het vak leren

Een heel goede vraag. Naar mijn overtuiging zit het leren van het vak hem minder in het doorspitten van boeken, het volgen van cursussen of zelfs een hele opleiding ... maar meer in de training van het denken, het scherpen van de geest. Denken gaat vooraf aan het schrijven. Met een ontwikkelde geest komen de zinsnedes, de woordkeuzes, de thema's, de stijl mee. Daarom herken je een auteur aan zijn stijl: hij geeft je een kijkje in zijn geest.

Ik ben nog altijd aan het leren en ik hoop nooit uitgeleerd te zijn. Natuurlijk heb ik wat schrijfcursussen/schrijfweekends/workshops gevolgd, die heb ik toch wel nodig gehad om de goede lijn te blijven volgen. Dit vooral omdat ik meestentijds mijn gevoel volg. Het heeft me nog nooit bedrogen, maar pas sinds ik het een naam kon geven, heb ik er op leren vertrouwen en weet ik aan welk gevoel ik de meeste aandacht moet besteden en welke ik het best kan negeren. Vaag hè? ;) Het meest leer ik nog steeds van het beoordelen en redigeren van teksten van anderen. Ook veel lezen, schrijffora en schrijfgroepen zijn heel nuttig gebleken. Ik zou het niet willen/kunnen missen. Het nadeel daar weer van is dat er zoveel tijd in gaat zitten - de fora vooral...

Veel oefenen en af en toe feedback krijgen. Meeste heb ik gehad aan dit forum, omdat het me liet zien dat publiceren best mogelijk was.

@Micham: Soms heb je zo'n duwtje gewoon nodig :). Ik houd blogs (vakantie, Hyves, SO) bij om me te verbeteren. Ik ben soms te vlug vlug en moet dit beter leren beheersen. Het steeds verbeteren van zo'n kort stukje tekst helpt me beter te kijken. Nu en dan moet ik bevestiging hebben dat het geen pure tijdsverspilling is wat ik doe. Jammer maar noodzakelijk. Schrijfboeken lijken me wel interessant maar ik denk dat dit teveel door de bril van een andere heenkijken is. Iemands visie op het schrijven consumeren en onbewust daar wat van oppikken. Dat wil ik nu nog voorkomen, hier aan de wortels van mijn stijl. Dank voor het rotsvaste vertrouwen van mijn zus; geen idee wat zij ziet. Cursussen; ben met 1 bezig, de volgende staat al te trappelen. Meedoen aan zoveel mogelijk schrijfwedstrijden; motiverend en spannend! En als ik me erger mag ik ook graag mijn frustraties schriftelijk botvieren. Dat mag wel een bij elkaar geharkte studie genoemd worden, lijkt me. :p

MJ: waarschijnlijk werkt dat voor jou. Ik kan mijn geest scherpen tot ik een ons weeg, op die manier kom ik niet verder dan een gedicht van 14 regels of een verhaal van hoogstens 2000 woorden. Daarna heb ik echt een methode nodig. Ik lees net Het geheim van de schrijver van Dorrestein. Die doet het volgens mij net als jij. KSG: over jouwe moest ik even nadenken ;) Maar ik kan me daar wel wat bij voorstellen. Jouw weg lijkt op de mijne.

Meeste heb ik gehad aan dit forum, omdat het me liet zien dat publiceren best mogelijk was.

Ik heb hier mijn hoop teruggekregen. Leve SOL :thumbsup: :music: :nod:

Ik geloof dat ik pas ga zoeken naar externe bronnen als ik tegen mijn eigen grenzen ben aangelopen, in plaats van eerst de grenzen verleggen en dan pas beginnen. Luiheid :') En zelfoverschatting, waarschijnlijk.

Wat ik het meest geleerd heb van alle cursussen en workshops die ik heb gevolgd en de boeken die ik heb gelezen, waren de opdrachten waar ik leerde nadenken over wat ik zelf belangrijk vind alls het om gedichten (lezen) gaat, tijdens de workshop "Gedichten en liederen schrijven". Ik merk bij mezelf als ik de regels meer loslaat, er meer ruimte is voor gevoel en dat ik zo meer lezers kan bereiken.

Ik kan mijn geest scherpen tot ik een ons weeg, op die manier kom ik niet verder dan een gedicht van 14 regels of een verhaal van hoogstens 2000 woorden. Daarna heb ik echt een methode nodig.

tantebetje, hoe kan het dat die eerste regels / woorden wel lukken, en daarna niet meer? Wat gebeurt er op die grens?

