Leven van de pen

Hallo Cobra. Je stelt eigenlijk meerdere vragen. Wie wil zijn brood verdienen met schrijven en wie beschouwd zichzelf schrijver en vanaf welk moment.

Ik kan uiteraard alleen voor mijzelf spreken. En ja, ik droom ervan om financieel onafhankelijk te zijn door mijn schrijven. Dat dit maar enkele lukt daar ben ik mij van bewust. Maar dat kan iedereen zijn, dus ook ik. Wat dat betreft heb ik een goed optimischme. Ik wil het, heb doorzettingsvermogen, dus neem ik die stap.
Die stap nemen betekent voor mij niet mijn huidige baan opzeggen om mij fulltime aan het schrijven te wijden. Ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat die huur wel betaald moet worden. maar ik streef ernaar.

En ja, ik heb al een tijd het gevoel dat ik een schrijver ben. Niemand hoeft mij dit stempel op te plakken. Ik hoef ook nog geen bestseller te hebben of subsidie. Het is iets wat van mijzelf uitgaat. Ik ben schrijver.
Voor heel veel mensen ben je pas iets als je er geld mee verdient. Schrijven is dan een hobby.
Bij mij gaat het dieper dam een hobby. Het is een dwingende behoefte geworden. Dus ben ik schrijver, toch?

Ik hoor aan jou Gerty dat je best een fulltime schrijver wilt zijn.
Je kiest op dit moment de veilige weg door jouw vertrouwde baan te houden. Voor je gevoel ben je al de schrijver die je altijd wenste. Dit is overigens een prima zaak!
Ik vraag me alleen af of niet alleen jij maar ook de andere forumdeelnemers toch een tactiek hebben om gemakkelijker hun doel te bereiken.
Ik ben benieuwd naar de kruiwagens die mensen zoeken om het proces te versnellen.
Wie heeft bewust contact gezocht met kenners binnen de schrijverswereld?

Hmm.. Een "erkende schrijver"....
Ik denk wel eens dat de behoefte aan erkenning hetzelfde is als eerzucht. Natuurlijk is het voor veel schrijvers (mijzelf niet uitgezonderd) een droom om uitgegeven te worden, je boek in de winkel te zien liggen en zo de "bevestiging" te krijgen dat je inderdaad een echte, heuse schrijver bent. Het is een erkenning van de buitenwereld, en een bevestiging aan jezelf dat het je is gelukt.
Om je vraag te beantwoorden: ik kan me soms een erkende schrijver voelen als ik mijn eigen teksten doorlees en mezelf er als LEZER helemaal in verlies, zodat ik bijna vergeet dat ik het zelf geschreven heb. Dan erken ik mijzelf eigenlijk. Maar om me echt een erkende schrijver te voelen, ECHT erkend door de buitenwereld.., ja dan moet er inderdaad echt een boek in de winkels liggen met mijn naam er op.

Mensen die echt in zichzelf geloven zullen dit inderdaad doen, denk ik. Zelf ben ik begonnen met 1 dag minder in de week te werken, maar het is niet meer genoeg. Ik heb in de afgelopen jaren een bescheiden bedrag aan spaargeld kunnen opbouwen, waar ik precies 4 maanden (zonder betaalde baan) van zou kunnen leven. In die 4 maanden zou ik dan wel non-stop kunnen schrijven en daar uit zal op zijn minst 1 (en misschien 2) goed boek komen. Dus het is in dat opzicht een investering. Een risico ook, natuurijk. Maar ook zeker een gok die je moet wagen als je echt in jezelf gelooft. Ik ga dat volgend jaar dan ook doen. Na die 4 maanden zoek ik indien nodig gewoon weer een andere baan, maar ik ben dan WEL een enorm stuk opgeschoten met schrijven.

Ik hoor van veel mensen dat nog steeds de beste manier om "door te dringen" tot het circuit het gepubliceerd worden in literaire tijdschriften is. Veel schrijvers die bijv. een kort verhaal gepubliceerd krijgen in zo'n tijdschrift worden op die manier "ontdekt".
Journalistiek zou ik niemand aanraden.., dat is ZO'N andere manier van schrijven. Naar mijn idee kun je beter OF journalist zijn, OF (literair) schrijver, maar niet allebei.
Wel heb ik een tip, die ook wel eens wil werken: ga eens naar een literair cafe en leg contact met de oprichter ervan. Die staat meestal op goede voet met een groot aantal bekende schrijvers. Als hij/zij jouw manuscript leest en er enthousiast over is dan kan hij het doorspelen aan 1 van zijn/haar bevriende schrijvers, en als die er vervolgens ook kwaliteit in zien dan kan zo'n auteur het manuscript voorleggen aan zijn/haar uitgever. Op zo'n manier heb je toch een klein streepje voor en maak je weer een stukje meer kans dan als jouw ingezonden manuscript op de grote hoop ongevraagde inzendingen belandt.

Hier las ik trouwens ook nog het volgende over.

Het eerste boek. Hoe komt het bij de uitgever en hoe wordt het tenslotte uitgegeven? Met dat soort vragen contacteerden we een twintigtal Vlaamse debutanten van de laatste twee jaar. De antwoorden waren divers, grotendeels positief van teneur, maar ook relativerend. Geen indianenverhalen, geen geklaag over vriendjespolitiek. Gewone, nogal secce verhalen van mensen die een boek gepubliceerd hebben.
Een deel van de debutanten stuurden hun manuscript veeleer willekeurig op naar verschillende uitgeverijen, en werden blijkbaar uit de grote hoop gepikt. Anderen werden vooraf opgemerkt door de uitgever, soms na een literaire prijs, vaak na publicatie in een literair tijdschrift. (Die tijdschriften blijken in de praktijk hun rol als kweekvijver of sluis voor de uitgevers nog steeds te vervullen.)
Publiceren helpt dus om opgemerkt te worden. Natuurlijk doet een eventuele journalistieke mediabekendheid dat ook - het wereldje van scribenten en literatoren is nu eenmaal klein. En in enkele gevallen fungeert een ancien bij de uitgeverij, meestal een fondsauteur, als boodschapper. Dat moet echter niet overdreven worden. Meestal doet die schrijver niet meer dan de naam doorgeven aan zijn uitgever. Hij heeft iets gelezen van iemand die de moeite waard lijkt, of hij heeft de naam horen vallen op een receptie, en brieft dat over aan zijn uitgever of redacteur, niet zelden tijdens een cafégesprek. De uitgever neemt dan wel contact op met de eventuele debutant en zal het werk beoordelen volgens zijn normen.
Kortom, de eerste vereiste op de weg naar een uitgave is nog steeds een manuscript dat goed genoeg is om aan de normen van de uitgever te voldoen.

