Geen afbeelding

Lid sinds

15 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
steffie1980 20 februari 2009 - 11:52

herkennen jullie dit en vinden jullie dit ook zo boeiend?

Hoi, Tot voor kort schreef ik alleen maar verhalen die waar gebeurd zijn. Niet altijd precies een gebeurtenis, maar wel altijd iets wat uit mijn leven voortkomt. Zo ook gedichten. Sinds een tweetal maanden ben ik daar eens vanaf gestapt. Ik wilde schrijven zonder op details te letten en of het allemaal wel klopte, zonder bang te zijn iemand te kwetsen of anders neer te zetten dan dat ik bedoelde. Nu ben ik 25000 woorden verder in het genre chicklit. Ik had het helemaal gepland. De hoofdpersonen, de dates enz (stukjes te lezen bij proeflezen Mannenpraat) omdat ik goed voorbereid wilde zijn. Ik wil meedoen aan een wedstrijd chicklit schrijven. Maar wat me nu steeds vaker overkomt is dat er onverwachte wendingen in het verhaal komen. Gebeurtenissen die ik helemaal niet plande en verbaasd neertype, alsook de vlam waar ze echt een gevoel voor kreeg is totaal anders en spontaan tussendoor al in het verhaal gekomen. Herkennen jullie dit? Het voelt aan als een nieuwe wereld die opengaat en eigenlijk, vind ik het behoorlijk spannend en opwindend. Ik kan niet ophouden met me te verbazen!

Geen afbeelding

Lid sinds

17 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Scorpio 20 februari 2009 - 12:10
Ja, gaaf is dat, hè! Ik vind dat één van de leukste dingen van het schrijven. Ik neem mij dan ook maar -als ik ga beginnen met een verhaal- zo half en half voor wat mijn figuren "moeten" gaan doen. Soms voegen ze zich min of meer naar wat ik met ze van plan ben, maar regelmatig doen ze gewoon waar ze zin in hebben. :eek: :D

Geen afbeelding

Lid sinds

15 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
steffie1980 20 februari 2009 - 12:16
is zooo vreemd had er wel van gehoord maar nu het zich bij mijzelf openbaart is het net alsof ik in een totaal andere wereld ben gestapt. Heerlijk!

Geen afbeelding

Lid sinds

17 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Scorpio 20 februari 2009 - 12:28
Het is absoluut een geweldige gewaarwording! Ik had nu al een paar jaar geen fictie meer geschreven, maar het komt gewoon net zo hard weer terug! Op het moment ben ik ook bezig met chicklit ("Kim", er staan een paar stukjes van bij proeflezen) en het is weer ouderwets genieten. Af en toe heb ik 's avonds moeite om te stoppen met schrijven, gewoon omdat ik wil weten wat ze verder gaan doen!

Geen afbeelding

Lid sinds

15 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
steffie1980 20 februari 2009 - 12:41
Dat heb ik dus ook haha. En ik kan vaak alleen maar in de avond schrijven omdat ik ook nog vier kleine kinderen rond heb lopen. Ik baal dan ook enorm als mijn man tegen me begint te praten of gezellig een filmpje wilt kijken. Nu heeft hij de griep en zoals een echte man...je hoort hem niet haha. Alleen soms zijn gezeur. (en als mama de griep heeft mag ze gewoon netjes opstaan voor de kids eten koken enz en meneer gaat dood haha) Sorry als ik hiermee echte bikkels tegen het hoofd stoot hoor ;)

Geen afbeelding

Lid sinds

15 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
debutant 20 februari 2009 - 13:19
Heel herkenbaar. Mijn verhaal neemt me vaak letterlijk en figuurlijk in de houdgreep en denk maar niet dat ik daaraan kan ontsnappen. En dan dat heerlijke moment dat zich zomaar ineens een plot aandient of een 'geniale' ingeving. Pure euforie! Ik geloof niet dat ik dat gevoel nog zou kunnen missen.

