Lid sinds

13 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Autobiografie

Ik ben bezig met een autobiografie. Zo dat is er uit. Lang heb ik zitten peinzen over de opbouw en het begin. Maar ik denk dat ik antwoord wel gevonden heb. Ik begin namelijk (zoals dat ook in het echt is voorgevallen) dat ik bij de psycholoog zat en zij mij vroeg om maar eens alles te vertellen van vroeger wat ik mij ook maar kon herinneren. En het mocht zo gedetailleerd mogelijk. Dat was al een helder begin voor mij en ik denk voor de lezer ook. Dan maakte ik mij zorgen, of ik alles moet noteren, of zijn passages belangrijker. Dus bijvoorbeeld dialogen houden, die het verhaal ten goede doen en die de lezer verder helpt in het hele proces van begrijpen en meevoelen. Het moet namelijk ook een therapeutische werking hebben, ik hoop dat mensen, die hetzelfde hebben meegemaakt als ik, steun en moed krijgen door dit verhaal.

Lid sinds

14 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Alles is belangrijk. Dialogen maken een verhaal vaak levendiger. Ik merk dat je het moeilijk vindt om erover te schrijven. Wat je ook beslist, ik wens je succes.

Lid sinds

15 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
ha Mel, dat is een heel karwei: een autobiografie schrijven. Maar schrijven helpt ordenen, dus dit zal je ongetwijfeld veel inzicht geven. Je verhaal tegen je therapeut vertellen of tegen een lezer is heel verschillend. Een therapeut luistert naar je en probeert allerlei zaken op te pikken waarover hij het met je wil hebben. Een lezer wil geboeid en geamuseerd worden, en als het kan, wil hij iets leren. Het is handig om te beginnen met het maken van keuzes. Bijvoorbeeld één thema. Een mens maakt zoveel mee, alles opschrijven is onmogelijk. Ik heb toevallig deze week een blog over autobiografisch schrijven gepubliceerd. Je vindt het hier: http://www.marjonsarneel.nl/blog/schat-aan-herinn… Ik wens je heel veel succes! Marjon Sarneel