.

Ik heb een vraag, Medusa. Je schrijft: "Mijn proloog begint met de hoofdrolspelers. Hoofdstuk 1 gaat over twee bijfiguren. Hoofdstuk 2 gaat over twee andere hoofdrolspelers Hoofdstuk 3 gaat dan weer over personages uit de proloog." Wat is de reden van deze opbouw? Wat heb je ermee voor ogen?

Teveel verhaallijnen? Ben benieuwd naar de verdere reacties hier, in mijn belangrijkste verhaal deel 1 komen ook best wel veel lijnen voor.

Een scene (of een hoofdstuk) heeft als doelstelling het verhaal 2 dingen te bezorgen: Informatie en Vooruitgang, een voorstelling van karakters geeft slechts 1 ding, dus ik zou het toch nog eens overwegen, tenzij er in die voorstelling ook vooruitgang zit..

Ik vind het een prima en acceptabele voorstelling van de structuur. Ik geloof niet dat ik een probleem zou hebben met een boek dat zo begint. Alleen ben ik het wel met Fré eens dat je actie (hiermee bedoel ik niet per se spektakel) met voorstellen van de karakters zult moeten combineren. Het verhaal moet natuurlijk niet meteen inzakken na die klapper van een proloog. Maar de actie' kan ook onderhuids zitten natuurlijk. Ik houd wel van boeken die met een aantal zeer uiteenlopende verhaallijnen beginnen. Dat geeft wat te doen aan de lezer, die gaat zich afvragen hoe al die lijnen zich gaan ontwikkelen. Het enige wat ik me afvraag is of die bijfiguren wel bijfiguren blijven. Ik geef normaliter alleen hoofdpersonages een eigen hoofdstuk.

Wordt het niet te moeilijk met al die verhaallijnen?

Het spijt me. Als ik de voorstelling van jouw structuur lees, steek ik mijn hand uit naar het volgende manuscript bovenaan de papiertoren. Lees: Het geheim van de schrijver Zo schrijf je een verdomd goede roman Aanvallend spel Schrijven: het begin Een goede roman schuift het gordijn niet open voor een poppenstoet, en hij tooit zich nooit met een kralenketting van voorvalletjes. Je zult als romanschrijver niet vlug achterovervallen als je kunt steunen op de volgende drie poten: -Schrijfvaardigheid (kun je leren) -Scheppingskracht (valt niet aan te sleutelen) -Verhaaltechnisch (kun je leren, zie mijn boekenlijstje) Toch heeft een bureaustoel niet voor niets vijf steunpunten. Onontbeerlijk zijn ook nog: -Een zee van tijd -Doorzettingsvermogen Maar... het allerbelangrijkste om te slagen is véél geluk, helaas. Veel geluk

En weer een goed advies van Koen...

Hij bedoelt het goed. Je moet ook veel geluk hebben. De juiste tijd en de juiste plaats.

Koen, waarop baseer je je claim dat dit genoeg is om het manuscript te verwerpen? Als wat er geschreven staat in die proloog en in die hoofdstukken interessant, aangrijpend, mooi geschreven, intrigerend is - dan lees je verder, en een ingewikkelde structuur zal je niet tegenhouden. Als die stukken dat niet zijn - dan helpt een simpele structuur er ook niet meer aan. Je mag van de lezen veel denkwerk verwachten als je daar iets voor teruggeeft. In de eerste honderd pagina's van Mervyn Peake's Titus Groan worden ook steeds andere karakters de dragers van het vertelperspectief: dat is eerst misschien verwarrend, je vraagt je af waar het allemaal heen gaat, maar het gaat naar iets volkomen geniaals dus het is alle verwarring meer dan waard. Alles mag, als je het maar kunt rechtvaardigen.

Maar meestal is het wel zo dat je eerst een flinke dosis schrijfervaring moet hebben voordat je zo'n ingewikkelde structuur boeiend neer kunt zetten. En ik vraag me af of Medusa al op die manier kan 'spelen' met de structuur.

