Inspiratie - ik heb het wel maar het werkt een beetje raar bij mij

 27 juli 2013 - 0:21
Sinds een maand ben ik op dit forum aanwezig. Na de eerste week dacht ik even er maar mee op te houden maar ik werd aangemoedigd om toch nog even te blijven, en ben achteraf erkentelijk voor die bemoedigende woorden. Ik wil niet mijn hele even-voorstellen-topic herhalen maar nu ik sinds een maandje of zo wat meer bezig ben met de vraag hoe of wat ik zou kunnen schrijven, merk ik dat er soms losse gedachten in me opkomen die ik maar even hun eigen gang laat gaan en dan "constateer" dat er iets uitkomt waar ik misschien een keer wat mee kan doen. Voorbeeld: een paar boeken gelezen over het schrijven van gedichten, er staan wat tips in om niet alleen op het eindrijm te letten maar ook op alles wat er binnen het gedicht gebeurt. Ik laat dan even mijn gedachten en gevoelens de vrije loop en op basis van mijn ontzettende angst voor onweer komt er dan iets op van "overdonderd onderga ik jouw ontlading/oogverblindend/oorverdovend/ ik ben bang/" Iets ander is: ik ben gefascineerd door knotwilgen, ik schreef een zinnetje "de knotwilg laat elk jaar zijn kruin gewillig knotten" en ik kwam even niet verder, ineens kwam er een tweede regel waardoor het een beetje gooi-en-smijt-humor lijkt a la dik voor mekaar show "het groet vanzelf weer aan, wat kan het hem verrotten?" ik vroeg een aantal weken geleden op het forum hoe je het geluid van een mobiele melkmachine kunt beschrijven en na veel goede tips - waarvoor alsnog dank - blijft er niet veel meer over dan "het eentonige geluid van de melkmachine met haar typische benzinegeur"... en een verhaallijn die uiteindelijk heel anders uitpakt Ik lijk een nogal vrije manier te hebben om gedachten aan elkaar te knopen, is er iemand die dit een beetje herkent?

31 juli 2013 - 20:54
Gooi-en-smijt-humor, zeg je .... maar ik ben toch blij dat ik het gelezen heb. Ik moest hier namelijk hartelijk om lachen.
Dank je Lesley, ik ben achteraf ook eens wat gaan lezen over humoristische gedichten, met name wat ik zoal lees over epigrammen sloot wel een beetje aan op dit soort gedichtjes, ik ga ook zeker proberen dit genre wat uit te diepen. Het aardig is dat het als het ware is ontstaan, zonder dat ik echt heb moeten piekeren over "ik moet zonodig wat bedenken". Ik begon met het "omkeren" van het woord knotwilg in gewillig en knotten (deze techniek zal in een boek als "Literaire kunst" van Lodewijck wel een of andere fraaie benaming hebben) .. en toen kwam dat "verrotten" ineens boven omdat het nu eenmaal ergens op moest rijmen. Dat van de gooi-en-smijt-humor is een beetje mijn term omdat ik echt dubbel lig van programma's als de Dik Voor Mekaar Show. Als ik het had laten rijmen op iets van "verstarde botten" had ik me misschien ingeleefd in een knotwilg die dat knotten wel ondergaat, maar er ook wat somber van wordt. Leuk dat het in de smaak valt!