Ik denk niet dat je teveel personages kunt hebben.

Ik denk wel dat je in het begin teveel personages kunt hebben, waardoor het voor de lezer allemaal erg onduidelijk is. Ik heb wel eens boeken gelezen waarvan ik dacht: 'Huh?' Puur omdat er in het begin zoveel personages waren.

Maar teveel... lijkt me sterk. Als je soms ziet hoeveel peronages Stephen King in zijn boeken heeft, zonder dat het lastig is te volgen...

In een kinderverhaal adviseer ik het aantal personages zeer te beperken. Kinderen raken snel de draad kwijt en lezen steeds maar een kort stuk. Ze moeten vaak terugzoeken als er veel personages zijn.
Geef ze heel verschillende namen en karakters, dat helpt wel.

Ik kan ze zelf niet eens uit elkaar houden :P In het eerste hoofdstuk heb je Arthur, zijn beide ouders, zijn broer en zes klasgenoten. Ze hebben niet allemaal een even grote rol, natuurlijk, sommigen zijn meer "vulling" maar in 7000 woorden zijn dat wel elf namen. Ik heb er echter nog geen klachten over gehad, dus het is denk ik ook een beetje hoe je ze introduceert.

Ik vind als lezer niet snel dat er te veel personages zijn. Wat wel irritant is, zijn namen die met dezelfde letter beginnen of op elkaar lijken. Dan lees ik ze verkeerd en dan raak ik in de war ;)

Personages "as is" introduceren kan natuurlijk wel verwarrend werken. Legde je wel uit wie wie was en welke relatie ze met de hoofdpersoon hadden, of liet je ze zonder enige inleiding opdraven?

Hah! Dat ken ik... vooral van het RPGen. Kom je er halverwege een scene achter van "oh ja, die was er ook nog..." Heel frustrerend ;) Maar dat geeft me wel een beetje een voorsprong met verhalen schrijven, ik hou meestal wel goed in de gaten wie waar is en wat ze in de tijd doen dat ze geen "screentime" hebben.

Ik denk niet dat er een aantal is wat je als richtlijn kunt nemen. Het hangt van zoveel af, bijv. de functie in het verhaal.

Ik zou wel proberen zoveel mogelijk "functieloze personages" er buiten te laten.

Ik schrijf een kinderboek waarin ik een meisje laat opdraven omdat haar vader een rol speelt aan het eind van het verhaal. Dat is ook feitelijk zijn enige rol. Om hem niet op de laatste pagina's uit het niets te laten verschijnen, heb ik hem een dochter gegeven die halverwege op een logische plek opkomt en een opmerking over hem maakt. Twee bijrollen die weinig bijdragen, maar zonder wie het verhaal niet kan. Ik probeer met verschillen in nadruk te werken. De man heeft een vrij terloopse rol, dus laat ik zijn dochter ook terloops opdraven. De andere karakters worden verder uitgewerkt.

Mijn verhaal heeft twee thema's met actie (een ruzie en een diefstal) en een rode-draadthema (een kapstok waaraan de andere thema's zich ontwikkelen). De bijrollen komen voor in een hoofdstuk dat eigenlijk de rode draad beschrijft.

Het gaat dus m.i. niet om het aantal personages, maar om de plaats en de functie die je personages innemen.

Wat goed! Ik hou er helemaal niet van als dingen zomaar ineens opduiken omdat dat zo verrekte handig is voor het plot of zo. Het deus ex machina principe. Wat wel betekent dat ik nu vast hints strooi voor dingen die pas over "dertig jaar" gaan gebeuren, maar hee, ik doe het tenminste ;)

Ik denk dat als de personen een "natuurlijke" plek in het verhaal hebben, het niet echt uitmaakt hoeveel er zijn.

In mijn manuscript was ik daar ook heel bang voor. Eigenlijk zijn er tien personen onmisbaar in het totaalplaatje van het verhaal, nog drie andere personen komen heel op de achtergrond voor. Maar de hoofdlijn van het verhaal gaat toch maar over vijf personen.

Met herschrijven heb ik me op advies beperkt om alleen vanuit perspectieven van die vijf personen te herschrijven.

Ik denk dat je je moet afvragen of je verhaal zónder al die personages kan.
Is het antwoord 'Ja', schrap dan de overbodige personen.
Is het antwoord 'Nee', geef ze dan een duidelijke rol.

Jouw rol is om je verhaal te dienen - dat doen al de zomaar opdravende personen niet.

