Hoe ver je durft te gaan? Of hoe ver je moet gaan?
Héél ver, tot er geen woord teveel meer in het verhaal staat, alle woorden precies betekenen wat jij bedoelt en ook nog op de juiste plaats staan.
En ik denk dat een tekst nooit perfect zal zijn, dus dat ook een uitgever vast nog zaken zal vinden die de schrijver over het hoofd heeft gezien.

Omvormen, omvormen, omvormen. Je bent langer bezig met herschrijven en redigeren dan met de eerste ruwe versie van je verhaal schrijven. Redigeren doe je op 'micro-niveau'. Je kijkt op het woord nauwkeurig, kijkt of de beeldspraak klopt etc.

Sluit ik me bij aan. Redigeren is niet alleen snijden en weggooien (maar wel veel :wink: ) maar ook lopend maken van zinnen, komma in plaats van 'en', enzovoort, maken van snelle en soepele overgangen (mijn knelpunt). En ook wel snijden ja, als woorden bladvulling zijn moéten ze er uit, simpel. En op een gegeven moment komt dan het gevoel 'zo moet het en niet anders'.
Ik zie redigeren als het maken van een super-samenhangend en spannend geheel uit iets wat eerst (ruwe versie) hersenspinsels waren :wink: . En dat kóst me toch een tijd.....

Dat vind ik weer meer de herschrijffase, de fase vóór de redactie.

Ik heb ook een heel prachtig(vond ik tenminste) stuk uit mijn verhaal weggeredigeerd, en dat deed zo'n pijn... maar het verhaal werd er beter van en dat is zo mooi :) ik ben toch blij dat ik dat heb gedaan.

Ik vind het een uitdaging om te herschrijven op zo'n manier dat het beter wordt, zonder dat de tekst mijn eigenheid verliest. Hier en daar heb ik dat toch gedaan - is rauwe emotie minder rauw, een goede uitleg slechts tot een (kort en duidelijk) minimum beperkt enzovoorts.

Bij elk stukje vroeg ik mezelf af: wat heeft de lezer hieraan? Waarom moet de lezer dit (ook) weten? Leest het makkelijk? Gaat mijn stuk er niet met me vandoor, maar blijft het helder en is het vervolg logisch?

Het is me gebeurd dat ik een oude versie teruglas en dacht: oei, dit klinkt wel een stuk 'echter' dan dat opgepoetste stuk van nu. Hoe vind ik een goede balans?

Nu ik het naar een uitgever heb gestuurd, voel ik me gekgenoeg niet blij, maar leeg. Ik had het eerste verwacht, maar omdat dit het eerste script is dat ik ooit verstuurde, voel ik me zeker niet thuis op dit pad.
Ik heb wel veel gelezen over uitgevers, maar wat ze precies zoeken en verwachten weet je natuurlijk nooit - dat is per uitgever verschillend. Het voelt alsof ik een product in de plomp heb gegooid, zonder te weten of de vissen er brood van lusten...

Wat een uitgever er nog aan veranderd wil zien, daar sta ik open voor. Ik merk het wel. Ze zien er toekomst in of niet en dat zal echt niet afhangen van die ene foute zin of die ene komma teveel.

Groetjes,
Marlies.

Dat zie ik ook zo en dat lege gevoel is mij ook niet vreemd. Ik ben zo goed als klaar om op te sturen en ik voel me alleen maar leeg. En ik ben zelfs al lang begonnen met literatuuronderzoek voor een tweede verhaal, maar ik krijg dus ook al weken geen letter meer op papier, geen woord. Maar uit ervaring weet ik dat het over een tijdje wel wat beter gaat :wink:

Fijn om te lezen dat je dat 'lege' gevoel herkent. Ik heb zo hard gewerkt de afgelopen weken,
dat ik zeker dacht te weten dat ik 'happy' zou zijn als ik het eenmaal had opgestuurd.
Niks is dus minder waar.