Ik zie hier toevallig deze reactie. Kan iemand mij uitleggen hoe ik kan weten wanneer iemand reageert. Wat computers betreft is mijn IQ gelijk aan dat van mijn leeftijd (nog 45 jaar en ik zit aan het gemiddelde). Dat terzijde. Beste VictorGijsbers, Het boek dat ik lees heb ik betaald met geld waar ik voor gewerkt heb. Als de schrijver van mij verwacht dat ik me ga inspannen om zijn 'meesterwerk' te lezen, voel ik me bedrogen. Geld terug! Ik lees veel boeken over taal, een ware klote-inspanning, maar als ik literatuur lees, wil ik na afloop weer ontspannen de boer op. Als ik een openingszin moet herlezen om hem te begrijpen, gaat het boek onverbiddelijk dicht.

Het appreciëren van elke kunstvorm kost enige inspanning, dunkt me, en meesterwerken zijn die inspanning waard - maar dit lijkt me niet het goede topic om daarover te discussiëren.

Nou ja, het kan wel, het gaat immers over 'structuur'. En die moet je in elke kunstvorm aanbrengen, hoe dan ook. Of niet en dat is dan ook weer een aparte kunstvorm.

De kunst van een goed romanschrijver bestaat er juist in om de lezer een verteerbare hap voor te schotelen zonder dat hij zijn maaginhoud weer door zijn strot moet persen. Een nasmaak mag, moet zelfs, en het hoeft niet onmiddellijk de Darmstraat uit te gaan, maar herkauwen, beuuu, neen bedankt.

Koen, vind jij James Joyce een goede romanschrijver?

Tja, het blijft allemaal een mening natuurlijk. Sommige mensen willen wel graag moeite doen, herkauwen, nog eens herkauwen. Als dat niet zo zou zijn, zouden een aantal boeken waarschijnlijk niet zo goed verkocht worden.

en simpelweg denk ik dan...zovele romanschrijvers voor zovele romanlezers. Of versimpel ik het geheel nu teveel? ;) Maar kijk eens hoeveel boeken er in een boekwinkel staan (en bij jullie een gigantischvoud meer dan hier!)? En voor ieder boek is toch wel een lezer (s)?, met of zonder koeienmaag?????

Het meeste is inderdaad meer dan geschikt voor Koen's maag. Is geen verwijt. Het lijkt er op dat de meeste schrijvers hier liever iets 'literairder', kunstzinniger willen schrijven dan een simpel mooi verhaal willen vertellen. Ik ben er zelf ook mee aan het worstelen. Het is een zoektocht.

@Christopher: wat mij betreft hoeft mijn boek geen literatuur te worden. Als het over tien jaar ofzo af is vind ik het zelf al mooi genoeg :) maakt me niet uit wat de rest van de wereld vind.

Om op het onderwerp en de vraag van Medusa terug te komen: Mij lijkt het dat deze structuur goed kan. Mijn voorkeur gaat zelfs uit naar boeken die beginnen met een wirwar van verhaallijnen, die een hele tijd niets met elkaar te maken lijken te hebben. Op een gegeven moment blijken ze toch allemaal met elkaar verbonden. Prachtig! Dat vergt wel veel van je als schrijver, je moet het kunnen. Zo moet je tussentijds plotsignalen geven, die de lezers eerst niet opvallen, maar die aan het einde een vooruitwijzing bleken te zijn naar het onderlinge verband van al die verschillende verhaallijnen. Er moet dus een overkoepelende verhaallijn zijn, die pas aan het einde van het boek te voorschijn komt, maar die al wel de hele tijd op een subtiele manier door je boek heenloopt. Het enige wat ik me - net als Eufdrie - afvraag is of je die bijfiguren wel een eigen hoofdstuk moet geven. Die zijn normaal gesproken alleen weggelegd voor de hoofdpersoon/hoofdpersonen. :-) Ariadne