Ik denk dat Bavarois dit topic ook puur persoonlijk bedoelt Fae, niet als iets waar in het algemeen iets van te leren valt. Als ik geen Nederlandse namen mag gebruiken omdat Bavarois daar niet van houdt, en geen engelse omdat de taalpuristen daarvan niet houden, dan ben ik snel uitgeschreven. Je kunt nu eenmaal niet voor alle monden koken.

Amen!

*Toch vind ik het leuk om hierover na te denken. Vooral om te kijken of ik me zelf wel houd aan 'mijn eigen schrijfregels'. En of ik ze allemaal op een rijtje heb.*

Als een boek tegenvalt, dan lees ik het niet meer. Vaak een verhaal wat niet bevalt - over al die 'ergenissen' uit boeken die hier worden beschreven - kan ik meestal wel 'heenlezen' als het wel een goed of leuk verhaal is. Om iets te noemen: laaangdraaaadigheeeid, dat vind ik niet leuk. Geef mij maar de boeken waar snelheid, passie, actie inzit, die vlot geschreven zijn!

Minder nadruk op het landschap is natuurlijk iets anders dan te weinig nadruk. Duh.

En wat nou als de een het 'te veel' nadruk vindt hebben, dus de auteur doet echt níet ietsje minder nadruk en dan zegt een ander 'te weinig'? Dan heb je dus een probleem, want hoe dan ook vormt het dan voor iemand een ergernis. Dus zo "duh" vind ik jouw reactie niet.

Als ik geld betaal voor een boek, en het is slecht geschreven, ja, dan ergert mij dat. Erg he?

Hoe koop jij een boek, ga je uitsluitend af op de omslag? Er bestaat ook zoiets als de flaptekst, en de mogelijkheid een paar fragmenten uit het boek te lezen, of mag dat niet bij de boekhandel waar jij je boeken koopt? Over het algemeen merk je dan al snel of de schrijfwijze je bevalt, zo niet, kies je toch een ander boek? Weg ergernis.

Als ik een Barnes & Noble om de hoek zou hebben, waar je rustig aan een tafeltje kan gaan zitten met een stapel boeken zonder dat iemand je lastig valt, dan zou dat inderdaad kunnen, en dat heb ik ook gedaan toen ik op vakantie in de VS was. Maar ik woon in Spanje en ben afhankelijk van Amazon, waar je soms een aantal pagina's van een boek kunt inzien, en vaak ook niet. Overigens kan ik uit de flaptekst van een boek niet afleiden of het goed geschreven is, en ik kom ook vaak boeken tegen die leuk beginnen, maar daarna gaat het snel bergafwaarts. Ik snap niet waarom mensen vinden dat je je niet mag ergeren. Waar staat in de forumregels dat een topic als dit niet mag? En als je je niet wil ergeren, prima, dan open je je eigen topic met waar je blij van wordt. Ik kom ook zo vaak topics tegen die me niet interesseren, en die sla ik dan gewoon over. Het hoeft echt niet altijd positief. Als ik zie wat er allemaal gepubliceerd wordt, POD en regulier, dan denk ik dat we niet kritisch genoeg kunnen zijn.

Minder nadruk op het landschap is natuurlijk iets anders dan te weinig nadruk. Duh.

En wat nou als de een het 'te veel' nadruk vindt hebben, dus de auteur doet echt níet ietsje minder nadruk en dan zegt een ander 'te weinig'? Dan heb je dus een probleem, want hoe dan ook vormt het dan voor iemand een ergernis. Dus zo "duh" vind ik jouw reactie niet.

Daarom hebben verbetervoorstellen, zoals Therese opperde, ook weinig zin. Het is veelal een kwestie van smaak en indien het boek al geschreven is, door ook nog eens een andere auteur, is het volkomen zinloos om verbeteringen aan te dragen. Bavarios is waarschijnlijk gewoon benieuwd naar algemene ergernissen en daar kan ik hem geen ongelijk in geven. Het kan zomaar zijn dat iemand zich blijkt te ergeren aan iets dat je zelf doet tijdens het schrijven en waar je nooit bij stil hebt gestaan. Daar kun je dus van leren. De voorstellen voor verbetering daarentegen zullen over het algemeen - uitzonderingen en smaak daargelaten - zo voor de hand liggend zijn dat ze de moeite van het vermelden nauwelijks waard zijn.

Ik weet er zo snel geen tien op te noemen, maar ik zou zeggen: 1. Een goed boek, dat slecht geschreven is 2. Een rommelig boek [wordt mee bedoelt: een verhaal waar in het zelfde hoofdstuk gebeurtenissen van meerdere personages gebeuren.] 3. teveel clichés 4. Een schrijver die het leuk vind te moeilijk te schrijven. 5. Slecht uitgewerkte personages 6. te weinig beschrijvingen en/of inlevingsvermogen

Een goed boek, dat slecht geschreven is

:?