De grootste inspiratiebron is voor mij toch wel het lezen van andere boeken. dat is mijn grootste passie, altijd al geweest. Eigenlijk is mijn vak lezer. En nu ben ik me aan het bekwamen in het schrijven, gewoon door het te doen. Het is vooral het doen bij mij. Gewoon gaan schrijven. Ik heb jaren geleden een cursus gedaan en dat hielp me toen erg om helder te krijgen hoe je dingen opschrijft, hoe het voor de lezer is. Het hielp me ook om te zien wat mijn kwaliteiten waren in vergelijking met de andere deelnemers. Nu ik dan serieus met het schrijven bezig ben, merk ik dat ik bijna de hele dag schrijf, dus ook in mijn hoofd. Daarin merk ik dat de dingen die ik tot nu toe gedaan heb, me veel geleerd hebben over mensen, over het leven en dat kan ik nu allemaal gebruiken. Feedback van anderen doet het ook goed, houdt scherp. Ik hoop dat er binnenkort ook een uitgever tussen zal zitten. Schrijfboeken heb ik wel, maar tot nu toe niet gebruikt. En SOL werkt erg stimulerend, houdt het schrijversvak levend en ik geniet van het delen van onze liefde voor het schrijven, hoe verschillend ook. Verder ben ik wel door anderen gestimuleerd om iets met schrijven te doen, maar dat ben ik toch pas gaan doen op mijn moment.

Ik heb een heel rijtje schrijfboeken van de eerste tot de laatste letter doorgespit. Dat heeft absoluut mijn schrijftechniek verbeterd.

Ik had om te beginnen heel goede, stimulerende, kritische en eerlijke leraren Nederlands, zowel op de middelbare school als op de Kweekschool. Met die laatste heb ik nog contact, we schrijven nog steeds echte brieven, ik met dezelfde vulpen als toen, zij met dezelfde eerlijke kritiek. Als ik naar haar geluisterd had, was ik al veel eerder met publiceren begonnen, maar ik heb altijd zowel het schrijven, als het tekenen in mijn werk als leerkracht, remedia-lteacher, dansleidster gebruikt en uit kunnen leven. Ik schreef wat ik wilde en voor wie het nodig had. En ach, er waren al zoveel goede boeken, wat zou ik daar aan kunnen toevoegen? Mijn naam op een boek hoefde in niet zo nodig. Mijn pupillen te zien opbloeien was me genoeg. Ik heb altijd veel schrijfboeken gekocht en gelezen. In de laatste tien jaar heb ik me, om te blijven toetsen of er nog wel zinnige zinnen uit mij komen, aangesloten bij drie schrijfgroepen. Bij de een bekijken we elkaars werk erg kritisch en werken we met dagelijkse opdrachten in freewriting. De ander is een grotere groep, ook met publicaties op Internet en beoordelingen. Daar is innmiddels een uitgeverij gestart. En ik ben bij Sol gekomen. Bij de Loi heb ik Creatief schrijven gedaan om de boel weer eens op te frissen en krittisch te laten bekijken. Ook doe ik een workshop bij SOl-academie. Schrijfboeken sla ik, net als tekenboeken nog steeds open en lezen doe ik ook nog veel. Leren heb ik altijd leuk gevonden en zal ik blijven doen.

Ik kan mijn geest scherpen tot ik een ons weeg, op die manier kom ik niet verder dan een gedicht van 14 regels of een verhaal van hoogstens 2000 woorden. Daarna heb ik echt een methode nodig.

tantebetje, hoe kan het dat die eerste regels / woorden wel lukken, en daarna niet meer? Wat gebeurt er op die grens?

