Hoe zou jouw auto-biografische roman heten?

'Bijna heilig toch verguisd'

Niets te verliezen en toch bang. Maar die bestaat al ;).

Mijn autobigrafische roman heet Schaduwjaren: http://www.bruna.nl/boeken/schaduwjaren-978904680… Over je biografie nadenken en er wat over fantaseren is leuk. Hem echt schrijven is een ander verhaal.

'Ongelofelijk dit!' (Hoe iets dat klein begint grote gevolgen kan hebben)

Indrukwekkend, Therese. Wanneer verschijnt je autobiografie?

Indrukwekkend, Therese. Wanneer verschijnt je autobiografie?

Zodra het feitelijk bekend is, zal ik er een topic over openen. Het is nogal een proces, waar je bijna op zich al een boek over kunt schrijven.

Stof genoeg dus. Het lijkt me niet dat het autobiografische op jezelf slaat. Of?

Thérèse, wat goed van je. :thumbsup: Ik denk er soms wel over na. Maar ik kom er niet uit. Als je een autobiografie schrijft, dan heb je blijkbaar bedacht wat de gebeurtenissen in je leven betekenen. Ik ben daar nog lang niet uit. Iedere paar jaar heb ik weer een nieuwe theorie.

Moet je niet eerst met jezelf in het reine komen voordat je een auto-biografische roman kan schrijven? Ik bedoel: stel dat ik fout geweest ben en ik zie dat zelf niet, dan krijg ik een heel ander verhaal dan wanneer ik dat wel doorheb (en mijn leven ook door de ogen van een ander kan bekijken.) Persoonlijk denk ik dat ik nog niet toe ben aan het schrijven van een autobiografie omdat ik me teveel richt op een bepaalde periode in mijn leven.

dan schrijf je er twee ;)

:lol:

Die van mij heet...... 'SNAREN'!!!! verrassing hè ;)

Het lijkt me niet dat het autobiografische op jezelf slaat. Of?

Ja, deels toch wel. Tenminste, is deze vraag aan mij gericht, Tja? De levens van mijn vader en mij overlappen elkaar voor een deel - 31 jaar - dan is een stuk van zijn biografie ook het mijne, en omgekeerd.

Als je een autobiografie schrijft, dan heb je blijkbaar bedacht wat de gebeurtenissen in je leven betekenen.

In elk geval heb je ze geschikt. Interpreteren is iets anders. Interpretatie kan inderdaad denk ik per periode verschillen, omdat je in sommige ervaringen groeit, en andere ervaringen verstopt, vergeet of zelfs verwerpt, en ze niet meer ziet, of vaag.

Moet je niet eerst met jezelf in het reine komen voordat je een auto-biografische roman kan schrijven?

Dat weet ik niet. Je moet wel een goed overzicht hebben. Wat mij betreft: ik had jaren geleden besloten, het niet te doen. En nu doe ik het toch. Omdat zich ineens gegevens aandienden, zonder welke mijn verhaal - wanneer ik het wél geschreven had, zonder die gegevens - een beschamende aanfluiting zou zijn geweest <-- en niet alleen voor mezelf. Misschien nu weer :ontopic: ?

De levens van mijn vader en mij overlappen elkaar voor een deel - 31 jaar - dan is een stuk van zijn biografie ook het mijne, en omgekeerd.

Als je een autobiografie schrijft, dan heb je blijkbaar bedacht wat de gebeurtenissen in je leven betekenen.

In elk geval heb je ze geschikt. Interpreteren is iets anders. Interpretatie kan inderdaad denk ik per periode verschillen, omdat je in sommige ervaringen groeit, en andere ervaringen verstopt, vergeet of zelfs verwerpt, en ze niet meer ziet, of vaag.

Als ik mijn moeders leven zou beschrijven vanuit mijn perspectief, zou ze zich vermoedelijk niet in het verhaal herkennen. Omgekeerd hetzelfde. Het schikken van de gebeurtenissen van een mensenleven, het maken van keuzes: dit beschrijf ik wel en dat niet, impliceert al een interpretatie. Je moet de lawine aan ervaringen op de een of andere manier filteren om er patronen in te gaan zien zodat je een soort van verhaal krijgt. Een verhaal is een interpretatie.

