Schrijven om gelezen te worden?

Dat zal er per schrijver (en misschien per verhaal) helemaal aan liggen voor wie hij/zij schrijft; voor zichzelf, of voor een ander. En daarover bestaat al een topic: http://www.schrijvenonline.org/forum/109100 Groetjes, Dennis

Natuurlijk verschilt het per schrijver. Dat maakt het voor mij niet minder interessant. Integendeel. Het is geen algemene vraag.

Ik kan de vraag ook anders stellen. Wat denk je: Zoekt de lezer jou? Of zoek jij de lezer?

Als ik voor mezelf moet spreken; schrijven is altijd een vorm van zelfexpressie, maar hoeveel ik tijdens het schrijven aan de lezer denk, verschilt per verhaal. Tijdens het schrijven van mijn derde roman, die net af is, heb ik alleen aan mezelf gedacht. Een handjevol mensen mag het lezen en ervan vinden wat ze willen, maar voor mij is het goed en dus is het goed. Maar mijn vierde gaat meer voor de lezer zijn dan ooit tevoren en ik zal zeer zeker iets doen met het commentaar van proeflezers. Ik ga dus nu de lezer zoeken :)

Wat leuk dat je er zo over kunt denken, The Menace! Zo heb ik het nog niet bekeken. Ik ben benieuwd of anderen dat ook kunnen.

Schrijven is een middel om te communiceren. Als je alleen voor jezelf schrijft (dus zender en ontvanger zijn dezelfde, bijvoorbeeld dagboek), dan spreek je niet van schrijven. Schrijven doe je voor een lezer.

Dat is dan jouw eigen interpretatie, Evert. VanDale en Encyclo denken er anders over.

Het beste zou zijn, denk ik een combinatie van beide. Tenminste daar streef ik naar. Ik vraag me bij (bijna) alles wat ik schrijf (zelfs als het alleen maar is om mijn verhaal kwijt te kunnen) of de lezer er wat aan heeft, mocht deze het (per ongeluk) lezen.

Een gewetensvraag. Is schrijven een vorm van zelfexpressie, in de hoop dat het goed genoeg is om gelezen te worden? Of is gelezen worden belangrijker? En hoever ga je in je aanpassingen om dat te bereiken? We weten allemaal dat de lezer niet in het hoofd van de schrijver kan kijken.

Het hangt van je doel af. Als je het belangrijk vindt, de ontvanger te bereiken, moet je net zo lang schrijven, schrappen, polijsten en toetsen tot je hoopt / vermoedt / weet: 'Ja, hiermee bereik ik de lezer.' Als je de vingerafdruk van de zender - van jezelf in dit geval - belangrijk(er) vindt, moet je puur vanuit jezelf schrijven (maar liefst toch wel enigszins begrijpelijk).

Wat betreft mijn huidige project schrijf ik om gelezen te worden. Daarbij ga ik uit van wat ik de lezer wil vertellen, niet wat de lezer wil lezen. Natuurlijk verdiep ik me zoveel mogelijk in schrijftechnieken, literatuur e.d. om het de lezer zo aangenaam mogelijk te maken, en om wat ik de lezer wil vertellen zo duidelijk mogelijk over te brengen. Dus ik zie het als zelfexpressie om gelezen te worden, een combinatie dus.

