Onderzoek doen

Dit is een mogelijkheid: Begin bij een bekende. Leg de vraag bij hem neer. Hij laat de bal rollen en op een dag mag je (met een bekende van de bekende van de neef van de buurman...) mee naar de jachtwerf.

Ik zou gewoon zo'n school of jachtwerf opbellen en vragen of je rondgeleid kunt worden. De meeste mensen vinden het leuk om een geinteresseerd iemand rond te leiden en vragen te beantwoorden.

Ik zeg gewoon dat ik met een boek bezig ben, of ik iets mag vragen/mag komen kijken. Ik heb nog nooit gehad dat ze vroegen of het wel "echt" was, of ik al iets had uitgegeven. Waarschijnlijk vergeten ze na een tijdje wel weer dat je bent een boek bezig was (als het onverhoopt niet wordt uitgegeven), en anders zeg je gewoon dat je nog bezig bent ;) Ik herken het trouwens wel, ik vond het in het begin ook moeilijk. Gewoon verstand op nul en gaan, niet te veel bij nadenken. Anders kom je helemaal nergens. Succes ;)

Dat zeggen jullie nou allemaal wel: gewoon even een school ingaan, of weet ik wat. Maar die mensen hebben het druk. Van scholen weet ik dat zeker! Als je dan nog geen staat van dienst hebt, zoals Sigyn dat zo netjes weet te verwoorden, zijn ze daar toch echt niet zo bij mee.

-

Dat zeggen jullie nou allemaal wel: gewoon even een school ingaan, of weet ik wat. Maar die mensen hebben het druk. Van scholen weet ik dat zeker! Als je dan nog geen staat van dienst hebt, zoals Sigyn dat zo netjes weet te verwoorden, zijn ze daar toch echt niet zo bij mee.

Dan zeggen ze nee. Dan weet je dat ook weer. Kun je het ergens anders proberen. Als je niks probeert, weet je sowieso dat het niets wordt.

Dank allen tot nu toe. Dat is precies waar ik een beetje mee zit: De gedachte dat ze daar wel wat beters te doen hebben. En ik kan wel zeggen dat ik met een boek bezig ben, maar ik weet nog niet eens of het wel wat wordt. Kijk, zo'n school kan ik me bijv. wel wat bij voorstellen, kom zelf oorspronkelijk uit het basisonderwijs en inderdaad: razend druk. Het gaat me vooral om dagelijkse gang van zaken op bepaalde plekken en daarnaast de algemene indruk zoals omgevingsgeluiden, sfeer, geur, uitzicht. Dat is in een trein of een winkel makkelijker te achterhalen dan in een fabriek of jachtwerf of school. En ik kan in een verhaal wel wàt omzeilen, maar wil ik een verhaal mooi maken en goed doortimmeren, dan moet ik toch net wat meer weten.

What more can i say?

Het gevoel te veel te zijn en/of een ander totlast ken ik maar al te goed. Maar Wonderer heeft gelijk. Gewoon doen, anders kom je nergens. Als ze niet willen kunnen ze nee zeggen, dat kan jij ook als je iets niet wilt. En als je het echt heel gek vindt om het voor jezelf te vragen; heb je niet ergens een neefje of nichtje op een basisschool die altijd al eens heeft willen weten hoe .... ? Kan je even oefenen én kom je er achter dat mensen helemaal niet te beroerd zijn om wat over hun werk te vertellen. Ander mogelijkheid; zeg dat je freelance artikelen schrijft en dat je wat jachtwerf artikelen wilt schrijven, omdat die branche weer helemaal opklimt en je hoopt dat je met die artikelen een goede ingang bij een blad krijgt. Helemaal te gek als je dat artikel dan ook schrijft en aanbiedt! O, en jachtwerfmensen zijn reuze aardig hoor.

