DeEllis, dank je voor je reactie. Ik bedoel uitsluitend de chemistry tussen twee personen.

Dank jullie hartelijk voor je reacties. Nu besef ik dat mijn verhalen helemaal niet romantisch zijn, integendeel. - de zogenaamde 'romantische scènes' worden wel verstoord al is het door de karakters zelf - in één verhaal wordt fysieke toenadering tweemaal voorafgegaan door bloed dat vloeit... Wat Micham en Wardibald opmerken, pas ik ook niet toe. Ik beschrijf de zaken niet mooier dan ze zijn, integendeel. Het is net dat soort 'romantiek' dat ik saai vind. Dank je, Four Seasons voor de link. Romantiek als tijdsstroming op gebied van schilderkunst en literatuur kende ik al een beetje. Dat is het zeker niet. Wat ik schrijf sluit het meest aan met wat Daantje aangeeft: ultra-erotische spanningsboog. De spanning is er altijd...de twee HP's hebben het helemaal niet door dat ze tot elkaar aangetrokken zijn... ze zijn altijd fysiek aantrekkelijk maar niet altijd lichamelijk ongeschonden (littekens, geamputeerde arm, zonder spraakvermogen). Wat het erotische betreft : ik zie nu ook in dat ik eigenlijk gezonde lust beschrijf met dit verschil dat de HP's die met elkaar willen botvieren en niet met iemand anders, alhoewel...mijn mannen slipperen wel eens. Dus ga ik het woord 'romantiek' nooit meer in mijn mond nemen voor mijn schrijfsels. Het woord liefdesverhaal vind ik ook niet erg realistisch als je schrijft over mensen uit de 18de en 19de eeuw die proberen te overleven en in hachelijke situaties terecht komen. Ik weet momenteel niet hoe ik het dan moet noemen.

Kan je zeker niet. Nu ik het in een nieuw daglicht zie, denk ik eerder aan een psychologische, historische roman. Eigenlijk heeft het geen enkel belang, behalve dat ik nu weet dat ik geen romantiek schrijf. Zoveel is me duidelijk. Het werd tijd dat ik daar ook eens bij stil stond.

Ik denk dat iedereen zijn of haar eigen receptje heeft van romantiek. Wat ik helemaal niet romantisch vind in een boek of in een film wanneer twee mensen elkaar onmiddellijk symphatiek vinden, afspraakjes maken en dan elkaar de eeuwige liefde beloven. Daar ontbreekt spanning. Dat vind ik saai. Die spanning tussen twee personen die ik romantisch vind is wanneer de twee protagonisten elkaar niet kunnen luchten en/of op het eerste zicht helemaal niet bij elkaar passen of tegengestelde belangen hebben enzovoort. Dus eigenlijk een aantrekkingskracht willens nillens, eentje die niet geprogrammeerd is. Wat het nog spannender maakt is wanneer de HP's het niet door hebben dat ze een boontje voor elkaar hebben. En dat bijvoorbeeld derden het 'koppel' moet duidelijk maken dat ze verliefd op elkaar zijn, zoiets... Aan de reacties zie ik dus twee stromingen : 1° de spanningsboog, de passie, de tegenstellingen tussen de twee personages, niet zonder slag en stoot 2° zich heel goed voelen, de verbloemde realiteit, en als ik dat mag aanvullen met kaarslicht en maanlicht en misschien wel met 'liefde op het eerste gezicht' Wat de twee stromingen gemeenschappelijk kunnen hebben is misschien wel : de realiteit verbloemen alhoewel ik het minder snel zie gebeuren in 1° dan in 2°. Dit is geen conclusie hoor... misschien is er nog veel meer.

MichaM, Torchwood ken ik niet, maar ik begrijp dat jij de dood van één van de HP als romantisch ervaart. Ik begrijp wel wat je bedoelt. Maar komt het hier niet op neer dat het eerder emotie's opwekt die niets te maken hebben met erotische spanning geplaatst onder 'romantiek'. Ik besef nu ook wel dat 'romantiek' heel breed is en dat het van belang is dat de kijker of de lezer op één of andere manier een HP of verschillende HP's volgt in hun wel en wee. De kunst is om die 'gehechtheid' te realiseren als filmaker of als schrijver. Daar breek ik ook vaak mijn hoofd over. Thérèse, de films die je aanstipt ga ik zeker uit de videotheek halen zodra ik de drie Alien delen gezien heb (staat op het programma en deel 1 heb ik al gezien). Ik heb een goede videotheek in de buurt die veel aandacht schenkt aan de niet commerciële film. Hij gaat die zeker hebben, en zeker als ze een prijs op één of ander filmfestival in de wacht hebben gesleept. Ik versta voor mij persoonlijk onder romantiek nog steeds een erotische spanning tussen twee personen. Wanneer een liefdesaffaire uitmondt in vernedering en te sociaal-maatschappelijk wordt, vind ik het niet meer romantisch...de rauwe realiteit moet een beetje op afstand blijven. Op die manier zou je het kindje in het felrode jasje in de film Schindler's list in de zwart-witte fragmenten romantisch kunnen noemen... die film is op zich wel voor een deel romantisch, vind ik persoonlijk. Waarom? Omdat je als toeschouwer voldoening opdoet dat bepaalde mensen het overleefd hebben (niet het kind in het rode jasje). Op het moment zelf wisten deze mensen niet dat ze het zouden overleven, dus de feiten op zich zijn helemaal niet romantisch. Maar de kijker heeft dat wel en bekijkt die film meer dan één keer, misschien wel omwille van het feit dat sommige mensen in de meest onterende en levensbedreigende situatie het overleefd hebben. Hoort bij romantiek niet een happy end? Is romantiek niet de drang van de mens om te komen tot harmonie en evenwicht wat een gevoel van veiligheid biedt? Ik ga hier misschien te ver in.