Geen afbeelding

Lid sinds

17 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Silent Dream 20 februari 2009 - 15:23
Ja inderdaad, ik heb precies hetzelfde. Ik ben nu bezig met een thriller en er gebeuren dingen waarvan ik niet eens wist dat ik ze in me had. Laat staan dat ik het op papier kan zetten. Het is soms net alsof mijn karakters echt tot leven komen. Heerlijk is dat. Mensen snappen het ook niet als ik vertel dat ik meeleef met mijn karakters. Ze hebben niet door met hoeveel emoties je soms aan het schrijven bent.

Geen afbeelding

Lid sinds

17 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Jommeke 20 februari 2009 - 15:52
Mensen snappen het ook niet als ik vertel dat ik meeleef met mijn karakters. Ze hebben niet door met hoeveel emoties je soms aan het schrijven bent.
Volgens mij is dit method writing. Tijdens het schrijven ervaar je de emoties van de personages, je kruipt in hun huid. Als jij je pc afzet, blijft er een restant van het personage nog een tijdje bij je. Vandaar dat je jezelf leeg kan schrijven. Ik probeer er afstand van te nemen, maar zeker bij langere verhalen kruipen de sterke karakters ongemerkt onder mijn huid. Ik raak meer en meer geïnteresseerd in psychologie, ook om deze manier van schrijven te kunnen begrijpen en verwerken.

Geen afbeelding

Lid sinds

19 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Jans 20 februari 2009 - 16:51
Mensen snappen het ook niet als ik vertel dat ik meeleef met mijn karakters. Ze hebben niet door met hoeveel emoties je soms aan het schrijven bent.
Vreemd eigenlijk he, want als lezer leven ze (als het goed is) ook heel erg mee met de personages uit het boek. Als ik een hele dag heb geschreven, droom ik ook over mijn personages. Er gebeurt dan van allles, soms bruikbare dingen voor mijn verhaal, soms grote onzin.

Geen afbeelding

Lid sinds

15 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Four Seasons 20 februari 2009 - 18:22
Als ik een hele dag heb geschreven, droom ik ook over mijn personages. Er gebeurt dan van allles, soms bruikbare dingen voor mijn verhaal, soms grote onzin.
Is het gezond om hierover te dromen? Kan je dan nog wel afstand nemen van je personages? :confused:

Geen afbeelding

Lid sinds

17 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
MichaM 20 februari 2009 - 18:22
Soms vervelend, maar vaker erg leuk. De lol van het schrijven, voor mij. Jezelf verrassen, beter leren kennen door je personages. Je bent tegelijk lezer en schrijver. Ik vereenzelvig me echter niet met personages, ook niet als ik aan het schrijven ben. Het is meer een gespleten persoonlijkheid en "ik" besta naast Arthur (en anderen). Het switchen is ook heel makkelijk.

Profile picture for user kriskras

Lid sinds

15 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
kriskras 20 februari 2009 - 18:41
Ik schrijf sinds kort bewust. Mijn passie was schilderen. Vorig jaar leerde ik een taal-drs kennen die mijn schrijfselflarden toevallig las en ze waardeerde. Om haar applaus uit te lokken begon ik elke week te schrijven aan een jeugdboek. Zo ontdekten we dat ik schrijf zoals hierboven beschreven. Dat beginboek ligt nu te rusten:) Beginnen met schrijven en het verhaal achterna gaan. Personages die jou vertellen wie ze zijn en vaak hun eigen gang gaan. Het is zo verslavend dat we nu serieus begonnen zijn aan een jeugdserie. deel 1 van 25.000 woorden, schreven we in 2 weken. Ja, er is ook voor mij een nieuwe wereld open gegaan!! Het heeft te maken met de opening van het bewustzijn of is het een opening in je eigen bewustzijn?...Een soort gat in je hoofd waardoor je ineens een andere wereld inkijkt...geestveruimend...

Geen afbeelding

Lid sinds

17 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
MichaM 20 februari 2009 - 18:41
Waarom? Tenzij je over een psychopaat schrijft, lijkt het me niet heel erg onwenselijk als je dat niet helemaal weet.

