Geen afbeelding
Thérèse

Lid sinds

15 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
  • Moderator

woordkeus en inhoud

 11 januari 2010 - 11:38
In een ander topic komen twee begrippen aan de orde, waarover een kleine discussie aan het ontstaan is: simpel en eenvoudig. Binnen het stellen c.q. creatief schrijven komt het er mijns inziens op aan dat een term, begrip, uitdrukking of woord de inhoud ervan zo naadloos mogelijk dekt. Natuurlijk is woordkeus iets persoonlijks. Maar toch. Als een kenmerk van literatuur is: taal die zelf (mee)werkt om in een tekst beeldend weer te geven wat de auteur wil overbrengen, dan hangt veel van de juiste woordkeus af. Simpel versus eenvoud. Enkel als voorbeeld. Omdat het zich aandient. Simpel is iets fysieks, niet erg cognitief, en het heeft niet echt een doel, en daarom ook weinig concrete gevolgen. Zo kun je lekker simpel in je tuin liggen te niksen. Of simpelweg verliefd zijn. Eenvoudig wil zeggen: niet gecompliceerd, maar wel doelgericht, in de zin van dat je met enkele handelingen een zeker resultaat kunt bereiken. Laten we zeggen dat je in diezelfde tuin bent, maar nu niet simpel ligt te niksen, maar een enkele eenvoudige handeling uitvoert, bijvoorbeeld een rechte groef trekken met de achterkant van je bezemsteel. Maar omdat deze handeling een doel heeft, kan het niet uitblijven dat er een andere eenvoudige handeling op volgt: zaadjes in de groef leggen. Volgende handeling: de groef dichtdrukken. Et cetera. Het hele principe van ploegen, zaaien en oogsten kent eenvoudige handelingen, maar is niet simpel, want het heeft indrukwekkende gevolgen. Simpel kent eigenlijk geen handelingen, 'is' er enkel, gewoon voor niets. Daarom niet zinloos, maar toch heel iets anders dan eenvoudig. Zo nadenken over woorden en inhoud vind ik vormend - en ook basaal - voor het creatief schrijven. Misschien anderen ook?

Geen afbeelding
chrislaevers

Lid sinds

15 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 28 januari 2010 - 18:30
Ik heb alle berichten snel doorgenomen. een simpele ziel of een eenvoudige ziel : dan kies ik voor simpel Ik deel alle woorden in twee vakken grosso modo : de klinische woorden en de woorden met een 'organische bodem'. 'simpel' ervaar ik volkser en ouder dan 'eenvoudig', 'simpel' zal een rijkere ethymologie geschiedenis hebben dan 'eenvoudig', vermoed ik. Ik heb het zelfde met 'paraplu' en 'regenscherm'. 'Paraplu' komt van het Frans en er zit wat Latijn in , het is een volks woord ('Onder moeders paraplu...') terwijl 'regenscherm' een woord is dat geconcipieerd lijkt te zijn in een ijskast. Idem voor 'boer' en 'landbouwer'. Het woord 'landbouwer' is ontdaan van alle romantiek, van alle fantasie, het is zo zielloos tegenover het woord 'boer'. Ik zou nooit willen trouwen met een landbouwer maar wel met een boer...een landbouwer lijkt me zo saai, zo industrieel, zo bedolven onder stapels administratie... In het schrijven verkies ik woorden die 'organisch' zijn en dus een verleden hebben. In Vlaanderen heeft het woord 'simpel' wanneer het slaat op mensen wel de betekenis van iemand die wat 'achter' is. Het is echter een bestempeling waarin symphatie vervat zit. Het hangt er ook van af wie dat het woord gebruikt, de sociale status, de mate van geschooldheid...de situatie waarin de persoon die dat woord gebruikt zich bevindt... Elk woord heeft een biotoop. Ik heb als schrijfster een zwak voor woorden die geschiedenis hebben en ettelijke watertjes hebben doorzwommen. Aan in ijskast geconcipieerde woorden heb ik een broertje dood. Als ik dus iets schrijf dat gesitueerd is in de 19de of de 18de eeuw zal ik instinctief zoeken naar 'oude' woorden. Oude, ambachtelijke kaas eerder dan jonge kaas industrieel bereid. Dat probleem heb ik ook met 'plezant' en 'prettig'. Nog steeds vind ik het woord' plezant' plezanter dan het woord 'prettig'. In een opstel op school heb ik een punt verloren omdat ik 'plezant' geschreven had. Het was een tijd waarin de Vlamingen dienden bewust te worden van hun taal. Het leek eerder op een culturele drainage dan wat anders. Alles wat rook naar dialectisme werd in de kiem gesmoord terwijl net juist in die dialectismen een enorme rijkheid verscholen zat. Die evolutie zit me nog steeds dwars. Als ik 'plezant' in de mond neem dan meen ik het echt, gebruik ik het woord 'prettig' dan ben ik beleefd meer niet maar mijn hart is er niet echt bij. Pak nu het woord 'nuver'. Ik ken het niet maar het is een prachtig woord! Mag je dat woord gebruiken in een Nederlands opstel op school? Of wordt het tactvol verworpen? Elk woord heeft een eigen geschiedenis, een eigen status, immigrerend of emigrerend of sedentair...ik ben de laatste die zal beweren dat het een combinatie van letters is met één betekenis. Elk woord is een wereld op zich. Het ene woord is sterieler dan het andere. Ik vind 'simpel' plezanter dan 'eenvoudig'.