Ik schrijf ook vanuit één personage. Alleen komen er wel veel personages in voor, want de ik-persoon heeft 9 broers en zussen, en de buren hebben ook nog es 12 kinderen. Dat zorgt dus nog voor heel veel bij-personen (vrienden enzo, ik heb nu al zo'n 80 personages een naam gegeven). Maar later in het verhaal komen er maar negen terug van die 80. Maar minder personages doe ik niet, dat doet me teveel om ze eruit te halen :?

Dat lijkt mij een stortvloed aan namen en personages, ik zou waarschijnlijk snel de draad kwijt raken en dat is een reden voor mij om niet verder te lezen. Moeten al die personages een naam hebben, kunnen ze niet zonder, puur "als gegeven" dienen?
Ik geef mijn personages alleen namen, als ze er toe doen in het verhaal. Daar bedoel ik mee dat ik een naam dus alleen geef als het iemand is met een functie in de verhaallijn, zo belangrijk dat de lezer de naam wil/moet weten. Ook om onderscheid aan te brengen met de minder belangrijke bijpersonages. Die kan ik kort beschrijven, of alleen noemen (het meisje met staartjes, de neef/ex/vader/moeder van Arjan etc.)

Is hier een gulden regel voor? Een soort AVI-score voor aantallen personages zeg maar.

Aart, dat moet je niet doen! Dat werkt verwarrend, en zal irriteren, zelfs bij volwassenen. In een andere thread heb ik toegegeven, dat ik de neiging had 'ieder beestje een naampje te geven.'
Maar je maakt juíst je verhaal sterker door over 'de oude man op de bank draaide zich om' ipv 'Victor, de oude man, draaide zich om'.
Probeer namen die onnodig zijn (ook al vind je de naam zó mooi en heb je er zo lang naar gezocht) te schrappen. Bewaar ze voor een ander verhaal, die je in de toekomst nog gaat schrijven. Geloof me, dat bespaart een stortvloed aan kritieken als je verhaal straks naar de proeflezers gaat. En het bespaart je straks een hoop herschrijfwerk.

Nee,daar is geen regel voor. Wel is het zo: hoe moeilijker een kind leest hoe meer je je moet beperken.

Dus bijvoorbeeld in mijn 12+ boek voor kinderen die moeilijk lezen (op AVI 6-niveau) komen maar weinig personages voor. In een 10+boek voor gewone lezers kunnen er weer meer.

Het voorzichtig introduceren van personages (dus niet opeens drie nieuwe op een halve pagina) helpt ook om het overzichtelijk te houden.
En twee ouders, een opa en drie kinderen zijn makkelijker uit elkaar te houden dan zes kinderen uit de klas. Zeker als namen ook nog eens op elkaar lijken.

@ Ing, Marriejeanne, Siska:
Ik heb even op een rijtje gezet welke personages er echt belangrijk zijn voor het verhaal, en kwam op 10 of 11 (hangt ervanaf of ik twee personages nog tot één samen kan voegen, maar als ik dat doe wordt het verhaal wel minder heftig). Tot nu toe minstens 32 bijpersonen die vaak voor andere verhaallijnen zorgen (maar sommigen spelen toch een belangrijke rol, die kan ik niet zomaar weghalen). Veel van de andere personages worden ook niet vaak genoemd, maar een paar keer ofzo.
Ik schrijf het voornamelijk voor mezelf, zo is het ook begonnen. Het is erg heftig (sommigen zeggen zelfs tè heftig) maar door al die personages gaat het wel jaren duren voor ik het verhaal afheb...
hm...
om eerlijk te zijn had ik hier nooit over nagedacht, ik dacht alleen maar: nog een gebeurtenis erbij, nog één, nog één... dat personage kan er ook wel bij, en dat ook, en dat ook, zo dacht ik. Ze doen ook allemaal hun intrede in het verhaal door of dat er over ze wordt gepraat, of dat Jardan ze gewoon tegenkomt. En als het ooit afkomt wordt het zo'n dik pakket dat ik het ook niet meer snap denk ik, nu al is dat soms zo :? (en ik zit nog maar op zo'n 150/160 a5'jes schat ik).
Maar het is wel een idee om een aantal personages te schrappen, nu ik er even mee heb rondgelopen...
Ja, dat ga ik doen. Het moet eenvoudiger kunnen. Minder personages, minder mensen in dat huis (heb het terug kunnen brengen tot nog maar 14 ipv 26!)... en het wordt nu al voor mij een heel stuk eenvoudiger :oops: :D

