Ook al zit Paul van Loon erbij ;) , het zijn altijd dezelfden. Francine Oomen is ook een bekende naam dus... kiezen kinderen die. Ik wil ook eens winnen!!! :unibrow:

Ik denk zelf dat kinderen echt voor het beste verhaal gaan. (wat ze aangeboden krijgen) Kinderen zijn eerlijk!

Juist. Het gaat erom wat ze aangeboden krijgen. Daar kunnen ze uit kiezen. Het is net een democratie.

Bekende schrijvers maken wel meer kans, maar dat is doordat ze bekend zijn geworden, doordat kinderen hun boeken leuk vinden! Ook zij zijn ooit begonnen als onbekende schrijvers. Toch denk ik wel dat je kans maakt als een beginneling, maar ja, dan moet je wel eerst even een superleuk boek schrijven. :)

Ik ben het met Marriejeanne eens, het ligt aan wat de kinderen krijgen voorgeschoteld. Dat kan wel eens heel ander materiaal zijn dan dat wat ze zelf zouden kiezen. Kijk maar naar Harry Potter, de kinderen wisten wel elkaar door te geven dat het geweldig was, ver voor de volwassenen het boek maar ontdekt hadden. Bij de uitreiking van de Gelderse literatuurprijs voor het kinderverhaal heb ik dat verschil gezien. Het verhaal dat door de vakjury verkozen was, werd voorgelezen aan de klas die ook hun eigen winnaar hadden gekozen. Het waren voorbeeldige kinderen, ze bleven de hele middag keurig zitten en luisterden in het begin heel goed. Halverwege het verhaal waren ze aan het duwen en trekken, fluisteren met hun achterbuurman, ze werden rumoerig, de voorlezer moest even stoppen omdat hij er niet boven uit kwam, het winnende verhaal kon de kinderen niet boeien. Het verhaal dat de kinderjury zelf tot winnaar had gekozen was een heel ander type verhaal dan dat van de vakjury, de kinderen luisterden ademloos, hoewel de voorlezer slechter was dan de eerste lezer. De klas had een keus mogen maken uit tien verhalen, de door volwassenen genomineerden. Later liet de leerkracht vijfentwintig verhalen uit de eerste inzending lezen, de beide winnaars zaten er ook bij. De kinderen kozen nu dus een verhaal als beste uit de niet genomineerden. Ik vond het heel illustratief.

Het punt is dat kinderen in werkelijkheid geen stem hebben. Zou een kind ooit werkelijk uit zichzelf een boek pakken? Of willen kopen? Liever dan een skateboard, een voetbal of een Playstation? Waar zou dat dan zijn? In de boekwinkel? Daar komen toch geen kinderen. Daar kiezen de ouders. In de school? Daar kiezen de leerkrachten. In de bibliotheek? Ja, misschien in de bibliotheek.

Mijn beide kinderen pakken/lezen boeken. Ze kiezen deze ook in een speelgoed zaak. Ze zijn er nou eenmaal gek op, dat ik of mijn partner voorlezen. Ze kijken wel vaak naar de omslag. Als die ze aanspreekt, denken ze dat ze het boek leuk zullen vinden. Ja, op zo'n moment heb je een begeleidende rol in de keuze van het boek. In de bibliotheek mogen ze zelf kiezen, dan komen ze er tijdens het voorlezen achter dat het niet helemaal is wat ze er van verwacht hadden/of soms juist beter is dan verwacht.

Toevallig was ik er deze week getuige van dat twee kinderen bij hun moeder zeurden om boeken. Zij waren gek op lezen. Het ene kind was een jaar of acht en koos voor een boek, waar een chocoladegeur in geplakt was. Ik had de indruk dat dat de doorslag gaf. Het andere meisje was elf en ging voor twee boeken van de 'Hoe overleef ik'-reeks. De moeder vond het niet goed, want deze kinderen kregen al heel vaak boeken, maar de oma was er ook en die kocht ze. :) Ik was als kind ook gek op lezen.

Jonge kinderen kiezen vaak boeken die ze van school kennen. Ze kijken ook vaak naar het plaatje op de voorkant en of er iets extra's bijzit. Een serie doet het ook erg goed.

