De stijl uit een net gelezen boek onbewust aannemen

Ik herken het zeker met de serie die ik nu lees. Van William Sarabande, een prachtige stijl - ik merk dat mijn alinea's langer worden, dat ik nog meer op de details let dan anders. En ik leer eindelijk een beetje om een personage gewoon ergens alleen te laten zijn en hem dan te laten denken terwijl dat denken niet uit mezelf komt. Bij mij werkt het dus alleen maar positief :P

Ja, ik vind zoiets fantastisch. Zo kan je voor een deel invloed uitoefenen op de stijl die je uit wil gaan in je eigen werk. Meestal houdt dat niet lang aan, maar het werkt als een soort muze qua zinsbouw.

Mijn grote voorbeelden zijn Mulisch en Kuijer (u allen wel bekend), maar als ik zelf wil gaan schrijven, moet ik hen NIET gaan lezen. Hoe ik hen ook bewonder, ik ben hen niet, ik schrijf anders. Ik heb mijn stijl en die is goed. Dat onbewust aannemen ken ik dus zeker, maar ik wil het niet.

Ja, maar volgens mij bestaat er maar een beperkt aantal stijlen, niet? Zou het echt zo zijn dat elke auteur een eigen stijl heeft die zich kenmerkend onderscheid van alle anderen? Zoveel auteurs, zoveel stijlen? Taalbesmetting noemt het ook. Ik denk dat er veel meer 'taalbesmetting' gebeurt dan we misschien wel willen weten. Als ik bvb. teveel naar het journaal kijk of de krant lees, begin ik de politiek in de taal te denken van de journalisten. Dezelfde begrippen gebruik ik in mijn uitleg, en dan moet ik er echt bewust gaan opletten zélf mijn vocabulaire te bepalen. Een bizar fenomeen, die taalbesmetting.

Ik denk zeker dat stijl vooral samenhangt met de persoon die hem hanteert. Dat is het mooie ook. En daarom uniek.

Min of meer. Ik las sinds (voor mijn doen) lange tijd weer een boek van Tais Teng en ik merkte ineens dat hij me wel erg beinvloed heeft qua stijl. Ik vind het niet erg, het is geen kopie, en het is mijn eigen stijl geworden, maar ik vond het toch grappig om te zien hoe hij me onbewust heeft gestuurd, dat ik tijdens het lezen zinnen tegenkwam die ik zelf ook had kunnen schrijven. Hij voelde zich in ieder geval wel vereerd toen ik het hem vertelde, heheh.

Zover reikt die invloed nu ook weer niet, denk ik, Mariejeanne, Je copieert niks, je merkt alleen achteraf, dat wat je voor je eigen stijl hield, iets is dat je ergens vandaan hebt. Nl. van de taalbesmetting waardoor je beïnvloed bent.

Zo leren kinderen trouwens spreken. Door nabootsing. Misschien is dat ook de natuurlijke gang van het leren schrijvend spreken... Als ik te lang bij mijn ouders ben geweest, denk ik dialect. En schrijf ik meer ik die trant. Toch 'denk' ik dat ik mijn eigen stijl schrijf. Dus ik geloof wel voor een klein deel in die schrijfleraren die zeggen: als je te lang een met een soort boeken omgaat, begin je zelf zo te schrijven.

Ik merk niet dat ik de stijl van schrijven overneem nadat ik een boek heb gelezen. Ik denk wel "Goh, zo zou ik ook willen schrijven!" Maar dat doe ik toch niet. En dat vind ik maar goed ook. Dan houd ik mijn eigen stijl. Volgens mij heeft iedereen een eigen stijl, beïnvloed door één of meerdere auteurs. Maar daarmee kun je niet zeggen dat je die stijl hebt, je doet het altijd wel anders. Anders ben je geen auteur, maar dan maak je kopieën van andermans werk.