Uit jouw bovenstaande stuk maak ik op dat vele wegen naar Rome leiden. Het bevestigt datgene wat ik al vermoedde. Je kunt op meerdere manieren doordringen tot het circuit. De kruiwagens zijn er zonder twijfel. Het is van groot belang om er in eerste instantie voor te zorgen dat jouw werk door een deskundige nauwkeurig beoordeeld is. Daarna heb je in ieder geval een duidelijk beeld van de kwaliteit van je eigen verhaal. Wanneer dit voldoet, is het vooral een kwestie van doorzetten en voortdurend de juiste uitgevers (personen) benaderen. Je kans tot slagen zal almaar groter worden naarmate je steeds een nieuwe poging waagt. Met een echt goed verhaal zul je uiteindelijk het geluk afdwingen door een belangrijke schakel op de juiste dag te benaderen. Uitgave is dan heel goed mogelijk. Maar dan? Kun je ook leven van het geld dat je gaat verdienen? Er zijn meer schrijvers die met hun uitgave een hongerloon verdienen dan de hooguit honderd schrijvers die er in dit land probleemloos van kunnen leven.

Jij geeft aan dat je het risico om je baan op te zeggen aandurft. Jouw argumentatie is het gespaarde geld dat voorlopig uitkomst biedt. Je gaat volgend jaar de gok wagen.
Het is ontzettend gedurfd en juist daarom juich ik het toe. Door alleen op zeker te spelen in dit leven zul je nooit je echte ambities waar kunnen maken.
Ik vraag me alleen af welk moment dat je gaat kiezen. Je wilt in een tijdsbestek van vier maanden een boek schrijven. In de tussentijd kijk je uit naar een nieuwe baan. Is het jouw tactiek om die nieuwe baan te krijgen, vervolgens de uitgave van het boek te bewerkstelligen, en bij een acceptabele oplage van het boek alsnog die nieuwe baan weer op te zeggen om fulltime schrijver te worden?

Door alleen op zeker te spelen in dit leven zul je nooit je echte ambities waar kunnen maken?????

Daar ben ik het niet mee eens. Ik kan het mij gewoon niet permiteren om mijn baan op te zeggen. Ik denk dat mijn huurbaas het daar ook niet mee eens is. Dus kan ik dan mijn ambities niet waarmaken?
Op zeker spelen is de realiteit van alle dag. En mijn ambities staan mij daar niet in de weg. Ook niet omgekeerd.

Fulltime schrijven geeft geen garantie dat je ook je doel bereikt. Het enige dat je dat oplevert is meer tijd.
Doorzettingsvermogen levert je meer op.

Persoonlijk zou ik niet een baan opgeven c.q. alle zekerheden overboord gooien voor het schrijven. Ook niet als er ooit een boek (met succes) uitgegeven zou worden. Die onzekerheid zou me veel te groot zijn en misschien ben ik nu ook wel te verwent om terug te willen naar een uiterst karig bestaan, enkel en alleen omdat ik me alleen op het schrijven wil richten. Want verwacht niet in grote luxe te kunnen leven als er ooit een eerste boek van je uitgegeven wordt.

Daarnaast denk ik, dat IK niet de hele dag "op mijn stoel gepakt" zou kunnen zitten om te schrijven. Juist door alle andere dingen (werk, andere hobby's etc) vind ik het des te fijner en ben ik meer gemotiveerd, als ik wel de tijd vind om te schrijven.
Hooguit zou ik meer tijd hiervoor willen hebben, maar nooit full-time alleen maar schrijven. Helaas is dat voor mij nu niet mogelijk doordat ik een eigen bedrijf heb en gewoon full-time moet werken. Wie weet in de toekomst.

Een periode van onbetaald verlof of iets in die richting, zou als Kim gaat doen, voor een beperkte periode lijkt me een veel beter een idee. Ander idee zou kunnen zijn om regelmatig "schrijfvakanties" in te lassen. Zelf ga ik regelmatig (alleen) naar een vriendin en schrijf dan ongestoord. Niet alleen kom ik dan verkwikt en uitgerust thuis, maar meestal ook met vele pagina's tekst.

Wat het erkend zijn betreft: Voor mij bestaan mensen (en ik dus) uit vele facetten. Een van mijn facetten is dat ik schrijf. Niet sinds gisteren, maar al mijn hele leven lang en ervaar dat als een heilig moeten. Ik heb mijn "schrijfstersfacet" lang geleden herkend en na een tijd voor mijzelf erkend. Het hoort bij mij, punt. Ongeacht het feit of er boeken met mijn naam in de kast staan. Het zelfde geld voor mijn (niet onverdienstelijke) schilderwerk. Ook dat is een facet van mij. Ondanks het feit dat ik niets verkocht heb, gewoon omdat ik dat tot nog toe niet gewild heb.

