Onvolwassen mannelijkheid in fantasy en sci-fi

Ik ken zat verhalen die ingaan op de onvolwassen vrouw, maar van geen van alle wordt ik blij.

Misschien dat ik het helemaal fout heb, maar Ik denk dat de meeste lezers van fantasy en sci fi graag even verlost willen zijn van emotionele, politieke en sociale ervaringen en om die reden via een boek een andere wereld in stappen waar ze door mee te leven met de hoofdpersonen (film)held, rockster of astronaut kunnen zijn... ;)

Ken je verhalen die juist dieper op de emotionele, politieke en sociale ervaringen van de blanke man ingaan?

De blanke man?

:) Damien Walter schrijft: "They've been raised to believe that one day they'll be millionaires and movie gods and rock stars (and superheroes), but they won't, and they're having a tantrum because of it." Tjonge, waar zou hij dat nou vandaan hebben? Zie: https://www.youtube.com/watch?v=98LeLZ2crZE Hoe serieus kun je een "schrijver" nemen die in zijn ahum... "serieuze opiniestukje" Fight Club plagieert?

Game of Thrones lijkt me toch iets meer te bieden dan mankinderen. Al zijn die er ook te vinden, meer dan één zelfs. Hij kan een punt hebben, zeker dat vrouwelijke schrijvers misschien wel ondervertegenwoordigd zijn. Dat lijkt me dan eerder een algemeen punt, niet alleen beperkt tot het genre. Ik volg Syriain ook wel, niet elk verhaal moet hoogliterair zijn of meer bieden dan een leuke, goed geschreven ontspanning. Nu en dan is lezen alleen voor het plezier, zonder er veel bij na te hoeven denken, ook wel eens leuk.

Is er niet genoeg fantasy waar volwassen mannen in voorkomen? De helden van Game of Thrones inderdaad, maar ook van Bernhard Hennen en Patrick Rothfuss zijn nou niet bepaald zachte eitjes. Een schrijver die wel ingaat op de 'harde waarheid' van mannelijke emoties is Abdellah Taia, maar hij schrijft geen fantasy en hij schrijft homo-erotisch, dus dat zal ook wel niet goed zijn voor meneer Walter. Bovendien en vooral: een man die helemaal af is, is oersaai :D .

Dat klinkt alsof er een soort van evil conspiracy is tussen fantasyschrijvers om het alleen over onvolwassen mannen te hebben, terwijl coming of age nu eenmaal een veelvoorkomend fantasythema is (net als bijvoorbeeld de strijd tussen goed en kwaad) en het mannelijk geslacht nu eenmaal van oudsher oververtegenwoordigd is in de literatuur. "De blanke man" interesseert mij ook niet zo moet ik zeggen, die komt al genoeg aan bod. Misschien is het "probleem" dat veel mensen liever iets lezen vanuit het standpunt van de underdog?

Zijn voorbeeld van Iron Man lijkt me ook vergezocht. Het basisverhaal van Iron Man is net dat hij een onverantwoorde playboy is die langzaam geconfronteerd wordt met de realiteit en zijn verantwoordelijkheid. Natuurlijk beginnen ze met het ontstaansverhaal van hem, en die is van de jaren '60. Niet de meest vrouwvriendelijke periode. In latere verhalen blijkt hij dan weer net te ver te gaan met die verantwoordelijkheidszin, met als gevolg het ontstaan van de Civil War crossover. Maar dat is misschien te ver gaan in de discussie. (hij blijkt wel gelijk te hebben, op het einde dan toch) De films als basis voor dergelijke uitspraken gebruiken is toch oneerlijk. Net omdat ze gebaseerd zijn (losjes toch) op ideen van een volledig andere periode. Natuurlijk moeten ze er dan maar voor zorgen dat ze geupdate zijn, maar dat is niet zo evident. (en hebben ze toch ook wel gedaan, je moet maar de eerste Avengers verhalen lezen om te zien hoe ze in die tijd over vrouwen dachten. Tenenkrullende onzin.) Als je recentere verhaallijnen bekijkt, lijkt het niet meer zo evident te zijn om te stellen dat het allemaal mankinderen zijn. Al zeker als je naar bijvoorbeeld de X-Men serie kijkt. (misschien ben ik wel te bevooroordeeld, dat kan zeker :D) Dat heeft altijd toch meer aangeboden dan alleen een nieuw gevecht van de week, al ontsnapt geen enkele Marvel of DC serie daaraan. De basis van de X-Men was toch altijd de tegenstellingen tussen de 'gewone' mens en de mutanten. Soms lukte dat heel goed, kwamen er heel sterke verhalen naar boven (bijvoorbeeld de Days of Future Past verhaal, de film is niet slecht, de comics waren beter), soms was het ook wel van een belabberd niveau.