Ik vind niet dat niemand zich mag ergeren Andrea, ik wil me liever niet ergeren. Ik heb daar ook een reden voor gegeven, die ik kort kan samenvatten als: ik denk niet dat ergernis je helpt om beter te gaan schrijven. Er zijn mensen die het daar niet mee eens zijn, en mensen die het er wel mee eens zijn. En dat is nu net het allermooiste van schrijven: er zijn zoveel verschillende mensen en meningen, dat het maar goed is dat er ook zoveel verschillende schrijvers en verhalen zijn.

Ik ga me bijna schuldig voelen dat ik me weleens erger.

Het enige dat ik erg vind, zijn fouten. Als het gewoon niet volgens de Nederlandse taalregels is. Kromme zinnen, foute vertalingen, enz. Typ/Zetfouten kan ik nog overheen kijken, maar niet als het er veel zijn. Verder ga ik ervan uit dat alles een doel heeft in het verhaal.

Schrijf maar eens een boek dat iedereen waardeert. Ondoenlijk, lijkt me.

Mijn grootste ergernis is als een boek dat je met plezier gelezen hebt een teleurstellend einde heeft, waarin de schrijver zich er gemakkelijk vanaf maakt. Dat is net alsof het water van de douche opeens ijskoud wordt.

Vind je dat als de ontknoping er is het boek dan nog verder moet gaan?

[quote=AndreaClimbing]

Als ik geld betaal voor een boek, en het is slecht geschreven, ja, dan ergert mij dat. Erg he?

Over het algemeen merk je dan al snel of de schrijfwijze je bevalt, zo niet, kies je toch een ander boek? Weg ergernis.

Maar ik woon in Spanje en ben afhankelijk van Amazon, waar je soms een aantal pagina's van een boek kunt inzien, en vaak ook niet. Overigens kan ik uit de flaptekst van een boek niet afleiden of het goed geschreven is, en ik kom ook vaak boeken tegen die leuk beginnen, maar daarna gaat het snel bergafwaarts. Ik snap niet waarom mensen vinden dat je je niet mag ergeren. Waar staat in de forumregels dat een topic als dit niet mag? En als je je niet wil ergeren, prima, dan open je je eigen topic met waar je blij van wordt. Ik kom ook zo vaak topics tegen die me niet interesseren, en die sla ik dan gewoon over.

Thérèse schreef: “Het is niet zo moeilijk om een Top Tien der Ergernis samen te stellen, maar het zou er vollediger van worden wanneer er concrete Suggesties ter Verbetering bij vermeld werden - en met nog een Top Tien der Waardering erbij werd het helemaal compleet.” Bovendien, lijkt het mij, dat je uiteindelijk zo kritisch wordt dat je geen boek of stuk meer kan lezen zonder op of aanmerkingen? Er zit in elk boek wel een deel, zin, scène, hoofdstuk, etc die je minder of niet leuk vind, maar een ander vind het misschien wél helemaal geweldig. Gelukkig is er genoeg keuze in boeken, in ieder genre, voor elke leeftijd, voor ieder wat wils. Ceridwen schreef: Ik erger me liever niet, mag dat ook? Sluit ik me helemaal bij aan, er is al genoeg ergernis, dan hoef ik niet ook nog een topic te zien met een ergernis top – 10. En ja, Ik had er ook voor kunnen kiezen het gewoon niet te lezen, maar ja, nieuw topic, mijn nieuwsgierigheid won maar ik wilde dit toch even kwijt.

Er is nooit ergens geschreven dat een dergelijk onderwerp niet mag, maar kennelijk beroerd het de gemoederen dermate, en heeft iedereen er, gelukkig wel een andere mening over. Wat ik me afvraag, is waaróm ergert iemand zich aan een bepaalde schrijfstijl? Waarom vind je het snel bergafwaarts gaan? Lijkt me interessanter om te ontdekken dan een lijst met ergernissen, want wat levert het op? hier leert niemand toch iets van? En ik vind je ergeren wel een verschil met kritisch zijn. En wat betreft dat overslaan van een topic, ben ik met je eens.

Vind je dat als de ontknoping er is het boek dan nog verder moet gaan?

Nee hoor, het boek moet ofwel een bevredigend einde hebben (en dus ook echt eindigen; alle losse eindjes aan elkaar geknoopt), ofwel me enthousiast maken voor het volgende deel.

Een goed boek, dat slecht geschreven is

:?

Daarmee bedoel ik eigenlijk: een goede verhaallijn, maar slecht uitgewerkt.

