Carry Slee versus 'leesbevordering'

Eh, ta, met alle respect voor Carry, want die hap slik weg boeken zijn nog niet zo simpel te schrijven, maar de leesbevordering? Dat zou ze van mij best even mogen toelichten. Er zit geen opgaande lijn in de boekjes, ze trainen niet voor de volwassen literatuur, dus hoe ziet zij die leesbevordering.

Daar ben ik het mee eens. Natuurlijk gaat zij voor leesbevordering. Van haar eigen boeken :wink: . Ook Simone van der Vlugt schrijft zo simpel en 'vlot' dat het ook te lezen is door kinderen die moeite hebben met lezen. (Volgens meerdere recensenten). Nu schrijft Carry Slee natuurlijk wel over zeer (be)grijpbare thema's, dat helpt. Toch hoop ik dat kinderen door het lezen van haar boeken de smaak te pakken krijgen. Ik ben namelijk ook voor leerbevordering, alhoewel dat niet mijn grootste doel is :wink:

Wiske, je schrijft:

P.S. Niet denken dat ik anti-Carry ben maar de recensenten 'dicteren' niet, zoals zij doet voorkomen; ze geven hun mening - en die valt voor Carry niet zo gunstig uit ... dus nu gooit ze het (althans in dit citaat) over de boeg van de leesbevordering. En daar kijk ik dwars doorheen (denk ik).

Ik denk dat Carry wel degelijk aan leesbevordering doet. Kinderen die moeite hebben met lezen of er zelfs een aversie tegen hebben gekregen gaan door middel van haar hapklare brokken weer lezen. Het zijn toegankelijke boeken met een thema dat aanspreekt.

Nou ben ik zelf wel na het lezen van twee van haar boeken opgehouden. Toen wist ik het wel. Maar ik denk zeker dat zij een grote groep kinderen weer plezier in het lezen bezorgt. Evenals Francine Oomen die haar serie: Hoe overleef ik... eindeloos bleef kopieren.

Een deel van de kinderen zal na het lezen van een aantal van die boeken ook naar andere boeken grijpen omdat ze er weer plezier in hebben en omdat ze nieuwsgierig worden of juist vaardiger in het lezen.
Ik vind er dus niks mis mee, met dat soort schrijfsters. Ze vervullen een belangrijke behoefte.
Niet iedereen hoeft van mij 'literatuur' te schrijven en lang niet iedereen zal 'literatuur' willen lezen. Zo is dat met volwassenen, zo is dat ook met kinderen.

Wat is er mis met de Viva en RTL4?

Leuk dat je ook nog zo laat wakker bent, Zjors.

Diepgang. RTL4 en Viva hebben de diepgang van een platbodem. En de thema's zijn sleets en zoeken de sensatie. Daarin zijn ze m.i. gelijk aan het werk van Carry Slee.
Maar dit:

Leuke discussie.

Ik denk dat één ding over het hoofd wordt gezien. Net als met volwassenen hebben ook kinderen verschillende niveaus en interesses. Daarnaast is het ook erg belangrijk om kinderen achter de computer vandaan te krijgen en zoveel mogelijk in de boeken. Als dat met laagdrempelige, makkelijk leesbare boeken is, dan is dat toch prima?

Nou ja, iemand zei eens tegen me: 'Iedereen heeft recht op een half uurtje onzin per dag' - dit om te vergoelijken dat ze naar GTST keek (universitair geschoold).
Daar kan ik het wel mee eens zijn. Ik pleit er dus niet voor dat iedereen altijd literatuur moet lezen.
Maar er moet wel een balans zijn - ik dacht ook voor de mensen die minder IQ hebben, of bedoel je het niet zo, Rapid?
IQ maakt namelijk niet het verschil. Alles valt altijd aan iedereen uit te leggen en zeker als dat in een mooi verhaal vervat is wat ook nog associaties en gevoelens en reflecties oproept. Dan geef je net dat beetje extra dat je bij Carry en RTL4 vergeefs zult zoeken.

