Niet bang zijn, gewoon gaan schrijven. Door angsten komen verhalen niet van de grond.

Hm, even denken. Mijn antwoord is tweeledig. Ten eerste: je kunt voor het schrijven van je verhaal je plot goed uitwerken. Of in ieder geval de eerste scènes. Welk personage introduceer ik op welke manier en wanneer? Wat gaan de personages doen en wat willen ze daarmee bereiken? Zo doe ik het zelf: ik denk altijd een paar scènes vooruit en zet die in groffe lijnen in elkaar voordat ik ze ga schrijven. Maar voor andere schrijvers werkt deze methode dan weer helemaal niet: jij moet voor jezelf nog ontdekken wat voor jou werkt. En dat brengt mij op mijn tweede en vele malen belangrijkere punt: Schrijven kun je niet anders leren dan door het heel veel te doen. De vraag is niet of, maar wanneer je dingen over het hoofd zult zien. Het gaat gegarandeerd fout en je zult sowieso je teksten tientallen malen herschrijven. Trial and error is the only way to go. Dus waar je moet beginnen? Bij een scène die jou duidelijk voor ogen staat, of een scène die jou gewoon heel spannend lijkt. Of bij de eerste scène, mag ook. Het maakt namelijk niet uit waar je begint: uiteindelijk zul je toch alles in zijn geheel moeten gaan zien en het is meer dan waarschijnlijk dat alle scènes later nog veranderd zullen moeten worden. Begin meteen met het echte schrijven. Er is niets daarvóór. Het werk komt pas ná het eerste echte schrijven.

Misschien heb je wat aan het boek 'Schrijven: het begin' van Pim Wiersinga: http://www.schrijvenonline.org/schrijven-het-begin.

Er zijn verschillende methodes hoe je kunt beginnen. Kwestie van uitproberen en kijken wat het beste bij je past. -Je kunt een karakterschets maken van je hoofdpersonages, zodat je beter weet hoe ze in bepaalde situaties reageren -Je kunt een (tijdelijke indeling maken) hierbij geef je vast een titel aan je hoofdstukken -Je kunt een samenvatting schrijven van je verhaal, schrijf in het kort waar je verhaal over gaat Maar wat ook goed helpt is gewoon gaan schrijven. Als je helemaal klaar bent met schrijven ga je het verhaal verder bijschaven

Wanneer ik begin te schrijven, schrijf ik eerst het verhaal zoals het in mijn hoofd zit neer. Op die manier vergeet ik het niet. Daarna begin ik het te herwerken en uit te werken, persanages verdiepen, scenes uitbreiden of inkorten, kijken of alles in mijn verhaal blijft kloppen, alles in dezelfde tijd plaatsen, overgangen goed uitwerken, per hoofdstuk naar een hoogtepunt werken, ... Iedereen werkt op zijn eigen manier. Zoals hierboeven al enkele keren aangehaald, begin met schrijven, aanpassen kan later en verbeteren kan later.

Je kunt beginnen met eerst eens wat scènes met de belangrijkste personages te schrijiven. Maar uiteindelijk komt het er toch op neer dat je moet gaan zitten en met dat toetsenbord aan de gang moet.

Pfoe, lastige vraag heb je en voor iedereen ligt dat antwoord anders, gok ik. Een plot uitwerken is een mogelijkheid, dus in kernwoorden en pijltjes op een blad papier de hoofdverhaallijn noteren en eventuele bijverhaallijnen. Een karakterschets van je personages maken kan helpen; misschien kan je ze zelfs tekenen als je daar goed in bent, zodat je echt "een beeld" van ze voor je krijgt. Gewoon lekker beginnen schrijven met iets in je hoofd en gaandeweg de volgende scène bedenken kan ook een fijne werkwijze zijn. Achteraf schaaf je dan alles bij en haal je de slordigheidsfoutjes eruit. Nog iets anders dat kan helpen is je schrijfvaardigheden oefenen, om zo zelfverzekerder te worden. Ik heb namelijk een tijdje andere dingen dan lange verhalen geschreven en doe dat er momenteel nog steeds naast. Dat bevalt me goed, want het is telkens een oefening. Tot slot: vooral genieten en je helemaal uitleven tijdens het schrijven. Je bent vijftien (ik zeventien, dus niet bijster veel ouder), dus ben je eens niet tevreden over je schrijfsels, is dat helemaal geen ramp. Zie alles als een ervaring, ook dit werk, en leef je zoveel mogelijk in, en dan komt alles vanzelf wel goed wat goed moet komen. :D Hopelijk had je hier iets aan! :)

Ha Tim, Ikzelf pak het voorbereiden voor 'het grote moment' zo aan: -ik werk eerst het hele plot uit en schrijf de belangrijkste scenes in grove lijnen op. -om te oefenen en een idee van het verhaal, de personages etc. te krijgen schrijf ik bepaalde scenes alvast uit. Die zet ik dan later bij Proeflezen om ze te keuren. Tijdens het schrijven zal ik de karakters van mijn personages leren kennen, want dan beginnen ze pas echt 'te leven'. Lennart

In de loop der jaren heb ik ontdekt dat het mij helpt om grote lijnen vooraf uit te werken. Ik maak een lijst van hoofdstukken met daarin een belangrijke gebeurtenis. Zo zie ik van te voren hoe het verhaal er uitziet en waar het heen gaat. Vervolgens ga ik hoofdstukken uitwerken. De volgorde is niet eens zo belangrijk. Misschien dat ik vandaag wat kan doen met hoofdstuk vijf en morgen met hoofdstuk drie. Aangezien ik weet wat er ongeveer in moet staan, kan ik aan het werk. Voor mij werkt het bevrijdend om enkel met een hoofdstuk bezig te zijn en niet met het hele boek. Vooral omdat ik weet dat de eerste versie toch niet goed is. Daar gaan nog wel vier of vijf versies overheen. Hoe dan ook denk ik dat het belangrijk is om te weten hoe je verhaal eindigt voor je begint. Dat einde kan natuurlijk veranderen tijdens het proces, maar als je helemaal niet weet wat de conclusie is, loop je veel sneller het risico dat je vastloopt. Dit alles is uiteraard mijn persoonlijke aanpak. Uiteindelijk is alle advies wat jou helpt goed advies.

