Dat herken ik wel. Iedereen kent Idols. Je ziet vaak mensen die totaal niet kunnen zingen (wat voor elke leek wel meteen duidelijk is) maar die toch passioneel in hun eigen talent geloven, waarbij ze worden gesteund door familie die en masse meegaat naar de talentenjacht en een scheldkanonnade loslaat op de jury als de zanger(es) niet doormag naar de volgende ronde. Mijn angstbeeld is dat ik een schrijver ben die passioneel in zijn eigen talent blijft geloven, dat ik me dood ploeter voor noppes. Wat goed werkt tegen deze onzekerheid is: openstaan voor kritiek en er iets mee doen; een cursus volgen of boeken lezen over de ambacht; en je werk laten beoordelen door collega-schrijvers op dit forum.

Ja, ik weet soms niet of het hele verhaal goed is opgebouwd en interessant geschreven is. Daarnaast, omdat ik nog maar 22 ben met een mbo opleiding weet ik niet of het wel zo goed met mijn vocubalaire gesteld is. Ik weet dat ik met de opzet van mijn verhaal wel een drukker vindt, maar de manier hoe het geschreven is, daar ben ik nog redelijk onzeker over. Maar Nederlands vind ik interessant en leer door ervaring van lezen en nieuwe woorden in de praktijk ook veel nieuwe woorden. Dus nog een hoop te leren, maar het leuk van schrijven is, is dat je door het schrijven zelf ook weer leert.

Ik ben onzeker en overtuigd van het feit dat het niet goed genoeg is. Voor mijn gevoel maak ik nu pas een groeispurt door, denk ik dat ik tijd tekort kom maar wil ik zo graag iets maken waar ik trots op kan zijn. Op de basisschool werd ik opgehemeld, daarna niet meer. Dus liet ik het ook bijna nooit meer aan iemand lezen. Alleen aan mensen waarvan ik wist dat ze het zelf niet konden, die mij al prezen om het feit dat ik honderd a-viertjes had volgekalkt, liet ik af en toe iets zien. Ik heb geen opleiding in schrijven gedaan. Vroeger zat ik in een schrijfgroep, dat was heel leuk maar we gingen niet erg kritisch met elkaar om. Meer als vrienden, voor de gezelligheid. Ik heb ook nauwelijks iets opgestuurd naar een uigever, twe of drie keer misschien. Twintig jaar geleden. Als ik dat nu terug zie, zie ik hoe slordig ik was. Het had misschien potentie, toch was het niet af. Ik weet dat ik nu wel weer stappen moet gaan zetten als ik verder wil. Dat ik kansloos ben als ik een boek instuur en erbij zet dat het eigenlijk niks is maar.....ik zal mezelf met meer overtuiging in de markt moeten zetten dan eigenlijk bij me past. Yes we can, om een cliché te gebruiken (of is het nog een slogan?) :ninja:

Ik herken het helemaal. Ben ook nog erg zoekende in al het schrijven. Ik heb ook nooit een schrijvers opleiding gedaan. Twee jaar terug een cursus met vijf opdrachten die nagekeken werden. Het nakijken heeft mij veel geholpen. De andere opdrachten heb ik niet gedaan omdat ik er toch geen commentaar op kreeg. Ik zou graag weer een cursus willen doen, echter ontbreekt de tijd. Ik heb me daarom opgegeven voor de Online Schrijfersgroep op dit forum. Dan kan ik zelf zien wat ik instuur en als ik de tijd heb. Het gevaar zit er in dat het allemaal vriendschappelijk wordt zoals Ludieke al zegt. Ook las ik gisteren op dit forum dat een schrijfersgroep al gauw een sub forum in het forum wordt. zie ook http://www.schrijvenonline.org/forum/12743 Toch hoop ik dat het van de grond komt. Want ik zou graag stukjes text willen laten lezen of onderzoeken En ook OPBOUWENDE kritische commentaar willen geven aan anderen om te leren. Of bekende boeken te bespreken. Zoals bijvoorbeeld op http://www.schrijvenonline.org/forum/100984

De onzekerheid blijft. Telkens wanneer je iets schrijft, of het nu je eerste zinnen zijn of je tweede boek (en vast ook verder weg nog), vraag je jezelf af of het wel goed genoeg is. En ik geloof ook niet dat je dit zelf echt kunt beoordelen. Je ziet het of te rooskleurig in of je praat jezelf juist naar beneden, afhankelijk van hoe je verhouding met jezelf is. Voor mij is de enige manier om erachter te komen of iets goed is het door anderen laten lezen.