Dan ga ik koffie drinken (of thee, dat maakt niet uit ;) ) en dan ben ik er uit. Als ik terugkom, kan ik de toon niet meer vinden. Het werkt een beetje zo - nu wordt het een beetje esoterisch hoor, excuus - nou ja dus, het werkt ongeveer zo, dat ik het hele ding tegelijk naar me toe trek. Terwijl ik aan een tekst werk, zit ik in een soort bel, omringd door dat ding dat ik aan het schrijven ben. Zolang ik in die bel zit, overzie ik alles. Maar als ik er uit stap, ben ik hem kwijt. Als ik een tekst wil schrijven die langer is dan pakweg 2000 woorden, dan moet ik dus een heel grote bel aantrekken. Die is lastiger te overzien, je raakt er makkelijker uit en moeilijker weer in. Het helpt dan om een schema gemaakt te hebben: ik ben nu bij onderdeel x, daarvoor heb ik nodig a, b en c. Dan hoef ik alleen die deelbel aan te trekken en niet de hele bel. Daar heb ik dus een methode voor nodig. Ik weet, heb het bij andere activiteiten ook al ervaren, dat veel mensen werken van de details naar het geheel. Ik denk dat dat de mensen zijn die pas weten waar hun boek over gaat na vier of vijf keer herschrijven. Voor mij werkt dat niet. Ik moet van het geheel naar de details. Daarvoor is het nodig om eerst te weten waar de tekst over gaat, dan een schema te maken en dan naar de details toe te werken.

Razend interessant onderwerp, hoe leer je een vak. Soms ervaar ik het als een gemis dat ik niet geleerd heb om te structureren, om te analyseren. Ik herinner me nog zo scherp hoe mijn stagebegeleider tijdens mijn opleiding Creatieve therapie beelden vormen een houten kistje maakte. Voor hij begon pakte hij een voorbeeld en bekeek dat zorgvuldig en langdurig. Ik begon altijd alles vanuit het niets te maken en ik zou wel zien waar het schip strandde. Zo kon het dus ook. Ik heb nog steeds grote moeite met een goede voorbereiding. Deze zomer wil ik een toneelstuk schrijven. Dat heb ik sinds mijn kindertijd niet meer gedaan. Ik moet me nu richten op planmatig werken omdat ik het daarna wil voorleggen aan de toneelgroep waar ik in zit. Aanknopingspunten heb ik dus al maar dan? Ik heb een programma gevonden waarin ik de vormgeving kan vastleggen maar ik merk dat ik een soort weerstand heb tegen het geordende werken. Het remt me. Ik kan gemakkelijk schrijven, vanuit de losse pols. Doelgericht naar een einde toewerken vereist discipline en mezelf steeds weer corrigeren, niet afdwalen. Toch heeft iedereen een eigen werkwijze en ook een eigen methode. Het is een zoektocht, onderweg pik je veel op en soms beklijft het, soms verwaait het. Het is weer zo'n onderwerp waar ik lappen tekst over zou kunnen schrijven.....ik was eigenlijk iets anders aan het doen.

Ooit, zo'n jaar of vijfentwintig geleden, heb ik eens een cursus creatief schrijven gedaan. Dat was bij een opleidingsinstituut dat nu niet meer bestaat, ik kan mij de naam niet meer herinneren. Ik vond het niet écht geweldig, ik kreeg niet veel negatieve opmerkingen en haalde steeds cijfers tussen de acht en negen. Wat ik toen wel heb geleerd is het schrijven van scenario's. Daar heb ik ook wel wat mee gedaan. Ik heb een paar scenario's voor TV-formats geschreven. Daar heb ik van verschillende programmamakers ook goede reacties op gehad, tot een bespreking met een programmamaker (in Hilversum bij de EO) toe. Deze programmamaker was zelf reuze enthousiast en wilde er graag mee aan de slag. Het format werd echter afgewezen omdat de uitvoering van het programma dat ik had gescheven te duur was. Deze man heeft toen zelfs een aanbevelingsbrief voor mij geschreven, om voor te leggen aan andere programmamakers. Het is mij echter niet gelukt om het format te verkopen. Nou ja, weer een ervaring rijker... :D

Ik vraag me eerlijk gezegd af óf je het wel kunt leren. Het is meer iets dat in je zit. Je hebt het, of je hebt het niet. Nu zal iemand die niets met taal heeft, waarschijnlijk niet zo gauw gaan schrijven. En als diegene dat wel doet, dan kun je dat ook meteen aan de tekst zien. Daar straalt geen passie vanaf, zijn de zinnen niet gekruld (of zelfs correct). Natuurlijk kun je schaven. Ik heb een cursus creatief schrijven gevolgd aan de Hoge School Utrecht en een workshop kinderboeken schrijven bij Wim Daniëls. Bovendien heb ik het handboek Schrijven voor kinderen van Daniëls helemaal doorgespit (heel leerzaam). Maar dat maakt je nog geen schrijver. Schrijven is achter je computer zitten en die zinnen tot een verhaal maken. En dat heeft denk ik meer te maken met willen en talent, dan met het toepassen van de geleerde regels.

