Schrijven, een langdurig proces.

Een voorbeeld: door een ondoordachte plot stond mijn held ineens voor het vuurpeloton. Maar hij mocht niet dood. Hoe red ik hem eruit? Er is geen hint in de situatie. Ik leg het verhaal weg. Ik lees het opnieuw. De tendens is dat de Belastingdienst de boel terroriseert door alles te belasten, zoals het sterven en prostitutie. Daar is de oplossing: degene die het commando heeft, is zo arm dat hij de belasting op de executie niet kan betalen. En mijn held is gered, en wel in de sfeer van de rest van het verhaal.

Probeer eens wat minder kritisch te zijn. Je zegt het zelf, je vindt het erg jammerlijk als het echt tientallen jaren gaat duren, dus laat dat kritische varen en ga gewoon lekker schrijven. Schaven kan je later altijd nog doen, als het er eerst maar eens staat :nod:

Die gesloopte lantaarnpaal kan hem toch aan zijn vriend doen denken, toen die op een nacht met een dronken kop op zijn motor een lataarnpaal ramde?

Mijn HP zijn gedachten gaan over iets wat hij tegenkomt, laten we zeggen een gesloopte lantaarnpaal. En als schrijver wil ik dat hij hierna over zijn beste vriend die hem verraden heeft nadenkt.

Schrijver wegleggen en naar je HP kijken. Hoeveel vriend is die vriend? Als het een vriend is breng je hem eerder in het verhaal ter sprake en wel in combinatie met lantaarnpalen. Bijvoorbeeld nonchalant leunend tegen, of nerveus wachtend onder het licht van, of gehaast zijn fiets losmakend van... of allemaal. Lantaarnpaal: welke eigenschappen heeft deze die de gedachten bij de HP op gang brengen?

Ik beschouw schrijven niet meer echt als iets leuks omdat ik er enorme denkkracht bij moet verzetten, als het oplossen van moeilijke wiskundige formules. Maar als ik de moeilijkheden heb opgelost geeft me dit voldoening. Maar echt blij kan ik nooit zijn. Dit is een gevoel dat ik niet ken. Ik ben een zwart-wit denker. Ik heb OF volle motivatie voor iets en gooi me er ten volle in, of ik heb lage motivatie en haak snel af.