Hoe dan ook denk ik dat het belangrijk is om te weten hoe je verhaal eindigt voor je begint. Dat einde kan natuurlijk veranderen tijdens het proces, maar als je helemaal niet weet wat de conclusie is, loop je veel sneller het risico dat je vastloopt. .

Ik moet eerlijk zeggen, op het moment dat ik begin, begin ik gewoon. Vaak heb ik een scene of iets in mijn hoofd en tijdens het schrijven wordt mij het verhaal en de personages duidelijk, en daarbij dus ook het einde. Ik heb wel een idee wat er zo'n beetje gaat gebeuren, maar omdat ik vooraf eigenlijk bijna geen werk doe (ik denk even in hoofdlijnen uit wie en wat) kan ik ook nog niet het einde bepalen. Namelijk: ik ken de personages niet, dus weet niet hoe die het verhaal beïnvloeden. Een ambitieuze tiener zal op een heel andere plek uitkomen dan een luie, laat maar waaien tiener. Ik heb van te voren wel ideeën, maar het zijn vooral bepaalde scenes die ik in mijn hoofd heb. Pas als ik mijn personages ken - vooral dus de hp - komt het einde vaak vanzelf bij mij.

Hoe dan ook denk ik dat het belangrijk is om te weten hoe je verhaal eindigt voor je begint. Dat einde kan natuurlijk veranderen tijdens het proces, maar als je helemaal niet weet wat de conclusie is, loop je veel sneller het risico dat je vastloopt. .

Ik moet eerlijk zeggen, op het moment dat ik begin, begin ik gewoon. Vaak heb ik een scene of iets in mijn hoofd en tijdens het schrijven wordt mij het verhaal en de personages duidelijk, en daarbij dus ook het einde. Ik heb wel een idee wat er zo'n beetje gaat gebeuren, maar omdat ik vooraf eigenlijk bijna geen werk doe (ik denk even in hoofdlijnen uit wie en wat) kan ik ook nog niet het einde bepalen. Namelijk: ik ken de personages niet, dus weet niet hoe die het verhaal beïnvloeden. Een ambitieuze tiener zal op een heel andere plek uitkomen dan een luie, laat maar waaien tiener. Ik heb van te voren wel ideeën, maar het zijn vooral bepaalde scenes die ik in mijn hoofd heb. Pas als ik mijn personages ken - vooral dus de hp - komt het einde vaak vanzelf bij mij.

Loop je dan niet vaak vast? Als je niet weet wat ongeveer het hoofdconflict is en hoe dat ongeveer tot een climax komt, dan weet je toch ook niet waar je boek over gaat?

Hoe dan ook denk ik dat het belangrijk is om te weten hoe je verhaal eindigt voor je begint. Dat einde kan natuurlijk veranderen tijdens het proces, maar als je helemaal niet weet wat de conclusie is, loop je veel sneller het risico dat je vastloopt. .

Ik moet eerlijk zeggen, op het moment dat ik begin, begin ik gewoon. Vaak heb ik een scene of iets in mijn hoofd en tijdens het schrijven wordt mij het verhaal en de personages duidelijk, en daarbij dus ook het einde. Ik heb wel een idee wat er zo'n beetje gaat gebeuren, maar omdat ik vooraf eigenlijk bijna geen werk doe (ik denk even in hoofdlijnen uit wie en wat) kan ik ook nog niet het einde bepalen. Namelijk: ik ken de personages niet, dus weet niet hoe die het verhaal beïnvloeden. Een ambitieuze tiener zal op een heel andere plek uitkomen dan een luie, laat maar waaien tiener. Ik heb van te voren wel ideeën, maar het zijn vooral bepaalde scenes die ik in mijn hoofd heb. Pas als ik mijn personages ken - vooral dus de hp - komt het einde vaak vanzelf bij mij.

Loop je dan niet vaak vast? Als je niet weet wat ongeveer het hoofdconflict is en hoe dat ongeveer tot een climax komt, dan weet je toch ook niet waar je boek over gaat?

Ja, ik loop ook wel eens vast. Risico van het vak ;) maar dat is vaak niet omdat ik het einde niet weet. Ik weet wel wat het hoofdconflict is, maar belangrijker vind ik: wat is mijn doel met dit verhaal. En dan vind ik het einde niet per se noodzakelijk, mocht ik op het einde een ander einde hebben aan het begin, so be it. En ik heb wel vaak ideeën over het einde, maar dat verandert tijdens het schrijven. Tot nu toe nooit heel erg moeite mee gehad ;) Ik ben nu met een verhaal bezig en dat loopt vast omdat ik juist wel het einde weet maar niet weet hoe ik daar naartoe moet werken. Ik heb een paar scenes in mijn hoofd, maar die aan elkaar vastbreien is lastig.