Ook al het je het verhaal in je hoofd, dan zul je steeds meemaken dat de onder het schrijven alles een bepaalde eigendynamiek krijgt. De ene personage wordt b.v. iets belangrijker dan de ander. Als dit gebeurt komt je verhaal tot leven ;-)

Hallo Ben,

Ik kan alleen maar voor me zelf spreken;

Als voorbeeld:
Ik moest (zoals al eerder vermeld) een synopsis voor een historisch verhaal. Mijn kapstok was kasteel Hoensbroek tijdens de oorlog.

Ik had een idee wat ik wil vertellen, welke lijn het verhaal zou moeten hebben. Welke hoofdpersonen, welke emoties etc.
Dan begint het reseach en spreek je een van de nonnen die daar was tijdens de oorlogsjaren en plots komt er een heel ander deel bij.
Dan blijkt tijdens de reseach dat een deel van het kasteel op instorten stond, hup weer een andere draai.

Kortom; ik maak een "routeplan", heb een "kapstok" en daarnaast is het mijn "fantasie", die me allerlei "zijwegen, steegjes, torenkamers en martelkamers" laat bewandelen. Heerlijk toch?

Nu ben ik met een roman bezig met drie vriendinnen en weer een kasteel in de hoofdrol. Gaanderweg komen er allerlei personen, historie, flasbacks, intriges en zijwegen bij, heerlijk toch. Binnen de logica en van vaststaande feiten, mag ik dagdromen. Ik heb een map met aantekeningen en schema's van die vaststaande feiten, zodat ik me daar niet kan vergissen.

Waar ik uit ga komen? Ik weet het ongeveer, maar hoe ik er kom, ga ik nog beleven!

groet Carla

Hoi Ben,

Inderdaad zo snel willen schrijven/typen dat je jezelf niet bij kan houden. En als je het daarna terug leest is het bijna geheimtaal, zo barstensvol fouten, weglatingen etc. als het zit.
Maar ja, dan komt het leuke: om van dat "gerezen deeg" een prachtig stuk gebak te maken!

Veel plezier!

groet Carla

Terwijl je schrijft gaat het inderdaad vanzelf. Dat geldt althans voor mij. Een verhaal schrijft zichzelf, en al heb ik enig idee wat er moet gaan gebeuren in de grote lijnen van het verhaal, de kleine gebeurtenissen schrijven zichzelf. Op het moment schrijf ik een kort verhaal, maar zoiets is heel anders dan een zeer lang verhaal.
Mij mij geld tenminste, als ik al een einde weet, dat wordt het een kort verhaal (niet dat ik er veel geschreven heb, want alle tijd werd opgeslokt door mijn manuscript die uiteindelijk bijna vierhonderd bladzijden is gaan tellen).

Het valt mij op dat niemand verwijst naar het genre waarin geschreven wordt.
Bij het schrijven van bijvoorbeeld rasechte detectiveverhalen of thrillers die bol staan van de clous, is het van te voren opstellen van een complete verhaallijn van groot belang. Geloof maar niet dat o.a. een John le carré of voor mijn part A. Baantjer aan een eerste blz. beginnen en verder wel zien waar het schip strandt. Zij zullen meer tijd steken in het kloppend maken van alle details dan dat ze echt met het schrijven zelf bezig zijn.
Maar er zijn natuurlijk genoeg andere genres in het schrijversvak waar dit niet voor geldt. Ik denk dan bijvoorbeeld met name aan het schrijven van humoristische verhalen. Daar begin je gewoonweg aan en je ziet wel wat voor een grappen er spontaan weer te binnen schieten.

Het manuscript dat ik geschreven heb is ook gaandeweg ontstaan. De hoofdpersoon zat als het ware in mijn hoofd, maar de gebeurtenissen rondom hem zijn gegroeid. Op een bepaald moment wilde ik er een eind aan breien, maar dat vond ik nog het moeilijkst van het hele verhaal. Tenslotte is het wel gelukt, maar helemaal tevreden ben ik er nog steeds niet mee.

hallo ben woo.

Ik doe eerst een idee op via een tv-programma of een artikel.
Met zo,n idee loop ik dan een paar weken mee rond. Voordat ik er erg in heb heb ik al een begin en een eind van het verhaal in mijn hoofd zitten. Dat schrijf ik dan vervolgens al op een kladje en ga daarna een hoop
fragmenten op een kladje schrijven. Als ik daarmee een eind op scheut ben begin ik pas echt te schrijven in het verhaal.
Hoe het verhaal gaat weet ik pas grootendeels tijdens het schrijven alleen het begin en het eind zoals ik eerder zei weet ik al.