Ja, ben ik het volledig mee eens. Copiëren is plagiaat en strafbaar. Dan ben je ook geen schrijver als je zoiets doet. Daar gaat het hier dan ook niet over wat mij betreft. Je eigen werk behouden gaat boven alles, zoals ik al in een vorige topic bepleitte. Een ander heeft daar niks inbreng in, anders copieer je. Taalbesmetting gebeurt echter onbewust, je merkt het enkel als je schrijft, dat je stijl iets heeft wat het anders niet heeft. En volgens mij kan je dat effect in positieve zin beïnvloeden en zo van de beste schrijvers leren. Het is eigenlijk een soort schrijfcursus, maar dan op deze manier.

Stijl is niet beschermd en niemand kan je iets maken als je iemand stijl kopieert. Je mag bijvoorbeeld best een schilderij maken in de stijl van Herman Brood. Je mag het alleen niet verkopen als een Brood ;)

Maar wat is stijl? Als ik kijk naar de verschillen in stijl die door jullie allen en mezelf blijken eigen gemaakt, dan zit daar weinig diversiteit op. We lijken haast copiën van elkaar. Akkoord het is anders dan in een boek om hier te schrijven. Maar toch, een eigen gemaakte stijl, kan je niet maskeren buiten je werk. En eerlijk gezegd, ik zie geen grote verschillen qua stijl. Ik zou ze er zelfs niet kunnen uithalen wat van wie is. Daarom: copiëren we niet allemaal onbewust de stijl van diegenen van wie we lezen? En zal het je opvallen, dat je in mijn stijl schrijft en ik in de jouwe? Neen, want het is dezelfde. De zinnen en combinaties van woorden zijn wel anders, en het verhaal verschilt gelukkig wel per auteur. Maar dat elke auteur zijn stijl zou hebben, kan volgens mij niet. Dan zouden velen voor elkaar onleesbaar zijn. De taal zelf legt beperkingen op qua bestaande stijlsoorten die je kan hanteren. Daarna komt er de uitgever nog die alles nivelleert, en tenslotte is alles bijna copie. Alleen de zinnen en de verhalen zijn anders.

Kun je aangeven hoe je erbij komt dat wij allemaal op elkaar lijken? Als ik zo eens drie boeken van de stapel hier pak, dan kan ik de volgende stijlkenmerken geven: - Kader Abdolah (De boodschapper): vrij beschrijvend, haast sprookjesachtig; - Connie Palmen (I.M.): lange, filosofische zinnen - haar boeken gaan dan ook vaak over mensen die filosofie gestudeerd hebben; - Arthur Japin (De overgave): sober, soms ruw, maar ook beschrijvend en vrije uitgebreid; - Rita Spijker (Kreukherstellend): korte zinnen, met een dosis humor. Nu heb ik bij Japin en Abdolah allebei neergezet "beschrijvend", maar gemixt met andere woordkeuzes, voorkeuren en context werkt dat toch weer heel anders.

Ja, er moeten wel verschillen zijn, want anders kan ik ook niet spreken van 'stijlovername'. Dus ik geloof zelf wel dat er vele stijlen zijn.

Een stijl is volgens mij een verzameling van verschillende kenmerken zoals Carduelis hierboven kort uiteenzet. Er zijn heel veel verschillende combinaties mogelijk, dus ook heel veel verschillende stijlen. Ik denk wel dat veel schrijvers ongeveer dezelfde stijl hebben. Ik denk ook dat bepaalde boeken lezen tijdens het schijven je eigen stijl (onbewust) beinvloedt. Ik weet alleen niet of je dat taalbesmetting moet noemen. Ook denk ik dat een forum zoals deze automatisch een bepaalde schrijfstijl met zich meebrengt.

Siegfried Freud, niet de eerste de beste, stelde dat je door alles wordt beïnvloed, door alles wat in wat voor vorm ook tot je komt. Dus ook boeken die je leest. In hoeverre je andermans stijl bewust of onbewust overneemt, hangt in grote mate van je (eigen)wijsheid af. Maar toch blijft ieder een eigen, unieke stijl houden. Laat dertig mensen dezelfde boeken lezen, en later daar een verhaal over vertellen. Je krijgt dan dertig verschillende stijlen.