Mijn inspiratie is ook nul op het moment i.d.d. Terwijl ik zo'n zin heb om te schrijven!
Ik ben wel aan 'iets' begonnen, maar het geeft me geen vreugde.
Dus probeer ik maar om mezelf 'stoer' te vinden enzo. 'Je hebt het gedaan, gedurfd'.

'Oh ja?
Leuk.
Dus'.

Ik voel me als een stukje uit mijn script:
'Ze vliegt traag door het duister. Ze tast traag in de lucht.
Als ze de wind is en je luistert, dan hoor je dikwijls: 'zucht''.

Marlies.

Redigeren ... buh!
Bij mij wordt er vrijwel nooit iets geschrapt ... er komt meer bij.
En als er wat geschrapt wordt, komt er toch nog meer bij.

Zelfs al laat ik het proeflezen, dan vinden proeflezers dat er meer bij moet, dus komt er meer bij.

Je hebt maar één kans, als je een manuscript opstuurt naar een uitgever.
Als ze het een keer afwijzen, heb je bij die uitgever je kans voor dat manuscript verkeken.

Oké, je kan te lang blijven redigeren. Maar stuur het pas op als je gevoel zegt dat het nu eindelijk goed genoeg is.

In drie maanden heb ik mijn manuscript geschreven. Daarna twaalf maanden herschreven. Het is nog steeds niet helemaal af, maar ziet er stukken beter uit dan die allereerste versie.

Ik vond het redigeren het leukste om te doen.

Maar ik denk dat als het verhaal niet goed is, dat je nog zoveel kan redigeren, maar het wordt dan alsnog niet uitgegeven. De uitgever ziet de potentie heus wel door de imperfecties heen (hoop ik).

Van herschrijven leer je juist zoveel.
Ik heb mijn manuscript opgestuurd naar een beoordelingsbureau. Advies was dat het nog niet goed genoeg was voor een uitgever. Het verhaal was wel goed, en hun advies heb verder ik uitgewerkt. En ik zie zelf nu ook verbetering in het totaalplaatje.

Stel je voor, als je een eerste versie opstuurt;
Karakters komen misschien nog niet goed uit de verf. Hadden veel geloofwaaridger neergezet kunnen worden. Meer uitgeschreven kunnen worden.
Ehm, schrijfstijl legt misschien te veel of te weinig uit.
Discussies liepen misschien nog niet goed.
Zijn omgevingen goed uitgeschreven?

Een reden misschien dat een uitgever besluit dat het teveel werk is met herschrijven, en ze voor een ander, en verder uitgewerkt manuscript kiezen.

Had God nu maar hetzelfde gedaan!

In ieder geval, sleur er anderen bij. Collega's of bureaus. Ga met iemand in discussie over bepaalde twijfelachtige passages. Probeer het zeker niet alleen te doen, want je eigen tekst valt vroeg of laat in je blinde vlek.

Deels ben ik het met je eens Godje, maar deels ook niet.
Ik merkte namelijk dat ik juist steeds meer van een afstand ging kijken naar mijn script.
Ik begon mijn script dus steeds meer als een product te zien.

Moeilijk te geloven, maar praktisch indien waar.

Zie het zo:
In plaats van dat je je teksten blijft beschouwen als een deel van jezelf,
als iets persoonlijks, ga je het zien als een product.
Het voordeel daarvan is dat je veel rigoureuzer te werk zal gaan bij het herschrijven,
omdat je durft om heel kritisch te zijn.
Niks: 'Mijn script is mijn kindje', maar: 'De schaar erin'.

Marlies.

Zelf kan ik de navelstreng maar moeilijk doorknippen, Marlies. Vandaar mijn ongeloof, of beter: de onmogelijkheid om het me voor te stellen. Voor jou is het echter een zegen.

