Scheldwoorden in manuscript

Goedendag, Ben bezig met het opnieuw lezen en corrigeren van mijn manuscript, vroeg mijzelf af hoe het zit met scheldwoorden. Is het storend voor een lezer? Of maken scheldwoorden een verhaal meer "eigen"? Voor mijn gevoel maken dialogen tussen personen, zonder de gebruikte woorden, het een fictief verhaal, omdat het dan niet op die manier echt gezegd is. Niet dat er heel veel scheldwoorden in staan, stuk of 10 verdeeld over 250+ pagina's. Vandaar mijn vraag hoe anderen hier tegen aan kijken..

Jij bent te netjes, Yrret. Natuurlijk horen scheldwoorden bij het leven. Het ligt er wel aan wat voor scheldwoorden en of ze op het juiste moment worden gebruikt.

Simon Vestdijk; Chocoladesnol. Hugo Claus; Gloeiende teef. Boudewijn Büch; Strontridder. Harry Mulisch; Teringlijer. Kees van Beijnum; Kankerlul. Jan Cremer; Boerenlul. Simon Carmiggelt; Vuile stinkende luizenbroeier, krijg de kanker in je hart. Ronald Giphart; Platgekeesd snotkegelwijf. Yrret; Kutkereltjes.

Ben bezig met het opnieuw lezen en corrigeren van mijn manuscript, vroeg mijzelf af hoe het zit met scheldwoorden.

Is het storend voor een lezer?

Of maken scheldwoorden een verhaal meer "eigen"?

Voor mijn gevoel maken dialogen tussen personen, zonder de gebruikte woorden, het een fictief verhaal, omdat het dan niet op die manier echt gezegd is.

Niet dat er heel veel scheldwoorden in staan, stuk of 10 verdeeld over 250+ pagina's.

Vandaar mijn vraag hoe anderen hier tegen aan kijken..

'Steeds meer mensen beschouwen schelden als humor!' zei ik tegen mijn dochter van acht. 'Dat is zwaar kut ... papa.' En na een korte stilte voegde ze daar aan toe; 'Je bent een ouwe lul, papa.'

Een ruig type zal er ongetwijfeld grove woorden uitgooien.

Yrret, als jij je met een hamer op een vinger slaat, dan zeg je vast niet dat het een beetje pijn doet, maar dan gooi je er een krachtterm uit. Toch? Misschien heb je geen hamer, maar stel dat.

Ben bezig met het opnieuw lezen en corrigeren van mijn manuscript, vroeg mijzelf af hoe het zit met scheldwoorden. Is het storend voor een lezer? Of maken scheldwoorden een verhaal meer "eigen"?

Voor mijn gevoel maken dialogen tussen personen, zonder de gebruikte woorden, het een fictief verhaal, omdat het dan niet op die manier echt gezegd is. Niet dat er heel veel scheldwoorden in staan, stuk of 10 verdeeld over 250+ pagina's.

Vandaar mijn vraag hoe anderen hier tegen aan kijken..

Geen internet? Ziek? Anderen bezighouden?

Jij vreselijke pindakaaspot.

Jij bent echt een stijve hark

Jij stink als een oetelboomkadaver

Echte mensen schelden en vloeken ook. De meesten dan. Dan mag een personage dat ook, zeker bij tegenslag en tijdens een ruzie. Ik heb pas het boek De lokroep van de mossel van Jerry Goossens uit. Er komt veel 'kut' en 'fuck' in voor. Nou, zolang het geloofwaardig is, prima. En dat was het.

Een kennis van mij vond het raar dat ik ooit een vrouwelijk personage liet schelden, maar vond het normaal als een mannelijk personage dat deed. Onzin. Genoeg vrouwen vloeken net zo goed. Gisteren in de trein nog twee vriendinnen. Kut dit, fuck dat. Tering zus, tyfus zo.

De soms prachtige, zelfbedachte vloeken van sommige schrijvers zijn mooi. Maar uiteindelijk moet het bij je personage passen. Een simpele 'fuck' of 'kut' is ook prima.

Echte mensen schelden en vloeken ook. De meesten dan.

Dan mag een personage dat ook, zeker bij tegenslag en tijdens een ruzie.

Ik heb pas het boek De lokroep van de mossel van Jerry Goossens uit. Er komt veel 'kut' en 'fuck' in voor. Nou, zolang het geloofwaardig is, prima. En dat was het.

Een kennis van mij vond het raar dat ik ooit een vrouwelijk personage liet schelden, maar vond het normaal als een mannelijk personage dat deed. Onzin. Genoeg vrouwen vloeken net zo goed.

