Ik ben bang dat uitgeverijen niet op de unieke stijl binnen de begeleidende brief zelf zitten te wachten. Die moet altijd een zakelijke aanpak hebben. Ik zou het liefst ook mijn eigen passie erin verwerken maar dat zal geen enkele uitgeverij ook maar iets interesseren.
Dat het ingezonden verhaal van een unieke stijl getuigt, is uiteraard wel belangrijk. Een begeleidende brief daarentegen is een soort van sollicitatiebrief. Die moet kort en krachtig zijn. Zodoende... ik wil gewoon weten welke zinnen ik zoal moet vermijden en welke dat juist gewenst zijn. Want vergeet nooit: is de begeleidende brief slecht, dan zal je verhaal nooit meer serieus genomen worden. Zo zit de harde wereld van iets gepubliceerd krijgen in elkaar.

Ik hoop in ieder geval dat je gelijk hebt Eufdrie.
Wanneer ik zelf voor het zeggen had, dan zouden bij mij juist de brieven met net dat tikkeltje extra het beste scoren.
Wanneer ik blz. 126, editie 2003-2004 van het 'handboek voor schrijvers'
lees, dan krijg ik toch sterk de indruk dat het alleen maar kort en zakelijk mag zijn. Ik weet niet of je het boek hebt, maar zo ja, dan zou je voor de aardigheid eens die bewuste pagina kunnen lezen.
Uitgeverijen krijgen simpelweg te veel manuscripten in hun postvak om zich in te leven in vrolijk bedoelde zinnen binnen de begeleidende brief.
Misschien dat het bij de kleinere uitgeverijen anders werkt.
Allicht dat die er meer de tijd voor nemen. Het zou in ieder geval een goede zaak zijn. Maar goed... het is met wel meer dingen in het leven:
alles is een spel, je moet gewoon zorgen dat je het als beste weet te bespelen.

Bedankt voor jullie tips Carla en Kim.
Een brief die vanuit het hart geschreven is, kan allicht wonderen verrichten. Maar hoe mooi de dingen ook geschreven zijn, ik merk op dit moment helaas een vervelende trend. Iedere uitgeverij met een klein beetje naamsbekendheid heeft te kampen met een overvloed aan binnenkomende manuscripten. Vooral rond deze tijd lijkt het alsof de medewerkers het niet meer aankunnen.
Zo moest ik zelf per e-mail vragen of ze mijn manuscript überhaupt ooit ontvangen hadden. Na een maand was er namelijk nog geen ontvangstbevestiging in de bus gevallen.
Ik kreeg een antwoord terug per e-mail. Er stond in dat ze zelfs geen tijd meer hadden voor het toesturen van een ontvangstbevestiging. Verder diende ik er rekening mee te houden dat er nu wachttijden van 6 tot 12 (!!!) maanden waren. Goed, dat kennen we dus wel. Lekker een jaartje wachten om daarna de oh zo bekende afwijsbrief in je bus te vinden. Geduld siert de mens, behalve wanneer het ongeduld redelijkheid wordt. Zo ook in dit geval.
Ik speur de markt alvast verder af. Allicht dat ik het wat dichter bij mij in de buurt zoek. Zo’n persoonlijk bezoekje bij een uitgeverij waarin je je ook mondeling kunt presenteren, wil misschien wel werken.