Ludieke: Ik heb een tussenvorm gevonden. Ik ben ook geen structuurmens. Maar door ziekte moet ik heel zorgvuldig met mijn tijd en energie omgaan, structureren en plannen is dus noodzaak, wnat anders komt er niets. Die aangeleerde structuur gebruik ik als een kapstok voor mijn ideetjes. Op het moment doe ik dat in schriftjes of mappen. Ik verzamel alles wat me te binnen schiet, of wat ik als research gebruik in een map, de ideeen voor kinderverhalen noteer ik in een schriftje. In het begin deed ik dat chaotisch, de laatste tijd staat het toch geordend. Als ik een verhaal kies om uit te werken, heb ik al een overzicht van wat in elk hoofdstuk zou kunnen gebeuren. Gelukkig gaat er altijd nog van alles anders als ik schrijf, er duiken niet uitgenodigde figuren op en het verhaal gaat soms op de loop. Maar ik kan wel weer in de lijn van het verhaal terug komen. En er zijn dingen die ik nooit gestructureerd zal doen, die moeten spontaan blijven komen. Allen maak daar wel bewust ruimte en tijd voor.

Je kunt de technische kanten leren: spelling, grammatica, verhaalopbouw, versnelling, etc. Verder blijf je je ontwikkelen en word je beter door doen, lezen, analyseren, oefenen en nog eens doen. De rest moet je hebben en uitbouwen.

Wat volgens mij elke schrijver ook écht zou moeten leren, is heel eerlijk en kritisch (durven) kijken naar zijn eigen teksten. Steeds maar herschrijven. Niet na 10 keer denken: ja nu weet ik het wel. Nee, volhouden.

Bedankt voor je uitleg, tantebetje. Er zit wel iets in wat je zegt. De techniek, de structuur sleept je de bel weer in, zogezegd, als ik het goed begrijp.

Wat volgens mij elke schrijver ook écht zou moeten leren, is heel eerlijk en kritisch (durven) kijken naar zijn eigen teksten. Steeds maar herschrijven. Niet na 10 keer denken: ja nu weet ik het wel. Nee, volhouden.

Dat geldt ook niet voor iedereen. Je kunt een verhaal daarmee ook om zeep helpen.

Wat volgens mij elke schrijver ook écht zou moeten leren, is heel eerlijk en kritisch (durven) kijken naar zijn eigen teksten. Steeds maar herschrijven. Niet na 10 keer denken: ja nu weet ik het wel. Nee, volhouden.

Dat geldt ook niet voor iedereen. Je kunt een verhaal daarmee ook om zeep helpen.

Dat is waar. :) Je moet dan dus óók weten wanneer het goed genoeg is. Maar ik bedoel dat schrijvers nogal eens blind zijn voor hun eigen fouten of onhandigheden, dat wat ze in een ander boek wel als minder goed opvalt, ze van zichzelf wel accepteren. Ik zie dat regelmatig aan teksten die me worden voorgelegd door anderen. Ik denk dat dat iets is wat je wel kunt trainen.

Voor ik een ander een tekst voorleg, heb ik al twaalf schaaf- en herschrijfrondes gehad. Wat een ander mij vaak voorlegt, zou bij mij de tweede ronde niet overleefd hebben en in de prullenbak verdwenen zijn. Ik accepteer het minder geslaagde wel van een ander. Ik heb wel eens kaarten gekocht met teken -en/of schrijfwerk dat ik zelf weggegooid zou hebben, dat niemand ooit onder ogen zou hebben gekregen. Toch vond ik het op de markt van die anderen leuk genoeg om het te kopen. Deze kritische kijk heeft me er lang van weerhouden iets aan een ander te laten lezen. Wel heb ik geleerd welke kritiek belangrijk is en welke echt nergens op slaat. Aan de smaak van een ander moet je lak hebben. 'Ik vind dat minder mooi,' daar heb je niets aan. ( ik denk dan: dan schrijf je dat maar zelf, mijn stijl is mijn stijl, niet een kloon van alle meningen van anderen.)En als je de raad krijgt om toch vooral het woord verdrietig ook nog te gebruiken als je die emotie neergezet hebt door het personage in zijn handen te laten wrijven, met gebogen rug te laten lopen, te sniffen en in zijn ooghoeken te vegen, dan weet ik genoeg. Er zijn een paar mensen waar ik de kritiek meteen van gebruik, een paar bij wie ik overweeg of ze gelijk hebben en bij een grotere groep denk ik: als ik een eenheidsworst wil maken heb je gelijk. En dan is er nog kritiek die mij er toe brengt de gever te adviseren eens een schrijfcursus te volgen of een goed schrijfboek te kopen. Tien mensen geven tien verschillende meningen over een stuk. Voor je zelf moet je bekijken waar je wat mee doet en wat klopt of niet. Ook ik heb mensen hun verhaal zien verpesten door naar elke kritiek te luisteren en vervolgens allerlei fouten te gaan maken die er eerder niet in stonden.