Zelfs de beste en meest beroemde schrijvers blijven onzeker over hun kunnen. Dat is heel normaal en gezond. Die onzekerheid heeft een mens nodig om vooruit te komen, om bij te leren. Want: iemand die denkt dat hij/zij alles al kan en weet, staat niet open voor commentaren en leert er dus niets van. Dus, Dwilschrijven, wees blij met je onzekerheid! :D

Ik herken het ook, maar geloof toch zover in mijn verhaal dat ik het niet opgeef en gewoon doorga :nod: Moet ik wel zeggen dat iemand ander die schrijft, me ooit een supergroot compliment heeft gegeven. Dat is wel een sterke stimulans. @Jascha, waarom zou je leeftijd uitmaken voor schrijven? Toms van hier - al is die al een tijdje niet online geweest - is 13 en heeft al 2 boeken uitgegeven ;)

Ik denk gewoon dat je jezelf af en toe een zetje moet geven ;) Gewoon denken van; Als iets niet lukt, als ze het niet willen uitgeven dan heb je het tenminste geprobeerd. Er zijn ook genoeg mensen met talent en die doen er verder helemaal niets mee. Zonde, alleen omdat ze ook die onzekerheid hebben. Zelfs als je je eigen werk 'bagger' vind, kun je nog wel eens aangenaam verast worden door kritiek. Net voor de zomervakantie moest ik een schrijfdossier maken, een verzameling met allerlei verhalen en gedichten zeg maar. (Je krijgt wel de opdracht wat je moet schrijven, bijvoorbeeld een naamgedicht etc.) De meeste opdrachten had ik al af, maar was ze vergeten om ze naar mijn eigen e-mail te sturen, dus toen ik alles wou uitprinten kwam ik erachter dat alles nog op school op de computer stond :O Ik heb in 2 uur zo'n beetje alles moeten herschrijven. Ik dacht, het word toch wel een onvoldoende maar dan heb ik het in iedergeval optijd ingeleverd. Te laat inleveren was namelijk gelijk al een 1 en ik heb dan toch liever een 5 ofzo. (Haha, heb ik eigenlijk wel vaker ;)) Vreemd genoeg had ik daar wel een 9.5 voor ;)(Door mijn spellingsfouten, had geen tijd meer om alles te controleren)

Zelfs de beste en meest beroemde schrijvers blijven onzeker over hun kunnen. Dat is heel normaal en gezond. Die onzekerheid heeft een mens nodig om vooruit te komen, om bij te leren. Want: iemand die denkt dat hij/zij alles al kan en weet, staat niet open voor commentaren en leert er dus niets van. Dus, Dwilschrijven, wees blij met je onzekerheid! :D

Ja, dat dus. Als je altijd tevreden bent over je eigen kunnen, wil je jezelf nooit verbeteren. Het is immers al goed.

Zelfs de beste en meest beroemde schrijvers blijven onzeker over hun kunnen. Dat is heel normaal en gezond. Die onzekerheid heeft een mens nodig om vooruit te komen, om bij te leren. Want: iemand die denkt dat hij/zij alles al kan en weet, staat niet open voor commentaren en leert er dus niets van. Dus, Dwilschrijven, wees blij met je onzekerheid! :D

Ja, dat dus. Als je altijd tevreden bent over je eigen kunnen, wil je jezelf nooit verbeteren. Het is immers al goed.

Helemaal mee eens! En dat geldt niet alleen voor het schrijven. Als je wilt dat je beter gaat presteren is de kans groter op succes wanneer je vraagt om advies (waar je ook wat mee kan en doet) en dat doe je eerder als je onzeker bent.

Onzeker, nee eigenlijk niet. Ik weet wat ik kan en wat ik niet kan. Sommige dingen kan ik denk ik nog leren, andere niet, die heb ik gewoon niet in me. Wat ik nog denk te kunnen leren daar doe ik mijn best voor, maar dat doe ik uit plezier. Niet omdat ik een doel heb. Ik probeer wel of het lukt iets uit te geven, maar ik blijf hoe dan ook toch schrijven, gewoon voor mezelf. Dat voelt voor mij niet als dat het voor noppes is. Het is gewoon een bezigheid(stherapie), zoals alles in mijn leven :D