Maar misschien ben ik wel niet ambitieus genoeg???? :oops:

groetjes Carla

Hi Gerty,

Op zeker spelen is JOUW realiteit van de dag. Dat is prima. Daar heb jij absoluut goede redenen voor. Ik zal de laatste zijn die jou daar op zal aanvallen. Ik ben het met je eens dat doorzettingsvermogen van groot belang is. Iedereen heeft zijn eigen realiteit. Maar ik begrijp WAT DIT betreft Cobra zijn woorden ook. (lees hieronder).

Full-time schrijven hoeft inderdaad niet tot resultaat te leiden (indien je "resultaat" herleidt tot (honderd)duizenden mensen die een schrijver op handen dragen...)

Ik heb wel mijn baan opgezegd (3550 bruto per maand)...ik heb geen uitkering noch maak ik gebruik van welke fonds dan ook...ik teer op spaargeld!

Toen ik de beslissing nam waren de reacties om mij heen voorspelbaar. Sommigen vroegen zich af of ik ernstig kennis had gemaakt met een molenwiek in Kinderdijk terwijl ze daarbij 112 al intoetsten op hun mobieltje...er waren nog heftigere reacties...maar niemand begreep (ook al probeerde ik het rustig uit te leggen) waarom ik die beslissing nam.

De beslissing nam ik niet over een nacht ijs. Daar zijn letterlijk jaren overheen gegaan. Uiteindelijk zorgden twee "zaken" voor het doorhakken van de knoop (en toch rationeel):
1) een aantal mensen om mij heen die plots wegvielen...jonge mensen tussen de 30-45 die er in een klap niet meer waren.
2) Het besef dat ik na 16 jaar werken erg ver af stond van wat ik graag wilde met mijn leven (schrijver worden)

Toen punt 1 in een kort tijd bestek een aantal keren plaatsvond en ik over punt 2 nadacht wist ik dat ik een beslissing moest nemen.

Mijn ervaring:
De eerste 3 maanden kreeg ik geen letter uit mijn pen. Het worddocument leeg. Ik raakte compleet in paniek. Ik kan niet uitleggen hoe vaak ik niet dacht "wat heb ik gedaan"...en mijzelf daarbij veelvuldig
voor "minder geestelijk bedeelde" uitmaakte. Een vreselijke ervaring. Opeens een zee van tijd en uiteindelijk erin verdrinken.

Nu, na 10 maanden, kijk ik er anders tegenaan. Ik zit in een lange flow. Ik werk aan een aantal projecten tegelijk waardoor ik het gevoel heb dat ik aan het schrijven ben wat ik wilde schrijven. Het is een machtig gevoel om op te staan en te beseffen dat je alleen maar met schrijven hoeft bezig te zijn. Alles staat in het teken van schrijven. Dat is een onbeschrijfelijk gevoel. De grote kentering is gekomen doordat ik alles letterlijk los heb gelaten. 2005 en 2006 zijn de jaren die ik "begroot" had om mij volledig te richten op het schrijven. Zou ik daarna van de pen willen leven? Natuurlijk.

Ik heb geloof in mijzelf & ik heb geloof in wat ik schrijf. Ik heb mijn eerste manuscript opgestuurd naar reguliere uitgevers. Ik heb al twee keer meegedaan aan schrijfwedstrijden. Ik ga proberen om er aan zoveel mogelijk mee te doen. Het sturen van stukken naar literaire bladen EN wat ik in de opsomming mis...het uitgeven in eigen beheer. Een professionele presentatie van iets wat je geschreven hebt...erg interessant kan ik zeggen...want ik heb daar zelf al heel veel aan gehad...aan de feedback...er zijn meer wegen naar Rome.
Redfield, Zafon, Claus om eens een paar te noemen zijn ook begonnen in eigen beheer.

Alle vormen die je kunt gebruiken om je verhaal te presenteren moet je ter hand nemen (vind ik althans) BEHALVE dat van die kruiwagens (hoe waar dat ook is helaas) want dat is walgelijk. Dat zijn talentloze lieden zonder ruggengraat...of talentvolle lieden ZONDER ruggengraat...het is mij om het even...

Een ander punt is...waarom zou je willen horen bij dat gevestigde circuit? Wat een troosteloze groep lieden zijn dat. Hyena's van de bovenste plank.

Ik geloof in mensen die hun eigen weg inslaan...die niet afhankelijk zijn van literaire critici, "collega"-auteurs en self-proclaimed redactrices die de wijsheid in pacht zouden hebben. Die zichzelf wegcijferen in de hoop ooit, ooit, ooit een "gevestigde schrijver" te worden.

Als je gelooft in jezelf en als je gelooft in wat je schrijft dan heb je alleen nog het doorzettingsvermogen nodig om jezelf op de kaart te zetten.
Daar heb je geen kruiwagens voor nodig. Je kruiwagen is je verhaal en die wordt alleen door je eigen handen gedragen.

Wees uniek als mens, wees uniek als schrijver.

Ik verkeer in de gelukkige omstandigheid dat mijn baas mij ontsloeg.Nu schrijf ik fulltime. Deels verhalen en manuscripten, deels sollicitatiebrieven. Volgende maand ligt mijn eerste jeugdboek in de winkel, uitgegeven door een uitgeverij die middels een advertentie nieuwe schrijvers zocht. Ook heb ik al wat verhalen gepubliceerd in een landelijk tijdschrift.
Mijn ervaring is dat je goed moet kijken bij welk blad je verhaal past. En dan gewoon opsturen. Tien keer je neus stoten en dan een keer raak schieten.
Maar leven van de pen...nee dat zit er voorlopig niet in.
Houd ook rekening met de lange reactietijd van uitgevers. Als je na vier maanden een boek klaar hebt, kun je nog drie maanden wachten op antwoord van een uitgever. Als het dan wordt uitgegeven duurt het nog zes maanden voor het boek er ligt. Misschien heb je dan al een karig voorschot.
Dus schrijven als hobby is meer reeel.