Columns schrijven bij het SKVR in Rotterdam. Ik vond er niet zoveel aan... Je kan beter zelf veel boeken lezen en op internet gaan kijken en op forums, daar leer je meer van dat een cursus denk ik.

Bedankt voor je uitleg, tantebetje. Er zit wel iets in wat je zegt. De techniek, de structuur sleept je de bel weer in, zogezegd, als ik het goed begrijp.

Zo zou je het kunnen zeggen. Je methode is het laddertje waarmee je weer op je wolk kunt klimmen. Ik lees nu Het Prozaboek van Jansen en Wiersinga. Die noemen drie manieren om er tegenaan te gaan: 1. Het verhaal schrijft zichzelf. Dan begin je dus bij het begin en schrijft door tot het eind en daarna moet het misschien nog wel 12 keer. Dat kan ik dus niet, dan verlies ik het overzicht, dan weet ik niet meer waar ik mee bezig ben. 2. Een synopsis. Dat vind ik al een heel stuk draaglijker. Dan houd je toch een soort van overzicht. Het heeft natuurlijk ook z'n beperkingen: voor je het weet, loopt het verhaal weg uit z'n synopsis en wat moet je dan weer :confused: Je synopsis aanpassen dus of opnieuw beginnen. 3. Een uitgebreid schema. Dat heeft mijn voorkeur. Ik houd van overzicht en op die manier heb je dat. Als je op deze manier werkt, ben je natuurlijk een groot deel van je tijd bezig met voorbereiden. Als ik een sonnet schrijf, gebruik ik én een synopsis én een schema. Ik heb dan ongeveer zes kantjes volgeschreven voordat er een gedicht op papier staat: rijen rijmwoorden, associaties, tegenstellingen, synoniemen enz. Als alles goed gaat, ontstaat op die manier een gedicht dat leest alsof ik het spontaan even snel geschreven heb. Ik herschrijf weinig.

dat klopt ook, tante betje. Een groot deel vd tijd gaat op aan voorbereiding. Denkwerk. Bij mij in ieder geval. En blijven herschrijven. Passages op meerdere manieren uitschrijven/tikken en naast elkaar leggen. Ben het met Greetje eens. Je ziet aan andere teksten vaak gelijk wat er fout aan is, maar bij jezelf ontstaat er een soort onbewuste blindheid. Feedback krijgen is belangrijk (van verschillende mensen) Naast het raadplegen vd bekende schrijfboeken heeft een cursus scenarioschrijven mij flink op weg geholpen. Niet het hele verhaal willen vertellen, maar denken/schrijven in korte scenes. En je daar volledig op concentreren. Alsof je een film maakt. Van scene naar scene werken, met hulp van een werkschema. Wie weet kun je daar wat mee..

Naast het gewoon heeeeel veeeeel doen :P, heb ik door mijn opleiding ook geleerd om boeken te analyseren. Dat heeft mij enorm geholpen de structuur onder goede boeken te ontdekken en daar weer veel van op te pikken. Ik heb ook aardig wat schrijfboeken gelezen de afgelopen tijd, maar hoewel ik ze wel interessant vind, vind ik ze niet direct leerzaam. Het is meer een bewustwordingsproces van hoe een goed boek hoort te werken, en wat ik wel en niet doe. Maar er zitten (voor mij in ieder geval :) ) weinig echte openbaringen bij. Ook heb ik heel veel geleerd van zelf feedback geven op mensen in een schrijfgroep waar ik bij zit. Je leert dan na te denken over waarom je iets juist wel of niet zo goed vindt. Hetzelfde geldt voor SOL, maar dan meer van de practische kant van schrijven, en hoe het wereldje werkt. Overigens heb ik ook heel veel schrijftaktieken uitgeprobeerd om te kijken wat mij het beste ligt. Waar ik nu mee bezig ben is een nummer 1 uit Tantebetjes lijstje: gewoon begonnen, en niet te veel nadenken. Ik merk dat dat inderdaad veel meer herschrijven is dan ik gewend ben, en ik ben dan ook benieuwd naar het eindresultaat. Dat is ook heel leerzaam :)