Gisteren in de trein nog twee vriendinnen. Kut dit, fuck dat. Tering zus, tyfus zo.

De soms prachtige, zelfbedachte vloeken van sommige schrijvers zijn mooi. Maar uiteindelijk moet het bij je personage passen.

Een simpele 'fuck' of 'kut' is ook prima.

Echte mensen schelden en vloeken niet. De meesten dan.

Alles mag - maar waarom is dat een reden om het dan ook te doen?

Bedankt voor de tip. Geen Jerry voor mij dan.

Méér dan genoeg. Teveel vrouwen dreigen zich net zo achterlijk te uiten als menig vies mannetje.

Het is niet [bewuste negatie] interessant dat vriendinnen zo ouwehoeren. Het is wel interessant waarom iemand een mening bouwt op de woordenschat van twee debiele trutjes.

Kletskoek.

Een [man]schrijver die meningen als deze [en voorgaande] deelt is een zwakbegaafde l...! Een [vrouw]schrijver die zo denkt, is dan, een meehuppelku...

Vloek en scheld jij nooit?

Als het puur natuur gevloek is, wordt je tekst er zeker niet slechter van.

Wat vind je dan van de vloeken die Tja eerder in het topic noemde? Van andere auteurs? De wat nettere en originelere vloeken dan 'fuck' en 'kut'? Kun je voor die termen iets meer respect opbrengen dan voor gebruikers van de woorden 'fuck' en 'kut', ook al zou je ook dergelijke originelere vloeken zelf niet gebruiken?

Vind je die vrouwen dan ook gelijk vies? :P

In mijn eerste roman vloekt het lieve, onschuldige meisje nauwelijks, één keer kut in haar gepieker/gedachten op 112 pagina's en dat is het wel.

In mijn huidige work-in-progress heb ik een hoofdpersoon die wat vaker vloekt. Omdat dat bij haar karakter past en ze extreem veel pech heeft. Terwijl het belangrijkste bijfiguur juist netjes is, en je van haar niet of nauwelijks een scheldwoord of vloek verwacht. Ik pas me aan aan het personage.

Als je schelden en vloeken zo erg vindt, en dat associeert met zwakbegaafdheid... Zegt dat iets over hoe je over zwakbegaafde mensen denkt? Ik hoop het niet... En ja, ik weet dat je dit waarschijnlijk niet letterlijk bedoelt, maar ik vind het nogal lullig tegenover die mensen om het zo te zeggen... Sorry...

En daarnaast, mijn beste vriendin heeft het Engelse equivalent van VWO gedaan, een universitaire studie filosofie afgerond en zegt ook weleens 'fuck'. En is ook geen 'meehuppelkut', eerder stronteigenwijs en extreem koppig. Echt totaal zichzelf, schijt aan wat 'normaal' is.

Ik studeer journalistiek en heb een VWO-diploma. Is dat zwakbegaafd? ;)

Toen ik klein was wel. Ik volgde onnadenkend het gedrag van mijn zwakbegaafde Friese pleegouders. Op mijn zestiende ben ik uit huis gegaan en sinds dat moment vloek en scheld ik niet meer.

Wat is puur natuur gevloek?

Auteurs die zich bedienen van vloeken en schelden tonen hun eigen tekortkomingen. Ik kan geen reden bedenken daar respect voor te hebben.

Jij laat dus een lief onschuldig meisje "kut" piekeren? Waarom doet een schrijver dat?

Dit is abracadabra-logica.

Ik vind het niet zo erg dat mensen vloeken en schelden. Het is gewoon lastig om die mensen te begrijpen. En lastige mensen ga ik uit de weg. Een auteur die een personage laat schelden - toont haar/zijn tekortkomingen in schrijf-taal. Kan een auteur zich aanpassen aan een personage die heel simpel niet hoeft te vloeken en schelden?

Echt totaal jezelf zijn is een bijna perfecte eigenschap.

Waarom vraag je dat aan mij? Ik ben op mijn zestiende bewust gestopt met studeren en het willen behalen van diploma`s en kan geen zinnig antwoord geven of een studie journalistiek en het hebben van een VWO-diploma, een teken van zwakbegaafdheid is. Als ik de kinderen aanschouw die vandaag de dag een VWO-diploma halen vermoed ik dat hoog of zwak begaafd zijn geen rol meer speelt. Ze weten allemaal hetzelfde - en het enige zinnige onderscheid is dan - vloekt zij wel, of niet.

Echt totaal jezelf zijn is een bijna perfecte eigenschap.

Vind ik ook. Zijn we het toch ergens over eens. ;)

Of maken scheldwoorden een verhaal meer "eigen"?