Ik ben net thuis en het was GAAF, met hoofdletters. Wat kan die man vertellen zeg, ongelooflijk. Hij las passages voor uit De overgave waarbij de hele zaal stil was. Incluis de scholieren die overduidelijk naar de lezing móesten, een hele kunst, want verder waren zij helaas vrij onrustig. Voor de pauze vertelde hij voornamelijk over twee boeken, na de pauze was er alle gelegenheid tot vragen stellen. En hoe hij die vragen beantwoordde, dat waren al kleine lezingen op zich. Over boeken, zijn leven, zijn manier van schrijven, opgaan in de personages... ik ben er vol van. Een van de meest aansprekende dingen die hij zei, was dat schrijven discipline vereiste, dat hij er elke dag van tien tot vier mee bezig was, maar dat het niet een kwestie van woordjes tikken is. Een vorm van non-concentratie noemde hij het, een gemoedsgesteldheid waarin hij zichzelf brengt en die ook doorwerkt met sporten en boodschappen doen. Ik geloof dat ik alleen maar heel heftig aan het knikken was, vond het zeer herkenbaar. Hetzelfde geldt voor zijn wijze van schrijven (ik durfde zowaar een vraag te stellen). Ook hij schrijft zonder vooropgezet plan, want juist het niet weten wat zal gebeuren, maakt hem nieuwsgierig naar wat er zal komen en laat hem verder schrijven. Hij heeft natuurlijk (historische figuren) wel de geschiedenis als vaststaande punten, maar het gaat hem om de personages. De drijfveer om tot de essentie van hun emoties te komen om op die manier hun handelen te verklaren. Vergroeien met je personages, tot het verhaal staat. Ik geloof niet dat ik het nu helder kan formuleren, zo lastig om zaken terug te halen ook en om zo hier even in een topic verbanden en speerpunten aan te geven. Maar algemeen: WAUW dus. Of ik er veel voor mijn eigen schrijven aan heb, weet ik niet. Wel vond ik het zeer inspirerend en boeiend, maar dat is geloof ik wel al duidelijk. :D

Foutje, in verkeerde topic gepost.