Een autobiografie is fictie

Goed beschouwd is alle verhalende tekst fictie. Ook geschiedschrijving en nieuwsberichten (als je ooit bij een gebeurtenis aanwezig was die later in de krant werd beschreven, wéét je dat nieuwsberichten fictie zijn). Het is een filosofische waarheid. De beschrijving zal nooit de volledige werkelijkheid vangen. Zelfs wanneer je alle mogelijke details beschrijft, zal er nog altijd een eindeloze hoeveelheid andere details niet beschreven zijn. En inderdaad: objectiviteit bestaat niet. Dus ja, een autobiografie is fictie. Met jou als hoofdpersoon. Wat is eigenlijk je probleem?

Ik ben begonnen aan een autobiografie.

Dat zal dan vast beginnen met IK ...

Ik heb een interessant leven achter de rug en anderen mogen daarover gaan lezen.

Daar heb je al.

Maar het genre van de autobiografie brengt voor mij een probleem met zich mee.

Jacques Presser heeft dat voor je opgelost.

Een bijzondere moeilijkheid is, dat elk verleden, zelfs het mijne, alleen vanuit het heden gezien en beoordeeld kan worden.

Wat is er bijzonder als 'bijna' iedereen dat heeft?

De manier waarop de autobiografische „ik‟ zijn verleden oproept is dus altijd afhankelijk van zijn heden, van de situatie waarin hij zich nu bevindt en van zijn actuele gevoelens.

Niet altijd. Maar ... de uitzondering ken ik niet.

Net zoals het heden is ook het verleden veranderlijk en kan nooit objectief vastgelegd worden.

Niet nooit. Maar ... ook die uitzondering ken ik niet.

Ik denk en schrijf anders in een manische periode dan in een depressieve periode.

Dat zal een 100% stelling zijn.

Dus is een autobiografie gewoon fictie. Toch?

Neen, ik denk dat het realistische fictie is. En vergeet de leugenaars niet ... Jij bent in ieder geval geen boeddhist - toch!

[Quote: Jan Theodor]Ik heb een interessant leven achter de rug en anderen mogen daarover gaan lezen. [/quote] Dit betwijfel ik. Niemand is geïnteresseerd in een autobiografie van een onbekend iemand, ook niet als het een zogenaamd 'interessant leven' is geweest. Als je moeite met het genre hebt, schrijf dan geen autobiografie. Denk je dat Reve 'De avonden' uitbracht als autobiografisch? Nee.

[Quote: Jan Theodor]Ik heb een interessant leven achter de rug en anderen mogen daarover gaan lezen.

Dit betwijfel ik. Niemand is geïnteresseerd in een autobiografie van een onbekend iemand, ook niet als het een zogenaamd 'interessant leven' is geweest.[/quote] Hier is er geen twijfel. Er zijn genoeg mensen, ook bekende, die zich de pleuris gaan schrikken als ze van mijn idee horen. Voor deze mensen ben ik geen onbekende en ze zijn zeker geïnteresseerd. L'autobiographie est encore le meilleur moyen qu'on ait trouvé pour dire toute la vérité à propos des autres. (De autobiografie is nog steeds de beste manier om de waarheid te vertellen over anderen. Pierre Daninos)

In dat geval wens ik je veel geluk met het schrijven van het meesterwerk.

Nu snap je het. Dank je wel.

Dus is een autobiografie gewoon fictie. Toch?

Nee. Als ik een journalistiek verhaal schrijf (vaak lange artikelen van meer dan 2000 woorden) herschik ik de feiten om het verhaal het beste tot zijn recht te laten komen: beginnen met iets prikkelends, de juiste elementen uitlichten, tonen waar het conflict zit etc. Het feit dat ik de regels van goed verhalen vertellen toepas betekent niet dat mijn artikel daarmee fictie is. Het is feitelijk juist maar goed verteld. Dat gezegd hebbende: de valkuil bij autobio's is dat de schrijver denkt dat zijn verhaal interessant is omdat het waar gebeurd is. Dat is niet zo. De beste toets is: als dit hele boek verzonnen was, zou het dan nog steeds de moeite van het lezen waard zijn? Is het antwoord 'nee', dan is het dus ook geen boeiende autobio.

Hier is er geen twijfel. Er zijn genoeg mensen, ook bekende, die zich de pleuris gaan schrikken als ze van mijn idee horen. Voor deze mensen ben ik geen onbekende en ze zijn zeker geïnteresseerd.

