Vraag over identificatie slachtoffer

Tips?

Volgens mij hangt het er vanaf hoe erg het slachtoffer er uit ziet. Ik weet van iemand die ik heb gekend, dat hij zo erg verminkt was, dat zijn ouders hem niet meer mochten zien en aan de hand van zijn papieren en getuigen (die het wel hebben overleefd) werd hij geindentifeerd. Nu ik dit schrijf, raakt het me nog steeds. Ik zou het ook even bij de politie vragen als ik jou was, Sjee.

edit

Saralitse: bedankt voor de tip, sorry voor de nare herinneringen. Mijn boek is tot nu toe eerder een drama dan een thriller. Edit: bij nader inzien niet zo'n geslaagde vraag. Bedankt voor je reactie Eliza. Edit 2: net stond deze post onder die van Eliza.

Sjee heb je hier wat aan? http://www.dnalabs.nl/genomics/genomics/i000557.h…

Dit gaat meer over onbekende slachtoffers. Misschien moet ik iets duidelijker zijn: In mijn verhaal heeft het slachtoffer wel een id-kaart op zak. De vraag is of het dan nog de procedure is dat het slachtoffer geidentificeerd moet worden door een bekende/familielid. Het kan immers een gestolen kaart zijn. Maar toch bedankt Waus.

Dan gebruiken ze de gebitsgegevens om zeker te zijn, denk ik. Dat is het meest gebruikelijke als iemand onherkenbaar is geworden door een ongeluk of moord. Dat laten ze meestal zien in politie series.

Zoals Eliza zegt, gebeurt het meestal. In Frankrijk moet iedereen worden geidentificeerd alvorens de persoon wordt gekist. Bij een oudtante had ik de kist al afgesloten en het deksel vastgeschroefd toen de identificatie nog moest plaatsvinden. Algemene hilariteit, maar ik was erg boos.

Nadeel bij het schrijven van een spannend verhaal is dat je je te snel laat leiden door filmbeelden en spannende series. Lastig om daar los van te komen en origineel te blijven. Ik denk dat de politie de schoenen, jas en id-kaart van het slachtoffer meeneemt naar de moeder en dat zij de volgende dag wel gaat kijken naar haar zoon. Zoiets wordt het.

Ai, dus daar werd om gelachen? Pijnlijk voor jou, The Phantom.

Sjee, loop gewoon eens bij het mortuarium of de plaatselijke politie binnen.

Dank je dat je dat zo aanvoelt. Niemand wilde helpen het oude dametje te kisten. De begrafenisondernemer was een ZZPer, ons dorpje telt nog geen 600 inwoners. Er komt dan een soort substituut-officier van de préfecture die een verklaring van de familie afneemt of de overledene inderdaad degene is die overleden is. Meerdere personen moeten haar dan identificeren. Een werkelijk schokkend voorval had vooraf al plaats gevonden, het 1e bezoek aan de morgue van het ziekenhuis, kort nadat ze was overleden. Ze hadden niet de moeite genomen de oude dame een beetje te fatsoeneren voor het komende bezoek en werd het lichaam ons getoond, met een lelijke doek om het hoofd gebonden om te voorkomen dat de onderkaak openvalt.

Over laatste eer gesproken...

Toen mijn neef omkwam bij een verkeersongeluk, mocht zijn moeder hem niet meer zien. Ze woonden in een dorp en toen heeft de pastor deze onaangename tak op zich genomen.

Nu ben ik zover in mijn verhaal dat de moeder de dood van haar zoon heeft verdrongen maar later een oproep krijgt van de politie om als nog te komen identificeren. Daardoor komt alles weer terug en draait ze helemaal door. In elk geval: bedankt voor het meedenken allemaal. @ Mario: sorry van je neef.

.

@Sjee Bedankt, dat is al 29 jaar geleden. Wat ik me nu bij je laatste opmerking wel afvraag is het volgende: De moeder heeft het verdrongen. Dat is merkwaardig, want voor zover ik weet wordt een lijk toch binnen een week of zo gecremeerd of begraven. Vandaar dat het me erg vlug lijkt, dat een moeder de dood van haar zoon binnen zo'n kort tijdbestek verdringt. Zie ik iets over het hoofd?

Ze is daarvoor al een labiele persoonlijkheid, maar dat wordt pas later duidelijk. Misschien verdringt ze het niet, maar accepteert ze het gewoon niet. Of is dat hetzelfde?

Ze heeft niemand om het mee te delen, het is midden in de nacht, het is mistig waardoor alles erg onwerkelijk wordt. Dan wordt ze gebeld om te gaan werken en weet niet goed hoe ze moet zeggen dat haar zoon dood is. Vanaf dat moment leeft ze haar eigen leugen en gaat er van uit dat haar zoon nog thuiskomt. Zou dat kunnen?

Zonder het verhaal in zijn complexiteit te kennen is dit natuurlijk moeilijk te beoordelen. Als je het af hebt en je wist het voor jezelf plausibel te maken zal het wel goed zijn, denk ik.

.

Eliza en Mario, bedankt voor jullie kritische blik en informatie. Ik ga eerst het verhaal afschrijven en dan kijken hoe ik dit deel geloofwaardig kan krijgen. Misschien weet ze wel dat haar zoon dood is, maar gaat toch gewoon door met leven, laat emoties niet toe.

Verlate schok kan natuurlijk wel. Dat het gewoon niet tot haar doordringt, dat ze het niet gelooft. Dan is een confrontatie met haar dode zoon wel sterk.

.

In Nederland moet je binnen 5 of 6 dagen iemand begraven. Uitstel wordt alleen in bijzondere gevallen verleend.

Ik geloof dat dat inderdaad alleen gebeurt als er sprake is van een eventueel misdrijf. In televisieseries is dat in elk geval vaak zo. Dan worden ze naar een speciaal mortuarium gebracht waar meestal dan zo'n heel obscuur figuur toezicht houdt.

.

Micha, Ja, dat zou wel heel goed kunnen. Ik heb ooit iemand gevonden en de eerste tijd drong het ook niet goed tot me door en kon ik het niet echt geloven. Pas veel later kwam het besef.

Bedoel je werkelijk gevonden of had je verloren in gedachten toen je dit schreef?

.

Iemand vinden kan inderdaad zwaar zijn. Een vriendin van mij vond haar moeder na enkele dagen. Zij heeft een jaar lang met een foto op zak gelopen. Elke keer als het nare beeld boven kwam keek ze naar de foto. Het is haar gelukt om de nare herinnering een plekje te geven en het nare beeld op te bergen. Zelf heb ik iemand gevonden na zelfmoord. Niet prettig maar echt in de problemen kwam ik er gelukkig niet van.

.