Dat stemmetje heb ik doodgetrapt }:)

Iemand zei eens: 'Kijk eens naar jezelf zoals je naar anderen kijkt.' Dan spreekt dat stemmetje heel andere dingen. Complimentjes te over. Maar inderdaad: hardop van jezelf zeggen dat je iets goed gedaan hebt... ik dénk het soms wel. Maar 'Doe nou maar gewoon,' dat stemmetje heeft het bij mij ook niet overleefd. Ik zou het willen: gewoon. Maar het is te moeilijk.

Ik ben een perfectionist, dus het is niet snel goed. Ik ben ook nog lui, dus het WORDT ook niet snel goed :') Maar soms heb ik wel een "wow, heb ik dat geschreven" gevoel hoor. En complimenten ontvang ik ook zonder blikken of blozen dus kom maar op :') Waarom is dat eigenlijk, dat je niet trots mag zijn op je eigen werk en dat ook mag uitdragen? Is dat typisch Nederlands? Ik heb er meestal echt wel een schijthekel aan als mensen het doen, namelijk. Is het een jaloezie, dat die persoon WEL zeker over zichzelf kan zijn? Of is het de "wetenschap" dat ze schromelijk overdrijven? Want ik heb toch meestal de neiging om te denken dat als ze zelf zeggen dat ze goed zijn, ze dat uit noodzaak doen omdat niemand anders het zegt.

Oh ja, het "doe nou maar gewoon" stemmetje heb ik nooit gehad ;) Dat maak ik zelf wel uit :P

Ik vind het gruwelijk moeilijk om lovend over mezelf te praten, kan ook bijzonder slecht reageren op complimentjes. Hakkel, stotter, bloos, stamel. En bagatelliseren dan maar, want ik weet me daar heus geen raad mee. Wat ik ook een heel lastige vind, is vertellen wat ik doe. 'Goh, wat leuk, jij schrijft toch kinderboeken?' 'Ehm, tja, eh.. dat probeer ik wel ja. Maar het is lastig hoor, om door te dringen in uitgeefland.' Dan kabbelt zo'n gesprekje nog even door om een roemloze dood te sterven. Ik word dan later niet goed van mezelf, in plaats van dat ik enthousiast vertel over hoe leuk het is, en hoe moeilijk soms, wat het inhoudt etc. etc. doe ik het zelf af als een 'hobby', om me dan weer later af te vragen waarom ik zo graag (zelf)respect wil, erkenning. Ja ja. Hoe zou dat nou komen... Toch weer die prestatie, hè, ergens heb ik toch het idee dat ik pas mee mag praten/ trots mag zijn als er een compleet eigen werk gepubluceerd is. Klinkt zot nu ik dat zo schrijf, maar het voelt wel zo.

Heheh. Ik heb van die buien dat ik alleen maar over Arthur wil praten. Als mensen vragen wat ik in de VS doe, zeg ik ook schrijven. Maar uiteindelijk blijft het toch een beetje moeilijk om erg lovend over te praten enzo... Echt, uberirritant die tweedeling in gevoel. Ik kan tegelijk arrogant en schijtonzeker zijn... :P

"Echt, uberirritant die tweedeling in gevoel. Ik kan tegelijk arrogant en schijtonzeker zijn... " Me too. Zou het gewoon een menselijk karaktertrekje zijn? Het maakt trouwens wel uit met wie ik praat, soms stellen mensen precies de vragen die me los maken en dan lukt het wel. Of zou dat aan de geslobberde wijntjes liggen?

Ik vind het ook heel stom van mezelf om niet te zeggen dat ik een homoboek heb geschreven als ze vragen waar het over gaat. Omdat ik eigenlijk vind dat het daar niet per se over gaat, en omdat ik geen zin heb in die vragen van "ben je zelf..." of iets in die richting. Moet ik weer helemaal gaan uitleggen hoe het zit. Toevallig had ik het er vorige week wel over, maar mijn gesprekspartner was erg geinteresseerd dus dat scheelde wel. En ik had alleen maar Sprite op toen ;) Maar ja. En menselijk trekje? Misschien. Je eigen ik en de ik naar buiten toe die er andere meningen op nahouden, waarschijnlijk.

Daar ben ik weer. Onnodig te zeggen dat ik bijzonder onzeker ben geweest? Met vlagen nog steeds, hoor. Het is heel vreemd als mensen je dingen graag lezen. Zal nu wel de tijd rijp voor zijn, denk ik dan maar. Kan het zijn dat je eindelijk een goed, beter inzicht hebt gekregen in je eigen manier van schrijven?

Ik zat pas te praten met iemand die goed wist waar zijn sterke en zwakke punten lagen. Dat is op zich wel te doen. Maar ik heb hier op het forum ook mensen gezien die denken dat ze geweldig zijn maar intussen vrij weinig klaarspelen. Daar kan ik dan niet zo goed tegen. Naar jezelf kijken zoals je naar anderen kijkt? Dat kan ik niet, gewoon omdat ik weet dat ik niet ben zoals anderen en daar dus niet per definitie dezelfde meetlat gebruik. Ik kan niet anders dan mijn eigen achtergrond en inside-informatie meenemen in mijn zelfbeoordeling. Ik weet dat ik soms wel eens superieur of arrogant kan overkomen, en ik durf niet te zeggen of dat gepast is, maar ik probeer het in ieder geval wel wat te temperen.