In de boekwinkel? Daar komen toch geen kinderen. Daar kiezen de ouders.

Ik vind je nu wel heel pessimistisch MarrieJeanne, kinderen mogen ook kiezen. Ik mocht het althans altijd en mijn kinderen mogen het ook. Maar mijn vader schoof me daarnaast ook allerlei andere boeken onder mijn neus, waarbij ik me dan verplicht voelde om ze te lezen. Hij had immers die moeite ook genomen. En zo las ik niet alleen meer van hetzelfde (Terlouw, Beckman, Dragt, Blyton) maar ook andere stijlen en namen (Kuijer, Christie, Biegel). Kan me niet voorstellen dat alleen mijn ouders zo in balans waren. In een boekwinkel kiest overigens eerst de boekhandelaar.

Ja, dat is waar, Ceridwen. Misschien heb je voor het overige gelijk, maar ik weet niet of het bij iedereen zo gaat als in de ideale situatie bij jullie thuis. Mijn vader bracht voor ons allemaal soms ook een boek mee als hij 'uit de stad kwam', en 's avonds las hij vaak voor. Mijn moeder deed dat soms ook, maar in mijn herinnering deed mijn vader het vaker. Hij vond het ook leuk. Verder las ik vroeger de hele schoolbibliotheek leeg, evenals de dorpsbibliotheek. Maar of ik echt boeken koos om te kópen? Als kind. Daar moet ik eens diep over nadenken.

En dan, terugkomend op het onderwerp, weten kinderen eigenlijk hoe dat werkt, met de Kinderjury? Dan moet je toch al een leerkracht hebben die je erop attent maakt, een bieb die er ruchtbaarheid aan geeft, of je moet het Jeugdjournaal goed volgen, en dan óók nog de handelingen verrichten om te kiezen. Kan een kind dat zelfstandig?

Nee, het moet aangegeven worden. Net zo goed als het leesgedrag aangegeven moet worden. Als mijn vader geen andere boeken onder mijn neus duwde herlas ik desnoods de dolle tweeling tot ik erbij neer viel. Kinderen houden van gewoonte, van altijd hetzelfde, van voorspelbaarheid.

Nou, als je een kind een boekengids geeft en je laat hem/haar kiezen......... Ik weet wel dat als kinderen op school lezen, ze ook zelf boeken uit mogen kiezen. En in de biebbus wordt het ook zeer gestimuleerd. Tot op zekere hoogte dan, want toen ik op de bovenbouw basisschool zat, maakte mijn leraar vnl uit van welke schrijvers en wat voor boeken ik las. (Geen titels als Saskia en Jeroen bijv. , maar wel schrijvers als Jan Terlouw, Thea Beckman en Evert Hartman)

Kinderen houden van gewoonte, van altijd hetzelfde, van voorspelbaarheid.

Is dat zo? Ik weet het niet. Ik had oudere broers en zussen en o, wat wilde ik graag net zo groot zijn als zij om dan zelfstandig Pinkeltje kunnen lezen en Dik Trom, de échte boeken voor de groten. Daar keek ik wel naar uit. Er zat wel opbouw in. Ik wilde niet telkens hetzelfde.

[quote=marriejeanne]

Kinderen houden van gewoonte, van altijd hetzelfde, van voorspelbaarheid.

Is dat zo? quote] Ja dat is zo, (over het algemeen gezien dan) Kijk maar naar Teletubbies bijv. eindeloos word het herhaald, maar de kinderen vinden het schitterend, zo is mijn ervaring.

Kinderen die naar Teletubbies kijken, FS, kunnen nog niet lezen. Dat is een ander thema.

