als het jou goed doet, dan moet je het doen. Als het niet goed voelt, dan moet je het niet doen. Dit zal voor iedereen anders werken en voelen. Dus ik zou zeggen, probeer het en ervaar of het fijn of juist niet fijn is.

Op zich wel, omdat je het beste schrijft over dat wat je weet, maar het is wel handig om dat te doen op een moment dat je afstand kunt nemen tot de ervaring(en) en de gebeurtenis(sen) objectiever kunt beschrijven. Waarschijnlijk is het dan ook nog het beste om er wat fictie aan toe te voegen en dan kan het leiden tot iets moois.

Ik denk dat je voor elk personage een nieuwe naam bedenkt. Zelf kun je onder een pseudoniem schrijven, dan blijf je anoniem. De situatie kun je ook iets veranderen, dan herkennen de mensen het in jouw omgeving niet helemaal. Dan hebben ze niet in de gaten dat ze een rol spelen in jouw boek. Succes.

Heb je het nu over schrijven of over publiceren?

Je vraagt of het verstandig is Evy, op wat voor manier bedoel je dat? Verstandig voor je verwerking, verstandig omdat er een bijzonder verhaal inzit, verstandig omdat mensen via je verhaal gewaarschuwd kunnen worden, of nog iets anders? Van je afschrijven kan geen kwaad, zolang je wat je schrijft voor jezelf houdt. Dan kan je lekker al schrijvende tot nieuwe inzichten komen, uitzoeken waarom dingen eng zijn, waarom je boos bent, op wie je boos bent, en zo meer. Zit er een bijzonder verhaal in, dan is het een kwestie van goed opletten. Hou voor ogen dat je het verhaal wilt vertellen aan iemand die helemaal niets weet van jouw en je verhaal. Feiten vervlechten met fictie, zoals Trenke aangeeft, kan je dan helpen om er een mooi rond verhaal van te maken zonder allerlei persoonlijke details vrij te geven. Wil je het verhaal schrijven om andere te waarschuwen, als in, pas op, dit kan jou ook overkomen, dan is het mijn mening dat je daar geestelijk klaar voor moet zijn. Je zal er dan waarschijnlijk voor kiezen heel dicht bij de waarheid te blijven. Dat is niet alleen technisch lastig, maar ook emotioneel. Je moet heel bewust nadenken over herinneringen en situaties, en dat is niet altijd leuk. Dat is zelfs heel vaak niet leuk. Wat je dan nodig hebt is een sterk en stabiel vangnet, vrienden, familie of relatie. Die rust is belangrijk.

Er zijn er hier legio op de site die over jun eigen trauma's schrijven. Kan soms wel pijnlijk zijn, maar er zijn ook therapeuten die geloven dat het helend kan werken. Wat voor mij werkte bij mijn eerste boek was niet zozeer de verwerking voor mezelf, maar het begrip van mijn vrienden. Die begrepen na het lezen beter wat ik had doorgemaakt. Een boek is niet interessant zonder ellende en ik geloof er altijd nog graag in dat een slechte jeugd de kansen op een grootkunsternaarschap vergroot ;)

Daarom is het juist goed dat je afstand hebt tot die ervaring/dat trauma. Herbeleven is niet erg als jij er de baas maar over bent. Schrijven kan je helpen de baas te worden. Misschien is het beter om eerst in therapie te gaan. Ik weet niet hoe groot het trauma is dat je beschrijven wilt. Mensen waarschuwen kan ook - en waarschijnlijk zelfs beter - als je zelf niet steeds in de herbeleving vervalt. Het is m.i. wel zo dat als er iets in je leeft, hetzij positief, hetzij negatief, dat dat er uit wil.

Ik vind anderen waarschuwen een groot woord. Maar geen enkele ervaring is volledig uniek en dus kunnen anderen door herkenning er altijd wat aan hebben. En als je er een mooie roman van maakt ( dus niet alleen maar op waarschuwing concentreert) dan kunnen anderen er ook van genieten/leren. Dat herbeleven kan zeker voorkomen. Als je het goed wilt beschrijven met passende beelden/gevoelens/geur/geluid dan moet je je weer inleven in toen en komt alles weer terug. Dit kan je helpen het te verwerken maar als alles nog te erg is en te gevoelig, dan kan je misschien inderdaad beter eerst hulp zoeken. Ik heb tijden het schrjiven daar geen dagen achter elkaar aan gezeten. Maar stukje voor stukje en met heel veel leuke dingen als tegenhanger. Je moet als je dat proces in gaat (maar eigenlijk bij alle processen in het leven) goed voor jezelf zorgen. NIet de hele dag alleen met dit thema bezig zijn, maar alleen tijdens het schrijven en daarna afleiding zoeken en wat leuks doen.

Ik ben ervaringsdeskundige. Ik schrijf een boek over mijn situatie. Ik verander namen, neem zoals boven al is gesuggereerd een pseudoniem, verander de winkel die een rol speelt in mijn leven in een ander bedrijf (om mogelijke herkenning te voorkomen: ik wil de betrokkenen niet kwetsen ook al hebben ze mij dat wel aangedaan.) Maar... en dat is heel belangrijk: ik ben in therapie gegaan (twee jaar, bij een psychiater) om afstand te kunnen nemen. Eerst moet je de ervaring helemaal van jou durven maken... en dan die afstand.

