Dank voor je perspectiefboekentip, Judy. Staat genoteerd voor Sint of kerstman! ;)

Four Seasons, de term 'mankerende verteller' heb ik zelf verzonnen om aan te geven dat hij veel meer beperkingen heeft dan de alwetende verteller. Hij wordt als het ware een virtuele waarnemer. Hij ziet alleen wat er gebeurt en hoe de mensen erop reageren, maar kan niet in hoofden kijken, kan niet verder kijken dan de ruimte waarin 'zijn' personages zich bevinden, leeft alleen in het nu, en kan al helemaal niet op twee plaatsen tegelijk zijn. Voor mij was dit ooit begonnen als een experiment. Ik heb een heel verhaal (35.000 woorden) uitgeschreven vanuit dit perspectief. Het resultaat was eh... mankerend, zal ik maar zeggen. Het kwam 'inleven' tekort. Inmiddels heb ik het herschreven vanuit wisselend perspectief: dezelfde mankerende verteller en de protagonist. Het is 47.000 woorden geworden. Door het contrast blijkt het wel te passen, vooral omdat de protagonist nogal een onsympathiek gedrag vertoont. Heerlijk om daar dan 'kille' beschrijvingen van te kunnen maken. Om het te relateren aan het topic: ik herhaal dat ik liever vanuit een veelheid van perspectieven schrijf dan vanuit een alwetende verteller. Daarom ook heb ik inmiddels dat boek besteld. Ik denk dat ik gewoon de kennis mis om er bwust voor te kunnen kiezen.

Het is ongelooflijk belangrijk te weten wie je verhaal vertelt en waarom je voor die vorm kiest. Vandaar dus dat ik dit topic dat de moeite van het lezen waard is, omhoog schop.

Waarom is dat ongelooflijk belangrijk Madelief? Voor mij is het omdat de vorm de toon bepaald.

@Ceridwen Omdat hij degene is die het verhaal vertelt, niet de schrijver. Zonder verteller geen verhaal. :) Hoe jij je zinnen formuleert, is afhankelijk van wie je verteller is. Hij of zij bepaalt inderdad de toon en de sfeer van het verhaal, daarom is het goed je daarvan bewust te zijn en de rol van de verteller uit te werken zodat je weet wat je doet en waarom je dat doet. Het omhoog schoppen van dit topic is bedoeld om de verteller weer eens onder de aandacht te brengen. Zie ook: http://www.schrijvenonline.org/oefening/kinderboe…

Zonder verteller geen verhaal. Mag je zeggen. Klinkt heel simpel en logisch, maar als je de pen op het papier zet en je realiseer dat je slechts de schrijver bent, die het verhaal van de verteller weergeeft, dan ziet het er alweer heel wat minder simpel uit.

Zonder verteller geen verhaal. Mag je zeggen. Klinkt heel simpel en logisch, maar als je de pen op het papier zet en je realiseer dat je slechts de schrijver bent, die het verhaal van de verteller weergeeft, dan ziet het er alweer heel wat minder simpel uit.

Ik denk niet dat je als schrijver het verhaal van de verteller weergeeft. Je geeft het verhaal van een of meerdere personages weer. Daarin zit een verschil. Het is jouw verhaal, door jou bedacht, maar niet door jou verteld. Je schrijft door de ogen van iemand anders. Dit vond ik net ook nog bij Schrijfoefeningen: http://www.schrijvenonline.org/oefening/perspecti…

@Ceridwen Omdat hij degene is die het verhaal vertelt, niet de schrijver.

Bedoel je dat in het geval van een perspectief? Als je als alwetende verteller schrijft, is het meer de schrijver die het verhaal vertelt, denk ik? Als ik vanuit een perspectief vertel word ik gedwongen het verhaal door dat paar ogen te vertellen, en mijzelf als (alwetende) schrijver erbuiten te houden. Voor zover dat kan natuurlijk, ik blijf de regisseur van het verhaal. Bij perspectieven moet ik idd helder hebben waarom ik voor het een en niet voor het ander kies. Een reden kan heel simpel zijn, een van de personages is aanwezig in de laatste, belangrijke scene, een ander niet. Dan kies ik voor dat personage, anders kan ik de scene niet laten zien. Bij perspectieven vind ik het niet moeilijk om te kiezen, maar ik heb me nog altijd niet gewaagd aan de alwetende verteller. Wel ben ik er inmiddels achter dat je een hoop kracht kunt verliezen door vanuit perspectieven te schrijven. Kracht in de overige personages bedoel ik, allerlei momenten die je niet kunt laten zien, of verzwakt omdat ze indirect worden waargenomen door het gekozen perspectief. Eigenlijk is dat wel zonde.

Je krijgt toch juist meer kracht door een perspectief te kiezen? En als je dan niet het hele verhaal kunt vertellen, vertel je het nog eens vanuit een ander perspectief. Als schrijver aan jou te taak om voor iedere scène / hoofdstuk het best passende perspectief te kiezen.

Het perspectief is zo goed als altijd een kunstmatige creatie. Zelden is een personage werkelijk een-op-een dezelfde als de verteller <- maar bij een ik-perspectief moet het wel zo lijken. De lezer krijgt de illusie dat een verhaal vanuit iemand persoonlijk verteld wordt (wanneer de schrijver koos voor een ik-perspectief). Maar er is een surplus: de focalisatie, grace à Mieke Bal. Bij focalisatie ga je niet alleen uit van de hoek van waaruit het verhaal komt aanwaaien, en van waaruit je het aan de lezer opdient, maar je gaat vooral uit van de beleving van het personage. Dat is een klein, maar wezenlijk nuanceverschil. Daarom is het zo belangrijk; ik refereer aan Madelief:

Het is ongelooflijk belangrijk te weten wie je verhaal vertelt en waarom je voor die vorm kiest. Vandaar dus dat ik dit topic dat de moeite van het lezen waard is, omhoog schop.

We moesten weer naar school want de vakantie was afgelopen <- vanuit ik-/wij-perspectief roept een wezenlijk andere beleving op (als het al een beleving oproept) dan: Jongejonge, maandag alweer, vakantie voorbij. Juffrouw Dirkje Toeter in aantocht <- vanuit interne focalisatie

Anna Rivier, de enige manier is het uit te proberen. Ik raad het je aan, het verheldert veel(ook voor jezelf en het is leuk). Leerzaam overigens dat dit topic weer omhoog is geschopt, ik leer er alweer van. :nod: