1. Weinigen worden rijk van hun schrijverij, Cerdiwen. Dat zal wel een troost zijn? 2. Vergelijk het schrijven eens met het maken van bv een pot. Er zou toch geen pottenbakker zijn die het bij het draaien van de klei alleen liet? Daar moet een pot uit voortkomen (of iets anders). 3. Het gelukkigste in mijn schrijfproces is: inderdaad dat het verhaal af is, mooi is, én: dat er een boek van komt. Dat is iets van de realiteit. Een boek IS iets. Met een boek heb je iets tot stand gebracht. Jouw woorden. Jouw gedachten. Jouw plannen. Jouw herinneringen. Jouw visie. Jouw geest. Dit alles vindt een plaats op aarde in een product. In dit geval een boek. Het boek hoort er wel bij voor mij.

Toevallig dat je dit item nu net opent, Ceridwen. Daar denk ik de laatste veel over na. Is dat tastbare boek belangrijk voor mij? Is het niet genoeg om me dat moment te herinneren dat ik door de kamer stuiterde omdat ik PUNT had geschreven, alle lijntjes afgewerkt waren, ik een rond geheel had weten te maken van pagina's die soms geen samenhang leken te hebben, de personages tóch leven hadden gekregen hoewel ik ze soms verafschuwde omdat ik het niet meer wist... Is die euforie genoeg? Blijkbaar niet. Ik stuurde het op naar uitgeverijen.

op het moment waarop het af is en ik een stop heb gezet achter mijn tijdelijk verblijf in het verhaal, is het voor mij al een boek (mijn boek) en ervaar ik dat kortstondige moment van geluk. Daarna de leegte en het weer opnieuw beginnen aan het volgende verblijf. Met het eerste is het vervolgens een wikken en wegen of en wanneer en hoe ik het naar een uitgever(s) stuur (nou ja, dat is een proces waarin ik momenteel verkeer). Maar of het zich een weg vindt naar een uitgever en vervolgens dan ook nog gepubliceerd wordt is voor mij van minder gewicht. Uiteindelijk heb ik dat proces niet totaal zelf in handen en is van zovele factoren afhankelijk. Kijk en dat geluk in het schrijfmoment ken ik nog niet ;)

Leuk wat het toch met je doet allemaal. Ik had gek genoeg ook een verwarrende ervaring. Ik was helemaal trots dat ik mijn manuscript zover had dat ik het bij een uitgever kon inleveren, vervolgens merkte ik dat op het moment dat ik ze in Amsterdam bij wat uitgevers had achtergelaten het me niet meer kon schelen of ze er positief op zouden reageren of niet. Natuurlijk hoop ik ook dat ze positief reageren maar het maakt niet meer uit. Het ei is gelegd.

Leuk om te lezen wat het allemaal teweeg brengt dat schrijven. Nu ik er zo over nadenk... Een verhaal dat af is, dat zegt me eigenlijk niet eens zo heel erg veel. Dat moment van de laatste punt, alle lijntjes bij elkaar geknoopt, dat voelt wel speciaal, maar het blijft niet echt heel erg hangen ofzo. Misschien wel omdat een boek nooit helemaal af is, het kan altijd nog worden bewerkt (in elk geval bij mij). Een boek uitgeven, weten dat het gekocht wordt, dat mensen er plezier aan beleven... Dat is zeker weten errug fijn! Al is er nog geen boek op de markt gekomen, dat helemaal alleen van mij is. Waarschijnlijk voelt dat toch weer heel erg anders. En het is zeker een droom... die ik nu probeer werkelijkheid te laten worden. Het lijkt me geweldig. Hhmmmmmm.... volgens mij vind ik van schrijven uiteindelijk toch schrijven het leukst! Mijn gelukkigste moment is dan als er een zin, een scene, een beeld uitrolt, die helemaal zijn zoals ze moeten zijn... :)

Hhmmmmmm.... volgens mij vind ik van schrijven uiteindelijk toch schrijven het leukst! Mijn gelukkigste moment is dan als er een zin, een scene, een beeld uitrolt, die helemaal zijn zoals ze moeten zijn... Dat is inderdaad een heerlijk gevoel. Maar dat beklijft maar zo kort (bij mij), ik vergeet zo snel waarmee ik heb geworsteld en hoe opgelucht ik was als het toch werd wat ik hoopte. Want daarna volgt steevast weer een ander scène met typen, schrappen, nog een kopje koffie, weer een peukje, delete, ongedaan maken, toch weer delete etc. Waar ik ook heel warm van kan worden is als ik "ineens" voor me zie hoe het verhaal verder moet, waar het heengaat, als ik helder krijg wat binnenin me al wekenlang kolkte.

Ik vind het schrijven op zich het leukst, het ontdekken hoe het gaat aflopen, hoe de karakters zich ontwikkelen. Maar een echt boek is toch wel de droom hoor. Het tastbare, dat je in je handen kan houden en met een glimlach kan terugdenken aan het proces.

Tot nu toe heb ik alleen korte verhalen geschreven, van plm. 3000 woorden. Het leukste vond ik dat mijn figuren/karakters met grote regelmaat totáál andere dingen gingen doen dan de dingen die ik, zo ongeveer, in mijn hoofd had. Ik ben nu bezig met een non-fictie manuscript. Nog even afwachten of ik daar een uitgever voor kan vinden. Het lijkt mij toch wel èrrug leuk om een boek van mezelf in mijn handen te houden.

Het moment dat je een allinea herleest en denkt "nah.. da's niks" de muis ter hand neemt en een groot blok blauw selecteert en verwijdert om vervolgens de laptop de rug even toe te keren om met meer aardse zaken bezig te gaan. De kat moet even naar buiten, de post gepakt. Maar ondertussen draait er op de achtergrond iets stationair in je achterhoofd als de dieslermotor van een vrachtwagen net uit het zicht, maar toch heel goed hoorbaar. Je opent je post, bekijkt wat reclame drukwerk en dan ineens klikt het ergens in je hoofd. Als door de bliksem getroffen ren je naar je laptop, je wil het snel opschrijven voor je het kwijt bent, en ongeacht taalfouten, tik je het er in ijltempo uit. in twee uur tijd pers je vier pagina's perfect proza uit je vingers die al je problemen oplossen waar ze voorheen nog onoverkomelijk leken. Je voelt je geweldig. de zon schijnt op je gezicht en dan valt je pas op dat je kat al twee uur stond te mauwen om weer naar binnen te mogen. Voor twee uurtjes was je eventjes helemaal weg, high van je eigen verhaal, en dat is het beste gevoel dat ik ken. Nee ik heb nog nooit wat gewonnen met wedstrijden, en er is nog nooit wat gepubliceerd van mij. Ik ben mischien niet neerlands beste schrijver, en ook niet de beste speller of gramaticus, maar als ik zo'n high heb, maakt me dat allemaal helemaal niks uit.

De betere momenten zijn voor mij ook de flows waarin mijn handen door een hogere macht gestuurd lijken te worden. Maar waar ik echt helemaal blij van word, is als ik tijdens het herlezen/corrigeren een stuk tegenkom waarvan ik denk: ja, ik heb 't in de vingers, dit is de toon die ik zocht, zo moet het zijn... ik kán het! :)

Mijn personages. Als ik schrijf ben ik bij ze, ben ik in hun wereld, voel ik wat zij voelen. Allemaal. En dat vind ik het allermooiste van het schrijven. Maar om een boek in je handen te houden en kunnen zeggen: "Dit heb ík geschreven!" lijkt me ook prachtig. Ook al zou ik het niet willen lezen :)

Hahaha! Doe je daar al die moeite voor!

Ja, maar het lijkt me gewoon eng om je eigen tekst te lezen in een boek. Ben je helemaal gewend aan dat wordbestand, komt het opeens in zo'n boek, misschien nog wel ander lettertype ook nog. Bam.

Ja Aart, daar heb je zeker een punt. Het zal in elk geval gek zijn eigen tekst in boekvorm te zien.

Dat had ik heel sterk met het luisterboek dat er van Pyjamaheld is gemaakt. Dat wordt voorgelezen door een dame met een fiks Vlaams accent en dito klemtonen en nadrukken in zinnen. Toen ik dat de eerste keer hoorde: BAM! Zijn dat mijn zinnen? Wat een rare tekst! Nu vind ik het prachtig klinken, na een paar keer luisteren. Alsof de zinnen eerst losgeweekt moesten worden van mijn eigen toon. Ik houd eigenlijk heel erg van een Vlaams accent, probeer het af en toe zelf ook uit.

Ja, dat lijkt me een heel bijzondere sensatie, een luisterboek. Maar Aart en Ellis, een boek heb je niet 1,2,3 kant en klaar in handen. Daar gaan zoveel correctierondes (op papier) aan vooraf, dan heb je het al tig keer gezien, ook het andere lettertype. Dus dan ben je al een beetje gewend. Maar het totaal is natuurlijk toch weer wat anders.