Het gaat mij om een autobiografisch achtig boek/ vehaal om anderen te waarschuwen. Of het verstandiger is om te publiceren (voor de verwerking) of dat ik het voor mezelf moet houden. Ik ken iemand die zodra hij over zijn levensdrama praatte alles weer herbeleefde. Geld dit ook voor schrijven?

Ik ben er vrij zeker van dat je alles weer opnieuw meemaakt. Of dat een probleem is weet je alleen zelf. De geboorte van onze oudste zoon was nogal woelig, en het hielp me enorm om het opnieuw te beleven, wel honderd en meer keer. Ergens in diepe krochten bezit ik ook een ervaring die nog een stuk donkerder is. Geen haar op mijn hoofd die erover denkt dat te gaan herbeleven. Niet alleen word dat pijnlijk voor mij, maar ik kan voorzien dat het dan een hele egoistische ik ik ik show gaat worden, dus ook pijnlijk voor mijn gezin. En het ergste is, ik win er niets mee. Het heeft allang een plek. De rest van de wereld wint niets, want hoe vervelend voor mij ook, het was geen unieke ervaring. En dan zijn er nog allerlei ervaring waar ik in alle rust een boek over zou kunnen schrijven. Zelf kies ik daar niet voor omdat ik het leuker vind om iets te fantaseren. Komt bij dat ik het erg moeilijk vind, hoofd en bij zaken, wat is spannend voor iedereen, wat was alleen spannend voor mij, en waarom was het dan spannend voor mij en hoe kan ik dat laten zien. Ik heb een keer zoiets gedaan en ik vind dat erg moeilijk. Liever verwerk ik een stukje ervaring in een fantasieverhaal. Moet je het voor jezelf houden of publiceren? Dat hangt van het eindresultaat af, dat voel je dan wel aan tegen die tijd. Als het te persoonlijk is, dan doe je het niet. Of het een verhaal is dat geschikt is voor een uitgever, tja, die vraag blijft voor ons allemaal hetzelfde, waargebeurt of niet. Succes, in elk geval.

Ik vraag me toch het nut af van die "waarschuwende" boeken. Het zijn volgens mij geen boeken die iemand argeloos koopt of leent, en degenen die hem wel lezen, zijn al in het onderwerp geinteresseerd en weten dus waarschijnlijk al hoe en wat. Tenzij het een kinderboek is, denk ik, zal een boek met een "boodschap" vaak preken voor de eigen parochie zijn (is dat een nederlandse uitdrukking of zich ik "preaching for the choir" te vertalen? :s).

Nee, ik bedoel dat als je een boek over eetstoornissen schrijft, je waarschijnlijk alleen lezers trekt die affiniteit met dat onderwerp hebben en die dus wellicht de ervaring al hebben. Je zult ze niks leren, alleen meer van hetzelfde vertellen. Toen ik halverwege was met het boek dat in september uitkomt, hoopte ik nog dat ik misschien ook mensen kon bereiken die niks van homo's weten en tolerantie kweken. Maar nu denk ik dat de enige mensen die mijn boek zullen lezen, dat al hebben, anders zouden ze het boek waarschijnlijk niet eens lezen.

Ja, maar da's non-fictie en echt bedoeld om mensen iets te leren. Ik had het over romans "met een boodschap".

Ik ben nu bezig met het verslag in woord te brengen over een medische klacht, die in 1995 is ontstaan. Ik dacht dat ik er helemaal afstand van had genomen, maar dat blijkt niet helemaal zo te zijn. Als ik 's avonds nog dingen doorblader, krijg ik het niet meer uit mijn hoofd als ik in mijn bed lig. Nu zou je toch zeggen als volwassen mens (57) dat je daar niet meer zo zwaar aan tilt, je hebt al zoveel meegemaakt per slot van rekening. ja dat is ook zo, maar ik denk dat ieder 'iets' dat je echt raakt, krenkt, verdiet doet, dat je daar toch weer je tijd voor moet nemen. Niet te snel....eerst zoveel mogelijk afstand nemen zou ik zeggen. Schrijf het als een boek en beslis als je het klaar hebt pas of je het wil uitgeven. het kan altijd in je 'la' blijven liggen voor over een paar jaar.

nou dat is een goed advies! Voor mij in ieder geval. Het moet er uit bij mij, en wel nu en nu meteen! Maar dan kan het inderdaad nog even blijven liggen.

Ik spreek uit ervaring; van je afschrijven lucht op. Maar... laat het dan een jaartje liggen als je er wat mee wil doen.

Alles moet rijpen. Zo is het in de natuur en zo is het in de mens. Dat valt niet te veranderen. Onrijpe producten zijn niet te consumeren. Daar krijg je klachten van.

MJ, daar spreek je een waar woord. petje af voor de vergelijking.

En wat als (niet iedereen in) omgeving er (nog) niet klaar voor is?

De omgeving komt later wel, zorg eerst maar dat het verhaal er staat :) ik zou het gewoon uitproberen. Zie een iets voor je uit je verleden, schrijf het op en als het goed voelt verder schrijven. Als het niet goed voelt niet doen.