Tenzij het een #metoo verhaal is waarmee je zeer bekende prominente Nederlanders aanvalt (met bewijs uiteraard) vermoed ik dat je je eigen idee behoorlijk overschat. Vertel eens? Of blijft het bij grote woorden?

Dus is een autobiografie gewoon fictie. Toch?

Wat een snelle, kort door de bochtconclusie zeg. Fictie is een totaal verzonnen verhaal, bij een autobiografie hoop ik toch ergens een klein percentage waarheid te zien. Ook al weet ik als lezer niet wat nu fictief en wat realiteit is. En logisch dat bij herinneringen andere dingen komen in een andere bui, het blijft allemaal gekleurd door jezelf. De ene keer een roze bril, daarna een donkere. Logisch allemaal. Wat wil je nu vragen, waar hoop je op, welke reacties wil je horen?

Een bijzondere moeilijkheid is, dat elk verleden, zelfs het mijne, alleen vanuit het heden gezien en beoordeeld kan worden. De manier waarop de autobiografische „ik‟ zijn verleden oproept is dus altijd afhankelijk van zijn heden, van de situatie waarin hij zich nu bevindt en van zijn actuele gevoelens. Net zoals het heden is ook het verleden veranderlijk en kan nooit objectief vastgelegd worden. Ik denk en schrijf anders in een manische periode dan in een depressieve periode. Dus is een autobiografie gewoon fictie. Toch?

Waarom zou het dan gewoon fictie zijn? Feiten blijven feiten, ook al zie je ze vandaag zó en morgen anders. Dat is de inkleuring van het verhaal. Stel dat het zich afspeelt in een Surinaams milieu in de Bijlmer, dan wordt dat niet ineens anders en daarmee fictie.

De beste toets is: als dit hele boek verzonnen was, zou het dan nog steeds de moeite van het lezen waard zijn? Is het antwoord 'nee', dan is het dus ook geen boeiende autobio.

Ik geloof niet dat je verschillende genres één op één met elkaar kunt / moet / mag vergelijken. Er zijn talloze (auto)biografieën die als fictie ongeloofwaardig over zouden komen. Je leest een (auto)biografie met een ander doel c.q. andere verwachting dan een verzonnen verhaal à la een laten-we-zeggen thriller, roman of detective.

Een autobiografie van iemand die zichzelf heel hoog heeft zitten is nooit leuk om te lezen.

Als een autobiografie niet realistisch is, is het geen autobiografie, maar een verzonnen verhaal. Waarom kun je alleen maar vanaf het deden reageren? Gewoon bij het begin beginnen lijkt me logischer. Je kunt ook met flashbacks werken. Echter niet het hele verhaal door. Dat leest niet prettig.

Hier is er geen twijfel. Er zijn genoeg mensen, ook bekende, die zich de pleuris gaan schrikken als ze van mijn idee horen. Voor deze mensen ben ik geen onbekende en ze zijn zeker geïnteresseerd.

Tenzij het een #metoo verhaal is waarmee je zeer bekende prominente Nederlanders aanvalt (met bewijs uiteraard) vermoed ik dat je je eigen idee behoorlijk overschat. Vertel eens? Of blijft het bij grote woorden?

Ik snap de skepsis dus ik ben ook wel benieuwd naar wat jouw persoon en leven nu zo interessant maakt voor mij persoonlijk. Het kan, maar de kans dat dat zo is, is wel heel, heel erg klein. En dan moet je ook nog eens een prima schrijver zijn om veel gelezen te kunnen worden. Is wraak een drijfveer voor jou? Ik wens je hoe dan ook veel succes!

De beste toets is: als dit hele boek verzonnen was, zou het dan nog steeds de moeite van het lezen waard zijn? Is het antwoord 'nee', dan is het dus ook geen boeiende autobio.

Ik geloof niet dat je verschillende genres één op één met elkaar kunt / moet / mag vergelijken. Er zijn talloze (auto)biografieën die als fictie ongeloofwaardig over zouden komen. Je leest een (auto)biografie met een ander doel c.q. andere verwachting dan een verzonnen verhaal à la een laten-we-zeggen thriller, roman of detective.

Ik bedoel hiermee dat 'waar gebeurd' geen excuus is. Het verhaal moet sterk zijn op zichzelf. Iemand kan heel realistisch zijn eigen lijdensweg met (om maar een voorbeeld te noemen) het overlijden van zijn goudvis beschrijven. (Ja gechargeerd voorbeeld) Dat het voor die persoon een pijnlijke gebeurtenis was, maakt het nog geen interessant verhaal voor anderen. Daarvoor heeft het meer nodig. Ik heb het hier uiteraard over autobiografieën van onbekenden. Als het gaat om beroemdheden gelden andere regels. Dan spelen factoren als voyeurisme een rol en ook gewoon oprechte interesse in iemands leven en carrière.