Het is een nobel streven Griseo.., maar helaas is het toch in de realiteit vaak anders. Soms heb je gewoon (zoals met meer dingen in het leven) een "netwerk" nodig, mensen die je een duwtje in de juiste richting geven, een goed woordje voor je kunnen doen, daar verlies je echt geen ruggengraat mee. Natuurlijk zijn er types zoals jij beschrijft, die via-via in "het circuit" terechtkomen. Dat zie je ook in de filmwereld. Het talentloze nichtje van de regisseur die ineens de hoofdrol krijgt, bijvoorbeeld. Maar niets is zwart-wit. Zlef heb ik bijvoorbeeld eindelijk een uitgever gevonden (dmz geloof en doorzettingsvermogen) maar dat heeft heel veel tijd en HEEL VEEL pogingen en heel veel teleurstelling gekost. Gelukkig geef ik niet snel op, maar ik zal wel heel eerlijk toegeven dat als ik in die periode iemand had gekend die me zou kunnen helpen (een "kruiwagen" dus) dan zou ik het ook eens op DIE manier geprobeerd hebben. Gewoon omdat ik het graag wil. Niet omdat ik geen ruggengraat of doorzettingsvermogen heb. Ik vind dat je alle kansen moet benutten die je krijgt, als het iets is wat zo belangrijk voor je is en wat anders misschien pas 2 jaar later lukt.

Hoe jij er tegen aan kijkt vind ik sterk en eervol, maar ik ben het dus niet eens met jouw stelling dat schrijvers die met een beetje hulp van een kruiwagen hun weg naar een uitgever hebben gevonden niet deugen. Ze hebben gewoon een beetje hulp gehad, that's all.

Ik heb meerdere opties. Ik hoop dat mijn boek ergens volgend jaar in de winkels komt te liggen (dat is wel de bedoeling) en dat ik daar iets aan verdien. Het zal niet genoeg zijn om van te leven, dat besef ik, maar met hopelijk wat steun van het Fonds erbij moet het te doen zijn. Tot die tijd heb ik mijn spaargeld. Eigenlijk hoop ik dat ik na die 4 maanden (wanneer het spaargeld op is) eigenlijk helemaal niet meer op zoek naar een baan hoef te gaan, omdat ik in die 4 maanden mijn 2e boek af krijg (en er een bescheiden voorschot op krijg bij de uitgever) en verder van het schrijversfonds kan leven. Dat van die "4 maanden" houdt alleen maar in dat ik voor 4 maanden spaargeld heb maar wat er daarna gebeurd is dus nog niet duidelijk. Maar wat Griseo zei, gewoon je hele dag in het teken van SCHRIJVEN te hebben staan, dat is wat ik wil. En daar ga ik voor.
Misschien een beetje vaag antwoord, sorry.

Maar weet je wat het is Kim? Jij hebt het uiteindelijk (en ok na veel pogingen) WEL ZELF GEDAAN!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! 8) Ik heb het sterke vermoeden dat het jou (ondanks misschien ettelijke keren frustratie) als persoon & als schrijfster wel sterker heeft gemaakt in de afgelopen jaren. Doorzettingsvermogen (waar ook Gerty het over had) is wat jij getoond hebt. Bovendien toon jij aan dat je GEEN kruiwagens nodig hebt. En natuurlijk kan alles makkelijker...maar jij hebt nu de smaak geproefd van een overwinning. Victorie! :D

Dat is wat ik bedoelde...met je verhaal moet de kruiwagen zijn en die moet je zelf dragen. Jij hebt het bewezen! Dus heb je (in mijn Rotterdamse ogen) ruggengraat getoond! (Maar mijn afkeer van het gekonkel in het circuit blijft!)

Ik vind dat je het erg negatief ziet, Griseo. Een 'kruiwagen' (sorry, ik heb een hekel aan dat negatieve woord, ik zie het eerder als een steuntje in de rug) kan ervoor zorgen dat een potentieel goed boek dat anders ten onder zou zijn gegaan in de grote stapel wel onder de aandacht van een redacteur komt. Dat heeft niets met ruggegraat te maken; het boek moet goed zijn, want als je bagger schrijft, helpen honderd kruiwagens je niet. En om een goed boek te schrijven, is doorzettingsvermogen en ruggegraat nodig (mij heeft het twintig jaar gekost om te komen waar ik ben en een helpende hand bij het vinden van een uitgeverij wijs ik dan echt niet af!). Ik denk dat je dan eerder moet fulmineren tegen de werkdruk bij uitgeverijen die ervoor zorgt dat redacteuren (te) weinig tijd hebben om de stapel ongevraagde inzendingen met aandacht te bekijken. Als daar meer tijd voor is, zijn er misschien minder 'kruiwagens' nodig.

Je hebt het volste recht om mij negatief te vinden (dat vind ik mijzelf ook) voor wat betreft dit onderwerp.

...een steuntje in de rug i.p.v. kruiwagen.
Het probleem met synoniemen is ze hebben feitelijk dezelfde betekenis. Dus hoe jij het noemt of ik het noem vind ik eerlijk gezegd niet zo interessant.

Mag ik jou vragen welke manieren van redigeren jij kent bij een uitgeverij?
Vindt je dit een vreemde vraag? Maar de beantwoording van de bovenstaande vraag zou wel kunnen beantwoorden waarom "kruiwagens" of "steuntjes in de rug" zo triest (kunnen) zijn en daarmee verkondig ik mijn mening, zoals ik overigens jouw mening ten volle respecteer.

De waarheid is dat er veel boeken op de markt komen van mensen die nog niet twee woorden fatsoenlijk achter elkaar kunnen schrijven...waarom zijn hun boeken wel uitgegeven? Ik zou voorbeelden kunnen geven van bekende mensen (schrijvers durf ik ze niet te noemen) in Nederland die boeken uitgegeven hebben doordat ze een bekende man hadden of de zus zijn van...(daarmee hebben ze wel het budget gebruikt waarmee ze misschien daadwerkelijk getalenteerde schrijvers m/v hadden kunnen lanceren...en struin maar een beetje over internet en je komt echt heel wat getalenteerde vrouwen en mannen tegen die alleen nog niet bij reguliere uitgevers zijn uitgekomen)

Dus nogmaals, weet jij wat er met sommige manuscripten gebeurd, dankzij die kruiwagens oftewel weet jij welke manieren van redigeren een uitgeverij kent?

