Ik heb er inderdaad een doel mee dat haar deel in de tt geschreven is.
Lily komt in een wereld terecht (nu ja eigenlijk gewoon een andere tijd maar voor haar lijkt het een hele andere wereld) waar ze helemaal op zichzelf aangewezen is. Ze kent er niemand, weet niks van hun gewoontes, zelfs in eerste instantie helemaal niet eens waar ze is. Ze moet steeds weer vechten om te overleven en heeft niemand om haar angsten met te delen (of denkt niemand te hebben).
Ze heeft dus heel veel confrontaties met zichzelf en er worden veel gedachten verwerkt in haar deel van het verhaal. Ook heeft ze het er heel moeilijk mee dat ze zomaar weggerukt is uit het leven van haar man en haar kindjes wat haar eigenlijk emotioneel erg onstabiel maakt.
Ze moet erg zware emoties alleen doorstaan (vb: haar terechtstelling, het afscheid nemen van haar oude leven met haar man en kindjes..) en dat kwam veel mooier uit in de tt geschreven.
Ik heb het eerst in de vt geprobeerd maar de diepgang bleef toch minder intens dan in de tt

Zijn deel was ook bewust in de derde persoon vt geschreven omdat ik net wou dat alles wat afstandelijk bleef. Hij lijkt in het begin een emotieloze zak maar gaandeweg leer je hem echt kennen en kom je veel meer over hem te weten.
Maar nu hij ook in de middeleeuwen is, zit hij in diezelfde emotionele rollercoaster als haar en lijkt die derde persoon vt minder bij hem te passen. Zijn deel van in het begin in de tt lijkt dat weer niet afstandelijk genoeg. En dat is echt belangrijk voor het verhaal dat het wel zo is.
pfffff schrijven is moeilijk, maar zo leuk!!!

@ ceridwen: zij is echt wel de spil van het verhaal, maar zijn aandeel blijkt opeens veel belangrijker te worden dan ik zelf in eerste intentie in gedachten had.
Zo is hij blijkbaar al van in het begin in haar deel aanwezig en gek genoeg had ik het tot nu toe zelf niet eens door! (ik ben zowat aan de laatste paar hoofdstukken aan het schrijven):rolleyes:

@ ceridwen, jouw bijdrage is altijd zo duidelijk, dank je daarvoor. Hij is inderdaad al van in het begin van haar verhaal aanwezig. Eerst haast onzichtbaar op de achtergrond en steeds duidelijker naar het einde toe. Alleen weet zij dat niet, weet hij het niet en wist ik het tot ik bij de laatste tien bladzijden was ook niet! Gek hé, maar het lijkt alsof nu ik het einde nader, ook voor mij pas de stukjes allemaal op hun plaats vallen. Dat zijn voor mij gewoon de leukste verhalen om te schrijven, die waarbij je opeens zelf denkt van: Is dat zo? Hoe kan ik dat zelf niet eerder gezien hebben! De stukken waar hij in het verleden aanwezig is zijn ook in de tt geschreven, maar volledig vanuit haar belevenis. Wat hij voelt, denkt, ervaart wordt daar nooit gezegd, enkel wat zij vermoed dat door hem heen gaat. In het heden(dus vt geschreven) is hij eerst een heel neutraal (bijna emotieloos) persoon. Maar hoe verder het verhaal loopt hoe meer je te weten komt over hem. Ik heb dus zijn gevoelens eerst nooit laten merken, later steeds een beetje meer, en nu hij hetzelfde ervaart als zij weet je pas echt hoe gevoelig hij werkelijk is. Ik denk dat ik het vt gevoel goed heb kunnen inkaderen. Wat gebeurt in het heden is uiteindelijk voor hem ook het verleden. En wat gebeurde in het verleden is gewoon uiteindelijk zijn heden. (snap je het nog een beetje?) Heel complex maar voor mij erg intrigerend! Ik denk trouwens dat ik de goede middenweg heb gevonden voor mijn vt/tt probleem. Ik heb zijn stukken in de vt gehouden, ook al zit hij nu ook in het verleden, maar daar waar hij voorheen zijn emoties uitschreeuwde of je het kon lezen vanuit zijn lichaamstaal heb ik hem nu ook (tt) gedachten gegeven. Het voelde opeens zo logisch aan. Hij zit nu in dezelfde situatie als zij, is niet langer die buitenstaander die machteloos moet toekijken van aan de zijlijn, maar ook hij kan het aan niemand kwijt. Dus waarom zouden diezelfde hartverscheurende emoties niet door zijn hoofd mogen razen? @HeleenS: je hebt natuurlijk gelijk dat de woordkeuze heel belangrijk is, maar voor sommige situaties (zoals het lijden en dood van je geliefde) vind ik dat je toch echt in die persoon moet kunnen kruipen om de gevoelens van de personages helemaal tot hun recht te laten komen. En net door de belevenissen van de andere persoon in het verleden te schrijven springen die emotionele stukken van haar er nog eens extra sterk uit. Ik kan de woorden niet echt schrijven (want ze bepalen het hele plot van mijn manuscript) maar de laatste drie woorden van mijn manuscript stonden eerst in vt geschreven. Het is tenslotte zijn deel. En het was een goed einde, maar niet meer. Nu heb ik diezelfde woorden omgezet naar zijn gedachten (dus in tt) en is het echt een veel sterker einde. (vind ik toch :unibrow: )