En dat siert je, Wonderer!

*bloos* Nou eh... bedankt dan maar... *stotter* ;)

Heh, ik heb het juist andersom. Ik ben harder voor anderen omdat ik hen beoordeel op wat ik zie, en dat is vrijwel altijd gebrekkig, en altijd gebrekkiger dan wat ik van mezelf weet.

Hoe toevallig. Ik zit even Arthur te lezen, deel twee, omdat ik ermee verder wilde, en ik dacht dus echt wel "tering... ik kan best wel schrijven eigenlijk". Het GAAT nergens over, maar het is wel mooi :')

Nog een voor op je koelkast Ceridwen: Ik zat ooit op een opleiding en de docent daar merkte dat de meeste dames (heren hadden er minder moeite mee) geen complimenten konden accepteren over hun werk. Ze deden dan maar of het toevallig zo goed was gegaan. Hij noemde dat : het is maar een C&A'tje-effect. Dat is wat veel vrouwen zeggen als je zegt dat ze een leuke nieuwe outfit hebben: 'Mwah...het is maar een C&A'tje' Voortaan werd er bij alles op de opleiding waar iemand niet trots durfde te zijn of waar iemand haar bijdrage in het succes bagatelliseerde, geroepen door de hele groep: 'Het is maar een C&A'tje'. Dat leerden we dus snel af. We waren voortaan trots op onze successen.

Het feit dat dat stemmetje er is betekend niet dat het gelijk heeft. Voor zover je het stemmetje hebt. Ik heb net het grootste literaire werk geschreven dat ooit in dit land door een niet native Nederlandstalige is geschreven. Sterker nog, het is een van de besten boeken die ooit geschreven zijn. Ik gun iedereen zijn eigen mening, ook degene die er helemaal niets aan vindt, want ook die heeft in zijn eigen beleveniswereld gelijk.

Ik leef volgens de wetten van het ego realisme: Ik heb in mijn eigen wereld altijd gelijk! helaas moet ik ook af en toe naar buiten...

heel realistisch van je, Brijner :)

Trots op mijn werk? Niet zo. Wel dat ik denk: wow, da's eigenlijk best mooi.

wonderer: Ik vind het ook heel stom van mezelf om niet te zeggen dat ik een homoboek heb geschreven als ze vragen waar het over gaat. Omdat ik eigenlijk vind dat het daar niet per se over gaat, en omdat ik geen zin heb in die vragen van "ben je zelf..." of iets in die richting.

Dat herken ik zeker. Zeg soms ook liever niet dat de ikpersoon in mijn boek bi is en nog 2 andere personages homo (ook al is dat pas in deel 4 ofzo de hoofdlijn). Eén keer is zelfs al gevraagd of ik bi ben omdat 'je toch schrijft over wat je zelf bent' ofzo :? er zijn behalve op dit forum ook maar weinig mensen die van dat onderwerp in mijn boek weten.

ik weet nog dat ik hier altijd moet met mijn ex over had. Hij vond dat ik goed kan schrijven en ik vond dat hij niet zo moest overdrijven. dan zei hij "wat een goed verhaal! echt mooi!" en dan zei ik altijd "dat zeg je alleen maar omdat je mijn vriendje bent" en dat vond ie niet leuk en toen hield hij op met complimentjes geven (op de een of andere manier kon ik ook niet schrijven toen het nog aan was... hij had een bijzonder demotiverend effect op me, terwijl hij juist altijd positief was... heel vreemd!) Maar ja ik ken dat dus.. ik weet gewoon niet hoe ik met complimentjes om moet gaan. Ik word rood, kijk naar mijn schoenen en begin te hakkelen. Maar ik heb soms ook wel eens dat ik trots op mezelf ben. Dat ik de hele kamer rondstuiter en tegen iedereen wil zeggen "moet je mij zien! kijk nou toch wat ik gedaan heb!" Gek genoeg kan ik dan wel met complimentjes omgaan, maar dus alleen als ik zelf ergens heel erg trots op ben. anders niet. Ik ben dus gewoon ook ontiegelijk onzeker... zeker over schrijven....

Het leven kan elke dag een feest zijn, maar je moet zelf de slingers ophangen. Kijk naar wat je wel hebt, niet naar wat je niet hebt. Zo ook met schrijven. Vergeet de beledigingen, klachten, kritiek. Onthoud de complimenten. Dankbaar zijn voor complimenten is niet eng, maar voelt prettig. Echt waar! Schrijven doe je voor jezelf, omdat je het leuk vindt of om jezelf te kunnen uiten. Je doet het, dus je kan het! Er zijn er zat die al moeite hebben met een boodschappenlijstje, is mij verteld, dus je bent goed bezig! Ook als het geen meesterwerk is. Je hebt het wel voor elkaar gekregen. Je pest jezelf alleen maar als je er niet blij mee bent. Wees er dan ook trots op! Ik wens u verder een goede dag/nacht.