Als jij het antwoord weet welke manieren van redigeren een uitgever kent dan heb je ook het anwoord op de bovenstaande vraag. Jeroen Brouwers heeft daar ook wel eens zijn mond over open gedaan.

De reden waarom ik "fulmineer" is omdat ik het antwoord weet en het heeft mij heel ziek gemaakt. Dus nee, ik schrijf wat ik te schrijven heb...en ook ik probeer daarna lezers te vinden via allerlei kanalen zoals literaire bladen, eigen beheer etc...maar als het mij niet gegeven is om in alle boekenwinkels terecht te komen dan zij het zo...

Zo kijk ik ernaar, maar als jij Alexa (en al die anderen) geen probleem hebt met een "steuntje in de rug" dan zal ik de laatste zijn die je aanvalt.

Als je bedoelt: hoe selecteren/beoordelen redacteuren bij een uitgeverij, dan weet ik dat niet. Ik weet niet waar manuscripten op beoordeeld worden en misschien verschilt dat ook wel per uitgeverij, misschien hecht de ene meer aan een goed doortimmerd plot en de andere aan een hoog literair gehalte, ik noem maar wat. Wel weet ik dat ook werk dat door een zogenaamde kruiwagen wordt aangedragen op zijn waarde wordt beoordeeld. Iemand kan er nog zo lovend over zijn; als de uitgever er zelf geen brood in ziet, gaat het feest niet door. Dat 'iemand uit het wereldje' je tipt bij een uitgeverij wil dus nog helemaal niet zeggen dat je het contract al in je zak hebt.

Aan het echte redigeerwerk, dus het begeleiden van auteurs bij het herschrijven/corrigeren van hun boek, hebben de meeste redacteuren echter al hun handen vol, zodat er voor het uitgebreid lezen van die ongevraagde stapel meestal weinig tijd overschiet. En het is echt niet zo dat je nooit van die stapel gevist kunt worden, er zijn altijd uitzonderingen die de regel bevestigen.

Dat er zoveel (slecht geschreven) bestsellers en boeken van BN'ers die 'ook zo nodig moeten' verschijnen, tja, daar kun je je tegen verzetten. Zulke boeken interesseren me niet en ik denk ook weleens 'was dat geld en die energie maar naar een goeie debutant gegaan'. Aan de andere kant: die boeken brengen wel het geld binnen bij de uitgeverijen, waardoor er geld is om boeken op de markt te brengen voor een selecter publiek dat niet om megasellers vraagt. Als de uitgeverijen alleen maar op de 'goede literatuur' mogen draaien, denk ik dat ze het niet lang bolwerken. Een uitgever wil zich best inzetten voor mooie boeken, maar een uitgever moet ook zijn zaak draaiende houden en daarom zal hij altijd een oog op de markt moeten houden. Het blijft een paradox; de markt bedienen met snel verkopend proza om de markt ook dat moois te kunnen geven waar het grootste deel van die markt niet op zit te wachten.

Hier erger ik me ook paars aan.
Of bekende voetballers, die hun "eigen" autobiografie amper gelezen hebben (om over hun vrouw nog maar te zwijgen).
Toch hebben ook de (in onze ogen) talentloze schrijvers ook een doelgroep. Een bekende tv-vrouw bijvoorbeeld, die ooit een b-model was en later faam verwierf door met een bekende tennisspeler te trouwen. Ik vind haar geen "echte" schrijver, meer iemand die "ook zo nodig moet". TOCH verkoopt ze enorm. En dat weet zo'n uitgeverij van te voren. Er zal nu eenmaal altijd een bepaald lezerspubliek zijn dat een boek alleen maar koopt vanwege het bekende hoofd op de achterkant. En ook al gaan haar boeken voornamelijk over het wel en wee van het hebben van een kind (of twee), (niets op tegen, maar gewoon geen hoge kwaliteit), voor al die duizenden vrouwen die ook net een kind hebben gebaard is het reuze interessant (blijkbaar) om te lezen hoe Mevrouw Bekendheid de poepluiers verschoont. Terwijl als een onbekend iemand met eenzelfde boek aan kwam zetten bij een uitgever, die echt geen contract zou hebben gekregen. En in dat opzicht ben ik het helemaal met je eens dat het niet eerlijk is, Griseo. Ik was in onze kruiwagendiscussie even vergeten dat er inderdaad ook DIT soort "kruiwagens" zijn, de BN-ers die een streepje voor hebben alleen maar vanwege hun bekendheid. En dat gaat inderdaad ten koste van ECHT talent.

Dus dan moet zo'n uitgever zich maar verlagen tot het publiceren van matige kwaliteit, alleen maar om de verkoopcijfers weer wat op te krikken...?
Het zal de realiteit zijn maar het is wel bijzonder droevig. :?

Weet je wat het enge is Alexa? (tegelijk beantwoord ik ook Kim)

Jij schrijft: "Als de uitgeverijen alleen maar op de 'goede literatuur' mogen draaien, denk ik dat ze het niet lang bolwerken."

1) Jouw opmerking is HELAAS waar (althans in mijn ogen)...er wordt teveel gericht op het middensegment...het boek als product...gekoppeld aan de doelgroep...

2) De opmerking van Kim. Ook ik word daar heel droevig van Kim...aan de andere kant...nu jij een uitgever hebt moet je de zaak "aanpakken"...haal die muur van de gevestigde orde naar beneden...wees onze Jeanne d'Arc (behalve dan dat gedeelte met die brandstapel dat was wat minder voor onze Jeanne :lol: )...