Eens met The Menace en Thérèse, hangt van het doel van het werk af. Ik zou zelfs nog een stapje verder willen gaan, en het zo formuleren: iedere schrijver schrijft altijd met minstens 1 lezer in gedachten - nl. minstgenomen zichzelf. Stuk voor 1 specifieke lezer De vlugschriften die ik voor mijn jongste zoontje schrijf, vinden vast maar weinig andere mensen leuk. Zo'n verhaaltje kalk ik op verzoek in een paar minuten op, met daarin "buzzwoorden" voor mijn zoon. Ik weet bijna precies welk woord wat bij hem oproept (gedeelde ervaringen en referentiekader), dus kan ik heel veel weglaten. Of woorden uit context gebruiken. Dingen die ik alleen met mezelf in gedachten schrijf (boodschappenlijstje, dagboek, gedicht dat geen andere levende ziel hoeft te bereiken), zullen een ander zo mogelijk nog minder zeggen. Is ook niet de intentie. Stuk voor specifieke doelgroep Soms schrijf je voor een beperkte groep mensen (lied voor familielid of vriend op hoogtijdag, non-fictie voor vakgenoten, literair werk). Bij het opstellen van zo'n stuk moet je als schrijver al meer rekening houden met smaakverschillen en interpretatiemogelijkheden, als je wilt dat je bedoeling overkomt. Het blijft zelfexpressie, maar met een doel: je wilt een ander iets vertellen. Dan kun je in mijn beleving maar beter je best doen om te zorgen dat je het de ander zo makkelijk mogelijk maakt om je te begrijpen; taal is ook zonder fouten, onzorgvuldigheden en vergezochte constructies al zulk bot gereedschap. Stuk voor zo breed mogelijk publiek Al het voorgaande geldt natuurlijk in de meest sterke mate als je je verhaal aan een zo breed mogelijk publiek kwijt wilt (commerciële of ideële doelen). Hoe meer waarde je hecht aan begrepen, gekocht en gelezen worden, hoe meer je je best zult moeten doen om je boodschap zodanig te verpakken dat ze zo ongeschonden mogelijk aankomt bij de beoogde ontvanger(s). En hoeveel iemand als schrijver hecht aan begrepen, gekocht en gelezen worden - dat mag ieder gelukkig voor zich bepalen.

Fijne antwoorden zeg! Zo wordt het een beginner steeds duidelijker waar men aan moet denken.

Ik schrijf voor mezelf en hoop dat de lezer het leuk vindt. Als proeflezers zeggen dat iets niet duidelijk is, probeer ik het te veranderen. Hoe mooi het in mijn hoofd misschien ook was.

Ja, dat ken ik. Schrappen gaat me nog niet zo goed af. Soms ben ik een beetje eigenwijs hè? Maar al doende leert men.

Schrappen wordt steeds makkelijker als je veel oefent. Vroeger kon ik het echt niet, toen was alles heilig wat ik geschreven had. Tegenwoordig gaat alles er subiet uit als het me niet aanstaat, of het niks met het verhaal te maken heeft. Oefenen. Net als met alles ;)

Ik zoek de lezer want ik wil gelezen worden. (Oe, dat klinkt arrogant maar zo bedoel ik het niet.)

'Is schrijven een vorm van zelfexpressie, in de hoop dat het goed genoeg is om gelezen te worden?' Dat ligt er helemaal aan wat je zelf wilt. Schrijf je vooral voor jezelf, of wil je dat anderen je schrijfselen lezen en hiervan genieten? Kies je voor de laatste optie, dan zul je kritiek moeten kunnen incasseren. En dit moeten kunnen vertalen op papier. 'Zoekt de lezer jou? Of zoek jij de lezer?' Ik denk beide. Als ik schrijf, dan schrijf ik vooral wat ik zelf zou (hebben willen) lezen. Het zoeken van de lezers komt pas later ;)

Nabrander m.b.t. de vraag of de lezer jou zoekt: ik denk het niet, totdat je Jacques Vriens of Bernlef (etc.) heet.

Nou, mijn kinderen vragen heus wel eens of ik de laatste tijd nog iets geschreven heb. :D Ze vragen niet altijd of ze het mogen lezen ... :\\

@Wil: herkenbaar :D

Of ik mijn tekst aanpas aan wat een proeflezer erover zegt (als we het over lezers hebben dan is er al een afgerond verhaal dat niet meer wordt aangepast aan de lezers) hangt helemaal af van de situatie. Allerlei dingen spelen daarbij een rol. Ik neem de beslissing uiteindelijk op gevoel. Voel ik wel iets voor de aanpassing of niet.

Net zoals lezers niet in mijn hoofd kunnen kruipen om te begrijpen wat ik bedoel, kan ik niet in hun hoofden kruipen om te schrijven wat zij graag zouden lezen. Ik hou wel rekening met de kritiek van mijn (handvol) proeflezers en verduidelijk sommige dingen als ik merk dat de meesten het er moeilijk mee hebben. Maar soms leg ik die kritiek naast me neer: je kan niet iedereen plezieren. De ene wil het liever zus, de andere zo. Ik probeer te streven naar een soort compromis, een gezonde mengeling van beide opties.