Ik vind het leuk, maar moeilijk als iemand me complimenteert met mijn schrijfwerk (als ik het al laat lezen, maar in sommige situaties kun je er echt niet onderuit. School is er zo één). Meestal reageer ik niet echt of met een 'dankje'. Ik zal ook nooit tegen iemand zeggen: 'Kijk eens wat voor iets geweldigs ik op papier heb gezet.' Trots zijn mag/kan, maar wel in stilte. Bovendien ben ik nogal kritisch en vind vandaag rotslecht wat gisteren nog goed was. Schrappen is niet voldoende: eruit met die rotzooi!!!

Ik heb het hele rijtje gelezen en bij iedereen herken ik iets of vind het op mij van toepassing. Maar trots ben ik wel op mijzelf. Ik denk als iemand negatief commentaar levert: doe het maar eens na. Bij de echt positieve complimenten ben ik opgelucht en tevreden op mijzelf. Dat zeg ik dan ook, ietwat aarzelend, maar toch. Ik heb mijzelf ooit gedwongen om wat dat betreft mij beter te moeten gaan uiten. Ik weet het niet, maar volgens mij zijn de meesten van ons opgevoed met: eigen roem stinkt. Dat is tegenwoordig gelukkig niet meer zo, kinderen van nu worden geprezen en aangemoedigd om te verwoorden wat zij voelen. Een goede zaak. Als het niet uit de hand loopt of overdreven wordt. Dus nu: wat is overdreven? Dat weet ik niet, iemand die behoorlijk opvallend irri aanwezig is over zichzelf. Maar dat is mijn maatstaf en die is voor iedereen weer anders. Ik vind, dat als jezelf tevreden of innerlijk trots bent over een geleverde prestatie, dat je dat ook mag laten weten. Aan de hele wereld voor mijn part. Verder hanteer ik de laatse tijd de uitspraak: iedereen heeft recht op mijn mening. Jij ook. Sinds ik dat, wel vriendelijk natuurlijk, in de praktijk toepas, heb ik meer respect voor mijzelf gekregen. Weet je waarom: de reactie is meestal dat mensen zichtbaar dieper gaan nadenken over iets en er een gesprek over beginnen. Met als begin- of slotzin: jeetje Jacq, dat jij dat zomaar kunt zeggen en dat je ook nog gelijk hebt. (het brengt me soms ook wel in problemen hoor als ik buiten een opmerking maak tegen iemand met asociaal gedrag, maar ik doe het toch.) Met enige trots vermeld ik hier dan dat ik veel complimentjes en bedankjes krijg van mensen die mijn boek gelezen hebben. Eén keer zelfs: dank je voor je geschreven woorden. Nu heb ik woorden om te zeggen wat ik al twintig jaar, zelfs niet tegen mijn man, niet heb gekund.

Ik herken dit wel. Laatst stuurde ik een kort verhaal per e-mail naar een redactie. Toen ik op de verzend knop drukte dacht ik ineens: ...wat doe ik nou. Nu is het stukje weg en kan ik niets meer veranderen. De licht paniek brak uit. Een paar minuten later dacht ik:...als ze het niets vinden, plaatsen ze het maar niet. Ik vind mijn stuk goed en dat is toch het belangrijkste. En Zjors,...misschien was het stukje maar een "zeemannetje", (wel een mooie vergelijking die C&A) maar ook daar kun je kwaliteit vinden al moet je soms zoeken.

Ik herken veel in het bovenstaande, maar ik merk wel dat het me minder moeite kost om tevreden te zijn sinds mijn eerste boek gepubliceerd is. Als mensen me vragen hoe het met boek 2 gaat, kan ik zonder stotteren of blozen en geheel naar waarheid antwoorden dat het allemaal bijzonder naar wens verloopt en dat ik tevreden ben over de progressie. Dat was twee jaar geleden wel anders, toen had ik ook nog een soort van 'schaamte'. (Je schrijft toch geen bóeken, da's hartstikke duf!) En dan moesten ze al helemaal niet naar de inhoud gaan vragen, dat kwam véél te dichtbij.

Trouwens, iets dat ermee te maken heeft: ik heb soms moeite om complimenten serieus te nemen van mensen die IEDEREEN complimenten geven, wat ze ook presteren. Hoe weet je dan of je werk inderdaad goed is, of dat die persoon gewoon aardig is?

Vroeger, in een ver grijs verleden, had ik ook moeite met het ontvangen van complimenten. Tegenwoordig niet meer, ik "pak ze graag aan". Meestal zeg ik dan zoiets als: 'Dank je, ik vind het zelf ook wel aardig gelukt'. Dat komt dan toch nog redelijk bescheiden over vind ik.:)