Soms ben ik heel zeker van mijn werk, maar soms denk ik ineens dat het drie keer niks is. Ik had een manuscript waar ik heel blij mee was, door verschillende mensen laten lezen. Bleken er twee mensen niet doorheen te kunnen komen. Het werd afgewezen door een uitgever, commentaar: te gedetailleerde stijl, mist voortgang en stuwende kracht. Die mensen hadden dus wel gelijk. Drie andere mensen zeiden dat ze het in een adem hadden uitgelezen. Zij vonden de diepgang juist fijn. Ik heb het helemaal herschreven, het ligt nog steeds (al te lang dus) bij vijf verschillende uitgevers. Op deze site kun je wel je valkuilen leren kennen, en aanpakken! :unibrow:

@Jascha, waarom zou je leeftijd uitmaken voor schrijven? Toms van hier - al is die al een tijdje niet online geweest - is 13 en heeft al 2 boeken uitgegeven ;)

Het is ook niet zozeer leeftijd. Het zit 'em bij mij meer dat ik geen hoge opleiding heb genoten (VMBO) en altijd praktisch ingesteld was qua opleidingen. Dat betekent dat je veel woorden zelf moet vertalen en je eigen maken. Maar 13 en twee boeken is zeker knap, trouwens!

Volgens mij heb je geen hoge opleiding nodig om te schrijven hoor jascha. Toen ik schoolverlater was schreef ik ook al 8)

Hoge opleiding of niet maakt niet uit, Bamse heeft gelijk met dat je geen hoge opleiding nodig hebt voor schrijven. Ik heb VMBO gedaan, en van mij is er ook al wat gepubliceerd, ze vroegen niet naar opleiding maar naar schrijfkwaliteit :)

Ik bedenk me altijd maar: zelfs schrijvers als J.K Rowling zijn regelmatig afgewezen voordat hun boeken uitgegeven worden. Hoort erbij als je schrijver bent. Het enige wat je kan doen is blijven werken aan wat je schrijft en doorzetten.

Helemaal gelijk, Rowena1988! Ooit komt het! :nod: Je ontwikkelt je eigen stijl. Je inzicht verandert naarmate je ouder wordt. Het lezen van thrillers helpt om een plot op te leren bouwen en een spanningsboog op te zetten. En een portie eigenwijsheid en koppigheid natuurlijk, is nooit weg! :unibrow: Ik heb eens een verhaal opgestuurd naar een manuscriptbeoordelingsbureau (in mijn geval Script+ waar ik ook een cursus en een workshop volgde.) En toen zag ik mijn eigen fouten weer. (Want die zie je na een tijdje niet meer.) ;) Het heeft geholpen. 8)

Ik ben onzeker en overtuigd van het feit dat het niet goed genoeg is. Voor mijn gevoel maak ik nu pas een groeispurt door, denk ik dat ik tijd tekort kom maar wil ik zo graag iets maken waar ik trots op kan zijn.

In elk geval mag je trots zijn op je blog! Ik heb de berichten met plezier gelezen!

Dankjewel, ik probeer er weer wat meer tijd aan te besteden. In de eerste instantie wilde ik hier ook een blog openen maar waarom zou ik als ik er al een heb? Dus blaas ik nieuw leven in de spelende Ludieke. Hopelijk ook weer met plaatjes erbij, in het verleden maakte ik tekeningen. Was wel leuk.

Ik ben ook hartstikke onzeker over mijn eigen verhalen. Meestal geef ik halverwege op omdat ik bang ben dat het niets is.
Weet iemand hier raad op :?

alvast bedankt =)

Doorschrijven. Klinkt wellicht als een open deur, maar het is toch echt de enige manier om er te komen. Als je zo onzeker blijft, dat je je verhalen nooit afmaakt, tja, dan komt er ook nooit een boek. Heel simpel gezegd (maar daarna nog niet makkelijk gedaan). Probeer eens te bedenken waarom je zo onzeker bent. Is het omdat het verhaal nooit goed genoeg is, of omdat je bang bent dat er taal- en schrijffouten in staan, of om een andere reden? Aan de eerste twee punten kan je werken door een cursus te volgen. Je kunt ook een stuk tekst dat jij goed vind, hier op het forum bij proeflezen plaatsen en gerichte vragen stellen aan andere (lees wel even de regels).

Ik ben nu op het punt gekomen dat ik ook steeds onzekerder wordt over het geschreven werk.
Heb een paar weken geleden alles wat ik tot dan toe had al omgegooid. Ander perspectief enzo.
Als ik stukjes herschrijf denk ik van: Nu is het echt goed, en dan lees ik het dagen later terug, en dan valt het toch weer tegen...
Ben dan ook meer aan het herschrijven dan verder gaan met mijn verhaal...
Ga het toch afmaken, al moet ik nog heel wat...
Vanavond weer even een nieuw stukje schrijven!