Ik erger me nooit. Als ik een boek niet graag lees dan leg ik het weg,nèm. En wat ik niet graag lees zijn boeken waarbij ik mezelf erop betrap dat ik diagonaal begin te lezen. Als er zoveel namen opgesomd worden dat ik het gevoel krijg in de bijbel te lezen of als de actie tientallen pagina's op zich laat wachten. Ik ben persoonlijk geen fan van 'trage boeken', maar dat is dan wel heel subjectief. Als ik merk dat ik niet inwendig vloek omdat de telefoon gaat of om een andere reden waardoor ik het boek tijdelijk dicht moet doen, dan is de kans groot dat ik het niet meer zal opendoen. Ik ga ervan uit dat datzelfde boek dan bij anderen wel erg in de smaak kan vallen.

Misschien al genoemd, maar een van mijn grootste ergernissen is: SLECHTE VERTALING!!!! Daarom lees ik toch liever origineel als het kan. Vooral met humoristische stukjes is het soms tenenkrommend slecht, die vertalingen!

Ik leg een boek weg als ik ergernis voel. Er liggen hier verschillende boeken die ik om die reden maar voor de helft (en soms nog minder) gelezen heb. Wat mij ergert aan boeken (en films) die ik spannend, leuk of mooi vind, is een "open eind". Misschien vinden sommige mensen het prachtig om zo'n eind zelf in te vullen, maar voor mij is dat een domper.