Geen afbeelding

Lid sinds

15 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Four Seasons 20 februari 2009 - 18:52
Waarom? Tenzij je over een psychopaat schrijft, lijkt het me niet heel erg onwenselijk als je dat niet helemaal weet.
Wat bedoel je met deze opmerking MichaM? (sorry, dat ik je niet begrijp, misschien is het "IQ-verschil" te groot)

Geen afbeelding

Lid sinds

17 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
MichaM 20 februari 2009 - 19:08
Jij zegt "zolang je zelf maar weet waar de grens ligt" en ik vraag "waarom?" Wat bedoel jij met jouw opmerking?

Geen afbeelding

Lid sinds

15 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Four Seasons 20 februari 2009 - 19:15
Ik bedoel met "zolang je zelf maar weet waar de grens ligt" dat je voor jezelf moet bepalen of je nog grip hebt op wat er in je omgaat of niet. Wat bedoel jij met "lijkt me niet heel erg onwenselijk als je dat niet helemaal weet"?

Geen afbeelding

Lid sinds

17 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
MichaM 20 februari 2009 - 19:18
Precies wat ik zeg... Volgens mij is het niet puur slecht als je je tijdens het schrijven van je verhaal (en ook als je niet effectief woorden inklopt) niet helemaal de grens tussen jezelf en je personage meer kan vinden. Het zal misschien een beetje raar zijn voor je omgeving, maar het kan best je verhaal ten goede komen.

Geen afbeelding

Lid sinds

19 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Jans 20 februari 2009 - 19:18
Als ik een hele dag heb geschreven, droom ik ook over mijn personages. Er gebeurt dan van allles, soms bruikbare dingen voor mijn verhaal, soms grote onzin.
Is het gezond om hierover te dromen? Kan je dan nog wel afstand nemen van je personages? :confused:
Soms is afstand nemen moeilijk inderdaad. Maar in dromen verwerk je de dag, althans dat denk ik. Als het te vaak gebeurd, schrijf ik wat minder lang door 's avonds.

Geen afbeelding

Lid sinds

17 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Iris Bee 20 februari 2009 - 19:22
Zeer herkenbaar. Voor mijn nieuwe (chicklit) boek heb ik voor het eerst van te voren een strak schema gemaakt, ingedeeld in hoofdstukken met korte omschrijving, zeer goed nagedacht over de personages, etc. Ben nog geen half hoofdstuk onderweg of mevrouw de hoofdpersoon blijkt al een heel ander tiep te zijn dat ik had bedacht. En ik krijg haar niet in het gareel, ze herschrijft op eigen houtje de korte omschrijvingen van de hoofdstukken! En dan wil ze ook nog dat ik elke dag over haar schrijf. En ik doe het ook nog.

Geen afbeelding

Lid sinds

16 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Runaway 20 februari 2009 - 19:29
Ik heb het ook wel. Heel leuk, om zo met je personages mee te groeien. Het heeft alleen, vooral bij een langer verhaal wel zo zijn valkuilen. Als je aan het begin van het verhaal je HP een enorme sloddervos laat zijn, en dan blijkt dat ze dat eigenlijk toch niet is, moet je natuurlijk alle info aan dat 'nieuwe feit' gaan aanpassen... en heb je dus het risico dat je wel eens iets overslaat.

Geen afbeelding

Lid sinds

19 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Jans 20 februari 2009 - 20:02
@Jans, zorg je wel dat je voldoende evenwicht hebt tussen lichaam en geest. (Yin & Yang)?
Ja dat moet ik echt proberen. Ik werk daar ook aan. Maar, ben zo'n denker. Nog tips?

Geen afbeelding

Lid sinds

17 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Waus 24 februari 2009 - 13:26
Herkennen jullie dit?
Jaaaaaaaaaa! En hoe... het is zo heerlijk om te schrijven, om het verhaal zichzelf te laten opbouwen, soms lijkt het meer overtypen van wat in je hoofd al gebeurd is. Het is gewoon super! Heerlijk. Net een droom, waarin ik iemand anders ben. Wat MichaM zegt, Het is meer een gespleten persoonlijkheid en "ik" besta naast Arthur (en anderen), daarin herken ik me heel erg. Heerlijk, die wereld van personages en hun verhaal. Alleen soms is de connectie met het verhaal te groot, en durf ik niet te schrijven. Dat is dan wel weer jammer...