Hier is er geen twijfel. Er zijn genoeg mensen, ook bekende, die zich de pleuris gaan schrikken als ze van mijn idee horen. Voor deze mensen ben ik geen onbekende en ze zijn zeker geïnteresseerd.

Tenzij het een #metoo verhaal is waarmee je zeer bekende prominente Nederlanders aanvalt (met bewijs uiteraard) vermoed ik dat je je eigen idee behoorlijk overschat. Vertel eens? Of blijft het bij grote woorden?

Ik snap de skepsis dus ik ben ook wel benieuwd naar wat jouw persoon en leven nu zo interessant maakt voor mij persoonlijk. Het kan, maar de kans dat dat zo is, is wel heel, heel erg klein. En dan moet je ook nog eens een prima schrijver zijn om veel gelezen te kunnen worden. Is wraak een drijfveer voor jou? Ik wens je hoe dan ook veel succes!

Ik ga je vragen even beantwoorden, dan hoop ik dat jij mijn eerder gestelde vraag ook beantwoordt: Mijn leven is helemaal niet interessant voor jou. Ik ben inderdaad een prima schrijver, getuige het feit dat ik 100% van schrijven kan leven. Wraak is geen drijfveer voor mij. Dank voor de succeswens.

Harry, ik ben even in de war. Stel je de vraag aan mij? Mijn post met de vragen was eigenlijk vooral gericht aan Jan Theodor (ik gaf dat niet duidelijk aan). Maar jou wens ik uiteraard ook veel succes toe.

Een autobiografie van iemand die zichzelf heel hoog heeft zitten is nooit leuk om te lezen.

Nooit? Doe eens een schatting hoe hoog de totale oplage zal zijn voor de autobiografie van de huidige president van de Verenigde Staten van Amerika. En als het voor 0,1% lezers leuk is om te lezen - dan is nooit ...

Harry, ik ben even in de war. Stel je de vraag aan mij? Mijn post met de vragen was eigenlijk vooral gericht aan Jan Theodor (ik gaf dat niet duidelijk aan). Maar jou wens ik uiteraard ook veel succes toe.

Aiii in de waromdat mijn naam in de quote zat etc. Excuses!

Een autobiografie is gewoonlijk verhalende non-fictie. Het grootste probleem is dat de schrijver emoties verbindt aan zijn/haar herinneringen. Die zitten in de weg, omdat het niet eenvoudig is om te gaan met wat voor de schrijver evident emotioneel is. De doorsneelezer zal immers niet weten van de context en de opgeroepen gevoelens. Met andere woorden, je zult de skills moeten ontwikkelen om de gevoelde emoties ook aan een willekeurige lezer over te brengen. Dat is al moeilijk genoeg bij een verzonnen verhaal en bij een autobiografie een factor moeilijker.

Een autobiografie is gewoonlijk verhalende non-fictie. Het grootste probleem is dat de schrijver emoties verbindt aan zijn/haar herinneringen. Die zitten in de weg, omdat het niet eenvoudig is om te gaan met wat voor de schrijver evident emotioneel is. De doorsneelezer zal immers niet weten van de context en de opgeroepen gevoelens. Met andere woorden, je zult de skills moeten ontwikkelen om de gevoelde emoties ook aan een willekeurige lezer over te brengen. Dat is al moeilijk genoeg bij een verzonnen verhaal en bij een autobiografie een factor moeilijker.

Je hebt het over afstand van het verhaal nemen om het goed te kunnen vertellen. Ja inderdaad is volgens mij extra moeilijk als het verhaal over jezelf gaat. Volgens mij is het ook makkelijker om een goed fictief verhaal te schrijven met autobiografische elementen dan een goede pure autobio.

Nooit? Doe eens een schatting hoe hoog de totale oplage zal zijn voor de autobiografie van de huidige president van de Verenigde Staten van Amerika. En als het voor 0,1% lezers leuk is om te lezen - dan is nooit ...

Laat me mijn statement herformuleren: Een autobiografie van iemand die zichzelf heel hoog heeft zitten én onbekend is, is nooit leuk om te lezen.