Ik heb bijna een afspraak rond op de schietbaan, om een Walther P5 (het vuurwapen van de Nederlandse politie) af te schieten. Research kan best leuk zijn :D

Die jachtwerf is hartstikke hypothetisch, hoor, al krijg ik er ineens wel weer verhaalideeën bij ;) . Wie weet ga ik 'm nog eens echt gebruiken. Oké, dan nu een volgende hypothese, waar ik in werkelijkheid al eens mee heb geworsteld. (Rapid, lees je mee? Dit komt geloof ik ook in jouw boek voor en ik vroeg me al eens eerder af hoe jij daar mee omging). Stel je schrijft over een kind met kanker, zoals Rapid deed. Godzijdank heb ik er geen in mijn directe omgeving. Maar ik heb dus ook geen eigen ervaringen waaruit ik kan putten. Nogmaals, het idee voor het verhaal is in deze hypothese al vergevorderd, maar om zeker te weten of ik het plot rond kan krijgen, moet ik eigenlijk weten wat een kind doormaakt (emotioneel, maar vooral ook feitelijk qua chemo's, tijdsplanning van onderzoeken, soort onderzoeken, duur van ziekenhuisbezoek / -opname etc.) als de diagnose kanker wordt gesteld. Veel feiteninformatie dus, waar ik later de juiste dingen uit kan filteren voor mijn plot. Hoe zouden jullie zoiets aanpakken?

Sigyn Hoe zouden jullie zoiets aanpakken?

Eerst de familie en vrienden en school enzo van het kind bij elkaar fantaseren (met de namen), dan de feiten onderzoeken. Een korte verhaallijn schrijven (niet al te gedetailleerd, het kan bij mij altijd weer veranderen doordat ik vantevoren niet weet hoe de personages zijn). En tijdens het schrijven merk ik wel hoe het kind erop reageert, hangt ervan af welk gevoel ik dan bij dat kind heb hoe hij/zij reageert.

Yep, dat snap ik nog wel, maar waar ga je heen met je vragen? Het plot wat ik destijds in mijn hoofd had, vereist wat feitenkennis, die echt klopt met de werkelijkheid. Dus tot op zekere hoogte kan ik het nog wel fantaseren, maar ik moet weten hoeveel chemo's bij een kind normaal zijn, hoeveel tijd ertussen zit, wat er gebeurt vanaf het moment van de diagnose, wat voor ziekenhuisafdeling (worden kinderen met kanker behandeld in elk ziekenhuis?). Wanneer komt een kind thuis en wanneer blijft het in het ziekenhuis? Dat soort dingen. Achtergrondfeiten, die niet allemaal in het boek terechtkomen, maar die nodig zijn om voor mezelf een goed beeld te vormen van wat zo'n ziekte met zich meebrengt, zodat ik het verhaal geloofwaardig kan maken. De vraag is dus niet echt of ik moet gaan onderzoeken, of wanneer, maar: hoe pak ik het onderzoek aan?

Heeft het Emmakinderziekenhuis daarover niets te vermelden op hun site?

Heb je het al eens op forums geprobeerd? Er is geen onderwerp zo gek of er is wel een forum over (paarden, paniekaanvallen, gezondheid enzovoort). Dat is altijd het eerste wat ik doe. Op een forum tref je ervaringsdeskundigen ;) . Ahem, oké. Dan moet je natuurlijk wel actief meedoen, dat klinkt logisch, maar je moet je dus als buitenstaander in het forum storten, zeggen dat het je interesseert maar nog met een paar vragen zit. De meeste mensen reageren heel behulpzaam bij oprechte belangstelling. Ik heb heel wat mensen leren kennen die in de loop der tijd/jaren mijn ogen en oren zijn geworden. Zelfs in het buitenland heb ik iemand gevonden die ik altijd om raad over mijn onderwerp kan vragen. Ik vind het een heel goede manier om je netwerk uit te breiden.

Oké, Wiske, goed idee. Daar kan ik wel eens achteraan gaan. Wie weet wordt het nu toch iets met mijn plot...ik zat een tijd geleden muurvast op dit punt. En Pluis, een site van een kinderziekenhuis, daar ga ik ook eens naar kijken. Dank dank! Wie nog meer ideeën heeft, mag hier gerust verder spuien. Heel verhelderend.

Forums inderdaad. Daar maak ik ook gebruik van. Ook heb ik wel eens via een krantenartikel iemand opgebeld en eea nagevraagd. Hij had zijn gegevens laten afdrukken bij het artikel, dus dan heeft zo iemand mijns inziens er geen moeite mee als ik daadwerkelijk met vragen kom. HIj was inderdaad heel behulpzaam. Verder zou ik zoeken naar een ervaringsdeskundige. Al is het maar zijdelings. Misschien een juf of mester die een kind in de klas heeft met kanker, zoiets.

Meestal heeft een kinderziekenhuis ook uitgebreide folders over die onderwerpen als achtergrond voor de ouders. Die kun je opvragen. Daar staan dan weer veel dingen in die je verder kunt uitspitten via internet. Over bijna elke behandeling is een boel te lezen op internet. Geschreven door artsen, door ervaringsdeskundigen, door ziektekostenverzekeringen enz.