Ja, Shakespeare in love, romantiek vooral omdat ze zich als een jongen moet vermommen en al de rest natuurlijk. MichaM :Ook wat je nu meer toelicht, kan ik heel goed volgen. Wat ik me afvraag bij een relatie tussen twee mensen die zich ontwikkelt en de kijker of lezer meevoert, wat nu juist het prikkelingselement is dat de lezer of kijker aanspreekt. Misschien tijd om te kijken naar de lezer en de kijker zelf. Als vrouw heb ik onbewust mijn schrijven afgestemd op een vrouwelijk heteropubliek. Ook al omdat ik nog steeds graag naar tearjerkers kijk met een zakdoek dichtbij. Cliché, ik weet het. We kunnen er toch niet omheen dat het grote deel van mannelijke lezers en filmkijkers een voorkeur hebben voor actie, terwijl een niet onbelangrijk deel van vrouwen open staan voor de romantische films. Stilaan, met het ouder worden heb ik dat voor mezelf in vraag gesteld. Waarom dan niet actie, avontuur, thriller en romantiek in één verhaal samen brengen? Zo bereik je als alles ooit goed uitpakt, een zeer breed publiek. Van het ene kwam het andere, en daar ik in mijn verhaal vele personages had, heb ik een romantische relatieontwikkeling ingeweven tussen eerst een man die verliefd was op een heteroman, en in een verdere ontwikkeling die zelfde homosexuele man die een gelijkgestemde man vindt. En dat in de 18de eeuw. Wat een uitdaging! Daar het mijn eerste poging was, heb ik me beperkt tot korte fragmenten : een dans: het voetenspel van twee paar laarzen en het laatste fragment de dood van één van beiden en de reactie van de andere tijdens de begrafenis : hij stort zich mee in het graf en ze moeten hem er uit trekken. Verder durf ik nog niet gaan. Misschien komt er wel meer omdat ik dat boek aan het herbewerken ben. Ik zie lust als de drijvende motor. Lust op zich is niet romantisch. Het kan romantisch beschreven worden. Die romantische benadering kan ik me evenwel niet veroorloven in een verhaal gesitueerd in de 18de eeuw waar de personages gewone mensen zijn en de sfeer vrij realistisch en rauw is. Maar het is net de aanloop tot de fysieke daad die naar mijn gevoel wel als romantisch kan bestempeld worden. Neem nu nog dat het mannelijk HP (hetero of homoseksueel, maakt niet uit) enkel zijn lichamelijke behoeften wil voldoen... de held is geen verkrachter en moet dus de vrouw of de andere 'inpakken'. Stel dat deze vrouw (of de andere) niet over een nacht ijs gaat en geen kat is om zonder handschoenen aan te pakken, dan heb je de koorden aan het dansen... dat bedoel ik met erotische spanning. Dat bedoel ik met romantiek of eerder een specifiek aspect van romantiek. Of stel dat beide partijen zich tot elkaar aangetrokken worden om fysiek met elkaar scheep te gaan maar dat er obstakels zijn... Een vergelijking : Emily Brönte : Wutherings Heights : persoonlijk vind ik dat geen zeer romantisch verhaal omdat het overschaduwd wordt door het onaantrekkelijke karakter van Heathcliff Charlotte Brönte : Jane Eyre : zeer romantisch : er is lichamelijk contact dat aan spanning wint gezien de tijdsituering en de zeden van die tijd : de val van zijn paard, de nacht van de brand in de slaapkamer van Mr Rochester, vooral de dialogen echter dragen de spanning: niks 'I love you' maar twee HP's die voor elkaar niet onder doen. Anne Brönte : The Tenant of Wildfell Hall: vind ik het meest romantische van de drie misschien wel omdat het verhaal het meest aktuele van de drie verhalen is: vrouwenmishandeling, de verkoop van schilderijen, de landelijke setting met haar sociale druk... In de twee laatste merk ik toch een erotische spanning op ook al treft de lezer de HP's niet samen in bed aan. Dit is romantisch voor vrouwen. Voor mannen al een heel stuk minder denk ik. En nu vraag ik me af of mannen wel dat romantisch gevoel hebben. Misschien vinden mannen een HP die in een battle in Vietnam bv terugloopt om een achtergebleven kameraad te redden, wel romantisch. Hier gaat het dan over vriendschap en loyauteit. Ik ben er nog niet uit.