Me ergeren doe ik zelden bij het lezen van een boek. Of de schrijver moet het wel ontzettend bond maken met een enorme opeenstapeling van taalfouten en/of clichés. Teleurstellingen. Dat heb ik wel vaak. Zo in de trant van "Jammer, ik had meer van je verwacht". De meeste teleurstellingen hebben jullie al wel genoemd. Taalfouten, losse draadjes, clichés en dergelijke. Mijn toevoegingen zijn de volgende: 1. Opvolgschrijvers die het werk/de nalatenschap van de originele schrijver totaal verminken. Eric van Lustbader is zo'n voorbeeld. Deze beste meneer kreeg de kans om met Ludlum samen te werken in diens laatste jaren. Sindsdien is het werk van Ludlum naar mijn mening zienderogen achteruit gegaan. De werken die zij destijds maakten verschilden al duidelijk van schrijfstijl. Je kan zo aanwijzen welke hoofdstukken van Ludlum zijn en welke van Van Lustbader. Na Ludlums overlijden mocht Van Lustbader Ludlums stapels van nog niet uitgegeven manuscripten bewerken en onder zijn eigen naam (en soms die van Ludlum erbij) publiceren. Met als resultaat dat de nadruk is gelegd op het zoveel mogelijk uitmelken van de Bourne-hype. De inhoud, research en de goede schrijfstijl zijn ver te zoeken. Afgelopen week heb ik nog De Bourne Sanctie gelezen. Om te janken, zo slecht. Halverwege het boek ben ik maar gestopt met het tellen van het aantal losse draadjes en het aantal fouten. Bijvoorbeeld de hp valt flauw, maar kan nog wel denken. Of de hand van de hp is zojuist compleet verbrijzeld met een hamer, maar hij is nog wel in staat om met diezelfde hand een pistool af te vuren. :confused: Kortom: de research is ver te zoeken, de hp beschikt over ongeloofwaardige (goddelijke?) krachten tijdens de actiescènes en de dialogen zitten vol met clichés. Nog niet eerder heb ik een opvolgschrijver werk van de originele schrijver zo zien verminken en voor het eerst vraag ik me af of ik een volgend bewerkt verhaal van Ludlum nog wel moet aanschaffen. Dus daarom staat Van Lustbader bij mij op één in mijn teleurstellijstje. 2. Karakters die in een boekenserie geestelijk en/of fysiek niet ouder worden, terwijl de verhaallijn(-en) wel jaren beslaan. Een voorbeeld hier van is nicht Lucy Farinelli uit de Scarpetta-reeks van Patricia Cornwell. In deel één van de serie wordt Lucy geïntroduceerd als een tienjarig, hoogbegaafd meisje met grote interesse in computers en techniek en met lichte borderline trekjes. In deel achttien is Lucy nu een dertiger, maar geestelijk is ze hetzelfde gebleven, ondanks dat ze een aantal traumatische ervaringen achter de rug heeft, die elk normaal mens danig zou hebben veranderd. 3. Schrijvers van boekenseries die halverwege de serie veranderen van schrijfstijl om een paar boeken later weer terug te keren naar hun eerste schrijftechniek of juist over te stappen naar weer een nieuwe schrijfstijl. Opnieuw Cornwell in haar Scarpetta-reeks. Deel 1 tot en met 10 schrijft ze in de verleden tijd en alles vanuit het gezichtspunt van Kay, de hoofdpersoon. Deel 11 schrijft ze in de tegenwoordige tijd en alles vanuit het gezichtspunt van Kay. Deel 12 tot en met 15 schrijft ze in de tegenwoordige tijd en vanuit de gezichtspunten van meerdere karakters, en deel 16 tot en met 18 schrijft ze weer in de verleden tijd en vanuit het gezichtspunt van Kay. Waren het los van elkaar staande boeken geweest, dan had ik er minder problemen mee gehad, maar dit vind ik iets te veel van het goede. 4. Schrijvers met zo'n grote arrogantie dat het haast lijkt op een godcomplex (of wellicht ook zo is). Zo wel in hun boeken als in hun doen. Enige arrogantie vind ik nog tot daar aan toe, maar wanneer een schrijver zijn lezer ziet als een dom schaapje dat geleid moet worden, en daarbij zichzelf op een verhoging plaatst, dan haak ik af. Het werk van Harry Mulisch kan ik veelal wel waarderen, maar soms vond ik dat ik teveel met semi-intellectuele uitspraken om de oren werd gesmeten, iets wat niet een doorsnee lezer niet kon begrijpen, zo vond hij. Ook kreeg ik soms kromme tenen als ik hem bepaalde uitspraken hoorde doen tijdens interviews. Dit heb ik ook bij Arnon Grunberg en in een wat mindere mate bij Kluun. Overigens zegt dit meer over mij, dan over de genoemde auteurs. Ik ben nu eenmaal allergisch voor mensen die zichzelf beter vinden dan anderen en zich maar wat graag op een verhoging zien staan. Om wat tegenwicht te geven aan deze vier punten, hier mijn verrukkingslijstje: 1. Schrijvers die een originele fantasywereld kunnen creëren die zo wel mooi is als veel diepgang en symboliek heeft. Tolkien blijft daarin voor mij de grootste schrijver. 2. Een cruciaal detail voor het verhaal zo weten te verbloemen dat het de lezer pas opvalt als hij bij het eind is. Een voorbeeld hiervan is Patricia Cornwell. Yup, ondanks dat ze zo wispelturig is in haar schrijfvorm, vind ik het briljant hoe ze één klein voorwerp in het begin van haar boek zo danig kan verwerken, dat het de lezer niet opvalt dat juist dit voorwerp aan het eind van het boek de zaak oplost. Het voorwerp wordt maar één keer genoemd en komt pas aan het eind van het boek weer terug. Een voorbeeld is het rode draadje in het boek Post Mortem (Nederlandse vertaling: Fataal Weekend). Agatha Christie kon dit ook erg goed. Deze manier van schrijven doet me sterk denken aan één van mijn lievelingsfilms: The Usual Suspects. Ook hier is er maar één aanwijzing in de hele film waaruit de kijker eerder kan opmaken wie Keyzer Soze is. Mist de kijker die ene aanwijzing, dan moet hij wachten totdat de twist zich voltrekt. Schrijvers die zo kunnen schrijven, daar maak ik een diepe buiging voor. 3. Schrijvers die een complex onderwerp zo eenvoudig kunnen weergeven, dat een lezer erin meegezogen wordt en voor het eerst het onderwerp daadwerkelijk begint te begrijpen. Voor mij was zo'n boek Hersenschimmen van Bernleff. 4. Diepgang en goede symboliek. Een zin of een alinea hoeft voor mij niet zo zeer poëtisch te zijn, maar wanneer er in weinig woorden een heel verhaal wordt geschetst en ik tussen de regels/spaties een oneindige nieuwe wereld ontdek of een parallel met een andere wereld, dan kan ik echt in vervoering raken. Tolkien was daar een kei in, maar ik heb even niet een boek van hem bij de hand. Daarom een voorbeeld van een scène uit het boek Verbond van Nacht en Nevel van de schrijver David Morrell. De HP vindt foto's over de holocaust en Morrell omschrijft de daarop getoonde overleden slachtoffers als: "Holle wangen, weggezonken ogen, sommige nog open, beschuldigend, zelfs tot in de dood. Gezichten vertrokken tot eeuwige grimassen van angst en pijn." Bij het lezen van dit soort zinnen word ik stil van bewondering en kan ik alleen maar hopen dat ik ook ooit zulk schitterend werk kan maken.

Prachtig geschreven AndereWoorden, met veel punten uit je lijst ben ik het eens. Wat ik zelf een teleurstelling vind, zijn schrijvers die literair 'proberen' te schrijven, maar daardoor juist gemaakt overkomen. Ik vind het lastig om uit te leggen wat ik hiermee bedoel, maar o.a. wanneer er teveel bijvoeglijke naamwoorden worden gebruikt. Dit is ook als er veel 'dure' woorden gebruikt worden die dan niet kloppen in de context van de zin.

Vind je dat als de ontknoping er is het boek dan nog verder moet gaan?

Dat is net het mooie aan boeken... ze hebben géén einde, ze blijven leven in je hoofd!