In navolging van mijn allerlaatste reactie hierboven nog even dit. Onlangs was er het nieuws dat Connie Palmen het manuscript had nagekeken van een of andere BN'er...ze had daar een waslijst aan spellingsfouten gevonden waar je u tegen zegt...deze BN'er, een dame (schrijfster X) wiens schoonheid haar intelligentie enigszins uitgeschakeld/overschaduwd heeft (ja, ik wil niet te cynisch zijn hier) komt dus binnenkort op de markt met haar boek. (Mevr. Verdonk mag deze overigens ook op een inburgeringscursus...tja, een beetje beheersing van de nederlandse taal is niet verkeerd als je toch een boek wilt schrijven)

Afijn...dat moet toch wat worden als je naar een lezing van deze dame gaat. Gezien de inmenging van Palmen zullen er dus ook woorden instaan met meer dan twee lettergrepen. Hoe zou dat nou gaan?

Schrijfster X (ze opent haar boek en begint met lezen): In...in...in...in...eh, wat staat hier nou?
Organisator: Inhoudsopgave.
Schrijfster X: oh?
Organisator: Pagina 9...pagina 9. Begin bij pagina 9!
Schrijfster X: Zo he, dat zijn heel veel woorden op een pagina (bladert door het boek)...he waar zijn de plaatjes? Er zitten geen plaatjes in.

Tsja...

Dames,

Vergeten jullie niet een paar dingen;

Als een uitgever niet commercieel werkt gaat hij failliet, einde uitgeverij.
Dus "verlaagd???? een uitgeverij zich naar een "matige kwaliteit?????" en blijft in leven om aankomende talenten, (zoals jullie????) te kunnen publiceren.

De "BN'ers, de Baantjer's" en andere "makkelijke" boeken", trekken voor een deel de kar als het gaat om de, blijkbaar door jullie zo gehate minder inteligente, naar de boekhandel te krijgen. Als zij eenmaal een boek gelezen hebben dat hen wel aanspreekt c.q. in hun taal en misschien wel op hun niveau is geschreven, is de drempel voor de boekhandel een heel eind kleiner geworden en heb je kans dat ze de door jullie gewenste boeken ook per ongeluk kopen, voordat ze weer afhaken en zappend op de bank ploffen.

En, een perfecte beheersing van de Nederlandse taal in geschrift wil nog niet betekenen dat het geschrevene leesbaar, dan wel een goed verteld verhaal opleverd.

Trouwens, in mijn optiek zegt bovenstaand heel veel over Connie Palmen, want, of ze had het fatsoen moeten hebben te zwijgen, dan wel bij voorbaat de opdracht te weigeren. Mensen die eerst cashen en dan iemand de grond inboren, hebben voor mij niet veel inhoud.

groet Carla

Beste Carla,

Ik heb het gevoel dat je een paar zaken over het hoofd hebt gezien gezien jouw antwoord. Het gesprek begon over "leven van de pen"...en begon gaande weg af te buigen naar "het wel of niet gebruik maken van kruiwagens."

Je kunt nalezen dat ik (betrek het even op mijzelf) heb opgeschreven dat vele uitgeverijen zich richten op het grote middensegment. Daarmee aangevend dat men vooral de "massa" wil bedienen. Het woord "verlaagd" heb ik niet gebruikt. Het is een commerciele afweging van zo'n uitgeverij. Wel kun jij je (en ik doe dat dagelijks) afvragen of de commerciele koers van uitgeverijen, de zienswijze van het boek als een product, niet de ontwikkeling/lancering van getalenteerde schrijvers (m/v) in de weg staat. Een bedrijf heeft immers maar een beperkt budget. Ik maak mij zorgen over de instroom van getalenteerde schrijvers die er echt wel zijn. Mag ik dat? Ik heb op verschillende websites van mensen prachtige verhalen en gedichten gelezen. Persoonlijk zou ik zo een boek van ze willen hebben. Snap je? Natuurlijk heb ik maar 1 stem.

V.w.b. de "matige kwaliteit" waar jij het over hebt. Ik hoop dat jij de boekentop-10 niet als maatstaf neemt voor kwaliteit. Daarnaast hoop ik ook niet dat jij "grote versus kleine oplagen" als een maatstaf van kwaliteit neemt. Indien dat zo is dan zijn we denk ik klaar. Wil jij beweren dat jij van de laatste 100 boeken die je gelezen hebt er 100 goed vondt?
Of zijn er misschien maar een paar die echt als verrassing golden? Boeken die qua kwaliteit nog eens gelezen kunnen worden. Ik heb dit jaar (tot nu toe) 46 boeken gelezen. Daarvan zijn er 7 waar ik van onder de indruk was. Geen van die 7 hebben in welke top-10 dan ook gestaan. Maar het zijn literaire juweeltjes. Ik zoek naar schoonheid in de literatuur. Dat vind ik niet in boeken van BN'ers die vaak ook nog door ghostwriters zijn geschreven.

Of wij talenten zijn of niet? Ik kan alleen voor mijzelf spreken. Ik ben geweldig! :lol: :wink:

Haat?? Gehaat?? Nee, jammer alleen dat zoveel mensen afhaken bij het lezen. Wat jammer dat mensen niet beseffen dat achter de top-10 van de Bruna er nog een hele wereld ligt.
Misschien omdat er teveel middelmatigheid is. Misschien omdat een grote groep schrijvers niet vernieuwend is. Misschien omdat steeds meer boeken op elkaar lijken...denk aan bepaalde "trendgevoelige" stromingen zoals chicklit enz. Misschien omdat er maar weinig schrijvers zijn met een onderscheidend vermogen.

