Waarom niet zelf iets verzinnen? Desnoods iets dat al gedaan is, uiteindelijk is alles al geschreven, maar je eigen twist geven aan iets dat al bestaat puur om DAT te doen en daarom het verhaal te schrijven...? Waarom?

De meester-student relatie/motief. De student denkt dat hij alles weet en wil de meester overtroeven. Zoals Batman en Robin. (Hé, ik schrijf chicklits! Het moet wel oppervlakkig blijven :D)

Maar mensen gebruiken het thema niet omdat het een thema is, maar omdat ze dat verhaal willen schrijven en dat heeft nu eenmaal dat thema. Snap je?

Ha Carduelis, medeliefhebber van de geliefde Klassieken! Ik begrijp je fascinatie van de antieke mythen heel goed (daar ben ik in opgevoed). Helaas weet ik van de bijbel minder (daar ben ik niet in opgevoed, hoewel veel bijgelezen, uit eigen interesse en later omdat het moest van de docent 17-e eeuwse Letterkunde tijdens mijn studie Nederlands.). Ik ben ervan overtuigd dat om goede verhalen te schrijven je de oude verhalen moet kennen. Dus juich ik je plannen alleen maar toe. De eis van originaliteit - zeker waar het thema's betreft - heb ik altijd merkwaardig gevonden. Je hebt volkomen gelijk dat thema's die het al eeuwen en eeuwen doen kennelijk voor iedereen en altijd de moeite waard zijn. Zonder klassieke thema's zouden Mulisch, Vestdijk, Haasse, Couperus, Claus, De Vos, en nog zo veel meer schrijvers/poëten heel wat minder romans en zeker (!) gedichten geschreven hebben. Maar ik zou er wel altijd een eigen draai aan geven. Vertellen wat al eens verteld is op dezelfde manier als het al eens verteld is, tja... dat is natuurlijk geen literatuur te noemen. Overigens is niet aanhaken bij een traditie en zelf iets verzinnen geen garantie dat je dat wel doet. En volgens mij wil jij dat wel schrijven. ;) Als dit jouw 'ding' is.... Just go for it! :D Heb je wel eens gedacht aan het verhaal van Ariadne? ;) Erg mooi, vooral als je het in het grotere verband bekijkt. Ik zal verder nog eens nadenken, er zijn zo ontzettend veel mythen en vaak ook in verschillende versies. Maar u hoort zeker nog van ons. :) Ariadne

Carduelis, ik denk dat jij in het boek de 36 dramatische situaties van Jan Veldman uit de schrijfbibliotheek helemaal je hart kunt ophalen. het geeft een goed overzicht van de verschillende motieven, inclusief de verschillende variaties, en daarbij voorbeelden van de (klassieke) werken waar ze uit komen. Maar de schrijver daarvan zegt overigens hetzelfde als Micha hierboven. Je schrijft eerst het verhaal, en pas bij nadere beschouwing ontdek je de motieven.

Medea, die haar kinderen doodde, ik geloof uit haat jegens de vader, Iago(?). In Shakespeare vind je vast ook allerlei klassieke motieven.

Carduelis, ik snap het niet helemaal waarom je zo graag klassieke motieven wilt gebruiken voor je roman, novelle of korte verhaal. In ieder verhaal komt ongemerkt vanzelf dit soort motieven terug, je ontdekt niet iets nieuws, dus het is mijn inziens eigenlijk niet nodig om je speciaal op een klassiek motief te concentreren, toch? Hoewel ik ver achterloop qua theoretische vaardigheid, kan mijn opmerking wel degelijk in de praktijk functioneren. Soms word ik zo moe van mezelf - ik ga de intocht van Sinterklaas maar bekijken :unibrow:

Ja, dat begrijp ik ook wel. Je hoeft je ook niet te verantwoorden ofzo (laten we die discussie dan op een andere plek ;) voeren) en laten we het hier beperken tot het aandragen van klassieke motieven.

Medea, die haar kinderen doodde, ik geloof uit haat jegens de vader, Iago(?). In Shakespeare vind je vast ook allerlei klassieke motieven.

Nee, dat was niet Iago. Hij heette Jason, haar eerste man, met wie ze drie zonen kreeg die zij vermoordde nadat ze hoorde dat hij van haar wou scheiden om te trouwen met de dochter van de koning van Korinthe, Kreon. Met Jason weet ik niet meer hoe het afliep, maar hij ontsnapte in ieder geval aan Meda, die zelf hertrouwde met een zekere koning van Athene. Medea kwam trouwens uit Colchis, haar vader was daar koning van.

