Het kan wel, maar mooi vind ik hem niet. xsg

Waus, ik lees het als jouw versie B. Ik zie niet wat er mis is met deze zin.

Het voelt aan als een reactie op iets waarover hij zich verbaast en hij kijkt haar aan om te peilen hoe het zit. En als ik moet kiezen uit jouw opties, dan kies ik voor A.

Ik vind het een mooie zin, waarin twee handelingen (verbaasd zijn en aankijken) op een heel natuurlijke manier samenvallen. Of er een volgorde is (eerst verbaasd zijn en dan aankijken) of niet (meer gelijktijdig) doet er voor mij als lezer geloof ik niet zo toe. En anders blijkt het wel uit de context.

ja, mooie zin, vind ik ook... :nod: Mooi gezegd Zjaan...

De zinnen zijn zeker goed. Alleen de emotie beschrijvend. * edit als iedereen het mooi vind is het wel goed denk ik. xsg

Over perspectief had je nog niks gezegd. In feite kan hij zijn eigen gezichtsuitdrukking niet benoemen, maar het hangt er van af welk perspectief je precies gebruikt. Ik ben slecht in die namen, maar als je hij gebruikt als in: in zijn hoofd, dan kan het niet. (voor zover ik weet en heb geleerd). Bij een alwetende verteller kan het wel.

Eens met wat Janneman zegt. In je eerste vraag zei je niets over het perspectief. Als het perspectief ligt bij diegene die aangekeken wordt, dan maakt het niet uit. Wel als het perspectief bij de verbaasde kijker is. In dat geval zou ik kiezen voor A, of bijvoorbeeld degene die aangekeken wordt, iets laten zeggen waaruit de verbazing blijkt. Bijvoorbeeld: Hij kijkt plotseling op, en ziet een bekend gezicht dat hem glimlachend aankijkt. 'Was je verbaasd?' vroeg ze met zachte stem. 'Euh ja, nogal, ik had op iedereen gerekend, maar op jou niet.' Succes.

ja, zjaan en janneman hebben het al gezegd. :)

Eens met wat Janneman zegt. In je eerste vraag zei je niets over het perspectief. Als het perspectief ligt bij diegene die aangekeken wordt, dan maakt het niet uit. Wel als het perspectief bij de verbaasde kijker is. In dat geval zou ik kiezen voor A, of bijvoorbeeld degene die aangekeken wordt, iets laten zeggen waaruit de verbazing blijkt. Bijvoorbeeld: Hij kijkt plotseling op, en ziet een bekend gezicht dat hem glimlachend aankijkt. 'Was je verbaasd?' vroeg ze met zachte stem. 'Euh ja, nogal, ik had op iedereen gerekend, maar op jou niet.' Succes.

Dit vind ik wel mooi. Nu verwerk je de emotie in de dialoog. xsg

Ach, ik weet niet of dat zo'n zwart wit regel is hoor, over dat perspectief. Verbaasd kijkt hij haar aan vind ik prima klinken, ik zie dat soort dingen vaak genoeg in verhalen, ook als het geen alwetende verteller is. En zelfs als het vanuit de ik-vorm is, zonder dat het stoort. Ook al zegt 'men' dat dat niet mag/kan. En eerlijk gezegd zou ik er zelf niet omslachtig over doen (met die dialogen bedoel ik), maar ik ben dan ook meer van: als het simpel en kort gezegd kan worden, dan kies ik daar voor. Dus het hangt af van je voorkeur, het is één van de mogelijkheden.

Oja, en als je de 'emotie' niet wil benoemen, kun je omschrijvingen geven waaruit die verbazing blijkt. Dat zie je ook vaak, en dat iemand verbaasd is, maak je op uit de context. Zinnen als: - Met grote ogen keek hij haar aan. - Zijn mond viel open. - Met opgetrokken wenkbrauwen keek hij haar aan. - Hij wist niet wat hij moest zeggen. - Hij begon te stamelen toen hij haar zag. - Dat had hij niet verwacht. - Dat kwam wel heel onverwacht. Etc.

Hij voelt zich verbaasd en dat uit zich in een uitdrukking. Dus het kan vanuit beide perspectieven. Bij de ene weet je als lezer dat ie verbaasd is door zijn uitdrukking, bij de ander doordat je zijn gevoel weet.

Niks mis mee, lijkt me. De vraag verbaast me trouwens wel. Ik ben heel andere vragen van jou gewend, Waus. Mooie, gekke vragen. :unibrow:

Jammer.