Ander voorbeeld. Ik ben van kinds af aan dol geweest van lezen. Ik weet nog goed dat ik op de kleuterschool zat en zó erg naar de 'grote school' verlangde, alleen maar: dan leer je lézen. dat was het enige dat ik wilde, hoewel bij ons thuis eht niet erd voorgelezen. Ik lees nog steeds graag, al doe ik het nu vaak met luisterboeken waar je nog niet zoveel keus in hebt. Onze zoon heb ik altijd voorgelezen, hij vond het heerlijk. Bij iedere gelegenheid waar cadeautjes bij hoorden, mocht hij ook altijd een boek kiezen. Wat hij koos, kreeg hij. (alleen bij boeken). Hij leest nog steeds, boeken achter elkaar. Ons petekind werd anders opgevoed, maar ja, daar komt de voorspelbaarheid van Ceridwen: ze mocht altijd van tevoren, van ons bij een gelegenheid, een boek kiezen dat ze dan, naast het cadeautje, kreeg en waar ze blij mee was. Ze leest nog steeds. Volgens mij, als je kinderen de vrijheid of ruimte biedt en stimuleert om te lezen, ontwikkelen ze hun eigen smaak en voorkeur en daar hoeft geen jury aan te pas te komen. Mijn hemel, wat ik al niet voor boeken gekocht heb, echte pulp voor petekind, alleen maar om ze aan het lezen te houden, je wil het niet weten, maar ze lezen, zoon en petekind. Dat is toch het belangrijkste? Dat ze hun eigen smaak ontwikkelen?

Mijn kinderen vreten boeken gewoon op. De oudste las al gewone leesboeken bijna uit het AVI, vanaf zijn derde jaar. Ik speelde vroeger altijd bibliotheekje, boekhandeltje. Hihi. Met stempels en een blocnote. Ik had me een massa boeken, oude, nieuwe, vanalles. Zelf gekocht. Nu zijn mijn ouders ook knettergek op boeken en lezen zodat ze mij en mijn broers vroeger ook met het leesvirus hebben aangestoken, dat scheelt. :)

Als ik dat zo lees, heb je wel je "bestemming" gevonden Mara!

Ja, dat klopt. Ik heb het dus ook nooit als hobby gezien. Ik ging meteen voor het grotere werk. (Een tikkie arrogant, hè? ;) )

:lol:

Kinderen houden van gewoonte, van altijd hetzelfde, van voorspelbaarheid.

Is dat zo? Ik weet het niet. Ik had oudere broers en zussen en o, wat wilde ik graag net zo groot zijn als zij om dan zelfstandig Pinkeltje kunnen lezen en Dik Trom, de échte boeken voor de groten. Daar keek ik wel naar uit. Er zat wel opbouw in. Ik wilde niet telkens hetzelfde.

Ik denk niet dat de hang naar voorspelbaarheid dezelfde is als die om groter te zijn dan vandaag. Mijn theorie is dat de wereld zo overweldigend en vol is dat je lijnen en voorspelbaarheid nodig hebt om ruimte te schepen om te groeien en te experimenteren. Hoe veiliger de wereld in de basis is, hoe groter het vertrouwen om buiten de paden te stappen. Boeken zijn bij uitstek geschikt om een referentiepunt te creeeren, honderd keer hetzelfde boekje voor het slapen gaan, in een hoekje van de bank met weer hetzelfde prentenboek, kijken en benoemen, heerlijk veilig, heerlijk rustig. Ook een belangrijke functie van een boek, beslist. (Ik heb het nu over hele jonge kinderen, maar een ouder kind kan dezelfde veiligheid zoeken in het herlezen van vertrouwde verhalen).

Ja, ik ben het helemaal met je eens. Ik dacht wel: maar nu heb je het over heel jonge kinderen, en toen schreef je het al. :)

Kinderen houden van gewoonte, van altijd hetzelfde, van voorspelbaarheid. Boeken zijn bij uitstek geschikt om een referentiepunt te creeeren, honderd keer hetzelfde boekje voor het slapen gaan, in een hoekje van de bank met weer hetzelfde prentenboek, kijken en benoemen, heerlijk veilig, heerlijk rustig. Ook een belangrijke functie van een boek, beslist. (Ik heb het nu over hele jonge kinderen, maar een ouder kind kan dezelfde veiligheid zoeken in het herlezen van vertrouwde verhalen).

Ja, dat blijkt, oudere kinderen zoeken ook die veiligheid. Daarom kozen ze voor de zesde keer Francine Oomen en Paul van Loon...