Ik let er wel echt op dat ik een stijl niet aanneem. Ik heb mijn eigen stijl en die wil ik graag houden. Vrolijk, luchtig en voorzien van de nodige relativering. Trouwens, ik kan niet anders.

Ja, ik doe dat ook zo. Je onbewuste copieert immers nooit denk ik, het integreert geloof ik vooral. Je onbewuste laat alles in je samenvallen tot een goed klinkend geheel. Trouwens ik geloof als je merkt dat je goed schrijft, onder invloed van wat je ervoor las en hoorde zeggen, dan komt het alleen maar allemaal uit jezelf. Het is jouw stijl en jouw bewerking achteraf. Tenzij je het overschrijft natuurlijk, maar dan ben je 'bewust' (fout) bezig.

Uiteindelijk bestaat alles wat je doet uit een lappendeken van ervaringen die je hebt gehad en die grotendeels door anderen zijn veroorzaakt. Het geheel, JOUW lappendeken, is echter uniek. Ja, er zijn maar zo veel manieren om zinnen te schrijven om ze leesbaar te houden. Maar ik kan vaste bezoekers er anoniem zo uitpikken omdat ze allemaal hun eigen stijl hebben. Misschien moet je er gevoelig voor zijn om het op te merken, of ze gewoon beter kennen. Jij bent ook nog nieuw, natuurlijk.

Zover reikt die invloed nu ook weer niet, denk ik, Mariejeanne, Je copieert niks, je merkt alleen achteraf, dat wat je voor je eigen stijl hield, iets is dat je ergens vandaan hebt. Nl. van de taalbesmetting waardoor je beïnvloed bent.

Ik vind 'besmetting' geen mooi woord in dezen. En ik geloof ook niet dat ik het met je eens ben. Waarschijnlijk ben je wel beïnvloed door factoren die je niet zelf in de hand hebt, maar toch maakt de mix van die factoren mijn stijl. En niet de jouwe. Want jij hebt een andere mix. En al mijn factoren zijn geen auteurs. Zo lang mijn familie, schoolmeesters en (vroegere) buren en vrienden geen boeken schrijven, ben ik uniek in mijn stijl. (Ros: Sigmund, dacht ik. Der Mund spricht. Von Frieden? Das ist eine andere Sache).

(deksels.)

Doofpot.

Mijn grote voorbeelden zijn Mulisch en Kuijer (u allen wel bekend), maar als ik zelf wil gaan schrijven, moet ik hen NIET gaan lezen. Hoe ik hen ook bewonder, ik ben hen niet, ik schrijf anders. Ik heb mijn stijl en die is goed. Dat onbewust aannemen ken ik dus zeker, maar ik wil het niet.

Dit zou ik geschreven kunnen hebben (alleen in mijn stijl dan :) ) helemaal mee eens dus (behalve Mulisch ;) ) Ik wil mijn eigen stijl ook al is die van anderen beter. Daar kan ik ver in gaan; ik hoor wel eens:'Jouw columns doen me toch zo denken aan ..... . Ok, kreeg ik dus een jaar geleden een boek van die schrijver en dat heb ik nog steeds niet gelezen zodat ik kan zeggen: Nooit iets van gelezen. Dat vind ik zelf ook zwaar overdreven en om die reden ligt hij nu boven op de stapel 'nog te lezen' ook omdat ik denk dat naar wat ik over de schrijver gehoord heb, niemand aan hem kan tippen en ik zeker niet.

Ik neem ook wel eens een schrijfstyle gedeeltelijk over, omdat ik die mooi vind. Maar ik neem m nooit helemaal over, omdat ik vind dat er ook iets van mezelf in moet zitten. Ik gebruik wel boeken als voorbeeld om te kijken hoe andere schrijfers een bepaalde situatie beschrijven. (Ik heb bijvoorbeeld nog al eens moeite met het beschrijven van een bepaalde omgeving/sfeer ect.... Kan dat niet zo goed met woorden benoemen) Ik neem dit alleen nooit over... dat verzin ik dan wel weer zelf. Een voorbeeld (of meerdere) helpen mij weer een stapje in de goede richting.

.