Elke leeftijd kent z'n uitvluchten, en dat geldt ook voor volwassen (blanke???) mannen: het café ("Zij gelooft in mij"), de lokale voetbalclub (Op Klompen Gestruikeld), elke FPS (First Person Shooter) op de computer, de kantoortiran of de verslaafde (gokken, eten, lichte en zwaardere zeden), et cetera ad infinitum. Waaruit wordt gevlucht is misschien de vraag. De leegheid van het bestaan, de teleurstelling van hetgeen werkelijk bereikt is (meestal niet veel), de sleur van de burgerlijk minisculiteit, weltschmerz. Mannen willen natuurlijk erkent worden als de beschermer van gezin, land of goede zeden, om dankbaar beloond te worden voor de arbeid om het verloren paradijs te herscheppen. De veroorzaakte psychische frustatie in de westerse maatschappij biedt een hele bedrijfstak handenvol werk. Het traditionele alternatief (man werkt, vrouw thuis) is de andere zijde van de medaille die allang niet meer in onze westerse ogen schittert. Het gebrek aan vulling is de voeding die de schrijver (of eigenlijk elke kunstenaar) kan bieden, als vertaler van het contemporaine. En daar is een behoefte die dus voornamelijk wordt opgevuld door de vermaakindustrie, totdat die eenheidsworst tenslotte de neus uitkomt. Dan is het tijd voor het serieuzere werk. En dat bestaat al, veel langer dan men zou denken. Op internet is het nauwelijks te vinden: men vindt uitsluitend wat men zoekt, maar ontdekt nooit het onverwachte, de avontuurlijk uitdaging van het onbekende. Zo las ik zo'n dertig jaar geleden De torenflat van Ballard. Een profetische analyse over de afbraak van de drielaags gestratificeerde maatschappij zoals we dat nu meemaken. Een paperback voor in de trein zullen we maar zeggen. Maar daarna en daardoor ga je wel opletten. En verder zoeken. En natuurlijk zullen mannen ook altijd jongens blijven. Pief paf poef, en proost, nog één 'for the road'. Ik zal mijn vele andere zonden hier niet etaleren, maar mijzelf uiten op dit digitale platform is toch natuurlijk ook een vorm hiervan, nietwaar?

Met Yrret begrijp ik weinig van de toevoeging 'blanke man' in de beginpost. Enige uitleg zou hier op zijn plaats zijn. Waarin wijken de emotionele, politieke en sociale ervaringen van 'de blanke man' af van die van 'nietblanke' mannen? Wellicht een interessante vraag, maar wat heeft die dan weer met fantasy en/of SF te maken?

:) Damien Walter schrijft: "They've been raised to believe that one day they'll be millionaires and movie gods and rock stars (and superheroes), but they won't, and they're having a tantrum because of it." Tjonge, waar zou hij dat nou vandaan hebben? Zie: https://www.youtube.com/watch?v=98LeLZ2crZE Hoe serieus kun je een "schrijver" nemen die in zijn ahum... "serieuze opiniestukje" Fight Club plagieert?

ik ben het zowaar een keer met je eens Django: als de discussie slechte fundamenten heeft, is hij mi niet waard gevoerd te worden. Neerbuigend doen over een ander terwijl je eigen ideeën niet origineel blijken te zijn: dan sta je lekker te kakken. inhoudelijk over jongensboeken: het was goed dat ze er zijn: haal die jongens uit hun game en stop ze achter een boek: laat ze zien dat daar ook een wereld schuil gaat. Ik vond het voor mijn zoon veel moeilijker een goed boek te vinden dan voor mijn dochters. Ik was blij dat er mooie boeken op de markt kwamen. Dan worden er van die boeken en verhalen idd weer games gemaakt, tja en dan lijkt de cirkel weer rond. Ik ben nu voor het eerst bezig met een volwassen fantasy verhaal en vind dit een geheel andere discipline. De overstap van kinderboek zonder naar kinderboek met fantasy vind ik minder groot dan van kinderboek naar volwassen.

Het is een probleem in veel videogames en ook redelijk wat films van de laatste jaren. De blanke man die alles kan en geen fouten heeft, en die geprezen wordt door iedereen behalve slechterikken of een enkele criticus die later toch wel vriendjes wil zijn. Erg saai. Zelf zou ik in een computer spel liever de underdog zijn. Iemand die hard moet vechten voor een beetje respect en waarin niet alles wordt opgelost met geweld.