Waarbij je dan zegt dat artikelen/boeken/programma's met wat jij noemt diepgang een 'hogere waarde' hebben dan die zonder diepgang? Bedoel je dat?
Sorry marriejeanne, ik heb jaren met erg laaggeschoolde mensen gewerkt (soms analfabeet) en proef hier in jouw reactie weer de denigrerende toon die mensen met een 'goede opleiding' denken aan te mogen slaan tegen deze mensen.
Ik kan je vertellen dat een tekst van Andre Hazes of van Frans Bauer (waar ik zelf ook fan van ben, jawel) voor sommige mensen meer diepgang heeft dan een schitterend stuk klassieke muziek.
Zo is het ook met boeken. Sommige mensen ervaren meer diepgang in een doktersroman dan in een 'Mulisch' of 'Reve'. Ik waardeer dan dat ze zoeken naar dat boek dat 'past'. En dat ze lezen sowieso. Misschien lezen ze niet om te leren, om te ontwikkelen, om zich te 'verheffen' maar enkel om te ontsnappen uit de dagelijks ellende. Waardoor ze hun leven weer aankunnen. Waardoor ze troost vinden of kunnen vluchten. Allemaal prima. Zoveel lezers, zoveel motieven.
Dat heeft niet alleen met IQ te maken maar ook met levenservaring, achtergrond. mogelijkheden die iemand niet gekregen heeft in het leven en noem maar op.

Zjors:

In dit gesprek ga ik uit van gemiddelde mensen, niet van mensen met de handicap van 'te veel' of 'te weinig' IQ of wat ook. De gewone mens bedoel ik.
Voor 'gewone mensen' zijn RTL4 en Viva en Carry Slee wel vulling maar geen voeding. Gewoon lekker, en meer niet.
Mijn waarneming is dat vulling de norm is geworden (zowel letterlijk als figuurlijk) en dat voeding een elitair bijverschijnsel aan het worden is. Maar misschien zijn boeken van oorsprong en in principe wel elitair, dat zou heel goed kunnen.

Ik ben het met Zjors eens. Als je de programmering op de tv hier ziet gaan mijn nekharen overeind staan. Maar zodra je bedenkt dat zeker de mensen uit de dorpen hier bijna niet kunnen lezen en schrijven. Ook daardoor weinig weten van de wereld. Dan klopt het soort programma's exact.

Als die zelfde mensen een roddelblad met moeite zie uitspellen, omdat het over het privéleven van de beroemdheden op tv gaat, heb ik bewondering voor ze en zullen ze uiteindelijk beter lezen en wie weet ooit overstappen op een boek.

Inderdaad, alles is aan iedereen uit te leggen. Ik herschrijf onder andere nieuwsartikelen zodat laaggeletterde mensen het ook begrijpen en kunnen bevatten. Dat lukt. Maar ik kan je verzekeren dat je die teksten niet als nieuws aan iemand als jij moet voorschotelen. Je zou je dood vervelen.
Zo is het ook met mijn boeken. Ik heb hier ooit een stukje geplaatst uit een van mijn boeken waar ik seksueel misbruik van een meisje in heel eenvoudig taalgebruik en korte zinnen aan de orde stel. Dat lukt prima. Maar geef dat boek niet aan een 'doorsneepuber'. Die gooit het aan de kant omdat het totaal niet boeit op die manier.
En wat is nou het leuke van die slechtlezende pubers die ik 'bedien'? Die stappen na mijn boeken, als ze wat 'leesvertrouwen' krijgen over naar een Carry Slee. Gewoon taalgebruik, gewone zinnen, normale layout. En ze zijn vreselijk trots op zichzelf dat ze een gewoon echt boek kunnen lezen.
Ik hoop dat ze dan niet jou ergens treffen met een bezwerend vingertje: 'maar dit boek heeft geen diepgang, je bent er nog niet!'

Nou nou nou ...
Ik geloof helemaal niet dat we het oneens zijn, er komt alleen ineens een andere invalhoek om de hoek kijken.
Natuurlijk moeten er boeken geschreven worden voor specifieke doelgroepen en natuurlijk gaan die voorbij aan anderen; dat geldt voor de kinderen voor wie jij schrijft net zo als voor professoren.
Misschien hadden we de kaders eerst moeten neerzetten voor deze discussie.

Ik vond Carry Slee altijd erg leuk en Francine Oomen ook, natuurlijk is het niet zo ingewikkeld als een boek van bijv. Dan Brown (Da Vinci Code). Maar het is wel heerlijk dat je je echt goed kan inleven in de personen... Bij sommige boeken van Carry Slee heb ik mee zitten huilen met de hoofdpersoon! Sommige mensen zoeken in een boek gewoon een soort soap, dan pakken ze denk ik een Carry Slee... :roll:

Laat ik me er ook eens tegenaan bemoeien.