Als ik mijn moeders leven zou beschrijven vanuit mijn perspectief, zou ze zich vermoedelijk niet in het verhaal herkennen. Omgekeerd hetzelfde.

Het zou een bijzonder experiment kunnen zijn. Spannend.

Het schikken van de gebeurtenissen van een mensenleven, het maken van keuzes: dit beschrijf ik wel en dat niet, impliceert al een interpretatie.

Dat is waar. Tegelijkertijd zijn feiten feiten (gebeurtenissen).

Ja, ik had het tegen jou, Thérèse. Natuurlijk overlappen de levens elkaar, maar als ik vanuit mijn perspectief het leven van mijn vader of moeder zou beschrijven, zou het heel anders worden dan wanneer zij het zelf schreven. Hun gevoelens en denkwijze kan ik uiteraard niet altijd duiden. Alleen als ik in de buurt was. Het zou ook veel over de oorlog gaan. Ik heb een paar autobiografische manuscripten gelezen en bewonder die mensen om datgene wat ze op papier zetten. Ik zou het niet kunnen. Maar je kunt nog zoveel vertellen, je vertelt nooit alles.

Klopt, Tja. In een verhaal kun je niet alles vertellen. Het heeft structuur nodig. Sommige dingen vallen af. En daarbij: je wilt ook niet alles vertellen. Niet alles gaat een ander aan. Ik moet je zeggen dat ik dit verhaal schrijf op basis van onder meer persoonlijke documenten van mijn vader, dus niet uitsluitend vanuit mijn eigen perspectief. Wel ontkom je niet aan interpretatie en eigen waarneming. Maar dat is inherent aan het schrijven van literaire non-fictie. Het kan niet anders - en ik neem dat tot mijn verantwoordelijkheid. Het merkwaardige is wel dat je door je vader te bestuderen ook veel over jezelf te weten komt. De appel valt niet ver van de boom enzo. Maar dat is maar één deel van de een en de ander. Hij heeft meer dan ik - en ik meer dan hij, alleen op een bepaald moment hadden we even veel: elkaar, hoe dan ook. En dat was in die 31 jaar.

Tegelijkertijd zijn feiten feiten (gebeurtenissen).

Zelfs daarover kan veel discussie zijn.

Tegelijkertijd zijn feiten feiten (gebeurtenissen).

Zelfs daarover kan veel discussie zijn.

Tot na een zekere hoogte. Dan begint het zweven.

De waarnemingen van mensen zijn gewoonlijk heel onzuiver. Wat ze zeggen, wat ze opschrijven, klopt zelden helemaal met de materie. Mensen vermoeden of verwachten iets en vervolgens menen ze dat ze het waarnemen. Het verhaal is sterker dan de feiten. Dit verschijnsel zie je bijvoorbeeld ook bij ernstige juridische dwalingen. Mensen worden veroordeeld voor moorden die ze niet hebben gepleegd hoewel bewezen wordt geacht dat ze het gedaan hebben. Er heeft zich in de hoofden van de rechters een verhaal gevormd dat niet klopt. En dat onware verhaal is gebaseerd op feiten. Ja, er waren DNA-sporen. Maar wat betekent dat? Niet de feiten, maar de keuzes en verbindingen die gemaakt worden tussen die feiten, de verwachtingen, de veronderstellingen, de invalshoek, maken het verhaal.

Als ik een autobiografie zou schrijven, dan zou ik hem "Vivo!" noemen. Dat betekent "Ik leef!" in het Latijn (en in het Spaans en Italiaans, geloof ik, maar zeker in het Latijn). Ik heb dat op wikiquotes of zo gevonden. Dit waren de laatste woorden van Caligula, dat was een behoorlijk foute Romeinse keizer (als ik Wikipedia moet geloven). Hij riep dit toen hij neergestoken werd door zijn eigen bewakers. Ironisch eigenlijk. Misschien wilde hij op het laatste moment nog laten zien hoe grappig hij was, ik weet het niet. Maar toch vind ik het een mooi citaat wat niet misstaat op de voorkant van een boek. En het past ook wel bij mij, want ik leef ook. Ik leef NOG. Je weet maar nooit wanneer het voorbij is, dus waarom zou je het niet uitschreeuwen?

Nachtmerries & Dagdromen. Over een turbulente jeugd en de fantasie die mij er doorheen geholpen heeft.