Ja, zo voel ik dat ook. Mijn eigen ideeën zijn volledig en bestaan in mijn hoofd, als iemand tegen mij zou zeggen dat ik eens moest schrijven over een whiskyproever die online wat bestelt en per ongeluk een zeldzame fles krijgt toegestuurd die al zijn vrienden willen bewonderen tot een hem per ongeluk opentrekt, kan ik daar niets mee als niet-whiskyliefhebber. ;)

Ja, ik kan dat ook niet goed, een idee van een ander tot verhaal maken. Misschien dat ik daarom altijd zo slecht scoorde (lees: vreselijke hekel had aan) verplichte schrijfopdrachten met een vast onderwerp. Niet aan mij besteed. Een idee komt meestal luchtigjes aanwaaien (inspiratie uit alles wat mij omringt in het leven) en suddert dan een tijdje in mijn hoofd, tot het mijn idee is, dat is: wanneer er een verhaal omheen zit.

Ja, je kunt ideeën stelen maar dan ben je wel echt arm. Als het moet, moet het. Remedie: bescherm je idee. Openbaar het niet voordat het volkomen uitgewerkt is en beschermd wordt door je eigen pubilcatie.

Ik vind het over het algemeen makkelijker als ik een idee krijg aangedragen dan dat ik zelf iets moet bedenken. Als ik dat eerste duwtje heb gehad, gaat het verder vanzelf. Soms krijg ik zelf het eerste duwtje, maar meestal niet.

Ik kan ook geen ideeën van anderen uitwerken. Alleen mijn eigen ideeën. Als een ander ermee komt weet ik geen details, en die heb ik toch wel nodig - al zijn het er maar een paar. Daar staat tegenover dat ik van een stukje nieuws toch weer iets weet te maken dat in een al bestaand verhaal van me past.

Ik heb het gewoon eens uitgeprobeerd en een idee van mijn vader en broer (die het uiteraard altijd beter weten) uitgewerkt voor een wedstrijd. Dat korte verhaal flopte behoorlijk (zonk als een baksteen) en dat was dus dat. Ik luister niet meer naar anderen en daar heb ik nu redenen voor ook (da's makkelijk verdedigen :-) )

Ik kan soms juist heel goed verder komen met een idee van iemand anders. Een suggestie als "geef de hoofdpersoon dan vleugels" kan je best gebruiken als het in je verhaal past. Uiteindelijk heeft de hoofdpersoon in mijn verhaal om heel andere redenen vleugels dan dat kennis dan had gedacht. Dan heeft die kennis misschien verzonnen dat hij vleugels moet hebben, maar jij hebt "gezien" hoe het in je verhaal past. Inspiratie en plagiaat liggen heel dicht bij elkaar, maar "stelen" is iets letterlijk overnemen en "inspiratie" is een gegeven nemen en dat op je eigen manier uitwerken.

Een mix. Maar ik wil er wel altijd een eigen stempel op drukken, niets zomaar 'overnemen.'

En wat dan met de op dit moment zo hot zijnde Potter-boeken van Rowling? Wie Griezelstate van Horowitz al eerst gelezen heeft en daarna de Potter boeken leest, leest bijna hetzelfde met het verschil dat Horowitz zijn boeken 10 jaar vroeger geschreven heeft! Misschien wacht Horowitz om klacht in te dienen tot Rowling klaar is met schrijven (nu dus) om 50% te eisen van de opbrengst, wie weet. Een gepikt idee kan toch nooit de voldoening geven als het van-binnen gerijpt idee. Het voorstel van Mariejeanne is nog het beste denk ik, bescherm je idee en lanceer het pas als het volledig klaar/af is. Het lijkt me ook ontzettend moeilijk om te bewijzen dat een idee oorspronkelijk van jou was ...

Alsof HP en grieselstate de enige boeken zijn over kostscholen en magie. Misschien niet op die manier, maar kom op. Alles is al een keer geschreven. Potter is echt geen plagiaat.

Ik had een heel leuk idee in mijn hoofd. Pas na een half jaar wilde ik het op papier uitwerken. En wat bleek? Er was iemand anders mij voor geweest. Bijna hetzelfde. Dus soms is het geen plagiaat, maar krijg je op hetzelfde moment hetzelfde idee. Wat Harry Potter betreft... veel fragmenten uit de boeken komen mij zeer bekend voor. De ideetjes van anderen uitwerken? Dat vind ik best lastig. Ik geef er toch altijd een eigen draai aan.

Hoe zeggen ze dat ook alweer: de geschiedenis herhaalt zich. Ook op het gebied van literatuur. Actie en reactie.

Ideeën zijn meestal niet wat een boek een boek maakt, maar al het harde werken dat gaat zitten in het schrijven er van, alinea voor alinea, zin voor zin, woord voor woord. Ideeën zijn er zat, er zijn heel wat minder mensen met het uithoudingsvermogen daar ook een echt boek van te maken.

Dat is wel waar, Nonne.