Ik ken de naam Slee, maar ik heb dus helemaal geen flauw benul wat deze dame schrijft. Dus daar kan ik alleen maar uit deze discussie een concl trekken.

Ze heeft het over leesbevordering voor kids. En recensenten die haar boeken kennelijk minder vinden. Is er onderzoek gedaan naar wat de kinderen vinden? Is er onderzoek gedaan of kinderen door haar boeken meer gaan lezen? M.i. kun je dan pas conclusies trekken over haar werk of de door haar gedane uitspraken.

Ik heb ook veel boeken van beide auteurs. Alleen bij Carry Slee heb ik nu zo'n irritant gevoel als ik het lees. Komt doordat het zó voorspelbaar is.
Francine Oomen schrijft ehtzelfde, maar har boeken zijn nou net iets minder voorspelbaar :)
Allebei schrijven ze leuk en zo, maa nee, het zijn zeker niet mijn favo auteurs. Hoewel een boek van hen leuk is op z'n tijd, maar ik zal zeker niet in één week meerdere boeken van hen willen lezen, hoeveel ik ook lees ind e week.

Roos, ik zie je naam staan en denk: Ja Roos bemoei jij je er ook eens lekker mee. En hoe begin je?

hahahahaha

100% met jou eens, Zjors.
Zelf heb ik ooit het eerste (succes)boek van Carry Slee gelezen, 'Blauwe plekken', ik zat toen al op de middelbare school. Het was een diepzinnig onderwerp, over een meisje dat door haar moeder werd mishandeld. Ik zat regelmatig met tranen in mijn ogen. Aan de andere kant, had ik het in een uurtje of anderhalf uit. Tja, ik was boekenverslinder, las Thea Beckmans 'Hasse Simonsdochter' al op mijn negende. Maar daarom vond ik het niet minder. Toentertijd had ik een vriendinnetje die speciaal onderwijs deed. Zij deed twee weken over het boek en vond het een hele prestatie. Ik eigenlijk ook, voor haar. Fantastisch toch? Ze was er lyrisch over!

Een van mijn proeflezertjes verslindt de 'Hoe overleef ik...' serie. Ze las mijn verhaal (Alice in Wonderland-thema, MEGADIK BOEK), daar heeft ze van genoten. Ik denk dat Francine Oomen gewoon een soort moderne versie van de 'Floortje Bellefleur' serie schrijft. Daar heb ik vroeger ook van genoten. Ik zie het maar zo: Soms heb ik Harry Mulish op mijn nachtkastje liggen. Maar als ik 's Zomers in Frankrijk op het strand lig, is dat toch écht een chicklit of een boeketreeksje. Denken de Nederlanders die mij op zo'n moment passeren en zien wat ik lees: 'oh, da's er een met een laag iq, want ze leest Grünberg niet.' Ik denk het niet.
IQ is iets ontastbaars, iets wat vaak ook helemaal niets zegt. Laat ik mijn vriendinnetje van het speciaal onderwijs nog maar eens aanhalen: in het dagelijks leven was zij 'heel wakker'. Ze was zeer praktisch ingesteld. Ik was een goede leerlinge, maar een dagdromer. Ik was er niet bij met mijn koppie, kwam vaak naíef over. Wie is er dan slimmer? Hmm?

Ik kreeg een eye-opener (dank je wel Zjors): natuurlijk is alles op elkaar afgestemd (ook in de letterkunde, laten we het dan geen literatuur noemen) - dat wist ik natuurlijk wel.

Maar ik heb altijd het ideaal gehad dat de meeste mensen meer kunnen en op een hoger peil staan dan waar ze doorgaans door hun omgeving worden geplaatst.

'Domme' kinderen bestaan niet. 'Domme' volwassenen wel - en dat zijn soms degenen met de meeste macht. Die mensen onderdrukken met simplificaties. Dat gebeurt in het onderwijs, in de zorg en in de politiek. Want er zijn doelen te behalen (lees: belangen, lees: geld).
RTL4 en Viva ondersteunen (bewust of onbewust) de commerciële simplificaties waardoor 'de-gewone-man-die-hard-moet-werken-voor-zijn-geld' het idee krijgt dat complexe problemen makkelijk opgelost kunnen worden.

