dat ik "naar stijl en inhoud getrouw" moest vertalen. Het werd een even goed verhaal. Dat tweede verhaal van 6000 woorden heb ik ook getracht te vertalen, maar dat heb ik uiteindelijk opgegeven; dat ging eenvoudigweg niet en ik heb het dus niet in die bundel opgenomen. Het staat - in het Engels - op mijn website. Bovendien heb ik die bundel kortgeleden als e-book op een cd-r gezet en daarbij heb ik ook dit verhaal opgenomen. Maar ik weet absoluut zeker dat als een ander dit wél naar het Nederlands zou hebben vertaald, dat ik er dan niet tevreden over zou zijn geweest. Het in eigen beheer uitgeven van dat - totaal pretentieloze - bundeltje ging uitstekend, enkel en alleen omdat ik een van de weinige goede internetuitgevers vond. Ik ken er precies twee en die namen heb ik hier nog nergens zien passeren. Na vijf jaar loopt het nog steeds. Ik hou al heel lang niet meer bij hoeveel exemplaren er inmiddels van zijn verkocht, vooral omdat ik me daar niet meer mee bemoei, maar het moeten er iets van 300 zijn, schat ik, hoewel het er evengoed 500 of meer kunnen zijn. Ik krijg alleen maar zo nu en dan een paar centen op mijn rekening en een keurige factuur in mijn mailbox met daarop ook het bedrag dat de internetuitgever krijgt. Een perfecte setup; iedereen blij en tevreden. Laat me nu nog even terugkomen op het vertalen van "street talk" of scheldpartijen. Ik was zo trots als de bekende aap met de glazen kont toen Arjen Ribbens in een recensie van een door mij vertaald boek in de NRC schreef:

De vertaling laat zich goed lezen. Zelfs de scheldpartijen die Engelse en Amerikaanse thrillers in het Nederlands dikwijls zo onleesbaar maken overtuigen in (titel). Een tirade als: "Fuck me, no sir, you piece of shit. You fucking pussy. You bug-free fucking girl. They scented you. The dogs fucking scented you, you fucking perfume-wearing motherfucker", klinkt ook in vertaling goed als ...

... en toen volgde mijn vertaling. Het gaat hier om de commandant van een eenheid US Marshalls die een van zijn mannen voor vijf centen geeft. Misschien wil iemand het eens proberen? :) Maar zo zit dat naar mijn mening met de nuanceverschillen tussen het Engels en het Nederlands.

Hoe goed je Engels ook is, in je moedertaal beschik je over een veelvoud van nuanceverschillen waarmee je de tekst sprankelend en origineel kunt maken.

Dit dateert van drie maanden geleden, maar ik vond het een interessant topic en daarom wil ik alsnog reageren. Ik ben het namelijk absoluut niet met het bovenstaande eens; ik ben juist van mening dat het Engels - en speciaal het Amerikaans-Engels - in veel gevallen aanzienlijk meer nuances kent dan het Nederlands.

Dag Theo-H. Goed lezen is ook een kunst. In de stelling van amvanthull wordt namelijk niet beweerd dat het Engels (welke vorm dan ook) die nuanceverschillen niet heeft, maar dat een niet-moedertaalspreker ze (meestal) niet beheerst. Jij kennelijk wel, maar daarvoor ben je dan ook al heel lang vertaler. Voor mij staat de eerstgenoemde stelling dus nog steeds recht overeind. Ik heb dan ook extra veel bewondering voor buitenlandse schrijvers die niet in hun moedertaal schrijven.

Dit is inderdaad de juiste interpretatie van mijn stelling, Zjaan, dank!