Op zich is het natuurlijk niet eens zo vreemd om jaren met een boek bezig te zijn, maar als het door die overweldigende hoeveelheid personages komt... heel verstandig dat je aan het schrappen bent!
Nadenken over de gebeurtenissen/lijnen in je verhaal is ook een vak apart. Ik denk dat veel mensen de neiging hebben om het (in eerste instantie) gecompliceerder te maken dan wenselijk. Misschien omdat er dan gedacht wordt dat het een verhaal meer de moeite waard maakt, dat het meer lagen aanbrengt of zo?
Zelf schrijf ik in de eerste fase alles op wat me te binnen schiet, pas later zet ik de gebeurtenissen schematisch neer. Dan bepaal ik wat de hoofdlijn is, welke "complicaties" in welk hoofdstuk worden opgeworpen en wanneer die worden opgelost etc. Maakt het schrappen later voor mij ook makkelijker omdat ik dan beter kan overzien welke consequenties het heeft in specifieke delen van het verhaal.

Aart:

Ik ben persoonlijk van mening dat het afhangt van wat voor soort boek je schrijft. In een liefdesroman hoeven er maar een paar voor te komen, misschien bij overspel er bij nog wat.

In een detective moet je toch wel een aantal verdachten hebben.

Bijv op dit moment ben ik een boek aan het lezen en alle personen die daarin voorkomen blijken een zeg maar dubbelrol te hebben. Je weet vanaf het begin van dit boek dat er 'dubbelrollen' zijn. De slechterik wordt op de achtergrond gehouden, maar er wordt maar 1 persoon met een andere naam beschreven die de slechterik zou kunnen zijn, dus dan weet je eigenlijk al tijdens het lezen, juist omdat er maar 6 personen in het boek voorkomen, oh de slechterik moet die en die dan zijn want andere mogelijkheden zijn er niet. Dat vind ik niet zo goed. Dus in dit geval zou ik nog wat verschillende extra personen hebben toegevoegd om toch een beetje de suspense erin te houden. het boek pretendeert geen detective te zijn, maar de schrijver probeert je wel op het verkeerde been te zetten maar dat lukt dus niet omdat er zo weinig personages zijn.

Dus te weinig kan ook niet goed zijn.

Te veel zoals in sommige agata's vind ik ook weer flauw en zeker als inderdaad op het laatste moment nog een onbekende op komt dagen om dader te spelen.

veel personen kan wel, maar stel ze verspreid over het verhaal of boek voor. Als er op een eerste blz gelijk al 30 man beschreven wordt, haak ik af.

In een ander topic schreef ik het ook al, maar ik denk dat je per onderwerp al een boek kunt vullen. En dan niet oeverloos zwammen en overpeinzen, maar de verschillende aspecten ervan belichten, er diepgang in aanbrengen. Als het alleen bij aanstippen blijft, zou ik het erg onbevredigend vinden om te lezen. Want natuurlijk is het stuk voor stuk vreselijk, maar dat kan ik zelf ook wel bedenken. Sla een willekeurige krant open, kijk het journaal, zet je oren open op het schoolplein en het leed vliegt je om de oren. Het gaat mij er bij lezen juist om wat de schrijver er voor invalshoek aan geeft, wat er met dat leed gebeurt.

marriejeanne wrote:

Aart:
Quote:

En als je dat bij elk leed hebt wat je ziet (armoede, een ouder die haar kind vermoord, chantage, bedreiging, verkrachting) dan heb je toch wel een groot probleem (ik moet wel zeggen dat dit allemaal onderwerpen zijn die er nog in voorkomen

Waarom zoveel leed in één boek?

Ik zie het allemaal als één groot geheel. Maar misschien zie jij dat heel anders?

Je hebt er goed over nagedacht en er zit logica in. Het kan best een goed verhaal worden/zijn. Succes!
Ehm... ps: doe er ook een béétje humor in of andere relativering.

Volgens mij als ik het zo bekijk is het een aanleiding voor een heel leuk verhaal dat heb je goed uitgedacht. Het is in ieder geval wel het soort verhaal die ik zou pakken om te lezen.

Dank je Jeanet en Marriejeanne :D

Eh... wat bedoel je met een andere relativering? Zoveel Nederlands ken ik ook weer niet dat ik dat begrijp...