Ik geloof helemaal niet dat 'de-gewone-man-die-hard-moet-werken-voor-zijn-geld' gelaagdheid in een boek niet kan vatten. En dat zijn kinderen 'dus' aangewezen zijn op Carry Slee.

Ik ben ervan overtuigd dat een (allochtoon) kindje uit een achterstandswijk de diepte van het bestaan beter kan doorgronden dan een kindje van een rijke pipa uit een moderne nieuwbouwwijk, of een vrijstaande verbouwde boerderij.
Alleen: hij krijgt de kansen niet om zich te herkennen in de literatuur. Als dat wel zo was, zou zijn zelfrespect enorm stijgen. En het zelfrespect van het kindje van de rijke pipa zou waarschijnlijk dalen.
En dat is niet het doel van de mensen die ik 'domme' volwassenen noemde (want met arme kindjes uit achterstandswijken bouw je geen VOC-schepen ...)

En precies om deze redenen vinden 'omhooggeklommen' kindjes uit achterstandswijken zo'n weerklank ... en worden bij gelegenheid afgeschoten.

En dat is wat ik tegen heb op boeken van Carry Slee (als ik er al iets op tegen zou moeten hebben): de simplificatie die mensen niet laat stijgen, maar ze gevloerd houdt (letterlijk).

P.S. Voor alle duidelijkheid: ik heb het dus niet over mensen met de een of andere geestelijke of lichamelijke beperking, maar over normaal begaafde mensen.

Boeken van Carry Slee zijn inderdaad lekker voorspelbaar, maar ze lezen lekker weg en veel kinderen herkennen zich in de verhalen. Geen wonder, dat ze zo'n suc6 heeft.

Maar Siska, 'Blauwe Plekken' is niet van Carry Slee, maar Anke de Vries

:oops: :oops: :oops:
Ik schaam mij diep.
Mijn excuus!

Mag ik mij ook nog even tussenwringen? :)

Ik heb niet echt een boek van Carry Slee gelezen, ik heb een de bieb eens door een van haar boeken gebladerd om te zien hoe zij schrijft. Ik heb in één van haar boeken een lijst met boeken gezien die ze uitgegeven heeft, in één jaar heeft zij vier boeken uitgegeven / geschreven. Dat doet bij mij een alarmbelletje afgaan. Ik vraag mij oprecht af hoe je op een jaar tijd vier verschillende boeken kan schrijven. Kan dat wel? Kan je dan je hoofdpersonen uitdiepen én weer los van ze maken om een totaal ander verhaal te schrijven?

S. van der Vlugt allejula ik nog eens de hemel in, dus ik ben het wel met je eens dat zij vlot schrijft, maar simpel vind ik het allerminst. :wink: Bijna ieder jeugdboek krijgt een vermelding van de jeugdjury.

Carry Slee heeft ook voor veel boeken prijzen gewonnen :roll:

Zetten we hiermee de vakkundigheid van de jeugdjury op de helling? :wink: grapje...

Een kind dat slecht kan lezen hoeft niet perse met IQ te maken te hebben, dyslexie bijvoorbeeld is volgens mij een stoornis die lezen bemoeilijkt, maar die los staat van het gehele IQ. Als ik het mis heb, mag je het zeggen.
Verder heb ik wat boekjes van Carrie Slee (die je elk jaar gratis bij artikelen van C1000 krijgt). Ik lees ze 'beroepsmatig' en lees ze voor aan zoonlief.
Voorlopig kunnen recensenten zeggen wat ze willen van Carrie, maar ze is wel razend populair.

Ik snap niet helemaal wat er mis is met makkelijk toegankelijk...

Ik heb een enorme bewondering voor het feit dat Carry Slee bij veel gezinnen / kinderen het voorlezen en lezen weer op 'het menu' heeft gezet.
Ze schrijft vnl. lectuur en geen literatuur voor kinderen. Als je diepgang wilt, moet je dus zoeken naar kinderliteratuur en niet naar kinderlectuur.
Leesbevordering doe je voor een groep die niet makkelijk uit zichzelf leest. Daar laat je geen diepgravende kinderliteratuur op los. Hoewel overigens ook kinderlectuur soms moeilijker onderwerpen aansnijdt, maar dan wat vlotter leesbaar.