MichaM : lust is oppervlakkig. Ben ik het mee eens. Wanneer echter een HP (maakt niet uit welk geslacht of geaardheid) het 'object' van zijn/haar lust selecteert, dan wordt het misschien minder oppervlakkig. Daar gaat het net om. Waarom voelt een Hp zich aangetrokken willens nillens tot een andere HP? Lust is de motor, en om verder in te gaan op lust... wat met 'feromoon'? Dat is iets dat zich niets aantrekt van socio-maatschappelijke verschillen tussen mensen, sociale status, verschil in religie of culturen... als je dat als schrijver/schrijfster in je achterhoofd houdt, vind ik persoonlijk dat dit een mooi vertrekpunt is. In deze enkele lijnen ben ik niet eens bewust uitgegaan van het 'feromoon' aspect, ik ontdek het nu met 'lust' : “Ik ga vallen.” murmelden haar droge lippen. Grijze en rode vlekken bestookten haar netvlies. Hij greep haar vast en tilde haar op. Ze liet doornat van het zweet verstek gaan. Bewusteloos lag ze in de greep van zijn armen. Hij keek neer op de lelieblanke hals die het hoofd waaierig van het lange, rode haar tolde, boog het hoofd en proefde haar hals om de reuk van haar lichaam te bewaren, om die warmte te verkennen en er zich van te vergewissen dat de onrust die hem parten speelde wel degelijk met haar verband hield. Aanzet 1 : lichamelijke aantrekkelijkheid wordt geregistreerd (dit vind ik zelf vrij realistisch als je de piste 'feromoon' volgt. Maar dan : ofwel rozegeur en maneschijn zeer oppervlakkig ofwel obstakels van allerlei aard die zich uiten in dialogen en gedragingen. In deze bepaal je als schrijver zelf het intellectueel niveau al dan niet in functie van het lezerspubliek dat je beoogt. Ik heb het intellectueel niveau afgestemd op mijn nood als lezer, niet zozeer vanuit het oogpunt als schrijver. Daarbij is de karakterontwikkeling van de HP minstens even belangrijk als de obstakels die overwonnen worden. In feite zeggen we min of meer het zelfde. Hier kom ik dan persoonlijk tot de conclusie dat het intellektueel gehalte van een 'romantische' benadering tussen twee personen een groot verschil kan maken. Erotische spanning en porno : als je daarmee bedoelt de spanning die zich oplost in ejaculatie of al dan niet gefaked orgasme, oké... alhoewel... ik vind dat er net een groot gebrek is aan erotische spanning in pornofilms, naast het ludieke en het creatieve qua plot. Het ene moment zijn ze nog aangekleed, het volgende ogenblik is er volle actie... misschien is er de laatste jaren wat beters op de markt te vinden... heterovrouwvriendelijk heb ik ze nooit gevonden. Het intellektuele is in deze lectuur- en film- 'kunst' ook vrij ver te zoeken. Het is een tijdje geleden. Misschien is het ondertussen alweer geëvolueerd. Misschien zoeken naar een juiste benaming waar porno niet onder valt... Wat denken jullie van 'intellektuele romantiek' of van 'psychologische romantiek' waarbij niet zozeer de tranen en de emoties van belang zijn maar de karakterontwikkeling en het omgaan van de HP's met de context van de plot? Mar, ik heb je stukje gelezen en meen te begrijpen dat je wilt zeggen dat romantiek niet per se 'erotische spanning' betekent. Er zit een heel verhaal achter het stukje dat je hier hebt geplaatst. Is het dat wat je wilt aangeven? Ik vind het niet erg romantisch maar dat is zeer persoonlijk. Wat er aan vooraf ging is dat misschien net wel.

Ja, de tranen van opa verwacht je niet en dat doet het helemaal (tegenstelling met het streng kijken). Dan besef je ineens dat er een heel verhaal achter zit en je fantasie slaat op hol. Als lezer ben ik op slag nieuwsgierig naar het verhaal van opa en oma. Dat had ik ook al aangegeven. Een constante in het 'romantisch' ervaren is zeker de emotie. Daar twijfel ik toch niet meer aan. Ik moet ook denken aan de boeken van Catherine Cookson die toendertijd als broodjes verkochten: sociale romantiek? Omdat het vaak niet ging over liefde tussen man en vrouw. Lust, geilheid en erotiek vond je niet in haar boeken. Rosemary Rogers daarentegen hanteerde dat wel volgens een zeer strakke formule, bij nader toezien ook vrij sexistisch waarbij het vrouwelijk HP vaak hardhandig wordt aangepakt, zeker volgens de normen van vandaag. En wat over de evenredigheid intellectueel niveau versus romantiek (ruim genomen)? Staat een bepaald intellectueel niveau in een boek haaks op romantiek? M.a. woorden sluit het ene het andere uit?