Voor dat van Hero en Leander: hier Wikipedia over hen tweeën. Best een triest verhaal. Maar het motief? Zelfmoord plegen omdat je geliefde is verdronken door een fout van jezelf? En Jakob en Esau lijkt me ook wel een motief. Maar hoe je dat moet omschrijven... geen idee :confused:

Medea was met Jason, ja. En wat ik me herinner doodde zij haar kinderen omdat het de enige manier was om echt verlost te worden van haar man Jason (na zijn overspelige gedrag). Door de kinderen zou er altijd een gedwongen band blijven. Was het zo niet? Ik schaam me diep dat ik het niet meer exact weet, want ik heb ooit in een toneelvoorstelling Medea gespeeld. Tragisch, zeker omdat ik net zelf gescheiden was. Het enige wat ik me nog goed herinner was de schadeclaim waarvan niet duidelijk was wie die moest betalen. :D Om mij te leren mijn woede beter te uiten op toneel liet de regisseur mij namelijk tegen een deur trappen. En die deur was niet tegen mijn toneelwoede bestand. :unibrow: Maar we (ik) dwalen af. Zet Medea met haar kindermoord maar op je lijstje Carduelis.

Jason, juist, het lag ook wel erg ver in mijn geheugen. Wie was Iago dan ook alweer? Hoorde die bij Othello? Ik kan me ook eigenlijk alleen nog herinneren dat we op school een discussie hadden over haar motief en of dat gerechtvaardigd was... Daarna moesten we er een kostuum voor ontwerpen. Was wat voor jou geweest, Zjors! :)

Oeidipus overigens trouwde niet alleen zijn moeder, maar vermoordde ook zijn vader, hoort dat niet ook bij het complex?

Het vermoorden van iemands vader hoort niet bij het complex, voor zover ik weet, wel het proberen zijn positie in te nemen.

Toch klinkt dat raar :confused: Oedipus wist niet dat hij met zijn moeder trouwde, hij stak iets in zijn ogen waardoor hij blind werd toen hij en zijn moeder het ontdekten - zij hing zich op in hun slaapkamer. Eerst was hij een voorbijganger die de sfinx (toch?) van Thebe versloeg, en als dank met de zus van de koning mocht trouwen en zelf koning werd, wat zijn vader idd ooit was. Pas later, nadat de kinderen van hem en zijn moeder al volwassen waren, kwam het uit.

Klassieke motieven, en jullie vergeten gewoon de odyssee... (tsssss, van Tolkien tot Joyce, misschien wel het bekendste motief onder de romanschrijvers. de queeste dus.)

Ha Carduelis, Volgens mij moet je de mythen toch wat ruimer nemen in je interpretaties. De antieke Grieken waren nu juist een volk bij uitstek dat denken tot op het bot - en dan alle kanten op - tot hoge kunst verheven had. Dat is ook een van de redenen dat geen enkele mythe op zichzelf staat. Er is altijd een voorgeschiedenis, en er volgt nog generaties lang een hele reeks van mythen. En al die verhalen stonden bol van geweld, wreedheid en (in onze ogen) onrechtvaardigheid. Oedipous vermoordde wel degelijk zijn vader. En hij ging naar bed met zijn moeder. Zo was het en niet anders. In de Freudiaanse theorie is dat vele eeuwen later netjes geduid als een complex waarbij de zoon de positie van de vader wil innemen. What ever.... Dat is een nette verwoordig voor dat de zoon de vader een kopje kleiner wil maken. Dat Oedipous dit alles 'onwetend' doet, houdt in dat je mens machteloos staat tegenover de spelingen van het lot. Dat je niets in de melk te brokkelen hebt. Ook al door conflicten die al generaties lang bestaan en die je overgeërfd krijgt, als schuld die je moet inboeten zonder dat jij zelf er ook maar iets mee te maken hebt. De Grieken deden aan wraak tot in de zevende generatie! Je doet afbreuk aan de kracht, de suggestie, de literaire waarde van de mythen als je er moderne, 'correcte' interpretaties op los laat. En dus aan je eigen verhalen!!!!!!! Zonde!!!!!! Kom op, niet te netjes hoor. Show us what you've got! ;) groetjes, Ariadne

Je hebt ook het Assepoestermotief: Het personage wordt slecht behandeld door de stiefmoeder. Dit is niet gebaseerd op de bijbel of Griekse mythen en sagen, maar is wel een klassiek motief.