Nooit? Doe eens een schatting hoe hoog de totale oplage zal zijn voor de autobiografie van de huidige president van de Verenigde Staten van Amerika. En als het voor 0,1% lezers leuk is om te lezen - dan is nooit ...

Laat me mijn statement herformuleren: Een autobiografie van iemand die zichzelf heel hoog heeft zitten én onbekend is, is nooit leuk om te lezen.

Dat Meikiepeik een onbekende bedoelt leek me vanzelfsprekend. Ik moet er zelf best om lachen als iemand denkt dat zijn persoonlijke leven wel een bestseller moet zijn.

Nooit? Doe eens een schatting hoe hoog de totale oplage zal zijn voor de autobiografie van de huidige president van de Verenigde Staten van Amerika. En als het voor 0,1% lezers leuk is om te lezen - dan is nooit ...

Laat me mijn statement herformuleren: Een autobiografie van iemand die zichzelf heel hoog heeft zitten én onbekend is, is nooit leuk om te lezen.

Dat Meikiepeik een onbekende bedoelt leek me vanzelfsprekend.

Mij niet - en dat blijkt wel uit de herformulering van @Meikiepeik. @Jan Theodor kan een BN`er worden naar aanleiding van zijn autobiografie. Of het leuk is om te lezen - is ook een kwestie van smaak - moeten we nog afwachten.

Ik moet er zelf best om lachen als iemand denkt dat zijn persoonlijke leven wel een bestseller moet zijn.

Ja, het 'klinkt' arrogant als je zoiets over jezelf zegt, maar daarom - is zonder het gelezen te hebben - daar om lachen, eigenlijk, min of meer lachen op basis van aannames en vooroordelen ... en hoe klinkt dat?

Ik moet er zelf best om lachen als iemand denkt dat zijn persoonlijke leven wel een bestseller moet zijn.

Ja, het 'klinkt' arrogant als je zoiets over jezelf zegt, maar daarom - is zonder het gelezen te hebben - daar om lachen, eigenlijk, min of meer lachen op basis van aannames en vooroordelen ... en hoe klinkt dat?

Als iemand zegt dat ie kan vliegen door met zijn armen te flapperen lach ik ook. Op basis van de al bekende feiten is een dergelijke claim op zijn minst onwaarschijnlijk. Als die persoon dan toch het luchtruim blijkt te kunnen kiezen, is het vroeg genoeg om toe te geven dat mijn aannames moeten worden bijgesteld.

Ik heb net even met mijn armen geflapperd. Vanwege hoogtevrees ben ik er gauw mee gestopt. Jongens en meisjes, bedankt voor de reacties.

Ik heb net even met mijn armen geflapperd. Vanwege hoogtevrees ben ik er gauw mee gestopt. Jongens en meisjes, bedankt voor de reacties.

Pic or it didn’t happen.

Je kan ook gewoon iemand die biografie laten schrijven - doe maar, schrijf maar, laat maar komen. En zie wat het verhaal in zich heeft, wat het nodig heeft, wat het worden kan. Blijkt het op fictie uit te draaien: geen probleem. Wordt het een bloedstollende biografie die velen naar adem doet snakken: prachtig! Wordt het gepubliceerd en verandert het één mensenleven - bijvoorbeeld dat van je moeder: een groot succes! Niet a priori de kop indrukken. Ga schrijven! Geef het verhaal adem zodat het leven mag.

Niet a priori de kop indrukken. Ga schrijven! Geef het verhaal adem zodat het leven mag.

Beter advies dan dit is er niet.

Ga schrijven! Doe ik.

Ik ben ook bezig met een autobiografie en herken wat jij aangeeft. 100% non-fictie bestaat volgens mij ook niet. Waar het in non-fictie om gaat is dat de genoemde feiten kloppen. Verder zie ik een autobiografische roman als een boeket dat geplukt is uit een grote bloemenweide en op een bepaalde manier wordt aangeboden. De bloemen zijn echt en komen echt uit die wei, maar je kunt er geen waarheidsgetrouw objectief totaalbeeld van de oorspronkelijke bloemenwei mee reconstrueren. Niet erg, maar juist mooi! Het zegt iets over hoe je jouw leven ziet zoals je nu bent, mits het je lukt om voldoende afstand te nemen. Anders is het meer een therapie voor jezelf, maar hou je minder rekening met de emotie van de lezer. Gewoon schrijven wat je schrijven moet en daarna schrappen en bijschaven, laten proeflezen en weer verder sleutelen. Veel plezier en succes!