In die paralelle wereld waar ik mij in begeef (en misschien jij ook wel) zijn een heleboel schrijvers (m/v) die krachtige boeken schrijven, vernieuwend, boeken waar je gedwongen wordt na te denken. Ik ben geinteresseerd in andere inzichten...ik wil graag verrast worden...

Met vriendelijke groet,

Griseo

Beste Griseo,

Voor ik gereageerd heb, had ik eerst ALLE tekst van dit onderwerp terug gelezen. En zeer duidelijk aangegeven aan een ieder te schrijven, dus niet specifiek aan jou.

Maar ik raakte licht geirriteerd. Waarom? Omdat ik vanuit mijn eigen ervaring weet dat een bedrijf, in verband met overleven (zeker in deze economie), stomweg op de inkomsten c.q. financien moet blijven letten.
Dus ook uitgevers. Wellicht zijn de eigenaar(s) en de mensen die daar werken zo mogelijk nog kritischer dan jij. En lezen zij zo mogelijk met de grootste walging sommige boeken, maar als die geld opleveren zullen zij zich door die rijstebrei heen werken en eindeloos schaven, schuren en plamuren.
Waarom? Omdat de massa dat wil! En zij zo de enkele juweeltjes kunnen financieren.
DAT wilde ik benadrukken. Het is zo "makkelijk" om op de uitgever te knotteren, maar ook zij zitten met handen en voeten gebonden aan positieve cijfers op een jaarbalans.

Daarnaast heb ik het gevoel (volstrekt niet onderbouwd met cijfers) dat heden ten dagen steeds meer mensen "boeken" schrijven. Dat zal ook voor meer aanbod, werkdruk en moeilijke keuzes zorgen bij uitgevers. Wat me brengt op de "kruiwagen". Als een uitgever een tip krijgt zullen zij dat manuscript misschien onbewust toch anders lezen. En voor al die anderen is het te hopen dat men op het juiste moment, door de juiste persoon, in de juiste stemming gelezen wordt. Toch?

Een ander ding wat ik wilde benadrukken is dat de massa van de bevolking, ABSOLUUT HELAAS, echte juweeltjes van boeken wellicht niet snappen. De massa wil vluchtig vertier, niets moeilijks, niets dat pijltjes afschiet naar pijnplekken die verstopt zijn, geen prachtige woordspelingen maar recht op en neer gebonk. Pas als men door een of andere levensles gestruikeld zijn zoeken ze echte verdieping. Tot die tijd moet het snel, snel en makkelijk, simpel. Erger nog, er zijn genoeg mensen die om willen van "het hoort erbij om mee te kunnen blaten" boeken kopen die ze nooit never niet (kunnen) lezen, omdat ze het niet ECHT lezen. Maar het klinkt goed op een feestje om te zeggen dat je ...... op je nachtkastje hebt liggen. Dat is helaas de huidige maatschappij, maar weinig mensen hebben de kracht om tegen de massa in te lopen. De meeste gaan met de stroom mee, maar zijn ze dan minder? Zelf vertik ik het om bladen als Libelle of Margriet te lezen (deze week koken we dit, vallen we zo veel af en richten we de slaapkamer zo in), zelfs niet in de wachtkamer van de tandarts. Maar ben ik dan slimmer dan de rest? Ik ben bang van niet, wel eigenwijzer.

Nee, ik neem de boeken top tien niet als maatstaf. Hoeveel boeken ik de laatste tijd gelezen heb? Veel te weinig. Sommige heb ik halverwege aan de kant gesmeten; tijdverspilling. Sommige heb ik uitgelezen en aardig gevonden. Maar een enkeling heeft me diep geraakt, zodat ik dagen daarna nog over na liep te denken. Of een boek heeft me heerlijk verstrooid en verkwikt omdat ik grinnekend las, heerlijk ontspannend. Beiden boeken pak ik ook regelmatig terug.

Ik heb bewondering voor mensen die WEL hun eigen weg gaan en door te schrijven iets willen uitdragen. Die vechten voor hun droom, op welke wijze ook. Maar knotter niet op die arme uitgever die door de stapels manuscripten zijn ramen niet meer ziet of op die huisvrouw met baan, kinderen en altijd werkend, zelden thuis of op de bank zappend mannetje, die probeert te overleven. Het helpt je niet, je wordt er alleen maar boos of verdrietig van. Blijf positief; jij bent geweldig zeg je. Nou dan, dan liggen jouw boeken straks echt wel in alle winkels en wie weet bij de massa wel op het nachtkastje.

Hopelijk heb ik kunnen verwoorden waar mijn struikelpunt lag.

Succes!
Met vriendelijke groet,
Carla

Er wordt nu wel heel neerbuigend gedaan over de massa.
Wat is er mis met de massa? Lezen ze de verkeerde boeken? Of gaat het erom dat ze onze boeken niet lezen?
Wanneer is een boek een juweeltje en wanneer is het rotzooi?
Zo in deze discussie te lezen is het juist doordat de massa zich richt op gemakkelijk leesvoer er weinig geld overblijft voor andere literatuur.
En dat is dan nog zo'n woord. Literatuur. Ik weet dat er onderscheid is tussen de verschillende vormen maar deze discussie gaat erom of je kunt leven van de pen.
De schrijver van Baantjer zal dat waarschijnlijk nu wel kunnen. Het is niet mijn smaak maar moet ik er daarom op neer kijken? Waarom zouden andere boeken zoveel meer gewicht in de schaal leggen dan dit?
Omdat de massa dom zou zijn? Vergis je niet in die massa.
Kijk ook niet neer op de boekentop tien. Al zit jouw smaak er niet tussen betekent dat niet dat het slechte boeken zijn.
Bij de schrijver Dan Brown zullen jullie misschien kreunen van ellende maar ik heb ervan genoten.
Wie beslist welke smaak de juiste is? Dat kan niemand?

