Sarcasme

Misschien kun je een klein stukje plaatsten? Dan is het makkelijker de vraag te beantwoorden.

Ik ben zelf gek op sarcasme en gebruik het ook veel. Mijn fans weten het en houden er van. Je zal heus wel eens op mensen stuiten die het niet begrijpen, maar dat hou je toch. IN alngere stukken, moet je misschien wel proberen het te verminderen.

Ja idioot, laat eens wat zien van de beloofde sarcastische ondertoon. Ik ga er eens goed voor zitten...

Mijn ervaring is dat sarcasme heel lastig is als je lezer jou niet goed kent. In een gesprek gebruik je sarcasme door een zeker statement heel overdreven uit te spreken, zodat mensen weten; dat is zó overdreven stellig, dat zal hij wel niet menen. In een tekst komt dat vaak niet over, zo'n overdrijving. Dit stukje bijvoorbeeld, is sarcastisch bedoelt, maar als je de stem in je hoofd het heel serieus voorleest lijkt de schrijver maar een naar mannetje: http://www.dachtikhetniet.nl/pivot/entry.php?id=85

bwoah ben ik het niet mee eens. Wel ben ik het er mee eens dat het juist moet aangebracht worden. Gebruik het, lees het een paar keer na de dag erna, en beslis dan of je het gebruikt of niet? Uiteindelijk is het net jou schrijfstijl die het boek tot jou boek maakt... je kan niet voor iedereen goed schrijven. volg je hart en dan komt het wel in orde.

Ik probeer mijn probleem hier beter uit te lichten. Als schrijver heb je een soort van goddelijke macht over je personages. Mijn vraag is of al deze stukjes van sarcasme iets toevoegen aan het verhaal. Zo kan je bijvoorbeeld een personage nemen die voor 10 jaar als een onzichtbare man op een kantoor heeft gewerkt en op een dag ontslagen wordt. Die avond gaat hij naar een café en wordt door één of ander dronken rijkeluiszoontje ondergekotst. is het grappig? Ik vind van wel Wordt het rottige gevoel van je personage verduidelijkt en versterkt? Ja Maar wat voegt het stukje werkelijk waar toe aan heel het verhaal? Mijn probleem is niet dit ene stukje. Het is dat deze stukjes door het hele verhaal heen lopen. Waar schrijvers als bijvoorbeeld John Irving, Brett easton ellis en Irvine Welsh, naar mijn mening redelijk subtieler zijn met dit soort sarcastische stukjes, lijkt het bij mij soms te bot. Ik laat onnodig vaak de wet van Murphy los op mijn personages. Hoe dan ook, nu ik mijn stukje lees vraag ik me af of jullie me concrete tips kunnen geven over een betere balans te vinden. ik denk dat ik zelf subtieler moet worden, maar als iemand een goede tip weet is dat altijd welkom.

Hola Idioot, Geen concrete tips...ehm...Subtieler: je voorbeeldstukje, waarom het rijkeluiszoontje laten kotsen? Hij kan toch ook gewoon tegen de arme ontslagen man aanlopen en zich dan excuseren ''Sorry ouwe, ik zag je niet staan.''....Waarop de arme ontslagen man het helemaal op een, voor hem ongekende wijze, zuipen zet en laveloos naar huis kachtelt, zijn vrouw voor het eerst in zijn leven een dreun op haar neus plaatst, welke zij incasseert met de woorden ''Zei je nou iets?". Waarop de man zijn bed induikt en nooit meer opstaat. Ik mag graag scherp sarcasme lezen btw. Maar zoek het in wat minder grof, minder zwart/wit. Enfin. "Do I have to Choose?'' www.Asheega.nl

Sarcasme is bijtende spot. In je stukje, idioot, zie ik geen spot. Misschien ligt dat aan mij. Waarin is de spot gelegen dat een ontslagen man ondergebraakt wordt door een rijkeluiszoon? Dan moeten we meer van beide personen weten. Dus psychologie en situaties uitwerken zodat ze gaan leven en wij als lezer kunnen meeleven.

Echt sarcasme is niet makkelijk. Het wordt al gauw bot, grof. Pas dus op!

Ik houd trouwens niet van sarcasme. Leg me eens uit (iemand) wat daar leuk aan is?

Leuk, weet ik niet, maar het kan een aangename afwisseling zijn, een andere manier om iets te zeggen, en soms komt het beter aan dan een andere vorm om je boodschap over te brengen.

Oké, dat is een goede uitleg.

Het wordt zo gauw erg grof om niets.

