Hoi, Ik ben sinds enige tijd bezig met het opschrijven van het levensverhaal van een vluchteling uit Congo. Op zich heeft hij een boeiend en spannend verhaal te vertellen. Het beschrijven van zijn afkomst en zijn vlucht is dan ook geen probleem. Het wordt lastiger zodra zijn huidige leven in het westen aan bod komt. Dan is het een goednieuwsverhaal waarin hij vertelt hoe hij zijn leven in Europa heeft opgebouwd. Dat is op zichzelf wel interessant, maar lang niet zo spannend als zijn afkomst en vlucht. Af en toe heeft hij aardige anekdotes te vertellen over zijn 'nieuwe leven'. Maar de hoofdstukken over de tijd nadat hij de vluchtelingenkampen heeft verlaten, komen voor mijn gevoel al gauw neer op een opsomming van op zichzelf gaan wonen, taalles, studie, nog een studie et cetera. Uiteraard kan ik wat met die anekdotes, ze leveren meestal een leuke scene op die bovendien iets zegt over het karakter van de hoofdpersoon (bijvoorbeeld: hoe gaat hij om met bepaalde situaties). De rest - de zogenaamde feitelijkheden - geef ik relatief weinig ruimte om de vaart in het verhaal te houden. Tegelijkertijd lijken de scenes waarin ik die anekdotes beschrijf daardoor al gauw te veel gewicht te krijgen. Ze beslaan veel meer ruimte in vergelijking tot de overige tekst in het hoofdstuk. Wie weet hoe hiermee het beste om te gaan? En misschien heeft iemand een idee over hoe je relatief veel feitelijke informatie in een levensverhaal kunt weergeven zonder dat een verhaal daardoor saai wordt. Omdat het een levensverhaal is, kan ik de belangrijkste zaken niet zomaar weglaten. Alvast bedankt!

Een premisse. Dat kende ik nog niet als zodanig. Xu, je bent mijn favoriete persoon van de week, misschien zelfs van de maand. Ik heb plotseling zoveel om over na te denken!