Boeken van Carry Slee zijn vaak niet al te lang en overzichtelijk van structuur en dus kun je er zo wel een stuk of 4 per jaar schrijven. Mijn eigen schrijfdoel is eigenlijk hetzelfde als van Carry. Kinderliteratuur is geweldig mooi, daar kan ik echt van genieten. Mijn dochter ook. Maar mijn anti-lezen-zoon las nooit kinderliteratuur, maar af en toe wel boeken van Carry Slee of Vivian den Hollander.
En daardoor is hij uiteindelijk sinds kort (groep acht) ook andere boeken gaan lezen. En op school heb ik al zoveel kinderen gezien die zijn gaan lezen door dat soort boeken. Geweldig, toch? Vind ik dan, hoor... :wink:

Ik hoop vurig ooit 'naast haar' op de boekenplank te belanden... :oops:

Ik vind het jammer dat de discussie een beetje ontspoort van leesbevordering naar 'is er wat mis met lectuur'. En ik merk dat er verschillende opvattingen zijn van leesbevordering.

Ik, suffie, dacht alleen aan het doorsnee lagere school kind. Vind ik het dan leesbevordering? Twintig carry-boeken lezen is beter dan niets. Je doet althans ervaring op. De vraag is wel of je na Carry en Francine zin hebt om een keer de grote vriendelijk reus te pakken, of op je kop in de prullenbak te lezen. Ik weet het niet. Zelf heb ik Enid Blyton helemaal stuk gelezen, ik las Blyton of niets en toen dat allemaal op was ging ik over op soortgelijke boeken. Mijn lezen was niet echt bevorderd, maar mijn leesvaardigheid wel. Toen ik uit nood overstapte op andere boeken was ik teleurgesteld, zo saai leken ze eerst. Na een tijdje ging ik ze meer en meer waarderen. Mijn lezen was bevorderd.

Leesbevordering voor iemand met leesmoeilijkheden begint op een andere plaats. Ik heb er geen uitgebreidde ervaring mee hoor, maar ik merk tot nu toe dat vooral begrijpend lezen een probleem is. Snap de zin, begrijp de pagina. Dat is heel moeilijk voor een vrij grote groep kinderen. Logisch dat ze geen zin hebben om te lezen. Zoveel moeite en dan nog geen leuk verhaal als beloning. Dan is een boek waarbij je niet allerlei lijntjes hoeft te onthouden maar gewoon het verhaal gepresenteerd krijgt heerlijk.

En wedden dat er nog allerlei vormen tussen en omheen zitten?

Al met al ben ik nog steeds benieuwd wat Carry bedoelde toen ze zei dat ze voor de leesbevordering ging.

Ik snap je idee van ontsporen.

Toch denk ik dat een grote groep kinderen (in eerste instantie) niet snel in een Dahl of een Biegel duikt, maar wel in een Slee, die direct herkenbare situaties beschrijft, die in het leven van het kind zelf hadden kunnen gebeuren.

Ik ben het overigens van harte eens met wat hierboven is geschreven over kinderliteratuur. Goede kinderliteratuur is volgens mij inderdaad toegankelijk voor veel kinderen. Dat hoort ook zo. Maar feit blijft dat een hele grote groep eerst een tijdlang aan de 'hapklare brokken' gaat voordat er eventueel aan de literatuur wordt begonnen.

De boeken van Carry zijn qua tekst en prijs heel toegankelijk en daarnaast herkenbaar uit het dagelijks leven van een kind. En dat is blijkbaar haar x-factor. Kinderen willen graag lezen over andere kinderen die dingen meemaken die zij ook hadden kunnen meemaken of die hun buurkind of klasgenoot hadden kunnen overkomen.

Ik denk dat je in Carry's uitspraak de term 'leesbevordering' heel letterlijk kunt nemen. Bevorderen van het lezen. Dus niet van het niveau of de diepgang, maar van het lol hebben in lezen, zorgen dat meer kinderen gaan lezen. Dat heeft ze in elk geval bij mijn zoon en dochter bereikt. En in beide gevallen zelfs meer: ze lezen nu ook werk van andere schrijvers, met meer diepgang.

Ceridwen, je zegt terecht:
Quote:

De vraag is wel of je na Carry en Francine zin hebt om een keer de grote vriendelijk reus te pakken, of op je kop in de prullenbak te lezen. Ik weet het niet.