Groetjes Arno

Hallo Cobra en anderen,

Natuurlijk is het schrijven van een detective anders dan een roman. Maar mits je a) bij de recherche werk b) bij de rechtbank werkt of 3) een of meerdere moorden op je naam hebt staan, zal je ook hier moeten werken met je eigen fantasie. Of te wel op papier je moord begaan en het verhullen ervan etc. etc. etc.

Je kan wel een raamwerk maken, maar ik ben bang dat gaanderweg het schrijven, je toch plots en wendingen bedenkt die herschrijven c.q. aanpassen van eerdere tekst noodzakelijk blijft.

Of zie ik het fout?

groet Carla

Je ziet het helemaal goed. Baantjer - ook al heb ik nooit iets van hem glezen - heb ik gehoort, werkt zonder synopsis. Ik trouwens ook. Het ontstaan van mijn roman 'Her Orderboek' begon met een misdrijf. Beter gezegt met een tekortkoming van de bank die blauw en krachtig is. Mijn IT-achtergrond en mijn ervaringen als handelaar in aandelen en opties, lieten mij als het ware een misdrijf 'beramen'.
Nu heb je natuurlijk niet veel aan een goed misdrijf als je niet ook een verhaal met een goed lopenede plot hebt. Ik werd op een ochtend wakker met de complete plot in mijn hoofd. Ik wist in elk geval hoe het einde eruit moest zien. Het boek begint vlak voor het einde met een cliffhanger. De rest van het verhaal is een flashback. Uiteindelijk komen we weer terug naar de situatie in hoofdstuk 1 en vallen alle puzzle-stukjes op de juiste plaats. En toch.... loopt het anders af.

Om geen directe verband te hebben met de krachtige blauwe bank en andere Nederlandse bedrijven heb ik het verhaal verhuisd naar Detroit. Ik heb research gedaan om in deze ongewone omgeving een realistisch verhaal neer te zetten.
Omdat ik wist hoe het moest aflopen bedacht ik een subplot, die door het hele verhaal heen loopt als een rode draad en blijkbaar niets te maken heeft met het eigenlijke verhaal, tot de ontknoping.

Onder het schrijven hebben de personages een bepaalde eigendynamiek ontwikkelt. Elke schrijver zal dit meemaken, denk ik. Ik kan me nog herinneren dat ik een slecht geweten had omdat ik een van mijn favoriete personages heb laten lijden. Ik had er echt medelijden mee, maar ik kon niet anders. Het klinkt gek maar het is zo.

Groetjes
Mario

Ben Woo vind ik trouwens een hele goede naam voor een schrijver. :wink:

Het heeft wel niets met het onderwerp te maken, maar mijn enthousiasme is zo groot, dat ik het even kwijt moet: Arnon Grunberg gaat mijn boek lezen. Ik had vandaag contact met zijn uitgever. Wat is er zo bijzonder aan, zul je je afvragen. Op zich niks, maar als je bijna het hele oevre van één van je favoriete schrijvers op de plank hebt staan en je weet dat hij een boek van jou op zijn plank heeft staan, dan is dat wel een geweldig gevoel. Voor mij tenminste. Mijn dag kan niet meer stuk.

Groetjes
Mario

Wauw Mario, gefeliciteerd!!

Hallo Mario,

Van harte gefeliciteerd!!!!!!!!!!!!! Dat moet een gigantisch goed gevoel geven!!!!!!! En een stimulans om door te gaan. Super!!!!!!!!

carla

Leuk om te lezen dat Arnon Grunberg ook nog iets van de mindere goden in handen neemt. Inderdaad iets om jaloers op te zijn.
Om op het oorspronkelijke onderwerp terug te komen: Ik start met een idee, en werk dat uit tot een synopsis zonder dat ik de personen bij naam ken. Zet een verhaallijn of 2-3 op. Dan begin ik allerlei zaken van de hoofd- en bijpersonen op te schrijven, uiterlijk, eigenaardigheden, karaktertrekken enz. Een tijdslijn is het volgende wat aan de orde komt. Gaandeweg ontstaat zo het verhaal, wat niet wil zeggen dat ik tijdens het schrijven me daar strikt aan houd. Meestal niet dus. Mijn hoofdpersonen nemen vaak een andere weg dan ik voor ze in gedachten had. En ik laat me daarin meeslepen.

Ik werk zonder synopsis. Wat ik in het begin wel deed was een plotdiagram maken in Excel. Zo kon ik goed bijhouden welke personage in welk hoofdstuk wat deed. Zo kom je niet in de problemen met bepaalde tijdslijnen.
Voor mijn nieuwe boek heb ik alleen het begin en het einde in mijn hoofd. Ik hoop dat de personages zo levendig worden dat ze mij in het stuk ertussen gaan verrassen. :roll:

Ik werk met een synopsis, zomaar in het wilde weg beginnen kan ik niet. Eerst broed ik een tijd op het idee zonder iets op papier te zetten, dan maak ik een schets van de plot en verhaallijn, eventueel met een globale scène-indeling, overzicht van de belangrijkste personages en aantekeningen over andere zaken die een rol spelen. Ook ik hou me daar bij het schrijven niet strikt aan; als er nieuwe ideeën opduiken of het verhaal een andere kant opgaat, stel ik de synopsis bij. De synopsis groeit zo tijdens het schrijven mee, zodat ik altijd een actueel 'naslagwerkje' naast het schrijfwerk heb liggen.