Oh ja,die high als ineens alles op zijn plek valt, da's ook wel erg lekker ja ;)

Maar Aart en Ellis, een boek heb je niet 1,2,3 kant en klaar in handen. Daar gaan zoveel correctierondes (op papier) aan vooraf, dan heb je het al tig keer gezien, ook het andere lettertype. Dus dan ben je al een beetje gewend. Dit hoop ik dit schooljaar allemaal mee te gaan maken. Want aan het eind hoop ik mijn eerste boek af te hebben :)

Het mooiste blijft voor mij het moment waarop ik de mail of brief lees die zegt dat ik genomineerd ben of dat ze me publiceren. De volgende uren voel ik me geheid goed, tevreden haast. Erkenning is verslavend.

Ik herken me helemaal in het verhaal van Brijner! Dat vind ik inderdaad ook het mooiste, als alles ineens op zijn plek valt, het verhaal perfect in elkaar past, en je kunt typen tot je vingers gaan tintelen. Probleem daarna is alleen dat ik er niets meer aan durf te veranderen, bang dat ik het algemene gevoel weg haal dat ik had toen ik het schreef. Voor publicatie ben ik nog lang niet klaar, daar heb ik ook nog niet zo veel over nagedacht. Natuurlijk lijkt het me wel leuk, maar ook heel raar (en misschien ook wel een beetje eng) om je zieleroerselen zo maar voor een groot publiek bereikbaar te maken.

@Aart. Het lijkt me idem echt fantastisch als het helemaal af is en dat je echt een boek voor je houdt, zelf geschreven, waar je zo aan gezwoegd hebt, waar je op gescholden hebt (ik dan toch), waarbij je tijdens het schrijven allemaal verschillende emoties hebt gehad. Maar ik heb nog even te gaan voor het zover is.

Stel dat je wordt ontdekt, en je moet avond aan avond het land in om voor te lezen, ze herkennen je op straat, je moet commentaar leveren op allerlei onderwerpen waar je niets zinnigs over te zeggen hebt, je komt, kortom in de mallemolen van de uitgevers beurs en wordt geleefd. Als ik daar aan denk, hoef ik niet meer zo nodig. Dus geniet ik van het schrijven op zich en een enkeling die zegt dat hij van het lezen van mijn verhaal heeft genoten. Marjet

Ik denk dat dat wel mevalt, hoor, Marjet. Een auteur wordt niet zo snel herkend als een televisiepersoonlijkheid of een popster.

Ik heb het ook wel es, maar niet vaak en zeker niet met hele stukken.

Ik vind het juist leuk als mensen mijn schrijfsels leuk vinden. Jaren geleden schreef ik voor het faculteitsblad van de studie die ik toen deed. Ik wist niet of mensen het lazen, maar herinner me een feestje waar een studente mijn naam hoorde en zei dat ze het blad las, sinds ik er in schreef, want dat ze het zulke leuke stukjes vond! Fantastisch vond ik dat! Ik wil wel heel graag een boek schrijven dat ook daadwerkelijk door een 'echte' uitgever gepubliceerd wordt. De erkenning lijkt me geweldig, maar nog mooier vind ik het dan dat mensen plezier zullen gaan beleven aan het boek (is de verwachting dan, hè? :P). Het liefst stop ik ook nog wat educatieve dsingen in mijn (kinder)boek, zodat kinderen (on)bewust nog dingen oppikken ook. Het lezen van je eigen verhaal alsof een ander het geschreven heeft, herken ik wel. Dat had ik onlangs ook. Erg grappig, en ik vond het zelf ook wel een leuk verhaaltje. :) Maar ja, als je je eigen schrijfsels al niet leuk vind, wie moet ze dan wel leuk vinden? :P Susan Smit: ken ik eerder van Goedemorgen Nederland. :P Kijk ik al heel lang niet meer.

Marjet zegt: Stel dat je wordt ontdekt, en je moet avond aan avond het land in om voor te lezen, ze herkennen je op straat, je moet commentaar leveren op allerlei onderwerpen waar je niets zinnigs over te zeggen hebt, je komt, kortom in de mallemolen van de uitgevers beurs en wordt geleefd. Als ik daar aan denk, hoef ik niet meer zo nodig. Dus geniet ik van het schrijven op zich en een enkeling die zegt dat hij van het lezen van mijn verhaal heeft genoten. Haha helemaal mee eens. Als bovenstaande mij zou gebeuren gaat deze ondekking weer met de zelfde vaart de vergetelheid in.