Nanda,

Onzeker voelen is in het schrijversvak heel erg gebruikelijk. Is je schrijven wat waard of alleen maar gebabbel. Het is ook lastig omdat je niet bij alles steeds iemand om feedback kunt vragen. Je moet iets substantieels hebben.

Lucas

Waar ik de laatste jaren voortdurend mee kamp, is ontevredenheid over de kwaliteit van mijn schrijfsels. Bijna alles wat ik schrijf is miserabel. Wat gloeide in mijn verbeelding, verbleekt op papier.

Ik schrap en schaaf, tot ik besluit dat mijn aanpassingen geen verbeteringen meer zijn, en ik toe moet geven: dit is het, beter kan ik niet. Soms bekruipt mij het gevoel dat ik het karakter van de tekst eruit geborsteld heb.

Een kleine dertig jaar geleden schreef ik verhaaltjes in destijds rudimentaire nieuwsgroepen. Aangespoord door reacties en enkele publicatie verzoeken dacht ik dat ik wel aardig kon schrijven. Dat blijkt een illusie. Wat ik nog terug kan vinden is van een huiveringwekkend slecht niveau.

De hoop dat mijn schrijfstijl nog ooit tot wasdom zal komen, is vervlogen. Uit gewoonte blijf ik zoeken naar verbetering. Goed zal het nooit worden. Ondanks mijn gebrekkige stijl blijf ik schrijven, en probeer mijn oprispingen bij te schaven tot leesbare teksten.

Tips die niet al ontelbare malen zijn gegeven, heb ik niet.

Aan te bevelen vind ik het vestigen van een schrijf routine. Schrijf steevast op structureel terugkerende momenten. Schrijf, ongeacht een gebrek aan inspiratie. Schrijf, en laat je niet weerhouden door twijfels, afwezigheid van zelfvertrouwen, ronkende katers of ander falend welzijn, huilende baby’s, jengelende peuters, zeurende tieners, gefrustreerde echtgenotes, zwoele minnaars of minnaressen, hulpbehoevende vrienden, blaffende honden, of lekkende plafonds. Schrijf!