Ik ben eerst begonnen met het schrijven van een boek. Ik had nog heel geen ervaring, maar een opzetje gemaakt en aan het schrijven gegaan. Daarvoor bleef ik dat begin uitstellen, maar op geen gegeven moment ben ik gewoon gaan schrijven. Binnen een week een boek over schrijven gekocht. Kon een week niet schrijven omdat ik steeds met die theorie uit het boek in mijn hoofd zat, maar uiteindelijk juist heel veel aan dat boek gehad. Ik vond er ook weer antwoorden voor als ik ergens mee vastzat. Na een half jaar zat ik vast omdat ik niet goed mijn werk kon beoordelen. Ik heb een schrijfcursus bij de schrijversvakschool gevolgd, Proza schrijven. Hier heb ik heel veel advies gekregen, over verhalen opbouwen, maar ook heel goed advies om mijn schrijfstijl te kunnen verbeteren. Ik heb hier ook geleerd om werk van anderen te kunnen beoordelen. Na deze cursus ben ik mijn manuscript weer gaan herschrijven met wat ik had geleerd. Tijdens het schrijven en herschrijve leerde ik ook veel meer. Toen ik een aantal keer herschreven had heb ik het laten beoordelen door een beoordelingsbureau. Heb ik ook van geleerd. Laten beoordelen en zelf anderen beoordelen op internet was ook leerzaam. Ik heb een tijdje in een schrijfgroep gezeten, maar had hier te weinig tijd voor. Ik heb ook een schrijfcursus gevolgd die bij mij juist demotiverend werkte. Het zelf schrijven is het meest leerzame, maar af en toe is het nodig om iemand mee te laten kijken d.m.v. cursus of laten beoordelen van medeschrijvers en de juiste adviezen krijgen. Ik leer nog steeds tijdens het schrijven. Ik ben ook veel meer gaan lezen. Als ik geen energie heb om te schrijven ga ik een boek lezen in het genre waar ik in het schrijven ben. In mijn hoofd houd ik me bezig met de inhoud van het boek kwa stijl, opbouw e.d. Houden ze zich aan bepaalde theorieregels.... Hier leer ik ook van.

Ik ben destijds (een jaar of 9 geleden) gewoon begonnen. Het laatste jaar ben ik ook schrijfboeken gaan lezen en ben nu bezig met de fantasyschrijfcursus van de Online Academie. :)

Ik heb geen cursus, opleiding of iets dergelijks gevolgd. Het enige was zelf gaan schrijven, toen SOL en ZZ ontdekken en leren, leren, leren schrijven. Steeds meer leren, teksten erop zetten, vragen stellen, en commentaar krijgen. Een paar schrijfboeken heb ik wel, daar heb ik ook uit geleerd maar lang niet zoveel als van SOL en ZZ. Aan die twee fora heb ik ook het meest gehad. Rol van familie en vrienden: een vriendin (nu geen contact meer mee) zette me aan tot schrijven. Verder is hun rol eigenlijk nul. Fictieboeken helpen om te weten hoe ik ongeveer wil gaan schrijven, maar dan wel in mijn eigen stijl. Ja, ik ben gewoon maar gaan schrijven. Wat me van de wal in de sloot hielp? Ehm... Mijn problemen. Nu krijg ik langzaamaan eindelijk meer ruimte om te schrijven. En het is heerlijk.

Wat een interessant topic en wat een fijne antwoorden! Heel verhelderend en ik heb heel wat instemmend af zitten knikken hier op de bank, zal er waarschijnlijk erg vreemd uitgezien hebben. Vooral toen ik net begon met schrijven, heb ik veel vakliteratuur gelezen. Erg moeizaam ging dat, ik snapte de helft niet en de andere helft bleef maar niet hangen, laat staan dat ik het toe kon proberen te passen. Een workshop, een cursus en héél veel schrijven en kritiek verwerken (zowel qua toepassen als heftig slikken) later, merkte ik dat er groei in het resultaat zat. Heel erg stimulerend! Ook SO heeft me veel gegeven; mensen, herkenning en informatie. Nu sla ik vakliteratuur nog wel eens open, maar alleen als ik op zoek ben naar iets specifieks. Erg prettig om te merken dat de verhoudingen veranderd zijn en dat de informatie beter beklijft.