Ik begin met schrijven en als ik vastloop op feitelijke info ga ik eens rondneuzen naar antwoorden. Dat kan bij dit soort dingen goed. Dan kun je ook meer gerichte vragen stellen, da's fijner voor je "slachtoffer". Sfeer en algemeenheid, zoals die jachthaven of school, moet dan wel weer van te voren want dat komt veel vaker terug. Ik denk niet dat je een plot om moet gooien omdat je denkt dat je niet de juiste info kan krijgen. Je kunt uiteindelijk zelfs je manuscript aan een deskundige laten lezen die er de fouten uithaalt (als je die kan vinden ;)). Gespecialiseerde fora zijn trouwens erg handig, daar zit meestal wel een expert op die bereid is wat dingen te vertellen. Dat is mijn ervaring tenminste.

Mijn vraag was aanvankelijk heel algemeen en hypothetisch, maar ik zit intussen weer op het spoor van een oud verhaalidee. Waar een simpele vraag al niet toe kan leiden. Ik geloof dat ik mijn plot van lang geleden maar weer eens uit de plottenkast haal. Een plot omgooien wegens gebrek aan juiste informatie, dat kan ik ook niet. Zeker niet als het thema op zich al veel juiste info vereist. Dan wordt het voor mij alles of niks. Folders, ga ik ook eens achteraan. Internet van kinderziekenhuis wordt ik niet heel veel wijzer van, maar ik zoek stug verder. Eerst maar eens kijken hoe ik het ook maar weer had bedacht. Ik krijg het nog druk voor ons tentje in Italië :P .

Ik ga altijd undercover. Ik zeg dus niet dat ik een schrijfster ben. Dan krijg je veel meer te horen/zien. Een paar maanden geleden besloot ik eens open kaart te spelen en te zeggen dat ik schrijfster was, en toen ging het helemaal fout (tijdens een situatie in Amerika). Doe ik niet meer. Probeer je gewoon te verplaatsen in je hoofdpersoon, letterlijk en figuurlijk. Dat werkt het beste. Loop gewoon die school binnen en kijk overal, loop er rond, ga er zitten, neem de sfeer in je op. Ze sturen je heus niet weg, zullen denken dat je er hoort. (Dat je een nieuwe docent bent, of op iemand wacht, of wat dan ook.)

Wat leuk, Sigyn, dat je door dit topic weer op hernieuwde ideeën komt. Dat idee van een forum bezoeken is ook wel wat. Ik was laatst bij een lezing van Saskia Noort. Iemand vroeg hoe ze research gedaan had voor het boek 'Nieuwe buren'. Ze vertelde dat ze alles via Internet wist. Ze kwam ook of verschillende forums. Niet undercover (dat lijkt mij dan weer leuk), maar ze vertelde daar dat ze een boek schreef en met vragen zat. Iedereen was heel bereidwillig met antwoord geven.

Ik vind het toch een goeie van Kim. Rondlopen en observeren. Mensen die het doorhebben, hebben er een hekel aan. Die denken: wat moet dat mens daar, te spioneren. Maar schrijvers behoren altijd rond te lopen met open oren en ogen, en hart en ziel.

Het lijkt mij best vreemd om "undercover" te gaan, maar het valt te proberen...

Precies, gewoon doen. Anders ben je bezig onder het mom van " 'Nee' heb je, 'Ja' kun je vergeten ". Dus stoute schoenen aantrekken en ervoor gaan. Wat heb je te verliezen? Nou ik toch bezig ben, wil ik je suggereren jezelf een vraag te stellen, die ik recentelijk in het boek 'Who Moved My Cheese' van Dr. Spencer Johnson heb gelezen: "Wat zou ik doen als ik niet bang was?" Veel succes! Mario

Dank je! De raderen draaien weer volop.

Voor dat idee rondom een kind met kanker: er zijn vaak patiëntenverenigingen (in het geval van kinderen zijn daar ook de ouders direct bij betrokken) die informatie over het ziekteproces uitgeven én beschikken over vele ervaringsdeskundigen. Vaak hebben zij een lijst van mensen die wel over hun ervaringen willen praten, ook om de ziekte onder de aandacht van de media te brengen. Al gekeken bij KiKa? (Kinderen Kankervrij).