Gelukkig is jouw schrijfwerk van zo'n niveau dat er misschien ook weinig te knippen valt?
Of heb ik dat mis? Mijn ruwe versies zijn in ieder geval altijd toe aan (meer is) minder.

@Marlies: ik vind het 'gedichtje' uit het script heel mooi. En ik had op een gegeven moment ook geen moeite met herschrijven en redigeren. Ineens kon ik de goede afstand vinden en het heel 'droog' bekijken. Het vogeltje het nest uit gooien is weer een heel ander verhaal, maar jij hebt het wél gedaan! Niet vergeten trots te zijn hoor! :wink:

Dank je wel. I'll try.

Trouwens, nog een tip, on-topic nu.
Het kan helpen om bewust heeeel langzaam je tekst te lezen.

Marlies

Ik herlees iedere woensdag mijn verhaal. Dan zit ik ergens op een terrasje met een bak koffie en mijn manuscript. Steeds weer vind ik iets dat beter kan.
Volgende week is eindelijk het hele verhaal af. Maar dan kan ik weer gaan redigeren. Ik word er soms zo moe van. Maar ja, ieder fout die je vind is er weer één.

Rosali

hardop je eigen teksten voorlezen, opnemen, en afluisteren. Daar waar je struikelt in het lezen zal een lezer dat ook doen. Ik heb het ook gedaan. 11 uur luisterwerk voor mezelf. En tijdens het hardop voorlezen maak je aannames tijdens het lezen. Bijv. er staat 'koffie gehad hebben' en je leest hardop 'koffie hebben gehad.' Kennelijk is dat laatste dan logischer voor je hersens, en dus heb ik dat zo dan verbeterd.

En verder er kan altijd meer weg. Nu ik aan het vertalen ben naar het engels zie ik steeds meer zinsdelen die overbodig zijn en wegkunnen. Zonder dat het de tekst in zijn geheel schaadt. Dus een boek kan altijd sneller...

Roos, ik lees ook altijd alles hardop. Raar eigenlijk dat je dan iets anders gaat zeggen, dan dat er in werkelijkheid staat. Het is daarom dus wel zinvol.

Rosali

Soms is het gewoon heerlijk om te redigeren. Lekker zitten of liggen, goed muziekje op en maar lezen en verbeteren... dat is echt genieten. En dan blij zijn als ik een heel stuk heb verbeterd!! :oops:

ja en het erge bij mij was omdat ik toch wel dyslexies ben is dat ik dus gewoon over mijn eigen tikfouten heenlas. Gewoon omdat je weet wat er zou moeten staan. Dus ben ik daarna alles weer gaan afluisteren en echt heel goed meelezend wat ik nou geschreven had. Dat valt niet mee voor een dyslect omdat ik dus nog steeds vaak over mijn foutjes heen las. En dan heb ik het niet over fouten die word eruit haalt. Maar bijv ik tik 'dat' terwijl het 'dan' moest zijn. Dat ziet word niet. En ook woorden vergeten merkt word niet altijd op. En boor of boer, merkt hij ook niet op. De man maakte met de boer een gat in de muur, vindt Word een perfecte zin...
En wat ik honderduizend keer fout tik, ook in mails zoals deze is 'me'.
'Het doet me niks', wordt bij mij standaard 'Het doet met niks' tja van die dingen. Gelukkig las ik in een ander topic van rapid dat uitg je zulke foutjes in je manus vergeven... Daar zijn tenslotte redigeerronden voor.

Roos, die fouten maak ik ook, en ik ben niet dyslectisch ;)

Mijn eigen werk voorlezen lijkt me echt niks. Ik kan niet voorlezen, nooit gekund, en ik zou me echt compleet doodschamen als ik mezelf dan zou moeten terughoren... :(

En er is niemand in de buurt die het voor me kan doen ook nog, bah ;) Toch maar eroverheen zetten dan.

Het IS vreselijk om jezelf terug te horen. Maar ik heb er toch dingen mee uitgehaald.