Heerlijk, een juiste dosis sarcasme. Daarom lees ik Bob den Uyl zo graag. Zorg alleen dat je niet tot lamenteren vervalt, of eindeloos ouwezemelen. Het moet natuurlijk wel een glimlach (of toch tenminste een grimlach) veroorzaken.

Dan vinden jullie ironie zeker te soft? Dat vind ik nou weer leuk. Ironie.

Ik ook. Ironie is veel subtieler.

Shake hands, Marriejeanne!

Ik weet het verschil nooit.

Ironie heeft vaak het karakter van een grappige mededeling of opmerking over een bepaalde situatie of personage. Sarcasme daarentegen, is altijd keihard, kwetsend en aanvallend. Anders is het geen sarcasme maar bijvoorbeeld een (zwak-satirische) persiflage. Voorop staat dat beide middelen gebruikt worden om de lezer te laten lachen. Maar het blijft gewoon een kwestie van smaak...

Hm, dat heb ik even gewikid. Het lijkt me dat het verschil tussen sarcasme en ironie een negatieve houding is? Als sarcasme kwetsend is bedoeld, dan kan ik me voorstellen dat zo'n houding storend is als je hem constant in je schrijfstijl verwerkt. Dan gaat het niet zozeer om de vorm, maar om het feit dat je negatief bent.

Nu ja, iemand die ironisch is, stelt zich opener op dan een sarcast. Ironie kun je beantwoorden met ironie en niemand die zich een buil valt. Maar wordt sarcasme beantwoord met sarcasme, dan kun je wachten op oorlog. Een goede sarcast kan een tegenaanval verdragen (en zonodig pareren), maar waarom koos hij voor sarcasme? Wat wil hij bereiken?

Wat hij wil bereiken, lijkt me toch duidelijk... ?! Een reactie uitlokken bij de lezer... Dat is toch waar het allemaal om gaat... En dat heeft niets met het feit te maken of de schrijver van nature negatief is. Dát is nu net het verschil tussen de schrijver en verteller!

Dus heeft hij bereikt wat hij wilde: de discussie op gang brengen.

Da's idioot... ?! :-)

En dan is de cirkel rond. Over een nieuwe column hoef ik nu niet meer na te denken. Die staat hier al!

Volgens mij is ironie een situatie, waarin de lezer en / of bepaalde personages in het verhaal al (zouden kunnen) weten hoe de situatie afloopt, maar daar niet naar handelen. Dit heb ik op school geleerd, en in 'De Vliegeraar' wordt dit ook weer behandeld. Het wordt gebruikt als middel om de spanningsboog te vergroten.

Sarcasme, aangezien het sympathie ondergraaft, is uiteindelijk lastig te verenigen met kunst. De lezer leest het boek, maar gelooft op een gegeven moment niet meer wat de schrijver zegt om deze te negatief, te onaardig, te pessimistisch is over zijn wereld en zijn karakters. (Dit is mijn grote probleem met Hermans.) Ironie is het bloed van het schrijven, maar sarcasme is heel erg gevaarlijk.

sarcasme in relaties richt vaak schade aan....zo ook mijns inziens in relatie tot de lezer van het boek, tenzij in fragmenten beschreven om het karakter van een figuur duidelijk te maken....misschien dat het dan een funktie kan dienen?, maar anders?

Een sarcastisch of cynisch karakter is natuurlijk iets heel anders. Dat kan zeer goed werken, zolang de lezer maar niet het gevoel krijgt dat sarcasme en cynisme de dominante modus van de schrijver zijn.

Mijn gedachten over sarcasme gaan heel ver, dat besef ik, maar toch wil ik de ongelovigen, de ironici, hier van een weerwoord voorzien. Sarcasme is (voor mij) pessimisme met een grijns op je bek. Het is als Nietzsches amor fati, de omarming van het lot, maar dan zonder diens zwaarte. Hij ging eraan onderdoor. En zonder sarcasme was dat ook zijn enige mogelijkheid. Ironie is een soort laffe uitvlucht. Een light-versie van sarcasme, zonder de verantwoordelijkheid te durven dragen. Schijnheilig zou ik zeggen. Sarcasme is de realiteit onder ogen zien, in zijn volledigheid, dus ook de donkere kanten, en de humor. Pessimisme is de keerzijde van naiviteit en sarcasme maakt dat weer dragelijk. Zonder sarcasme geen zelfspot en zonder zelfspot neem je jezelf te serieus, dan kan je zomaar ineens in God gaan geloven (ofzo). Maar ik merk dat ik me, in antwoord op een simpele vraag, weer in onmogelijke bochten heb gewrongen. Ik neem mezelf weer veel te serieus. Dus vergeet wat ik gezegd heb. Waarschijnlijk is het onzin.