Je zou het natuurlijk kunnen uitbreiden met een extra, fictieve verhaallijn, extra personages enz om het uitgebreider te krijgen. Dan wordt het langer, maar of het daarmee ook beter wordt??? Is je doel per se een eigen boek? Zo'n kort verhaal lijkt me ook wel geschikt voor evt. tijdschriften of bijv. websites waar mensen met soortgelijke ervaringen bijeenkomen? De drempel is dan ook lager om het te gaan lezen. Ik denk dat je voor jezelf goed moet nadenken wat je belangrijker vindt: het mensen willen helpen (bijv. via websites, magazines) of een boek (wat dan inderdaad wel iets dikker mag zijn; misschien je verhaal, samen met wat research, tips, adressen van instanties die kunnen helpen, gerelateerde websites oid?)

*Verplaatst van oeproepen naar Schrijfproces*

Als je een stuk tekst langer wilt maken kan je kijken naar de aanleiding, wat gebeurde er voor de belangrijkste gebeurtenis plaatsvond. Je schrijft dan over de dingen die daar rechtstreeks mee te maken hadden. Bijvoorbeeld, je raakte overspannen op school omdat je gepest werd. Dat is snel vertelt. Maar een lezer kan pas met een karakter meeleven als hij die een beetje kent. Je begint met het vertellen over de hoofdpersoon, wat voor iemand is het (een vrolijke meid die een bril draagt en dan nog overal tegenaan loopt). Je laat zien hoe ze thuis is (bijv. vrolijk en grappig) en op haar club (bijv. behulpzaam en gewaardeerd door anderen). Dan gaat ze naar een nieuwe school. Meteen de eerste dag al loopt ze tegen de paal in de aula aan en valt. Het populairste meisje van de klas lacht haar keihard uit, en vanaf dat moment noemen ze haar blinde koe. Daarna vul je het midden in. Omdat je meisje in tranen uitbarstte vinden ze het extra spannend om haar te pesten. Hoe voelt ze zich (verward, en k"t). Wat heeft het pesten voor effect op haar thuissituatie (ze is niet meer vrolijk en trekt zich vaak terug op haar kamer) en op de club (ze wordt onzeker en maakt veel fouten. Ze wordt ook boos - ik zal het toch wel niet goed doen- en minder behulpzaam. Daardoor vinden ze haar ook daar niet meer zo leuk). Nu moet er nog een einde komen. Misschien een nieuwe school met een lieve juf, of het pestmeisje blijkt juist heel onzeker, net wat er gebeurd is natuurlijk. Zoals je ziet benoem ik heel vaak de emotie. Hoe voelde ze zich. Wat gebeurde er doordat ze zich zo voelde. Wat waren de kleine dingen die ook meespeelden, die het verhaal compleet maakten. Soms is dat moeilijk, bijvoorbeeld omdat je het daarover liever niet hebt, of niet goed weet hoe je dat allemaal wilt beschrijven. Daarbij, niet alle verhalen lenen zich voor een heel boek. Soms wordt het juist sterker als het compact is. Het advies van Ajstinad is dan ook uitstekend. Als je verhaal binnen die vijf pagina´s goed is, sterk is, dan hoef je het niet perse groter te maken. Wil je dat wel, dan moet je om het verhaal heen kijken, en daar nieuwe verhalen uithalen, die je om en door het bestaande verhaal vouwt en mixt.

Misschien kun je bijdragen aan anderen vragen die het ook hebben meegemaakt. Het hangt er ook vanaf wat je gaat schrijven een autobiografische roman of een non-fictie boek. Succes.

Bijzonder is het zeker. Het lijkt me dat daar een heel traject aan vooraf gegaan is. Mits je daar genoeg van weet en het dramatiseerd is dat al een boek op zich. Je kunt dit vanuit de beleving van het kind schrijven en dan na de zelfdoding alleen verder gaan. Het verhaal is aan te kleden met gevoelens, uitstapjes, ruzie en alles wat er bij het leven hoort.

Ja, dat is ook meer een onderwerp voor een boek dan een kort verhaal. Daar is het te heftig voor. Een manier om te beginnen is je leven opdelen in ´hoofdstukken´, gebaseerd op leeftijd. Naarmate je groeit krijg je een andere blik op de wereld, begrijp je dingen op een andere manier dan eerst. Stel je ziet als peuter dat je moeder zit te huilen terwijl ze in haar beurs kijkt. Het maakt indruk, maar je weet niet waarom. Als je tien bent begrijp je ineens dat je moeder toen zo huilde omdat ze geen eten voor je kon kopen. Met die veranderingen in jezelf kan je spelen, daar kan je wat over vertellen. Bijvoorbeeld dat je wel wist dat je altijd naar een vriendje werd gestuurd en pas na het avond eten werd opgehaald. En hoe het dan was bij die vriendjes, anders dan thuis, leuker, of wel rijker maar veel killer zodat je heel blij was als je naar huis mocht. Om daar houvast op te krijgen kan je je leven indelen naar leeftijd, bijvoorbeeld 0-4, 4-6, 6-12,13-18 etcetera. Je kan bijvoorbeeld beschrijven wat er in die periode gebeurde wat, als je terugkijkt, al te maken had met de zelfdoding van je ouders. (Gecondoleerd. Dat is vreselijk, vreselijk.), en wat er daarna gebeurde en hoe dat er dan weer mee te maken had. Door de indeling kan je de stukken langzaam laten groeien, zodat ze naar elkaar toe kruipen. Dan hoef je niet in een keer zo´n hele lap tekst te verzinnen. (alsof het nog niet duidelijk is na al die woorden als bijvoorbeeld - dit is een voorbeeld, er zijn nog tig manieren. Uiteindelijk zal je de manier vinden die het beste bij je past.)