Kinderen houden van gewoonte, van altijd hetzelfde, van voorspelbaarheid. Boeken zijn bij uitstek geschikt om een referentiepunt te creeeren, honderd keer hetzelfde boekje voor het slapen gaan, in een hoekje van de bank met weer hetzelfde prentenboek, kijken en benoemen, heerlijk veilig, heerlijk rustig. Ook een belangrijke functie van een boek, beslist. (Ik heb het nu over hele jonge kinderen, maar een ouder kind kan dezelfde veiligheid zoeken in het herlezen van vertrouwde verhalen).

Ja, dat blijkt, oudere kinderen zoeken ook die veiligheid. Daarom kozen ze voor de zesde keer Francine Oomen en Paul van Loon...

Toch vraag ik me - in het geval van de oudere kinderen - af of dat niet meer met 'oefenen' heeft te maken: door veel van dezelfde sommen te maken krijg je bv de breuken of staartdelingen onder de knie (alhoewel staartdelingen niet meer geleerd worden, daar is nu een andere methode voor). Door veel te knikkeren, krijg je er behendigheid in. Door veel Franicine Oomen (*) te lezen, krijg je een idee van wat er van je verwacht wordt, wat je mag, wat je kan, waar je wezen moet, hoe je denken moet. Wat normaal is. Een voorbereiding op: 'Hoe doe je dat nou: groot kind wezen?' Toen ik eens op een school was om over mijn werk te vertellen, zei een kind: 'Maar daar schríjf je toch niet over?' (Het ging geloof ik over iets heel normaals, waar echter inderdaad niet veel over geschreven wordt, omdat het zo normaal is, iets als neus snuiten). Daarom geloof ik wel dat kinderen houvast vinden bij een Francine Oomen, en dat haar boeken de taak van ouders en leerkrachten ondersteunen, maar tegelijkertijd denk ik dat er óók het aanbod moet zijn van de dingen waar je toch niet over schríjft!! Ja, daar schrijf je óók over. En dat kan heel leuk en verrijkend zijn om te lezen. (*) Ik bedoel de serie 'Hoe overleef ik'.

Laatst las ik het boek Een kleine kans van Marjolijn Hof, dat de gouden griffel won. Ik vond het een prachtig boek, maar ja, het is wel door volwassenen uitgekozen en niet door de kinderjury... Een boek over kinderlogica is blijkbaar geen boek dat kinderen graag lezen. Een onderwerp waar je niet over schrijft...

Toch vraag ik me - in het geval van de oudere kinderen - af of dat niet meer met 'oefenen' heeft te maken: door veel van dezelfde sommen te maken krijg je bv de breuken of staartdelingen onder de knie (alhoewel staartdelingen niet meer geleerd worden, daar is nu een andere methode voor). Door veel te knikkeren, krijg je er behendigheid in. Door veel Franicine Oomen (*) te lezen, krijg je een idee van wat er van je verwacht wordt, wat je mag, wat je kan, waar je wezen moet, hoe je denken moet. Wat normaal is. Een voorbereiding op: 'Hoe doe je dat nou: groot kind wezen?' Toen ik eens op een school was om over mijn werk te vertellen, zei een kind: 'Maar daar schríjf je toch niet over?' (Het ging geloof ik over iets heel normaals, waar echter inderdaad niet veel over geschreven wordt, omdat het zo normaal is, iets als neus snuiten). Daarom geloof ik wel dat kinderen houvast vinden bij een Francine Oomen, en dat haar boeken de taak van ouders en leerkrachten ondersteunen, maar tegelijkertijd denk ik dat er óók het aanbod moet zijn van de dingen waar je toch niet over schríjft!! Ja, daar schrijf je óók over. En dat kan heel leuk en verrijkend zijn om te lezen. (*) Ik bedoel de serie 'Hoe overleef ik'.

Volgens mij heb je daar een goed punt te pakken. Niet uit de groep willen vallen betekent ook dat je niet aan de groep kan vragen hoe het hoort. Daar lees je dus graag over. En ook over neussnuiten, waarom eigenlijk niet.

Dit jaar dus Francine Oomen en Paul van Loon (weer) :')

Kan ik hieruit opmaken dat kinderen (over het algemeen) op zoek zijn naar iets vertrouwds?