En inderdaad, een uitgever is een bedrijf. Het moet winst maken om te overleven. Maar ze geven echt niet met opgetrokken neus boeken uit voor de "massa" om zich dan weer opgelucht tot de enkele juweeltjes te wenden.
Want ook de juweeltjes zijn smaakgevoelig. En je bent niet dom of kunt niet goed lezen als je bepaalde juweeltjes niet mooi vindt.
Maar die indruk krijg ik wel in deze duscussie.

Schrijf, doe je uiterste best. Beschouw jezelf de beste schrijver van de wereld. Maar kijk niet neer op diegenen die wel zijn uitgegeven maar niet in jouw straatje passen.

Ah Carla, blijkbaar liggen we qua gedachten toch niet zo ver van elkaar als ik initieel dacht.

En Gerty...ik hoop dat je de 2 "emoticons" hebt gezien die achter mijn zin stond "ik ben geweldig"...ik bedoelde het met een lach en een knipoog...

Natuurlijk weet ik dat over smaak niet te twisten valt...maar inderdaad de discussie hier ging over "leven van de pen"...in ons enthousiasme wat afgedwaald...

Je hebt ook niet vermeld geweldig WAT :lol:

Ik ben er zelf namelijk ook nog niet over uit... :? :lol:

Ik wil nog even inhaken op de vraag of een Bn’er zoals de vrouw van Richard K. ook mag leven van de pen.
Ik ben van mening dat de schoenmaker bij zijn leest moet blijven.
Iemand die goed is in tennissen mag daar best veel geld mee verdienen. Hij of zij levert in die tak een opperbeste prestatie. Wanneer zo iemand zich toelegt tot het schrijven van een boek zal diegene al bij voorbaat vele centen vergaren. Hij of zij verkoopt namelijk niet een goed boek maar z’n naamsbekendheid.
Stel je eens een situatie voor waarin wij als schrijvers van dit forum wereldberoemd worden.
Men is enorm onder de indruk van de wijze waarop wij de pen hanteren.
Op een dag komt er een bericht binnen. Of we niet mee willen doen aan het tennistoernooi van Wimbledon. Er wordt ons een grote som geld beloofd.
We zijn immers oh zo bekend en wie weet zijn we tevens in staat om een bal terug te slaan.
De mensen op de tribune zullen ons niet uitlachen. Ze zien in ons ware helden omdat we zo’n wereldberoemde schrijvers zijn. Iedere bal die we misslaan ontgaat ze.
Anders gesteld: Iedere stijlfout die de tennisser in een boek schrijft ontgaat de fans van het tennis. Want zij willen van hun idool ook wel eens een boek lezen. Ze zijn er dusdanig hongerig naar dat het stilistische vermogen van een echte schrijver slechts bijzaak is.
Het is zodoende dat ik graag zie dat mensen uitsluitend voor hun talent veel betaald krijgen. Wanneer het je talent daarentegen niet is moet je het overdragen aan diegene die er wel recht op heeft.
Uitgevers willen inderdaad omzet maken. Zij willen op hun beurt leven van het geld dat hun auteurs opleveren. Helaas zijn de schrijfkunsten van topsporters zeer beperkt. Toch kan ik het de uitgevers wel vergeven. Ik weet heel goed dat zij door de inkomsten debuterende schrijvers goed op weg kunnen helpen. Van de andere kant zijn de uitgevers er zich zeker van bewust dat ze voor sommige boeken (categorie BN’er) betere reclame maken dan reëel is. Het blijft dus een strijdbaar onderwerp.

Wat ik overigens in geen van jullie onderwerpen tegenkwam was de journalistiek.
Zijn er geen mensen bij die al werkzaam zijn binnen de journalistiek? Of zijn er onder ons die voortdurend een artikel schrijven en al een contactpersoon hebben bij de krant? Het lijkt mij toch een voor de hand liggende oplossing om het proces tot schrijver worden te versnellen.

Een paar maanden geleden las ik in een gratis Amsterdams uitgaansblaadje de eerste column van een actrice. Het was echt tenenkrommend slecht. :o Hierop besloot ik haar een mailtje te schrijven. Beste Dinges, houd alsjeblieft op jezelf en je lezers te kwellen, en huur een ghostwriter in. Ik ben beschikbaar voor ... euro.
Hier heb ik het mailtje terzijde gelegd, omdat ik niet kon besluiten hoeveel geld ik zou vragen. Daarna helemaal vergeten helaas. Totdat........ ik in de boekwinkel een BOEK van haar hand zag liggen. Ik kan het nog steeds niet geloven. Waarschijnlijk hallucineerde ik. :lol:

P.S. Haar voornaam begint met een H en eindigt op een A. :wink:

Bedoel je misschien dat het met een G begint?

:lol:
Dat zou wat zijn.
En al lijkt dit idee een grap, het is inderdaad precies hoe het andersom wel gebeurt.

Aan de andere kant, natuurlijk kunnen er mensen zijn met MEERDERE talenten.. Je hoort vaak dat mensen met een creatieve aard (bijv. actrices/zangeressen) ook goed zijn in andere kunstvormen. Bijvoorbeeld een geweldige zangeres (misschien geen goed voorbeeld van creatief talent, een mooie stem wil niet zeggen dat je creatief bent, maar even als voorbeeld, het is in ieder geval EEN talent) die ook nog eens al haar eigen songteksten en muziek schrijft. DAT vind ik dan wel heel knap. VEEL beter dan zangeresjes die gewoon klakkeloos een tekstje zingen dat hun aangeleverd wordt. Zangeressen die zelf instrumenten bespelen, zelf hun eigen nummers schrijven, enz. Dat zijn dus multi-talenten. En dat soort gevallen zullen heus ook wel in andere gebieden bestaan. Dus natuurlijk is het mogelijk dat een BN-er ineens ook goed blijkt te kunnen schrijven. Het is alleen nog steeds niet gebeurd. Helaas zijn het inderdaad altijd van die tennis-types die ook weer eens wat anders willen proberen.