Alweer een tijdje ben ik bezig met een 12+ boek. Het gaat over een ontheemde jongen, die nergens zijn thuis vindt. Er zit een vleugje fantasy in, en de jongen raakt in een oorlog verwikkeld. Nu las ik afgelopen week 'Memoires of a Geisha', van Arthur Golden. Dit genre en ook de doelgroep heeft niets, maar dan ook niets met mijn eigen verhaal te maken. Toch heb ik wat bij Arthur Golden afgekeken: de manier waarop hij omgeving beschrijft en de manier waarop hij een bepaald gevoel 'uitlegt' door een link naar een andere gebeurtenis te leggen - en tegelijkertijd subtiel te blijven. Zo stond ik gisteren onder de douche en ineens kwam er een idee te binnenschieten, half gejat van Golden moet ik toegeven, opeens wist ik dat moeilijke 'ontheemde' uit te leggen door een vergelijking te trekken. Zodra ik uit de douche kwam, heb een verhaal geschreven over een brakwatervis, geboren uit een zoet- en een zoutwatervis. Zodra zijn ouders sterven voelt hij zich eenzaam in het brakke water. Maar als hij de zoete rivier opzwemt, krijgt hij het benauwd. En als hij de zoute oceaan inzwemt, prikken zijn schubben. Hij voelt zich nergens thuis; hij is ontheemd.

Toevallig kwam mijn man laatst met een briljant idee voor een verhaal. Een jongen wat uit een weeshuis komt verstopt zich op een boot en vaart naar het wilde westen om daar allerlei avonturen te beleven. Tja ik kon er vrij weinig mee. Ik denk om dezelfde reden als al genoemd is. Ik heb er geen band mee. Al mijn personages in mijn verhalen leven in mijn hoofd, op die manier beleef ik met hun hun avonturen. Wie weet is het een verhaalidee voor 1 van jullie :)

Quote van Rosali: ---Ik had een heel leuk idee in mijn hoofd. Pas na een half jaar wilde ik het op papier uitwerken. En wat bleek? Er was iemand anders mij voor geweest. Bijna hetzelfde. Dus soms is het geen plagiaat, maar krijg je op hetzelfde moment hetzelfde idee.--- Ik had een keer een klein begin van een verhaal geschreven en liet het aan mn moeder lezen. Zegt ze heb je dat en dat boek gelezen? Ik zeg nee, zegt ze oh, het lijkt er precies op! Daarna heb ik dat boek wel gelezen :) Betreft de Aardkinderen serie :) Tsja dat heb je dus wel eens..

Dat is 'oer'. Het bestaat en het hangt er maar vanaf wie het als eerste vindt.

De juiste tijd en de juiste plaats. Zoiets was het toch hè?

Hallo allemaal, Ik weet precies wat dat is... Begin jaren tachtig, ik was juist zwanger van mijn eerste. Vaak dacht ik dan: "Wat zou dat kind nu eigenlijk denken àls het al kon denken?" Ik kreeg toen zoveel leuke ideetjes dat ik ze begon op te schrijven. De gedachten van een ongeboren kind, van een pasgeborene, van een baby, peuter en kleuter. Ik had er heel veel plezier in, het vlotte goed, en ik had na een tijdje al heel wat geschreven. Diegenen die het te lezen kregen waren heel enthousiast en vonden het grappig. Mijn schrijfsels stonden ook vol met tips, die kwamen van het kind zelf. Hoe ze het anders zouden willen enzo. Ik zal nooit het ogenblik vergeten dat ik aan het schrijven was, en op de televisie hoorde vertellen over een nieuwe film die uitkwam. "Look who's talking." Eerst dacht ik nog dat ik het niet goed gehoord had. Toen dacht ik: "Ze hebben in Amerika mijn idee gepikt !!!! " Het gevolg laat zich al raden: ik deed mijn schrift dicht, verzamelde al mijn schema's, stak alles in een doos en deed dat nooit meer open. Als ik er mee doorgegaan was, had toch iedereen gezegd dat ik het idee van hén overgenomen had, dus ik had er echt geen zin meer in. Het blijft spijtig natuurlijk, maar ik heb er niets meer mee gedaan. Groetjes van Dio

Hallo Ceridwen, Ik vond mijn uitwerking van die babygedachten ondanks alles heel origineel. Het was helemaal anders dan in de film, maar toch wou ik niet dat iedereen zou zeggen dat ik het van de film afgekeken had. Ik had er tips in verwerkt, dus grappig en nog educatief ook. Ik denk niet dat ik het ooit nog terug oppak. De teleurstelling toen was te groot. Natuurlijk ben ik verder gegaan met schrijven, dat is nu eenmaal mijn lust en mijn leven. Mijn eerste boek heb ik in precies vier maanden geschreven. Ik noem het 'psychologisch drama'. Toen wou ik het laten uitgeven maar dat bleek niet zo simpel te zijn. Ondertussen was ik al aan het vervolg begonnen, maar dat is nog niet af. Vier jaar bleef het onaangeroerd liggen (ik dacht er wel vaak aan, en vond het niet leuk dat niemand ooit mijn boek te lezen zou krijgen) maar sinds een paar weken heb ik het in eigen beheer uitgegeven omdat ik het toch graag als een echt boek in mijn kast had staan. En trots dat ik ben !! Tussendoor ben ik bezig met korte, grappige verhaaltjes. Als ik er daar genoeg van heb, wil ik ze graag laten publiceren in een tijdschrift, maar dat zien we tegen dan wel weer. Of misschien maak ik er ook weer zelf een boekje van. Groetjes van Dio