Geen afbeelding
tantebetje

Lid sinds

16 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Esthetisch ideaal

 15 juni 2009 - 21:52
Bij het proeflezen valt het me op dat sommige mensen heel gedegen, gericht commentaar geven. Er zijn natuurlijk technische opmerkingen over spelling en metrum en zo. Vooral bij de gedichten valt het me daarnaast op, dat mensen weten aan te geven wat goed is en wat niet, en ook waarom. Maar ja, goed en niet goed, daar is natuurlijk niets objectiefs aan. Toch zijn er blijkbaar normen en criteria waar de meeste mensen het wel over eens zijn. Als ik zelf een gedicht lees, dan "weet" ik meteen of ik het goed vind of niet. Maar waarom? Dat weet ik eigenlijk niet zo goed. Waarom vind ik Anna, Hanna en Johanna een steengoed boek, terwijl ik me bij een verhaal over Lidy van de Poel (Favoriet doktersroman) zit te vervelen? Ik zou die normen en criteria, het waarom, graag een beetje meer bewust willen hebben. Wanneer is een gedicht goed en wanneer niet? Aan welke eisen voldoet een goed gedicht? Een goed verhaal? Een goede column? Even afgezien van spelling en grammatica, daar zijn we het wel over eens, denk ik. Deftig gezegd: wat is het esthetisch ideaal? Dit ideaal kan natuurlijk van persoon tot persoon verschillen. Over smaak valt prima te twisten. Ik ben benieuwd of jullie hier iets over kunnen zeggen. (Dries: ik weet niet zo goed waar ik deze moet plaatsen. Als jij vindt dat hij ergens anders thuishoort, prima natuurlijk.)

Geen afbeelding
ludieke

Lid sinds

15 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 15 juni 2009 - 22:35
In Trouw van 23 mei 2009 stond het ’Manifest voor een riskante literatuur’ van Erik Jan Harmens en dichter Ilja Leonard Pfeijffer 'Poezie. Ik wil een bijl' Hierin betogen zij dat poezie niet gaat om esthetiek maar om engagement..... het moet ontregelen (Waarschijnlijkdoe ik ze hiermee tekort maar hoe moet ik het noemen?) Ik was erg onder de indruk van het pamflet. Ik kan er denk ik niet uit citeren vanwege copyright maar Erik Jan Harmens heeft onlangs een bloemlezing uitgegeven met gedichten die met de bijl geschreven zijn. Ik zie dat er al door een heleboel critici op gereageerd is, het is controversieel blijkbaar.

Geen afbeelding
MichaM

Lid sinds

17 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 15 juni 2009 - 22:35
Heel basaal: als het een emotie (=bepaalde hormonen en andere chemicalien) losmaakt waardoor de persoon zich prettig gaat voelen. Hoe dat werkt, geen idee.

Geen afbeelding
Suma

Lid sinds

17 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 15 juni 2009 - 22:45
Ik denk dat als iets je aanspreekt, schrijfstijl, ritme, inhoud, vorm dan vind je iets goed. De hormonen en chemicalien spelen waarschijnlijk een rol, zoals Micha zegt. Als dat écht zo is, dan is het niet objectief. dan kun je ook niet zeggen wat wél objectief is. Daarom kan wat door de een als 'goed' wordt gekwalificeert, door de ander veguisd worden. Tja, wat nu? :confused:

Geen afbeelding
Tja

Lid sinds

15 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
 15 juni 2009 - 23:43
???

Geen afbeelding
MichaM

Lid sinds

17 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 15 juni 2009 - 23:45
De ene wordt blij van een chicklit en de andere van een detective. Ligt eraan hoe de persoon zelf in elkaar zit.

Geen afbeelding
Suma

Lid sinds

17 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 16 juni 2009 - 12:24
Tja heeft gelijk.
MJ, :? wie en wat bedoel je nu? Ik eindigde mijn overdenking, peinzend met een 'tja.' Min of meer mijn kin wrijvend en starend in de verte. :( De échte Tja, weet van niets.

16 juni 2009 - 12:36
Hahaha, de Babylonische spraakverwarring. Ik reageerde niet op jouw Tja, maar op Tja's ??? Nu duidelijker? Vast. :o

Geen afbeelding
Wil K.

Lid sinds

16 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
 16 juni 2009 - 14:10
ik kan me vinden in wat micham zegt. als een gedicht iets in me losmaakt, is het voor mij een goed gedicht. natuurlijk zijn er goed geschreven gedichten genoeg die me toch niet aanspreken. dat zijn dan geen slechte gedichten. hier heeft smaak het laatste woord.

Geen afbeelding
tantebetje

Lid sinds

16 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 18 juni 2009 - 21:05
Allemaal bedankt voor jullie reacties. Waar ik naar op zoek was, stond er niet tussen. Maar een stukje ervan vond ik bij een ander topic, over perspectief.
Ik geloof dat het gebruik van meerdere perspectieven - en dus hoofdpersonen - niet erg is, maar naar mijn idee moet er dan een onderstroom in het verhaal zitten, een rode draad, die door ieders perspectief geweven wordt, en waarvan de eindjes bij elkaar komen als de draadjes van een voetzoeker: dat het eind met een klap er ineens is, en dat je dan als lezer doorhebt: 'O, zó zat het dus. Dáárom was het voor X zo belangrijk dat dat schoentje teruggevonden werd, en dáárom was het voor Y juist belangrijk dat het níet gevonden werd.' En dat je nog eens gaat lezen om te ontdekken, hoe de lagen in elkaar zitten, in elkaar overlopen, elkaar beïnvloeden, e.d. 't Is volgens mij voor een lezer niet het moeilijkste, om een boek met meerdere perspectieven te lezen - dat kan juist heel boeiend zijn - maar voor de schrijver is het een klus die superhoogbegaafdheid vergt, en een grote puzzelvaardigheid. Daarbij moet hij het verhaal op ongekunstelde wijze kunnen schrijven / vertellen alsof het de natuurlijkste zaak van de wereld is.
Waarom vind ik Anna, Hanna en Johanna een goed boek? Omdat het wegleest alsof het heel makkelijk was om het te schrijven, maar in werkelijkheid zit het knap in elkaar, als een gobelinweefsel, met draden die aan de achterkant verdwijnen om dan op een andere plaats weer te voorschijn te komen om een patroon te vormen. Weven met acht schachten.