Gefeliciteerd trouwens, Mario, dat is geweldig! Waar gaat je boek over? Of heb je dat in een andere draad al gezegd?

Oké, in principe heb ik wel een synopsis, maar ik ben te lui die op papier te zetten. In mijn hoofd heb ik die dus wel.

Ik had de grootste moeite met de achterflaptekst. Die doe ik in het vervolg in een vroeg stadium. Hoe moet je nou in een paar regels een verhaal van 316 pagina's samenvatten? Dit is moeilijke dan ik dacht.

Bedankt trouwens :wink:

In mijn thriller HET ORDERBOEK gaat het om Jack Acers, een gefrustreerde leider van een IT-afdeling bij een staalbedrijf in Detroit. Na jaren neemt zijn oude vriend Jorgo, die het ondertussen op Wallstreet gemaakt heeft, contact met hem op en confronteert hem met een sluwe en verleidelijke plan.

Maar het gaat in dit boek niet alleen om Jack en Jorgo. Het is ook het verhaal van Amber, een ambitieuze stagiaire. Lynn Waters een tot chefsecretaresse omhoog gevallen loeder. Martin Farlain, een arrogante staalbons en directeur van P&S Steel, die door zijn verleden wordt ingehaald. Rita Farlain, de geldgierige en verwaande echtgenote. Frank en Mike, twee staalarbeiders die wel eens materiaal voor privé-doeleinden nodig hebben. Een drugsverslaafde tippelaar en last but not least van Leonardo, de gewetenloze eigenaar van de nachtclub ‘Daydreamer’, die je beter te vriend kunt houden.

Het gaat niet om een thriller in de trend van ‘Wie is de dader?’ maar meer van ‘Wie is het slachtoffer? Hoe gaat het slachtoffer ermee om? Wie is wordt eventueel de lachende derde?’
Tot nu toe was elke lezer tot de laatste bladzijdes om de tuin geleid, en dat hoor ik dan ook altijd weer graag.

Klinkt boeiend! Heb je al veel exemplaren verkocht?

Ik heb vaak een aantal verhaallijnen in mijn hoofd zitten en begin dan te schrijven. Tijdens het schrijven bednek ik vaak weer andere dingen. Maar ik denk wel steeds naar een afloop toen en die vormt zich dan ook langzaam.

Ik heb het verhaal in grote lijnen wel in mijn hoofd zitten, maar tijdens het schrijven gaat het soms 'met me op de loop', heerlijk vind ik dat, alsof je vingers door een macht van boven over het toetsenbord worden gedirigeerd. En om het dan verbaasd terug te lezen; 'heb ik dat geschreven???'
Complimenten overigens aan degenen hierboven die hun boek zien uitgegeven worden!

Hallo Eufdrie,

Ik heb op dit moment precies hetzelfde verschijnsel. Tijdens het schrijven van mijn tweede boek. Het is alsof het verhaal zichzelf schrijft en ik alleen degene ben die het in de computer moet rammen.

Spannend, te zien dat anderen dit ook zo ervaren!

Groetjes
Mario

gefeliciteerd, man!! Dat is toch één van de momenten waar je heel lang naartoe hebt gewerkt. 8)

Ik ben op zoek naar mensen die schrijven niet als beroep hebben, maar er toch in geslaagd zijn een boek uit te geven. Via internet, een uitgever of het boek zelf hebben uitgegeven.
Bent u in dit geval, of kent u zo'n schrijvers? Contacteer me snel. Vertel me welk beroep u hebt en welk boek u hebt uitgegeven. Ik schrijf momenteel een artikel over het zelf uitgeven van boeken voor een magazine. Bedankt.

Hahe, helaas heeft dit forum geen mogelijkheid tot het verzenden van privéberichten, maar ik meen me te herinneren dat Alexa een boek in eigen beheer heeft uitgegeven.

Nee, ik was het niet. Ik geloof dat het Mario Kluser was.

...bij mij soms met een enkel beeld, soms ook meerdere. Als dat terugkomt kan ik er iets omheen verzinnen: personages, drijfveren, relaties onderling, een geschiedenis.

Vaker heb ik een soort idee van wat ik wil: er is een begin, vaak ook een eind en een middenstuk, maar de rest moet opgevuld worden. Dat gaat vaak vanzelf, terwijl ik schrijf.

En soms zit ik vast, en dan weet ik het niet meer. :D