De jeugd beschrijven vind ik een goede. En het ouder worden, welke gebreken je nog ondervindt. Wellicht kun je ook - maar dit is meer spanning opbouwen - hints inbouwen op de jonge leeftijd (dan maak je er dus wel een achterafvertelling van).

Nee, sorry, en dat is soms wel jammer. Aan de andere kant, als ik wil chatten hebben prompt mijn kinderen aandacht nodig, dus dat schiet niet erg op. Maar dit is ook wel handig. Als je iets wilt vragen, gewoon opschrijven, er is altijd wel iemand die even tijd heeft voor een antwoord.

Dag Angela; ik weet niet hoe oud je bent en hoe lang het geleden is dat je ouders zichzelf gedood hebben, maar wat jij wilt vertellen over je leven is een verschrikkelijk moeilijk karwei omdat het een verschrikkelijk groot probleem is. Wat ik uit je woorden haal, is dat je heel graag dit verhaal wilt vertellen. Doe het maar, en tel geen woorden, geen pagina's. Schrijf het alleen maar op. Heb je al iets op papier? Heb je het hele verhaal misschien al op papier? Dan is dat eerst voldoende, ook als het maar vijf pagina's is, want ik denk dat dat hele boek er wel komt, maar het invullen van je gevoelens op deze gegevens is het moeilijkste wat er bestaat. En ik denk dat je daar niet alleen taalkundige maar ook geestelijke hulp bij nodig hebt. Alle goeds toegewenst, in elk geval!

Dag Angela, je ouders verliezen is op zich al heel moeilijk. Je ouders verliezen als kind en dan nog op die manier: ik heb er geen woorden voor. Je hele leven is getekend door dit zware verlies en het is zeker goed als je het van je af kunt schrijven. Het is een manier van verwerken. Ik sluit me volledig aan met wat marriejeanne je uitlegt en aanraadt: zeker doen! Je zou ook een stukje kunnen laten proeflezen, maar ik denk niet dat dit je bedoeling is. Je doet maar waar jij je het best bij voelt. Ook van mij veel moed en sterkte toegewenst, Lien

Over het algemeen wordt er bij levensverhalen een heel verhaal om de kern heen gemaakt. Het omzetten van ware gebeurtenissen naar een boek geeft nl. dezelfde problemen als het omzetten van een boek naar een film. Gebeurtenissen die een langere tijd in beslag namen, moeten in een beperkte ruimte worden samengevat. Daarom worden er vaak personages en gebeurtenissen samengevoegd. De tante, de buurvrouw en de aardige vrouw van verderop worden bijvoorbeeld een lieve mevrouw die alle goede eigenschappen van die andere drie in zich verenigd. En al die mopperende, ongevoelige flapuiten, worden samen die nare buurman die alles beter weet. Hetzelfde geldt voor gebeurtenissen. Iets wat in het echt uitgespreid over een paar maanden gebeurde, wordt samengevoegd alsof het binnen een of enkele dagen plaatsvond. Daaruit vloeit voort dat de gebeurtenissen ook veranderen. Daarnaast speelt mee dat je mogelijk liever niet alles vertelt. Misschien heb je een tante, die een belangrijke rol speelde, maar die het eng vindt om in een boek beschreven te worden. Of houdt je andere details over je leven liever voor jezelf. (bijvoorbeeld je angst voor spinnen, ik noem maar even een onschadelijke dwarsstraat). Het is al moeilijk genoeg, zo´n levensverhaal. Fantasie mag je jezelf best toestaan. Een andere vorm zijn de journalistieke romans, die het verhaal vertellen in een interview vorm. In deze vorm benader je nog het dichtste de de ware gebeurtenissen zoals zij plaatsvonden. Het is een hele heftige vorm, waarvoor je eigenlijk met zijn tweeen moet zijn - een stelt de vragen, de ander geeft de antwoorden. Omdat het zo dicht op je emotie zit is het soms een beetje teveel van het goede. Zoals Marriejeanne aangeeft is het niet onverstandig als dit gecombineert wordt met geestelijke hulp. Een goed bedoelde vraag kan soms net de verkeerde snaar raken. Probeer Valse Salie eens, van Roos, op dit forum. Zij verzon een meisje dat in grote lijnen op haar leek, en mixte vervolgens de gebeurtenissen die ze zelf had meegemaakt met die van andere mensen die ze leerde kennen en liet zo duidelijk de problemen zien van leven met een ouder die leidt aan munchhausen by proxy. Ook Mara schrijft in grote lijnen over zichzelf (het monster van mama), zij vertelt haar verhaal over een moeder die borstkanker krijgt en paste het zo aan dat het geschikt was voor kinderen.

Misschien zou je je verhaal kunnen schrijven voor: De pen als lotgenoot. Wie zegt dat je een heel boek moet schrijven? Een novelle kan genoeg zijn. Ga aan de gang en kijk niet naar de lengte. De meeste schrijvers moeten flink schrappen bij de herschrijfronde, dus het verhaal zou wel eens langer worden dan je nu denkt. Bovendien is de bladindeling van de uitgever er ook nog, maar dat is nog niet om je druk over te maken. Je kunt wel al werken met regelafstand vanaf 1.5. Ga vooral niets invoegen wat er niet bijhoort, als je voor nonfictie kiest. Bij fictie kun je natuurlijk vrij verzinnen. Schrijf nu, alles wat je kwijt moet, alles wat je wilt vertellen. Bekijk later wat en hoeveel het geworden is. Stel nu eerst jezelf op de voorgrond, jij moet dit (aan het papier) kwijt, wie het gaat lezen komt als je daar aan toe bent.