Wat is het nut van het vermelden waar alles zit? Wat voegt dat toe aan het verhaal? Ja, ik vind het te veel en te nutteloos. Ook een aantal keer "woontoren" achter elkaar en in de volgende alinea "gebouw" en daarna steeds "verdieping". Je moet echt wat aan je afwisseling gaan doen, dit leest niet prettig. Gelukkig schrijf je het wel uit en gebruik je geen cijfers ;) ----------------------------------------------------------------------------------------------------

Curiosity killed the cat. Gelukkig ben ik geen kat!

Ik vind het juist goed en het heeft ook iets beklemmends; je gaat je afvragen wat er op de hogere verdiepingen allemaal voor vreemds gebeurt. Gebruik het niet te veel, dan verliest het zijn verborgen betekenis :)

Dit gaat een beetje de kant uit van sci-fi over woontorens waar alles is samengebracht. In sci-fi is de grote kunst om een nieuwe realiteit als "heel gewoon" neer te zetten waarbinnen zich een verrassend verhaal afspeelt. Je poging komt al in de richting: je vermeldt telkens iets over verdiepingen waar scholen, etc. zijn, waardoor het niet als abnormaal overkomt. Maar helemaal gelukt is het niet, zoals je ook merkt aan de andere commentaren. Zie elders voor tal van stijltips voor dit genre (er zijn complete boeken over).

Uitschrijven is dus wat je al doet. De cijfers in letters vangen.

Hoi Aart, het zijn wel veel getallen. Als je er een bedoeling mee hebt, dan moet je het laten staan. Je moet wel zorgen dat het voor de lezer makkelijk te onthouden is wat er op welke verdieping gebeurt. Zoals de burgemeester, die op de eerste woont. Dat is goed. Goed te onthouden. De cel waar hij naar te moest, was die in het souterrain? En bv. op alle ronde getallen dertig, veertig winkels? Ik roep maar wat. Succes, Marria (Hey, vergeet Malk niet)

Hoi Aart, ik vind er spanning in zitten. Leest best goed. Misschien zou je alleen getallen die niet op het gebouw slaan, moeten omzijlen. Bijvoorbeeld: één keer moest Reyhan; maak daar dan van, vorige week. twee andere kinderen, sommige kinderen. Dit komt goed!

Ik vind het erg leuk, Aart! Met kritiek op je schrijfstijl hoef je op dit moment nog even niets te doen, want je zei al dat het nog een ruwe versie is. Als je een ritme in je verhaal weet te krijgen, zodat de lezer weet WAT op WELKE verdieping gebeurt en tegelijkertijd NIET weet wat op ANDERE verdiepingen gebeurt, wordt het heel erg spannend. Dan wil je als lezer gewoon WETEN wat of wie er nu op die zoveelste verdieping zit... en waarom.

Aart, je schrijft: 'En als ik het goed begrijp, zou het goed voor de spanning in het verhaal zijn als ik iets niet zeg over waar dat nou is? (Stel dat het iets belangrijks is voor de plot.) Zodat je dan doorleest om maar te weten waar dat nou is? (Oei, dat wordt dan nog een mooie zoektocht want Reyhan weet dat ook niet...).' Als iets belangrijk is voor het plot, kun je daar vantevoren kleine aanwijzinkjes over geven. Zoals je doet in je fragment: mensen van boven de vijftiende verdieping komen niet uit het gebouw. De lezer zal willen weten, waarom. (Ik wel, tenminste). En waarom komt de burgemeester nooit boven?

Ik kan me niet helemaal vinden in dit fragment, het is wat overladen. Het is uitteraard nog maar een ruwe versie. Op zich zit het wet goed in elkaar, maar de getallen gaan een beetje duizelen... Je zou je af kunnen vragen welke getallen wel, en welke níet essentiël zijn in het verhaal. Over de getallen die niet belangrijk zijn zou ik zeggen: schrappen! Probeer ook om synoniemen te zoeken voor het woord 'woontoren.' Dit keert té vaak achterelkaar terug en dat klinkt niet mooi, niet vloeiend. Ik hoop dat je er wat aan hebt...

Hij kan ver kijken want hij woont op de tweeëndertigste verdieping (van de woontoren). Zijn ouders, broers en zussen zijn niet thuis, en hij is blij dat hij even alleen is - hij heeft genoeg van alle drukte (in de woontoren). En dan slaapt hij ook nog eens op één kamer met twee (van zijn) broers… Als hij groot is wil Reyhan weg uit de woontoren en in een groot huis gaan wonen waar je tenminste gewoon naar de lucht kan kijken, niet altijd maar een dak boven je hoofd. Want de woontoren heeft negenenveertig verdiepingen. Reyhan is acht en isnog nooit uit het gebouw geweest. Bijna niemand die boven de vijftiende (verdieping) woont is ooit uit het gebouw geweest, alleen een paar ouders die van buiten (het gebouw) komen. Scholen, winkels, kantoren, politie en een bejaardenhuis zitten (ook) allemaal in het gebouw. Het is een hele stad op zich. Ze hebben zelfs een burgemeester, die woont op de eerste (verdieping) maar is nog nooit boven geweest. De politie zit op de drieënveertigste verdieping. (Eén keer) Laatst moest Reyhan daar naartoe, hij had toen samen met een vriend wat uit een winkel op de veertigste (verdieping) gejat. Niks bijzonders, alleen een reep chocola. Toch deden ze erg flauw: hij moest een nacht in de cel zitten. Voor zo'n stomme reep chocola… Reyhan heeft veel vaker iets gestolen, gewoon omdat zijn ouders te weinig geld hebben om hem tussen de middag eten te geven. Twee andere kinderen uit zijn klas hebben hetzelfde, samen gaan ze dan maar jatten uit de winkels op de veertigste (verdieping). Reyhans school staat op de zesendertigste verdieping. Arie, ik heb wat verbeteringen aangegeven. Wat tussen haakjes staat kan weg volgens mij. Als iemand zijn hele leven al in de woontoren woont en nooit is weggeweest, dan spreekt hij niet steeds over zoveelste 'verdieping' en 'woontoren'. Als je het de meeste keren weglaat, wordt het spannender. Ik vind het een boeiend begin en zou graag willen weten wat er met Reyhan gaat gebeuren.